ITPB1/415-395/08/AT - Zasady przeliczania kosztów poniesionych w walutach obcych

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 7 lipca 2008 r. (data wpływu 21 lipca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zasad przeliczania kosztów poniesionych w walutach obcych - jest nieprawidłowe.

W dniu 21 lipca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zasad przeliczania kosztów poniesionych w walutach obcych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Prowadzi Pani działalność gospodarczą na własne nazwisko. Dla celów produkcyjnych zakupiła Pani materiał od kontrahenta niemieckiego, który - z uwagi na fakt, iż nie posiada Pani rachunku bankowego walutowego - wyraził zgodę, aby płatność nastąpiła w złotówkach. Otrzymana przez Panią faktura wyrażona jest w euro, przy czym podano również dodatkowo - dla celów płatności w walucie polskiej - ogólną kwotę faktury w złotych polskich wraz z umowną ceną materiału.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionej sytuacji może Pani traktować otrzymaną fakturę jako fakturę w walucie obcej i dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych zastosować przepisy art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a dla celów podatku od towarów i usług przepisy § 37 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów do ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 27 kwietnia 2004 r. i przeliczyć odpowiednio podane wartości w euro na złote polskie, czy traktować ją jako fakturę wyrażoną w złotych polskich bez potrzeby przeliczania waluty?

Przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej stanowi odpowiedź na pytanie w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych. Wniosek Pani w części dotyczącej podatku od towarów i usług zostanie rozpatrzony odrębną interpretacją indywidualną.

Zdaniem Wnioskodawcy - w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych - wskazana faktura powinna być potraktowana jako wyrażona w walucie oraz należy dokonać odpowiednich przeliczeń zgodnie z wcześniej podanymi przepisami prawnymi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14 poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Ażeby zatem dany wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

Jednocześnie dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych, faktury (rachunki) lub inne dowody będące podstawą zaksięgowania (ujęcia) kosztu wyrażone w walucie obcej, przelicza się na złotówki stosując kurs średni NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień ich wystawienia lub dokonania operacji gospodarczej.

Dowodami księgowymi są wszelkie dokumenty, które zgodnie z obowiązującymi przepisami mogą stanowić podstawę dokonywania zapisów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów bądź w księgach rachunkowych. Cechy dowodów księgowych oraz wymogi formalne, jakie powinny spełniać te dowody określone zostały w § 12, § 13 i § 14 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 z późn. zm.) oraz w art. 21 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn. Dz. U. z 2002 r., Nr 76, poz. 694 z późn. zm.). Należy w tym miejscu zauważyć, że unormowania ustawy o rachunkowości nie stanowią przepisów prawa podatkowego zdefiniowanych w art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej.

Wobec tego organ wydający interpretację indywidualną nie ma uprawnienia do ich interpretowania w trybie określonym w art. 14b ww. ustawy.

Natomiast, jak stanowi przepis § 12 ust. 4 powołanego wyżej rozporządzenia dowód księgowy powinien być sporządzony w języku polskim. Treść dowodu musi być pełna i zrozumiała; dopuszczalne jest stosowanie skrótów ogólnie przyjętych. Jeżeli w dowodzie podane jest wartościowe określenie operacji gospodarczej tylko w walucie obcej, podatnik posiadający ten dowód jest obowiązany przeliczyć walutę obcą na złote, po obowiązującym w dniu dokonania operacji kursie, zgodnie z zasadami określonymi w ustawie o podatku dochodowym. Wynik przeliczenia należy zamieścić w wolnych polach dowodu lub w załączniku do dowodu sporządzonego w walucie obcej.

Odnosząc powyżej przytoczone normy prawne do zaprezentowanego stanu faktycznego, należy stwierdzić, iż w sytuacji kiedy faktura wystawiona jest w walucie obcej i jednocześnie zawiera wartość wyrażoną w złotych polskich (PLN), a z ustaleń kontrahentów wynika, iż Wnioskodawca dokonuje płatności w złotych jako równowartości kwoty określonej w walucie obcej, to brak jest podstaw do dokonania przeliczenia poniesionego wydatku (kosztu) wg zasad ukonstytuowanych w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W tym bowiem przypadku koszt poniesiony jest w walucie polskiej, pomimo iż na fakturze wyrażony został jako równowartość kwoty określonej w Euro. Określenie kursu waluty w oparciu, o który przeliczane winny być kwoty pozostaje w sferze łączących kontrahentów stosunków umownych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz, że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.