ITPB1/415-403/08/AT

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 23 lipca 2008 r. (data wpływu 25 lipca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zasad amortyzacji - jest prawidłowe, o ile nabyty środek trwały kwalifikuje się do grupy 1 KŚT 103 zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 z późn. zm.).

W dniu 25 lipca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zasad amortyzacji.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej zakupiła Pani sklep wolnostojący, trwale związany z gruntem, o powierzchni 45,50 m ^2, za cenę 68.000 zł, który wcześniej był wykorzystywany przez poprzedniego właściciela ponad 60 miesięcy. Został on po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych w grupie 3 - KŚT 103.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy może Pani zastosować indywidualną stawkę amortyzacji metodą liniową (skróconą) do 36 miesięcy.

Zdaniem Wnioskodawczyni, spełnione zostały wymogi ujęte w treści art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i art. 16j ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W efekcie można zastosować skrócony okres amortyzacji do 36 miesięcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe, o ile nabyty środek trwały kwalifikuje się do grupy 1 KŚT 103 zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 z późn. zm.).

Zgodnie z dyspozycją art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 (...).

Z przepisu tego wynika, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku z przychodami, w tym służą zachowaniu lub zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie natomiast do postanowień art. 22a ust. 1 omawianej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4, o czym stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z treścią art. 22h ust. 2 cytowanej ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Na podstawie art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 cytowanej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem:

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują pojęcia "budynki handlowo-usługowe wymienione w rodzaju 103 Klasyfikacji" oraz "innych budynków wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji". Kwestia powyższa uregulowana została natomiast w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 z późn. zm.).

Zauważyć jednak należy, iż tut. organ podatkowy wydając przedmiotową interpretację przepisów prawa podatkowego związany jest dyspozycją przepisu art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), który stanowi, że Minister Finansów, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Wobec tego Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy nie jest władny dokonać kwalifikacji nabytego przez Wnioskodawczynię środka trwałego, o którym mowa we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, do przypisanego mu rodzaju. Organem uprawnionym do orzekania w zakresie Klasyfikacji Środków Trwałych jest urząd statystyczny. Niniejszej interpretacji udzielono więc opierając się na grupowaniu podanym przez Wnioskodawcę.

W myśl art. 22j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

Aby więc budynki, budowle, budynki handlowo-usługowe, kioski towarowe o kubaturze poniżej 500 m ^3, domki kempingowe i budynki zastępcze mogły być amortyzowane w oparciu o indywidualną stawkę amortyzacji spełnione muszą być kumulatywne przesłanki zawarte w treści ww. art. 22j ust. 1 pkt 3 w zw. z ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. obiekty te stanowić muszą używane lub ulepszone środki trwałe po raz pierwszy wprowadzone do ewidencji środków trwałych danego podatnika. Oczywiście uwzględnić w tym przypadku należy przepisy uprzednio powołanego rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT).

Z przedstawionego stanu faktycznego sprawy wynika, iż Wnioskodawczyni zakupiła sklep wolnostojący o powierzchni 45,50 m ² trwale związany z gruntem, który został po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych i zaklasyfikowany do rodzaju 103. Sklep był wykorzystywany przez poprzedniego właściciela ponad 60 miesięcy. Stwierdzić zatem należy, iż o ile zakupiony środek trwały został prawidłowo zaklasyfikowany wg. KŚT - warunki zawarte ww. art. 22j ust. 1 pkt 3 w zw. z ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostały spełnione.

Skoro więc z okoliczności sprawy (przy założeniu dokonania prawidłowej klasyfikacji) wynika, iż wyczerpane zostały znamiona zawarte w art. 22j ust. 1 pkt 3 w zw. z ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to sklep, o którym mowa we wniosku może być amortyzowany według indywidualnej stawki amortyzacyjnej, przy czym okres tej amortyzacji nie może być krótszy niż 36 miesięcy. Oczywiście nabyty przez Wnioskodawcę ww. sklep stanowić musi środek trwały w rozumieniu uprzednio cytowanego art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zaznaczyć jednocześnie należy, iż w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania - wbrew twierdzeniu Wnioskodawczyni - przepis art. 16j ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), albowiem przepisy tej ustawy regulują zasady opodatkowania podatkiem dochodowym dochodów osób prawnych, natomiast, jak wynika ze złożonego wniosku (w poz. 8 wniosku ORD-IN wskazano, iż Wnioskodawca jest osobą fizyczną, w poz. 11, iż jest on podatnikiem, zaś w poz. 38, iż złożony wniosek dotyczy przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną i występuje z zapytaniem w zakresie przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawczynię fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz, że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.