ITPB1/415-291/10/MR - Powstanie przychodu opodatkowanego podatkiem dochodowym od osób fizycznych w związku z darowizną udziałów na rzecz spółki kapitałowej z siedzibą w Szwajcarii.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 16 marca 2010 r. (data wpływu 19 marca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu w związku z darowizną udziałów na rzecz spółki kapitałowej z siedzibą w Szwajcarii - jest prawidłowe.

W dniu 19 marca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu w związku z darowizną udziałów na rzecz spółki kapitałowej z siedzibą w Szwajcarii.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca posiada wraz z mężem, na zasadzie wspólności małżeńskiej, udziały w kapitale zakładowym sp. z o. o. z siedzibą w Polsce. Wnioskodawca nie zawarł z małżonkiem majątkowej umowy małżeńskiej, która wprowadzałaby zmiany w zakresie własności majątku wspólnego. Małżonek Wnioskodawcy założył w Szwajcarii jednoosobową spółkę kapitałową posiadającą osobowość prawną, podlegającą na terenie Szwajcarii nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu - spółka szwajcarska. Spółka ta ma mieć charakter holdingowy - jej przedmiotem działalności ma być wyłącznie partycypacja kapitałowa w innych podmiotach gospodarczych oraz reinwestowanie środków finansowych. Małżonek będzie jedynym udziałowcem w spółce szwajcarskiej. Wnioskodawca planuje dokonać wraz z małżonkiem darowizny stanowiących ich majątek wspólny udziałów w spółce na rzecz spółki szwajcarskiej. W możliwym do przewidzenia przedziale czasowym Wnioskodawca nie przewiduje zmian w zakresie kapitału zakładowego spółki szwajcarskiej - nie planuje obejmowania nowych udziałów, ani też umarzania udziałów przez małżonka. Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym i podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy przeniesienie udziałów w drodze umowy darowizny na rzecz spółki szwajcarskiej spowoduje po stronie Wnioskodawcy powstanie przychodu w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, przeniesienie udziałów w drodze umowy darowizny na rzecz spółki szwajcarskiej nie spowoduje po jego stronie powstania przychodu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioski te wynikają z następujących argumentów. Jak wynika z treści art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy, przepisów tej ustawy nie stosuje się do przychodów podlegających przepisom ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn. Dla wyłączenia stosowania przepisów ustawy nie ma znaczenia, czy dany przychód faktycznie został opodatkowany na podstawie upsid - istotne jest natomiast objęcie tego przychodu regulacjami tej ustawy. Od dnia 1 stycznia 2007 r. przepisom upsid podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej tytułem:

Z przytoczonych powyżej przepisów wynika, iż normy zawarte w treści upsid nie regulują obowiązków podatkowych osoby dokonującej darowizny, co tym samym oznacza, iż w celu ustalenia ewentualnych zobowiązań podatkowych tej osoby należy odwołać się do właściwych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wydaje się, że na gruncie ustawy ewentualne podstawy do powstania przychodu mogłyby dawać art. 10 ust. 1 pkt 7 i pkt 9.

Analiza przywołanego przepisu art. 10 ust. 1 pkt 7 i art. 17 ust. 1 ustawy prowadzi do wniosku, że ustawodawca wprowadził numerus clasus zdarzeń, w wyniku zaistnienia których powstaje przychód z kapitałów pieniężnych. w przypadkach tych jest mowa o odpłatnym zbyciu, realizacji praw oraz objęciu udziałów /akcji w zamian za wkład niepieniężny.

Z kolei, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 9 oraz będącym jego rozwinięciem art. 20 ustawy, na gruncie ustawy pojawia się pojęcie przychodów z tzw. "innych źródeł". Ustawa nie definiuje w sposób wyczerpujący tego terminu ograniczając się do przykładowego wymienienie pozycji, które mieszczą się w ramach tego pojęcia.

Z punktu widzenia omawianej sprawy kluczowe jest jednak, iż w każdym przypadku ustawa odnosi się wyraźnie do pojęcia "przychodów" jako kategorii kluczowej dla ewentualnego powstania zobowiązania podatkowego. W świetle art. 11 ustawy stwierdzić można, iż, co do zasady, przychodami na gruncie ustawy są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Dla zaistnienia przychodu (a co za tym idzie także dla ewentualnego powstania zobowiązania podatkowego) elementem kluczowym i niezbędnym jest zaistnienie po stronie podatnika pewnego przysporzenia majątkowego, czy to w formie pieniężnej, czy też niepieniężnej. Ponieważ do takiego przysporzenia nie dochodzi w ramach umowy darowizny, uznać zatem należy, iż wyżej wymienione przepisy nie dają podstaw do twierdzenia, że umowa darowizny może skutkować powstaniem przychodu po stronie darczyńcy (Wnioskodawcy).

