ITPB1/415-391/07/AD - W jaki sposób sąd jako płatnik powinien rozliczyć zaliczkę na podatek dochodowy od wynagrodzenia tłumacza, który nie jest rezydentem polskim?

Pisma urzędowe
Status:  Aktualne

Pismo z dnia 21 stycznia 2008 r. Izba Skarbowa w Bydgoszczy ITPB1/415-391/07/AD W jaki sposób sąd jako płatnik powinien rozliczyć zaliczkę na podatek dochodowy od wynagrodzenia tłumacza, który nie jest rezydentem polskim?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Sądu Rejonowego, przedstawione we wniosku z dnia 18 października 2007 r. (data wpływu 22 października 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu wynagrodzenia z umów zleceń:

*

w części dotyczącej pobranej zaliczki oraz wystawiania informacji po zakończeniu roku podatkowego, tj. w zakresie pytania 1 i 2 - jest prawidłowe,

*

w części dotyczącej wskazania organu, do którego należy przesłać ww. informację, tj. w zakresie pytania 3 - jest prawidłowe, o ile organ wskazany przez Wnioskodawcę jest organem właściwym ze względu na miejsce zamieszkania podatnika.

UZASADNIENIE

W dniu 22 października 2007 r. (data wpływu) został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu wynagrodzenia z umów zleceń wypłaconego osobie, która po dacie otrzymania wynagrodzenia i odprowadzenia zaliczki oświadczyła, iż w tym czasie nie była i nie jest polskim rezydentem.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 25 kwietnia 2007 r. na podstawie wystawionego przez tłumacza przysięgłego rachunku Sąd dokonał wypłaty wynagrodzenia na jego rzecz (potrącając 19% zaliczki na podatek dochodowy, po uwzględnieniu 20% kosztów uzyskania przychodów).Tłumacz przysięgły sądowy wystawiając rachunek wskazał jako właściwy urząd skarbowy do złożenia druku PIT/11 za 2007 r. - Urząd Skarbowy w B. Następnie w dniu 28 maja 2007 r. tłumacz poinformował na piśmie, iż pod koniec 2005 r. przeniósł swoje centrum życiowe na terytorium Węgier i nie jest już rezydentem polskim. W związku z powyższym zwrócił się do Sądu z prośbą o ponowne obliczenie zaliczek na podatek dochodowy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1.

W jaki sposób Sąd jako płatnik powinien rozliczyć zaliczkę na podatek dochodowy od wynagrodzenia tłumacza, który nie jest rezydentem polskim?

2.

Jaką informację płatnik powinien wystawić po zakończeniu roku podatkowego?

3.

Jaki urząd skarbowy jest właściwy do przekazania ww. informacji o dochodach?

Zdaniem Wnioskodawcy - Sąd, jako płatnik, prawidłowo dokonał wypłaty wynagrodzenia na rzecz biegłego tłumacza (potrącając 19% zaliczki na podatek dochodowy, po uwzględnieniu 20% kosztów uzyskania przychodów). Ponadto - jego zdaniem - jako płatnik winien za 2007 r. wystawić informację na druku PIT/11 i przesłać ją na adres Urzędu Skarbowego w B. jako organu właściwego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje w zakresie pytania 1 i 2 - za prawidłowe, natomiast w zakresie pytania 3 - za prawidłowe, o ile organ wskazany przez Wnioskodawcę jest organem właściwym ze względu na miejsce zamieszkania podatnika.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 stycznia 2007 r. (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz od innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Należy podkreślić, iż przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Zgodnie z art. 9 ust. 1 o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 53c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Do źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu wymienionych w art. 10 ust. 1 ustawy podatkowej zaliczona została działalność wykonywania osobiście. W myśl art. 13 pkt 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z działalności wykonywanej osobiście uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

a.

osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,

b.

właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora - jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością

- z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Natomiast kwestię opodatkowania wynagrodzeń z tego tytułu uzyskanych przez nierezydentów reguluje art. 29 ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a (tj. nierezydentów), przychodów m.in. z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 (m.in. przychody z umowy zlecenia) - pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

