ITPB1/415-338/13/MW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 11 marca 2013 r. (data wpływu: 18 marca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego - jest prawidłowe.

W dniu 18 marca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług medycznych na określonym terenie. Praca Wnioskodawczyni jest związana między innymi z wyjazdami do chorych leczonych w domu, których życie podtrzymywane jest za pomocą respiratora. Do wykonania tej działalności niezbędny jest samochód. W związku z tym, Wnioskodawczyni wprowadziła w grudniu 2012 r. do ewidencji środków trwałych samochód osobowy użytkowany do tej pory do celów prywatnych. Samochód ten Wnioskodawczyni zakupiła 11 lutego 2002 r. Wnioskodawczyni dysponuje umową zakupu tego samochodu na kwotę 30 000 zł brutto oraz pokwitowaniem wpłaty podatku od czynności cywilnoprawnych w wysokości 600 zł. Do celów prywatnych Wnioskodawczyni będzie użytkowała inny samochód osobowy będący jej własnością.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawczyni prawidłowo ustaliła wartość początkową samochodu, będącą jednocześnie podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Czy Wnioskodawczyni powinna ustalić wartość początkową zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 i ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, według ceny nabycia, czy zgodnie z art. 22g ust. 8 ww. ustawy, według własnej wyceny z uwzględnieniem cen rynkowych z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji oraz stanu i stopnia zużycia środka trwałego.

Zdaniem Wnioskodawczyni, do ustalenia wartości początkowej wprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu, zakupionego jeszcze przed rozpoczęciem działalności, należy przyjąć kwotę z umowy dokumentującej zakup samochodu z 11 lutego 2002 r., tj. 30.000 zł oraz podatek od czynności cywilnoprawnych w wysokości 600 zł uiszczony w dniu 14 lutego 2002 r.

W przedmiotowej sprawie zdaniem Wnioskodawczyni nie mamy do czynienia z sytuacją, w której ustalenie ceny nabycia środka trwałego nie jest możliwe, gdyż cena zakupu powyższego środka trwałego jest wartością znaną. Zatem zgodnie z generalną zasadą określoną w art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, wartość początkową środka trwałego nabytego w drodze kupna ustala się na podstawie ceny nabycia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż grunty lub prawo wieczystego użytkowania gruntów, środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części (...).

Kosztem uzyskania przychodów, stosownie do art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są natomiast odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania maszyny, urządzenia i środki transportu - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Zgodnie bowiem z art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b. Sposób ustalenia tej wartości początkowej reguluje art. 22g ww. ustawy.

Stosownie do art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych z uwzględnieniem ust. 2-18 w razie odpłatnego nabycia uważa się cenę ich nabycia. Zgodnie z art. 22g ust. 3 ww. ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Natomiast zgodnie z zapisem art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Powyższy przepis przewiduje wprawdzie możliwość ustalenia wartości początkowej nabytego w drodze kupna środka trwałego na podstawie wyceny dokonanej przez podatnika, ale tylko w przypadku, gdy nie można ustalić jego ceny nabycia.

Jak wynika z treści złożonego wniosku, Wnioskodawczyni prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług medycznych na określonym terenie. Na potrzeby tej działalności wykorzystuje samochód osobowy zakupiony 11 lutego 2002 r., który w grudniu 2012 r. został wprowadzony do ewidencji środków trwałych prowadzonej w ramach wyżej opisanej działalności gospodarczej. Wnioskodawca posiada umowę zakupu przedmiotowego samochodu na kwotę 30 000 zł. Ponadto Wnioskodawczyni posiada pokwitowanie wpłaty podatku od czynności cywilnoprawnych.

W przedmiotowej sprawie nie mamy więc do czynienia z sytuacją, w której ustalenie ceny nabycia środka trwałego nie jest możliwe, gdyż cena zakupu powyższego środka trwałego jest wartością znaną.

Mając na względzie powołane wyżej przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny, należy stwierdzić, iż wartość początkową nabytego w drodze kupna samochodu osobowego, gdy znana i udokumentowana jest cena zakupu, zgodnie z generalną zasadą określoną w art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, stanowi jego cena nabycia, w rozumieniu art. 22g ust. 3 ww. ustawy. Zatem, wartość początkową przedmiotowego samochodu osobowego stanowi jego cena zakupu, wynikająca z dokumentu potwierdzającego nabycie powiększona o ewentualne koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania samochodu do używania. Tak ustalona wartość będzie podstawą do dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Ponadto jeżeli Wnioskodawcy nie przysługiwało obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy w podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług wówczas wartość początkowa przedmiotowego samochodu osobowego winna być ustalona według ceny brutto.

Jednocześnie wskazać należy, iż jako przykładowe koszty związane z zakupem ustawa nie wymienia podatku od czynności cywilnoprawnych, jednakże wymienia opłaty skarbowe, natomiast zgodnie z art. 15 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, jeżeli inne akty prawne powołują się na przepisy o opłacie skarbowej w zakresie dotyczącym czynności cywilnoprawnych podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, to pomimo odwoływania się do prawnej instytucji opłaty skarbowej należy stosować przepisy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

W związku z powyższym zapłacony przez nabywcę podatek od czynności cywilnoprawnych przy zakupie środka trwałego należy uznać za koszt bezpośrednio związany z tym zakupem, a zatem powinien on podwyższyć wartość początkową tego środka.

Końcowo należy dodać, iż art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wprowadza ograniczenie kwotowe odpisów amortyzacyjnych od samochodu osobowego. Zgodnie z tym przepisem, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.