Rozważyć także należy, czy sama istota umowy darowizny w omawianym stanie faktycznym dawać może choćby hipotetyczne podstawy do określenia po stronie Wnioskodawcy ewentualnego przychodu w kontekście ogólnych zasad ustawy.

Polskie przepisy prawa cywilnego oraz podatkowego dopuszczają zawieranie pomiędzy osobami fizycznym oraz prawnymi umów darowizny - na gruncie prawa cywilnego umowa darowizny jest jedną z tzw. umów nazwanych, opisaną w treści art. 888-902 k.c. Także prawo podatkowe traktuje umowę darowizny jako jeden z szeregu instrumentów przy pomocy których podatnicy mogą dokonywać rozporządzenia składnikami swojego majątku. Przez umowę darowizny, zgodnie z art. 888 § 1 k.c. rozumieć należy umowę, w której to darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego. Warunkiem koniecznym uznania, że dane świadczenie jest darowizną, jest jego nieodpłatny charakter. Innymi słowy, dokonanie darowizny nie może prowadzić do uzyskania korzyści majątkowej lub osobistej po stronie darczyńcy. Planowana przez Wnioskodawcę i jej małżonka umowa darowizny będzie bez wątpienia spełniać warunki nieodpłatności i nieekwiwalentności. W opisanym stanie faktycznym oświadczenie woli wnioskodawcy złożone zostanie w formie aktu notarialnego, z uwagi na wymóg zachowania tej formy dla umów darowizny. Akt notarialny wyrażać będzie oświadczenia woli stron w sposób jednoznaczny i niebudzący jakichkolwiek wątpliwości. Wyrażone w akcie notarialnym oświadczenia stron odpowiadać będą ich rzeczywistemu zamiarowi i celowi, co do wywołania określonych skutków prawnych tej czynności. Podkreślić należy, że notariusz sporządzający akt notarialny obejmujący umowę darowizny jest zobowiązany zapewnić, żeby umowa miała odpowiednią treść, odpowiadającą rzeczywistej woli stron i celowi umowy. Również sposób wykonania umowy darowizny nie będzie rodzić jakichkolwiek wątpliwości, co do zamiaru i woli stron. Wykonanie umowy darowizny ograniczać się będzie bowiem do złożenia w akcie notarialnym oświadczenia o przeniesieniu pod tytułem darmym udziałów na spółkę szwajcarską. Co w niniejszej sprawie kluczowe, w ramach umowy darowizny nie będą podejmowane jakiekolwiek działania ze strony obdarowanego, które mogłyby być kwalifikowane jako świadczenie wzajemne w stosunku do świadczenia darczyńcy. Umowa darowizny nie będzie również zawierać żadnych warunków, od których uzależnione byłoby jej wykonanie. Zaznaczyć należy, że zgodnie z obowiązującymi w polskim prawie zasadami interpretacji oświadczeń woli, treść złożonych oświadczeń ustala się według wzorca obiektywnego, co oznacza przypisanie im takiego znaczenia, jakie mógł z nich wyinterpretować starannie działający adresat, do którego oświadczenia były skierowane (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 września 2007 r., sygn. akt II CSK 189/07). Wzorzec obiektywny, według którego należy interpretować postanowienia umowy darowizny, nakazuje traktować jako umowę darowizny, umowę, w ramach której jedna ze stron (darczyńca) oświadczyła wyraźnie, że dokonuje nieodpłatnego przysporzenia na rzecz drugiej strony (obdarowany) i, że nie chce niczego w zamian. Planowana między stronami umowa mieści się w ustawowych ramach umowy darowizny, co wynika z następujących argumentów. Umowa darowizny jest czynnością prawną kauzalną (przyczynową). Oznacza to, że ważność nieodpłatnego rozporządzenia uzależniona jest od istnienia kauzy, której funkcją jest wyjaśnienie dlaczego przysparzający dokonał przysporzenia. Zgodnie z powszechnie akceptowaną doktryną prawa cywilnego w prawie polskim przyjęto tzw. obiektywną koncepcję kauzy. Oznacza to, że rozważania nad kauzą można prowadzić jedynie przy założeniu, że chodzi w nich o obiektywnie istniejącą treść czynności prawnej. W konsekwencji subiektywne motywy dokonania czynności nie są w świetle polskiego systemu prawnego źródłem stosunków prawnych i nie mogą wpływać na ocenę ważności tej czynności. Podsumowując, wyraźne oświadczenie złożone przez darczyńcę w umowie darowizny, że darczyńca przenosi nieodpłatnie na rzecz innego podmiotu posiadane przez siebie udziały daje ewidentny wyraz causa donandi, a w efekcie kończyć powinno jakiekolwiek rozważania nad tym, czy umowa ma charakter odpłatny, czy też nieodpłatny.