W myśl art. 29 ust. 2 cytowanej ustawy przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe, pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Zaliczkę od dochodów, o których mowa w ust. 1, obliczoną w sposób określony w tym przepisie, zmniejsza się, z zastrzeżeniem art. 27b ust. 1 pkt 2 i ust. 2, o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne pobranej przez płatnika, o którym mowa w ust. 1, zgodnie z przepisami o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, o czym stanowi art. 41 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Należy zauważyć, że płatnicy nie są obowiązani do poboru zaliczek od należności z tytułu umów, o których mowa w art. 13 pkt 8, jeżeli podatnik złoży oświadczenie, że wykonywane przez niego usługi wchodzą w zakres prowadzonej działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (art. 41 ust. 2 ww. powołanej ustawy).

W myśl art. 42 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 1, oraz urzędom skarbowym, którymi kierują naczelnicy urzędów skarbowych właściwi według miejsca zamieszkania podatnika - imienne informacje o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 41 ust. 1, sporządzone według ustalonego wzoru (PIT-11).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Sąd pobrał zaliczkę na podatek dochodowy od wynagrodzenia tłumacza nie będąc poinformowanym o tym, że podatnik przeniósł centrum interesów życiowych na Węgry. Podatnik nie przedłożył płatnikowi certyfikatu rezydencji, a z danych będących w posiadaniu płatnika nie wynikało, że tłumacz nie miał miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Zatem, w dacie poboru i odprowadzenia zaliczki miał podstawy, by uznać, iż zleceniobiorca był podatkiem, który - w myśl art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - podlegał - nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

W związku z tym Sąd, jako płatnik w chwili poboru zaliczki na podatek dochodowy w 2007 r. nie miał podstaw do zastosowania przepisu art. 29 ustawy i pobrania w formie ryczałtu podatku w wysokości wynikającej z art. 29 ustawy - (20%), lub ze stosownej umowy międzynarodowej. Brak jest również podstaw do wystawienia deklaracji IFT-1/IFT-1R w związku z faktem, iż według wiedzy płatnika miejsce zamieszkania tłumacza na ten dzień było w Polsce - na co wskazano w przedstawionym stanie faktycznym.

Biorąc powyższe pod uwagę, uzyskanie przez płatnika w 2007 r. (po dacie odprowadzenia zaliczki) informacji o tym, że podatnik nie był rezydentem polskim, pozostaje bez wpływu na prawidłowość ustalania zaliczek w stanie faktycznym. Wobec tego, zgodnie z cytowanym przepisem art. 42 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnik ma obowiązek wystawienia informacji o dochodach oraz pobranych zaliczkach na podatek dochodowy PIT-11 oraz przekazania jej podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika.

Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. z 2005 r. Dz. U. Nr 78, poz. 60 z późn. zm.) definiuje pojęcie płatnika w art. 8, wg którego płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna nie posiadająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym organie podatkowym. Ustawodawca ukształtował rolę płatnika, jako pośrednika pomiędzy podatnikiem i organem podatkowym. Czynności podejmowane przez płatnika, polegające na obliczeniu, pobraniu i wpłaceniu należności mają charakter czynności materialno-technicznych. Obowiązek podatkowy ciąży ostatecznie na podatniku. Płatnik natomiast, przekazuje organowi podatkowemu pieniądze podatnika. Z chwilą pobrania podatku i przekazania jego równowartości na rachunek właściwego urzędu skarbowego obowiązek płatnika wygasa.

Konsekwencją powyższego jest fakt, że Sąd jako płatnik nie ma prawa samodzielnie dokonywać zwrotu nadpłaconych zaliczek na podatek dochodowy tłumacza za 2007 r. Nie jest do tego uprawniony w zakresie obowiązków podatkowych płatnika.

Stosownie do art. 75 § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, jeżeli podatnik kwestionuje zasadność pobrania przez płatnika podatku albo wysokość pobranego podatku, może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku. Organ podatkowy w trakcie prowadzonego postępowania podatkowego dokona kwalifikacji uzyskanego przez niego wynagrodzenia do właściwego źródła przychodu oraz prawidłowo określi wysokość należnego podatku, która pozwoli na ewentualne stwierdzenie nadpłaty.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, że niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl