ITPB1/415-481/11/DP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 18 kwietnia 2011 r. (data wpływu 26 kwietnia 2011 r.) uzupełnionym pismem z dnia 19 lipca 2011 r. (data wpływu), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia przychodu z tytułu nieodpłatnego wykorzystywania nieruchomości - jest nieprawidłowe.

W dniu 26 kwietnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia przychodu z tytułu nieodpłatnego wykorzystywania nieruchomości.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 19 lipca 2011 r. (data wpływu).

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie usług gastronomicznych oraz handlu rybami. W dniu 18 kwietnia 2001 r. zawarł umowę dzierżawy terenów stanowiących własność Skarbu Państwa będących w trwałym zarządzie Urzędu Morskiego, położonych na terenie Portu Morskiego, o łącznej pow. 1800 m ^2. Umowa zawarta została na okres 15 lat, tj. od dnia 1 kwietnia 2001 r. do dnia 30 marca 2016 r. Pismem z dnia 18 grudnia 2009 r. Wnioskodawca został przez Urząd Morski poinformowany, że zgodnie z decyzją Starosty z dnia 6 listopada 2009 r. wygaszony został trwały zarząd m.in. dla ww. nieruchomości i w związku z tym na podstawie art. 46 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami rozwiązaniu uległa ww. umowa dzierżawy, z trzymiesięcznym okresem wypowiedzenia. Umowa uległa rozwiązaniu z dniem 24 lutego 2010 r., ostatnią fakturę za dzierżawę Wnioskodawca otrzymał za okres od 1 stycznia 2010 r. do dnia 24 lutego 2010 r. Wnioskodawca od 25 lutego 2010 r. bezumownie korzysta z ww. nieruchomości, nie ponosząc kosztów dzierżawy, tocząc spór w tym zakresie z obecnym zarządcą nieruchomości. Wnioskodawca uważa, że w niedługim okresie dojdzie do zawarcia umowy dzierżawy z obecnym zarządcą terenu. Za okres bezumownego korzystania Wnioskodawca najprawdopodobniej będzie zobowiązany do uiszczenia wynagrodzenia albo odszkodowania za bezumowne korzystanie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w okresie bezumownego korzystania z nieruchomości u Wnioskodawcy powstanie przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia.

Wnioskodawca uważa, iż nie powstanie przychód z nieodpłatnego świadczenia. Od ponad roku Wnioskodawca nie ponosi kosztów dzierżawy, jednakże po rozstrzygnięciu sporu z zarządcą nieruchomości najprawdopodobniej zostanie zobowiązany do zapłaty wynagrodzenia albo odszkodowania za okres bezumownego. W efekcie w przyszłości dokona zapłaty za korzystanie z nieruchomości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z ogólną regułą zawartą w art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 8 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej jest również wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczonych zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 1 pkt 125.

Stosownie do art. 11 ust. 2 ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Zgodnie z art. 11 ust. 2a ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Jednocześnie ustawodawca nie sprecyzował, co należy rozumieć poprzez pojęcie "nieodpłatny". Przepisy ustawy o podatku dochodowym określają jedynie sposoby i kryteria ustalania wartości nabytych nieodpłatnie rzeczy (praw) albo nieodpłatnych świadczeń.

Na gruncie języka polskiego "nieodpłatny" znaczy tyle co: "nie wymagający opłaty; taki, za który się nie płaci; bezpłatny" (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, 2003 r.).

W świetle powyższego, uznać należy, iż dla celów podatkowych, przez nieodpłatne świadczenie rozumie się te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy. Wskazać przy tym należy, iż zgodnie z art. 353 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż umowa zawarta na okres 15 lat, tj. do dnia 30 marca 2016 r. na dzierżawę terenów stanowiących własność Skarbu Państwa będących w trwałym zarządzie Urzędu Morskiego, uległa rozwiązaniu z dniem 24 lutego 2010 r. Jednakże Wnioskodawca od 25 lutego 2010 r. bezumownie korzysta z ww. nieruchomości, nie ponosząc kosztów dzierżawy.

Nieodpłatne użytkowanie cudzych rzeczy do prowadzenia działalności gospodarczej dla osiągnięcia z tej działalności przychodów, stanowi przychód z nieodpłatnych świadczeń, po stronie podatnika dochodzi bowiem do przysporzenie w zamian, za które użyczający nie otrzymał żadnego ekwiwalentu.

Zatem biorąc powyższe pod uwagę, stwierdzić należy, iż bezumowne korzystanie przez Wnioskodawcę z nieruchomości dla celów prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej stanowi dla Wnioskodawcy przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia

Przez pojęcie nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa wyżej należy bowiem rozumieć te wszystkie zjawiska, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu. Zjawiskiem takim - w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego - jest możliwość korzystania (dysponowania) przez Wnioskodawcę z nieruchomości należnych do Skarbu Państwa.

W konsekwencji Wnioskodawca uzyska świadczenie polegające na możliwości efektywnego (ekonomicznego) wykorzystania nieodpłatnie nieruchomości położonych na terenie Portu Morskiego w prowadzonej działalności gospodarczej, a to oznacza zaistnienie zdarzenia powodującego powstanie u Niego przychodu. Zatem wyżej scharakteryzowane świadczenie stanowić będzie dla Wnioskodawcy, zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 8 ww. ustawy, przychód ze źródła jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Wartość przychodu należy obliczyć zgodnie z art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.