Zgodnie z art. 888 k.c. przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Do warunków przedmiotowo istotnych należy zatem bezpłatny charakter świadczenia spełnionego na rzecz obdarowanego. Przysporzenie (pozytywne lub negatywne) po stronie obdarowanego musi dokonać się kosztem majątku darczyńcy, tzn. zmniejszyć aktywa darczyńcy lub powiększyć jego pasywa (np. poprzez częściowe przejęcie długu od obdarowanego). Majątek obejmuje również przyszłe prawa majątkowe, w tym ekspektatywy (vide: System prawa prywatnego, tom 7 prawo zobowiązań - część szczegółowa, s. 283). W stanie faktycznym nie budzi wątpliwości, że przysporzenie dokonane będzie kosztem majątku darczyńcy - określone składniki majątkowe opuszczą jego majątek i przejdą do majątku obdarowanego, który jest odrębnym podmiotem (osobą prawną). Ponadto, darczyńca nie otrzyma od obdarowanego żadnego świadczenia zwrotnego w zamian za przeniesienie własności udziałów. W opisanym stanie faktycznym nie dojdzie zatem do realizacji żadnego (tym bardziej do ekwiwalentnego) świadczenia na rzecz Wnioskodawcy. W szczególności, w zamian za zawarcie umowy darowizny Wnioskodawca nie obejmie w spółce szwajcarskiej nowych udziałów ani nie zostaną mu z tego tytułu przyznane dodatkowe uprawnienia. Z ostrożności zaznaczyć należy, że w omawianym stanie faktycznym nieodpłatnego charakteru umowy darowizny nie może przekreślić także fakt potencjalnie występujących w przyszłości wypłat dokonywanych przez spółkę szwajcarską na rzecz udziałowca - małżonka Wnioskodawcy, których beneficjentem ostatecznie będzie także Wnioskodawca.

Po pierwsze - odnośnie wpływu darowizny na majątek darczyńcy - wyrównanie ubytku w majątku darczyńcy nie ma charakteru definitywnego, a wyłącznie potencjalny. Nie jest bowiem przesądzone, że ujawniony po dacie darowizny wzrost wartości aktywów netto przypadających na jeden udział zostanie skonsumowany przez darczyńcę w postaci rzeczywistego przychodu ze sprzedaży lub umorzenia udziałów. Ponadto, przyrost wartości udziałów nie będzie odpowiadał wartości przedmiotu darowizny (np. działalność operacyjna spółki szwajcarskiej związana jest z koniecznością stałego ponoszenie szeregu wydatków, m.in. z tytułu wynagrodzenia za zarządzanie), a może nawet nie mieć miejsca (np. pomiędzy datą darowizny, a dniem umorzenia lub sprzedaży udziałów inwestycje spółki szwajcarskiej przyniosły straty, w wyniku których wartość aktywów netto na udział zmniejszyła się poniżej wartości z daty darowizny). Powyższe wskazuje na to, iż w wyniku darowizny udziałów do spółki szwajcarskiej nie dochodzi zatem do definitywnego przysporzenia majątkowego po stronie udziałowca tej spółki (małżonka, a pośrednio - z uwagi na brak majątkowej umowy małżeńskiej - także Wnioskodawcy), brak jest zatem bezpośredniego powiązania pomiędzy poczynioną darowizną a ewentualnym (tzn. jedynie potencjalnym) wzrostem wartości udziałów w kapitale obdarowanego. Co równie istotne, brak jest także elementu ekwiwalentności świadczeń - z jednej strony mamy bowiem świadczenie o wymiernej wartości - bezsprzeczne i definitywne przysporzenie w postaci udziałów, z drugiej ewentualny i niepewny wzrost wartości udziałów obdarowanego.

Majątek spółki szwajcarskiej oraz majątek Wnioskodawcy są odrębnymi od siebie zespołami majątkowymi, pomimo tego, iż niewątpliwie pozostają ze sobą pośrednio związane poprzez fakt posiadania przez małżonka udziałów w kapitale zakładowym spółki szwajcarskiej. Stosunek powiązania majątków występujący w omawianej sytuacji można porównać do stosunku powiązań majątkowych, jakie występują między rodzicem a pełnoletnim dzieckiem. Dziecko, dokonując darowizny na rzecz rodzica ma w chwili jej dokonania ekspektatywę przysporzenia majątkowego w postaci spadku po obdarowanym. Wartość tej ekspektatywy zwiększa się w dniu zawarcia umowy darowizny. Jednak nieporozumieniem byłoby podważenie z tego względu dokonanej i wykonanej umowy darowizny jako czynności odpłatnej. Nie ma przy tym znaczenia fakt, że w jednym przypadku mamy do czynienia z bliskimi osobami fizycznymi, a w drugim z osobą fizyczną i osobą prawną, albowiem po pierwsze (jak wskazano powyżej) motywy dokonywania czynności prawnych nie mają doniosłości prawnej w polskim systemie prawa, po drugie, w obu przypadkach mamy do czynienia z przysporzeniem na rzecz podmiotu mającego odrębną osobowość prawną.

Nie sposób również zgodzić się z twierdzeniem, iż jeżeli małżonek Wnioskodawcy dokona umorzenia lub sprzedaży udziałów posiadanych w spółce szwajcarskiej to przychód z tego tytułu powinien być traktowany, na gruncie podatkowym, jako świadczenie ekwiwalentne w stosunku do darowizny udziałów na rzecz spółki szwajcarskiej. Przychód taki przysługuje bowiem z tytułu samego uczestnictwa kapitałowego w tej spółce. Każdemu wspólnikowi przysługuje prawo do żądania umorzenia udziałów lub ich zbycia. Wskazane powyżej czynności prawne nie mają nic wspólnego (z prawnego punktu widzenia) z czynnością darowizny, innymi słowy, fakt dokonania darowizny (przysporzenia na rzecz spółki szwajcarskiej) nie wpływa na możliwość wykonywania przez wspólnika przysługujących mu praw korporacyjnych oraz majątkowych względem tej spółki. Poddając analizie opisany wyżej stan faktyczny, można pokusić się także o następującą zależność - ewentualny wzrost wartości majątku darczyńcy (Wnioskodawcy) jaki następuje w wyniku dokonania darowizny jest niewspółmierny w stosunku do wartości darowanych udziałów. Innymi słowy - można jednoznacznie stwierdzić, iż wartość majątku Wnioskodawcy przed darowizną jest wyższa niż wartość majątku po darowiźnie - zależność ta jednoznacznie pokazuje, iż planowana umowa darowizny dokonana jest pod tytułem darmym, a zatem nieodpłatnie, w celu realizacji causae donandi. Ze względu na powyższe stwierdzić należy, iż planowana przez Wnioskodawcę umowa darowizny udziałów spełnia wymagania stawiane dla tego rodzaju umowy przez przepisy k.c. (zawarta pod tytułem darmym, nieekwiwalentna).

Wnioskodawca ponadto podnosi, iż potencjalne, przyszłe świadczenia spółki szwajcarskiej względem jego małżonka, takie jak wypłata dywidendy lub wynagrodzenia w zmian za umorzenie udziałów, które posiada on w spółce, nie mogą być traktowane jako świadczenia w zamian za udziały będące przedmiotem umowy darowizny (świadczenie ekwiwalentne w stosunku do przekazanych na mocy darowizny udziałów). Wypłata dywidendy nie jest świadczeniem, które spółka spełnia na rzecz wspólnika w zamian za świadczenie wspólnika względem spółki. Prawo wspólników do dywidendy jest prawem udziałowym wynikającym z faktu bycia wspólnikiem spółki i nie zależy od tego, czy wspólnik spełnił na rzecz spółki świadczenie w postaci darowizny. Natomiast wynagrodzenie wypłacane przez spółkę w zamian za umorzenie udziałów posiadanych przez wspólnika w kapitale zakładowym spółki jest wypłacane wyłącznie za te udziały, które podlegają umorzeniu. Innymi słowy, wynagrodzenie to nie jest wypłacane przez spółkę w zamian za jakieś inne świadczenie wspólnika. Podsumowując powyższe wywody stwierdzić należy, że w opisanym stanie faktycznym nie dojdzie do realizacji żadnego ekwiwalentnego świadczenia na rzecz Wnioskodawcy:

Podsumowując przedstawione powyżej argumenty stwierdzić należy, iż w świetle obowiązujących przepisów prawa podatkowego, przeniesienie udziałów w drodze umowy darowizny na rzecz spółki szwajcarskiej, nie spowoduje po stronie Wnioskodawcy powstania przychodu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na potwierdzenie własnego stanowiska Wnioskodawca przytacza interpretacje indywidualne wydane przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu i Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy, jednym ze źródeł przychodów są kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a)-c).

