ITPB1/415-382/11/PSZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 22 marca 2011 r. (data wpływu 28 marca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania straty powstałej w związku z kradzieżą środka trwałego - jest prawidłowe.

W dniu 28 marca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania straty powstałej w związku z kradzieżą środka trwałego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Prowadzi Pan jako osoba fizyczna pozarolniczą działalność gospodarczą, polegającą na świadczeniu usług w zakresie doradztwa technicznego, projektowania budowlanego i nadzorów inwestycyjnych. Osiągane dochody z powyższych usług opodatkowane są na zasadach ogólnych. Ewidencję przychodów i rozchodów prowadzi Pan w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, z zastosowaniem metody kasowej. W prowadzonej działalności gospodarczej wykorzystywany był w celu uzyskania przychodów do dnia 23 grudnia 2010 r. samochód osobowy. Samochód ten w wyniku włamania skradziono z Pana ogrodzonej posesji w dniu 23 grudnia 2010 r. Fakt kradzieży został zgłoszony natychmiast na policję, która niezwłocznie przybyła na miejsce kradzieży i dokonała stosownych czynności. Samochodu nie odnaleziono. Z powodu braku wykrycia sprawcy kradzieży, śledztwo umorzono o czym został Pan powiadomiony postanowieniem policji o umorzeniu dochodzenia i wpisaniu sprawy do rejestru przestępstw z dnia 27 stycznia 2011 r. Skradziony samochód był objęty ewidencją środków trwałych oraz ubezpieczeniem autocasco.

Odpisy amortyzacyjne samochodu wynoszą w dniu jego kradzieży 20% jego wartości. Pozostałe 80% stanowi stratę.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Jaki dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodu w części nie pokrytej odpisami amortyzacyjnymi, w związku z powstałą stratą z tytułu kradzieży samochodu należy przyjąć: datę kradzieży samochodu, t.j. 23 grudnia 2010 r. czy datę postanowienia o umorzeniu dochodzenia i wpisaniu sprawy do rejestru przestępstw, t.j. pismo z dnia 27 stycznia 2011 r. sporządzone przez Komisariat Policji.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 i ust. 6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dniem poniesienia kosztu uzyskania przychodu z tytułu poniesienia straty w związku z kradzieżą samochodu jest dzień 27 stycznia 2011 r. Jest to data pisma Komisariatu Policji dot. postanowienia o umorzeniu dochodzenia i wpisaniu sprawy do rejestru przestępstw z powodu braku wykrycia sprawcy kradzieży, jako dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania kosztu.

Nadmienia Pan, że od początku dochodzenia organ ścigania sugerował możliwość odnalezienia pojazdu i jego zwrotu. Dlatego uważa Pan, że dniem rzeczywistej straty, którą należy ująć w kosztach uzyskania przychodów jest data postanowienia o umorzeniu dochodzenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

W art. 22 ust. 4-6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca wprowadził zasady dotyczące momentu rozpoznawania kosztów dla celów podatkowych, w zależności czy dany wydatek wiąże się z możliwością uzyskania przychodów w sposób bezpośredni lub pośredni.

Zgodnie z zasadą zawartą w art. 22 ust. 4 ustawy, koszty uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5 i 6, są potrącane tylko w roku podatkowym, w którym zostały poniesione.

W myśl art. 22 ust. 5c ww. ustawy u podatników prowadzących księgi rachunkowe, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącane w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Zgodnie z art. 22 ust. 6 ustawy, zasady określone w ust. 5-5c, z zastrzeżeniem ust. 6b, mają zastosowanie również do podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów, pod warunkiem, że stale w każdym roku podatkowym księgi te będą prowadzone w sposób umożliwiający wyodrębnienie kosztów uzyskania przychodów odnoszących się tylko do tego roku podatkowego.

Stosownie do treści art. 22 ust. 6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

Koszty pośrednie dotyczą całokształtu prowadzonej działalności gospodarczej i ponoszone są w celu zachowania źródła przychodów. Tego rodzaju kosztem są między innymi straty w środkach obrotowych związane ze zdarzeniami losowymi niezależnymi od Podatnika. Wydatki takie należy zatem zaliczać do kosztów uzyskania przychodów jako koszty ogólne prowadzonej działalności gospodarczej, które potrącane są w dacie poniesienia.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 5 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1. W myśl natomiast art. 23 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz remontów powypadkowych, jeżeli samochody nie były objęte ubezpieczeniem dobrowolnym.

Z powyższych uregulowań prawnych wynika, że wartość utraconego, a będącego środkiem trwałym, samochodu w części nie pokrytej odpisami amortyzacyjnymi, jeżeli utrata nastąpiła w wyniku m.in. kradzieży, może być zaliczona w ciężar kosztów uzyskania przychodów pozarolniczej działalności gospodarczej, jeżeli zostaną spełnione łącznie następujące warunki:

* samochód objęty był ubezpieczeniem dobrowolnym autocasco (AC),

* strata została właściwie udokumentowana.

Istotnym jest również ustalenie, czy strata związana z utratą (kradzieżą) samochodu nie powstała z winy Pana, t.j. w wyniku niedbalstwa lub naruszenia przepisów. Strata winna być bowiem następstwem zdarzenia losowego, rozumianego jako zdarzenie nieprzewidywalne i nie do uniknięcia. Nie można bowiem uznać za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych i obrotowych w sytuacji, gdy zostanie udowodnione, że środki nie były zabezpieczone lub były zabezpieczone w sposób nienależyty.

Zważywszy na fakt, iż jak wskazano we wniosku skradziony samochód (środek trwały) był objęty ubezpieczeniem dobrowolnym AC, fakt jego kradzieży został zgłoszony na Policji, stwierdzić należy, iż jeżeli kradzież samochodu była następstwem zdarzenia losowego, a nie przyczynił się Pan do powstania straty, w szczególności dochowując należytej staranności przy pieczy i zabezpieczeniu samochodu, to zostały spełnione przesłanki uprawniające do zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, straty powstałej w wyniku ww. kradzieży do wysokości odpowiadającej wartości początkowej utraconego środka trwałego pomniejszonej o dokonane odpisy amortyzacyjne.

Strata jako zdarzenie losowe stanowi pośredni koszt uzyskania przychodu. Zatem w analizowanej sytuacji faktyczną datą poniesienia kosztu podatkowego związanego z kradzieżą środków pieniężnych będzie data, w której otrzymał Pan postanowienie o umorzeniu śledztwa, a więc 27 stycznia 2011 r. Postanowienie z tą datą będzie bowiem stanowiło dokument potwierdzający poniesioną stratę, a prawidłowe udokumentowanie straty poniesionej w związku z kradzieżą jest jednym z podstawowych warunków zaliczenia jej do kosztów uzyskania przychodów.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.