ITPB1/415-275/08/DP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 16 maja 2008 r. (data wpływu 19 maja 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie wyceny remanentu początkowego - jest nieprawidłowe.

W dniu 19 maja 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie wyceny remanentu początkowego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca od dnia 15 listopada 2006 r. prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą m.in. w zakresie kupna i sprzedaży nieruchomości na własny rachunek. Dochody z działalności gospodarczej opodatkowuje na zasadach ogólnych, prowadząc podatkowa księgę przychodów i rozchodów. Rozpoczynając prowadzenie działalności gospodarczej Wnioskodawca wniósł tytułem aportu posiadaną nieruchomość gruntową niezabudowaną. Działki, które powstały w wyniku podziału wpisano do podatkowej księgi przychodów i rozchodów jako remanent początkowy. Wnioskodawca w 1986 r. nabył nieruchomość gruntową o łącznej powierzchni 7,34 ha wspólnie z żoną, aktem notarialnym. Łączna cena nabycia wszystkich działek w 1986 r. opiewała na kwotę 350.000 zł, a dodatkowe opłaty wynosiły 6.340 zł, tj. opłata notarialna 2.400 zł, oplata za dokonanie czynności notarialnych 500 zł, opłaty sądowe 2.730 zł i 300 zł, za druk KW 250 zł oraz pozostałe opłaty łącznie 160 zł. Nieruchomość nabyta została pierwotnie z przeznaczeniem na założenie gospodarstwa rolnego i takie pełniła funkcje.

W 1996 r. uchwalono nowy plan zagospodarowania przestrzennego i zmieniono przeznaczenie nieruchomości z gruntów rolnych na działki budowlane. W 2006 r. Wnioskodawca podzielił nieruchomość na mniejsze działki zgodnie z planem zagospodarowania pod budownictwo mieszkaniowe. Aby w sposób rzetelny wycenić wartość rynkową "wniesionych do remanentu początkowego nieruchomości", Wnioskodawca dokonał szczegółowej analizy miejscowego rynku nieruchomości, kierując się podobnymi warunkami naturalnymi co pozwoliło zachować porównywalność. Ceny nieruchomości wahały się wówczas tj. w listopadzie 2006 r. w przedziałach od 15 zł za m#178; do 30 zł za m#178;. Wnioskodawca zachowując ostrożność wyceny nieruchomości ustalił, że każdy m#178; działki oszacuje w kwocie 10 zł. Dało to ogółem 15.565 m#178; (21 działek) o wartości 155.650 zł. Zdaniem Wnioskodawcy, aby zachować proporcjonalność przychodów i kosztów ich uzyskania dla określenia dochodów z działalności gospodarczej na podstawie art. 24 ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, oparcie się na cenie zakupu byłoby nieprawidłowe, gdyż warunki rynkowe i przeznaczenie nieruchomości z dnia zakupu - 20 lat wcześniej - znacząco odbiegają od aktualnych. Na ówczesne warunki cena zakupu była znacząca i ustalając obecnie dochód z działalności gospodarczej zastosowanie tej ceny byłoby nieadekwatne i zniekształcające wynik finansowy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy oparcie się przy wycenie remanentu początkowego - w przedstawionym powyżej stanie faktycznym - na cenie rynkowej z dnia sporządzenia spisu jest prawidłowe i może być podstawą do ustalenia dochodów z działalności gospodarczej.

Wnioskodawca uważa, że przyjęcie cen rynkowych nieruchomości z dnia sporządzenia remanentu początkowego jest właściwe i pozwala prawidłowo ustalić dochód z prowadzonej działalności gospodarczej, opodatkowanej na zasadach ogólnych. Oparcie się przy wycenie na cenie zakupu zniekształcałoby obraz dochodu ustalonego zgodnie z art. 24 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2006 r., kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów, z zastrzeżeniem gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Artykuł 24 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że u podatników osiągających dochody z działalności gospodarczej i prowadzących księgi przychodów i rozchodów dochodem z działalności jest różnica pomiędzy przychodem w rozumieniu art. 14a kosztami uzyskania powiększona o różnicę pomiędzy wartością remanentu końcowego i początkowego towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, wyrobów gotowych, braków i odpadków, jeżeli wartość remanentu końcowego jest wyższa niż wartość remanentu początkowego, lub pomniejszona o różnicę pomiędzy wartością remanentu początkowego i końcowego, jeżeli wartość remanentu początkowego jest wyższa. Dochodem z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, jest przychód z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b), a w pozostałych przypadkach dochodem lub stratą jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a:

