ITPB1/415-49/10/WM - Zasady zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych z tytułu zużycia środków trwałych, których zakup został sfinansowany w części ze środków pomocy finansowej z urzędu pracy na podjęcie działalności gospodarczej.
Pismo z dnia 19 kwietnia 2010 r. Izba Skarbowa w Bydgoszczy ITPB1/415-49/10/WM Zasady zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych z tytułu zużycia środków trwałych, których zakup został sfinansowany w części ze środków pomocy finansowej z urzędu pracy na podjęcie działalności gospodarczej.
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 18 stycznia 2010 r. (data wpływu 20 stycznia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środka trwałego sfinansowanego dotacją - jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 20 stycznia 2010 r. został złożony ww. wniosek uzupełniony pismem z dnia 23 marca 2010 r. (data wpływu 25 marca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środka trwałego sfinansowanego dotacją.
W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:
Wnioskodawca będąc osobą bezrobotną, zarejestrowaną w urzędzie pracy, w dniu 4 listopada 2009 r. uzyskał pomoc publiczną na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (tekst jedn. Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415 z późn. zm.) w wysokości 16.500 zł brutto stanowiącą równowartość 3.867.61 euro, która jest pomocą de minimis, spełniającą warunki określone w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis.
W dniu 11 grudnia 2009 r. Wnioskodawca rozpoczął działalność gospodarczą w zakresie ogólnobudowlanym, rozliczając się na zasadach ogólnych, prowadząc podatkową księgę przychodów i rozchodów i nie będąc uprawnionym do odliczania podatku VAT.
W dniu 9 stycznia 2010 r. Wnioskodawca zakupił agregat tynkarski za kwotę 19.886 zł, który w części - 16.500 zł sfinansowany był ze środków wskazanej powyżej dotacji.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie:
Czy od zakupionego agregatu tynkarskiego odpisy amortyzacyjne ustalać należy od kwoty 19.886 zł, czy też tylko od własnego wkładu, tj. od kwoty 3.386 zł.
Zdaniem Wnioskodawcy, odpisy amortyzacyjne należy ustalać od kwoty netto nabytego środka trwałego. Należy dokonywać je od całości kwoty zakupu, a nie wyłącznie od wkładu własnego, ponieważ cała kwota zakupu widnieje w dowodzie zakupu.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.
Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.
Z treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy wynika, iż kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych (odpisy amortyzacyjne), dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 ww. ustawy.
Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty
o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
Stosownie do art. 22c amortyzacji nie podlegają:
grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,
dzieła sztuki i eksponaty muzealne,
wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 22b ust. 2 pkt 1,
składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tę działalność
* zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.
Stosownie do zapisów art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy za wartość początkową środków trwałych uważa się w razie nabycia w drodze kupna - cenę ich nabycia.
Za cenę nabycia w myśl art. 22g ust. 3 ww. ustawy uważa się kwoty należne zbywcy, powiększone o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia, montażu (...) oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo gdy podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.
W myśl art. 23 ust. 1 pkt 43 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów:
podatek naliczony:
jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,
w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej,
Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 45 powołanej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.
Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że jako osoba bezrobotna Wnioskodawca otrzymał pomoc finansową z urzędu pracy na podjęcie działalności gospodarczej w wysokości 16.500 zł. Środki te przeznaczone zostały w całości na sfinansowanie zakupu agregatu tynkarskiego, który stanowić będzie środek trwały w jego firmie. Wnioskodawca zaznacza, że nie jest uprawnionym do odliczania podatku VAT, tj. nie jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług i nie przysługuje mu prawo obniżenia kwoty należnego podatku o podatek naliczony.
W takim przypadku - zgodnie z cytowanymi przepisami art. 22g ust. 3 oraz 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - wartość początkową środka trwałego, podlegającą wpisowi do ewidencji środków trwałych stanowi cena nabycia brutto tzn. cena nabycia obejmująca również naliczony przy nabyciu środka trwałego podatek od towarów i usług.
Fakt otrzymania refundacji wydatków na zakup środków trwałych nie wpłynie na wielkość wartości początkowej, ani na wielkość odpisów amortyzacyjnych wykazywanych w ewidencji środków trwałych.
Wnioskodawca powinien jednak - mając na uwadze treść art. 23 ust. 1 pkt 45 ww. ustawy - wydzielić z odpisów amortyzacyjnych taką ich część, która będzie równa kwotowo otrzymanej refundacji. Ta wydzielona część odpisów nie będzie mogła zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów.
Reasumując, biorąc pod uwagę przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego, uznać należy, iż stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia podstawy do naliczania odpisów amortyzacyjnych jest nieprawidłowe, gdyż podstawą do naliczania odpisów amortyzacyjnych od ww. środków trwałych będzie ich cała cena nabycia brutto - zgodnie z przepisem art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a nie wskazana przez niego kwota netto.
Ponadto do kosztów uzyskania przychodów nie można zaliczyć odpisów amortyzacyjnych od tej części wartości środka trwałego, która została pokryta refundacją z urzędu pracy.
Zaznaczyć należy, iż - zgodnie z zakresem wniosku - przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej nie była kwestia konsekwencji w podatku dochodowym od osób fizycznych późniejszego zgłoszenia obowiązku w podatku od towarów i usług.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu jej datowania.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.