ITPB1/415-426a/09/TK - Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej wartości diet wypłaconych pracownikom zatrudnionym na stanowisku kierowcy z tytułu transportu towarów za granicę.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 8 maja 2009 r. (data wpływu 18 maja 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie dotyczącym zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet wypłacanych pracownikom - jest prawidłowe.

W dniu 18 maja 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet wypłacanych pracownikom.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Prowadzi Pan działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług transportowych PKD 6024B w zakresie transportu międzynarodowego. Podatek dochodowy rozlicza na zasadach ogólnych prowadząc podatkową księgę przychodów i rozchodów. Świadczenie usług transportowych odbywa się m.in. dla podmiotu gospodarczego z Francji. Wewnątrzwspólnotowe świadczenie usług transportu drogowego rzeczy odbywa się na trasach Francja-Niemcy-Francja. Zatrudnia kierowców na umowę o pracę. W umowie o pracę jako miejsce wykonywania pracy podana jest siedziba firmy. Pracownicy jako kierowcy jeżdżą często za granicę kraju, a ich pobyt poza siedzibą firmy wynosi od kilku do kilkunastu dni. Na poszczególne wyjazdy kierowcy otrzymują wystawione polecenia wyjazdu służbowego (delegacje), w celu wykonania zadań przewozowych z tego tytułu. Po powrocie z delegacji i ich rozliczeniu, pracownicy mają wypłacane diety za czas podroży służbowej, w wysokości nieprzekraczającej wysokości diet przysługujących pracownikom, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra. Pan jako właściciel firmy, również świadczy własną pracę jako kierowca.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Przedmiot niniejszej interpretacji stanowi odpowiedź na pytanie 1 w zakresie stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Złożony wniosek w zakresie pozostałych pytań zostanie rozpatrzony odrębnymi pismami.

Pana zdaniem w Kodeksie pracy pojęcie podroży służbowej zostało określone jako wykonywanie na polecenie pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy. Pracownicy wyjeżdżając poza teren kraju, wykonują zadania służbowe poza miejscowością w której znajduje się siedziba, wobec czego pracownikom przysługują diety z tytułu podróży służbowej. Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są wszelkie faktycznie poniesione wydatki, o ile ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na osiągnięcie przychodu i nie są one wyszczególnione jako niestanowiące takich kosztów. Ponoszone koszty wypłacanych diet z tytułu podróży służbowej pracowników są związane z uzyskiwanymi przychodami. Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy nie stanowią kosztu wyłącznie diety w części przekraczającej wysokości diet przysługujących pracownikom, określone w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra. W związku z tym diety wypłacane w wysokości nieprzekraczającej wspomnianej wartości, w całości stanowią koszt uzyskania przychodów. W tym miejscu powołuje Pan interpretacje indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 22 kwietnia 2008 r. Nr IPPB1/415-95/08-4/JB.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

Zatem, przedsiębiorca ponosząc wydatki związane z wyjazdem służbowym pracowników może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wszystkie faktycznie poniesione wydatki, jeżeli ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na osiągnięcie przychodu, o ile nie są one wyszczególnione jako niestanowiące takich kosztów.

W katalogu przepisu art. 23 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawarto zakazu, ani jakiegokolwiek ograniczenia, co do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez pracodawcę na diety bądź z innego tytułu, w związku z odbywaniem podróży służbowych pracowników.

W konsekwencji niezależnie od tego, czy wypłacane pracownikom - kierowcom środki pieniężne będą elementem wynagrodzenia podlegającym opodatkowaniu, czy też na podstawie odrębnych przepisów, zgodnie z przepisami prawa pracy - dietą lub inną należnością, mogą stanowić u pracodawcy koszt uzyskania przychodów, jeśli oczywiście spełnią dyspozycję uprzednio cytowanego art. 22 ust. 1.

Należy podkreślić, że pojęcie "podróż służbowa pracownika" należy do zakresu prawa pracy - art. 77⁵ § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks Pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), a w konsekwencji rozstrzygnięcie kwestii dotyczącej obowiązku czy zasadności wypłacania przez Pana diet i należności za czas pracy nie leży w kompetencji organów podatkowych.

Jednocześnie, zgodnie z zakresem żądania, interpretacja dotyczy jedynie możliwości zaliczenia przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, a nie przesądza o ich potrącalności.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, że niniejsza interpretacja nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

W odniesieniu do wskazanej przez Pana interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego należy stwierdzić, że została wydana w indywidualnej sprawie i nie jest wiążąca dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.