ITPB1/415-41a/09/DP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 14 stycznia 2009 r. (data wpływu 21 stycznia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek, prowizji i opłat od kredytu na zakup towarów handlowych - jest prawidłowe.

W dniu 21 stycznia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek, prowizji i opłat od kredytu na zakup towarów handlowych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W 2006 r. podpisał Pan z Bankiem umowy pożyczek hipotecznych:

* na kwotę 150.000 zł (dnia 31 maja 2006 r.), oraz

* na kwotę 100.000 zł (dnia 10 listopada 2006 r.).

Zabezpieczeniem pożyczek jest nieruchomość - dom jednorodzinny będący Pana własnością.

Prowadzi Pan działalność gospodarczą i całość środków uzyskanych tytułem ww. pożyczek przeznaczył na sfinansowanie zakupu towarów handlowych. Uruchomione przez bank środki przekazano na rachunek firmowy.

W styczniu 2009 r. pożyczki zostaną przeniesione na rzecz innego banku, skonsolidowane i powiększone o dodatkowe środki w wysokości ok. 250.000 zł, które także zostaną przekazane na sfinansowanie bieżącej działalności firmy (zakup towarów handlowych).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym wyżej przypadku może Pan uznać za koszty uzyskania przychodów odsetki i prowizje od uruchomienia pożyczki oraz inne opłaty związane z tą pożyczką.

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Według Wnioskodawcy, w opisanym przypadku istnieje związek przyczynowo - skutkowy pomiędzy kosztem uruchomienia i obsługi pożyczki a uzyskiwanymi przychodami z tytułu sprzedaży towarów handlowych w ramach działalności gospodarczej.

W ocenie Wnioskodawcy, fakt, iż podmiotem zaciągającym pożyczkę jest on sam, nie zaś przedsiębiorstwo przez niego prowadzone ma jedynie formalny charakter i nie wpływa na zasadność ponoszonych kosztów związanych bezpośrednio z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W związku z powyższym Wnioskodawca stoi na stanowisku, że wszystkie koszty ponoszone w związku z zawarciem umowy pożyczki, z której środki - decyzją właściciela - zostały przekazane na cele działalności gospodarczej, stanowią koszty uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 (...).

Z powyższego przepisu wynika, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione nakłady oraz wydatki związane bezpośrednio lub pośrednio z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest poprawienie wyniku finansowego oraz osiągnięcie przychodu, a także zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów - z wyjątkiem wydatków wymienionych w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a) powołanej ustawy, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2008 r., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na wydatków na: spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów).

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 32 ww. ustawy, nie stanowią również kosztów uzyskania przychodów naliczone, lecz nie zapłacone albo umorzone odsetki od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów). W świetle powyższego należy uznać, że dopiero zapłacenie odsetek daje możliwość zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów.

Natomiast w myśl art. 23 ust. 1 pkt 33 tej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów: odsetek, prowizji i różnic kursowych od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji.

A contrario, jeżeli odsetki, prowizje i opłaty nie zwiększają kosztów inwestycji, to tym samym stanowią one koszty uzyskania przychodów, z uwzględnieniem zasad wskazanych w treści powołanego wcześniej art. 22 ust. 1 ustawy.

Z wyżej powołanych przepisów wynika, że odsetki od pożyczki (kredytu) mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów pod warunkiem łącznego spełnienia następujących warunków:

* pożyczka (kredyt) musi być zaciągnięta w związku z przychodami uzyskiwanymi przez Wnioskodawcę,

* zaliczeniu do kosztów podlegają wyłącznie odsetki zapłacone,

* nie są to odsetki, które zwiększają koszty inwestycji.

Natomiast prowizje i inne opłaty związane z pożyczką (kredytem) stanowią koszty podatkowe na zasadach ogólnych, tj. gdy spełniają dyspozycję powołanego przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w tym nie zwiększają wartości inwestycji w okresie realizacji tej inwestycji (art. 23 ust. 1 pkt 33 ustawy).

Należy przy tym podkreślić, że ustawodawca nie różnicuje rodzaju kredytu, od którego spłacane są odsetki. Jednakże to na Wnioskodawcy spoczywa obowiązek udowodnienia faktu, że pobrane środki zostały przeznaczone na cel związany z przedmiotem prowadzonej działalności.

Z okoliczności faktycznych sprawy wynika, że zaciągnął Pan w 2006 r. dwie umowy pożyczek na zakup towarów handlowych w łącznej kwocie 250.000 zł, zaś w styczniu 2009 r. zamierza przenieść do innego banku te pożyczki, a następnie skonsolidować je i powiększyć o dodatkowe środki w wysokości około 250.000 zł (dodatkowo uzyskane środki przeznaczone zostaną również na zakup towaru handlowego).

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny i prawny stwierdzić należy, że odsetki od kredytu stanowią koszty uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, z tym jednak zastrzeżeniem, że zaciągnięta pożyczka musi pozostawać w związku z uzyskiwanymi przez Pana z tego źródła przychodami (towary, w przypadku pożyczki na zakup towarów handlowych, muszą być zakupione na potrzeby działalności). Natomiast prowizje i inne opłaty od pożyczki - muszą zostać faktycznie zapłacone.

Uwzględniając powyższe zaznacza się jednocześnie, iż bez znaczenia pozostaje fakt, że uzyskane pożyczki są pożyczkami, jakie otrzymał Pan prywatnie, nie zaś w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz, że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.