Zgodnie z art. 17 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z kapitałów pieniężnych uważa się:

Zgodnie z art. 30b ust. 2 pkt 4 ww. ustawy, dochodem, o którym mowa w ust. 1, jest różnica między sumą przychodów uzyskanych z tytułu odpłatnego zbycia udziałów w spółkach mających osobowość prawną a kosztami uzyskania przychodów, określonymi na podstawie art. 22 ust. 1f lub art. 23 ust. 1 pkt 38.

Przez pojęcie "darowizny" należy rozumieć typ umowy nazwanej, określonej w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), na mocy której (stosownie do art. 888 ustawy Kodeks cywilny) darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Istotą darowizny, jako czynności nieodpłatnej jest brak po stronie darczyńcy ekwiwalentu w postaci świadczenia wzajemnego. Celem, jaki leży u podstaw darowizny jest dokonanie nieodpłatnego przysporzenia na rzecz obdarowanego kosztem majątku darczyńcy. Darowizna może polegać zarówno na przesunięciach do majątku obdarowanego określonych przedmiotów majątkowych, jak i na innych postaciach dyspozycji majątkowych darczyńcy prowadzących do zmniejszenia jego majątku, a po stronie obdarowanego - do zwiększenia jego majątku (zwiększenia aktywów lub zmniejszenia pasywów). Dla oceny charakteru prawnego umowy darowizny nie ma znaczenia motyw dokonanego nieodpłatnie świadczenia, w tym także określone racje gospodarcze.

Z przedstawionego w złożonym wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zamierza dokonać darowizny udziałów, które posiada w spółce z o.o., na rzecz spółki kapitałowej z siedzibą w Szwajcarii. W związku z darowizną Wnioskodawca nie otrzyma żadnych świadczeń zwrotnych w związku z dokonaniem darowizny. W szczególności nie obejmie nowo wyemitowanych udziałów w kapitale spółki szwajcarskiej ani nie zostaną przyznane mu dodatkowe uprawnienia.

Z treści wskazanych wyżej przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, iż ustawodawca enumeratywnie określił przypadki i zdarzenia, w wyniku których powstaje przychód z kapitałów pieniężnych. W tych przypadkach jest mowa o odpłatnym zbyciu, realizacji praw, objęciu w zamian. Wśród sytuacji skutkujących powstaniem przychodu z kapitałów pieniężnych nie wymieniono przypadków, w których podatnik daruje udziały w spółkach mających osobowość prawną. Tak, więc wśród zdarzeń, które skutkują powstaniem dochodu z kapitałów pieniężnych nie ma przypadków zbycia udziałów w spółkach mających osobowość prawną w formie darowizny.

Mając na uwadze powyższe uregulowania zawarte w cytowanej ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych stwierdzić należy, że wskutek przekazania w formie darowizny na rzecz spółki szwajcarskiej udziałów, po stronie Wnioskodawcy nie powstanie przychód do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, jeżeli nie obejmie on w zamian udziałów bądź nie otrzyma jakiegokolwiek ekwiwalentu za darowane udziały, tak w momencie zawarcia umowy, jak i w przyszłości.

W konsekwencji powyższych uregulowań stwierdzić należy, iż w opisanym we wniosku zdarzeniu przyszłym, przekazanie przez Wnioskodawcę darowizny w postaci udziałów spółki z o.o. na rzecz spółki szwajcarskiej, fakt dokonania darowizny, czyli nieodpłatne zbycie udziałów nie skutkuje po stronie Wnioskodawcy powstaniem przychodu w rozumieniu ustawy i w związku z tym obowiązkiem podatkowym w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy przy tym zastrzec, iż rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie, czy opisywana "darowizna" ma charakter świadczenia nieekwiwalentnego, bowiem stanowi to domenę ewentualnego postępowania podatkowego.

W odniesieniu do powołanych we wniosku indywidualnych interpretacji prawa podatkowego, tut. organ informuje, że zostały wydane w indywidualnej sprawie i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu datowania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87 - 100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.