Z przedstawionego w złożonym wniosku stanu faktycznego wynika, że przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek. Należy zatem uznać, iż z racji specyfiki prowadzonej działalności gospodarczej, grunt zakupiony przez małżonków, między którymi istnieje wspólność majątkowa, wprowadzony do tej działalności i przeznaczony do dalszej odsprzedaży, stanowi towar handlowy.

W przedmiotowej sprawie wydatki na zakup towaru handlowego - gruntu - dokonane przed rozpoczęciem działalności gospodarczej, w świetle art. 22 ust. 1 ustawy stanowią koszty uzyskania przychodu. Dokonanie zakupu towarów handlowych przed rozpoczęciem działalności gospodarczej powoduje jednakże, iż wydatki na zakup towarów handlowych nie mogą być bezpośrednio ujęte jako koszty uzyskania przychodu. W takiej sytuacji towary handlowe należy objąć spisem z natury (remanentem początkowym) sporządzonym i wpisanym do podatkowej księgi przychodów i rozchodów na dzień rozpoczęcia działalności gospodarczej. Obowiązek sporządzenia i wpisania do księgi spisu z natury towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych, pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadów, na dzień rozpoczęcia działalności gospodarczej w ciągu roku podatkowego wynika z § 27 ust. 1 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Zgodnie z § 29 ww. rozporządzenia, podatnik jest obowiązany wycenić materiały i towary handlowe objęte spisem z natury według cen zakupu lub nabycia albo według cen rynkowych z dnia sporządzenia spisu, jeżeli są one niższe od cen zakupu lub nabycia; spis z natury półwyrobów (półfabrykatów), wyrobów gotowych i braków własnej produkcji wycenia się według kosztów wytworzenia, a odpadów użytkowych, które w toku działalności utraciły swoją pierwotną wartość użytkową, wycenia się według wartości wynikającej z oszacowania uwzględniającego ich przydatność do dalszego użytkowania.

Stosownie do § 3 pkt 1 lit. a) rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 z późn. zm.) towarami handlowymi są wyroby przeznaczone do sprzedaży w stanie nieprzerobionym; towarami handlowymi są również produkty uboczne uzyskiwane przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej. Natomiast zgodnie z pkt 2 ww. paragrafu cena zakupu oznacza cenę, jaką nabywca płaci za zakupione składniki majątku, pomniejszoną o podatek od towarów i usług, podlegający odliczeniu zgodnie z odrębnymi przepisami, a przy imporcie powiększoną o należne cło, podatek akcyzowy oraz opłaty celne dodatkowe, obniżoną o rabaty opusty, inne podobne obniżenia, w przypadku zaś otrzymania składnika majątku w drodze darowizny lub spadku - wartość odpowiadającą cenie zakupu takiego samego lub podobnego składnika, z kolei w myśl pkt 3 cytowanego powyżej paragrafu, przez cenę nabycia należy rozumieć cenę zakupu składnika majątku powiększoną o koszty uboczne związane z zakupem towarów i składników majątku do chwili złożenia w magazynie według ich cen zakupu, a w szczególności koszty transportu, załadunku i wyładunku oraz ubezpieczenia w drodze.

Z treści cytowanych przepisów wynika, iż wycena towarów handlowych według wartości zaktualizowanej jest możliwa wyłącznie w sytuacji, gdy na dzień spisu z natury cena rynkowa towaru jest niższa od ceny jego zakupu lub nabycia. W związku z powyższym, jeżeli wartość rynkowa gruntu w dacie jego wprowadzenia do działalności gospodarczej spisem z natury nie jest niższa niż wartość wynikająca z umowy zakupu (ujęta w akcie notarialnym) powiększona o koszty uboczne zakupu, to grunt ten - towar handlowy - objęty spisem z natury należy wycenić według ceny nabycia.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej - powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.