ITPB1/415-221/10/WM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.). Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 1 marca 2010 r. (data wpływu 5 marca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z prowadzeniem firmowego rachunku bankowego - jest prawidłowe.

W dniu 5 marca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z prowadzeniem firmowego rachunku bankowego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Jako osoba fizyczna prowadząca jednoosobowo działalność gospodarczą, zamierza Pan zmienić firmowy rachunek bankowy. Wybranym przez Pana rachunkiem jest T. prowadzony przez jeden z banków. W ramach rachunku, otrzyma Pan możliwość składania dyspozycji drogą telefoniczną oraz w formie pisemnej w oddziale banku do wszystkich dopuszczonych regulaminem transakcji. Rachunek ten oferuje możliwość dokonywania przelewów oraz wydanie i użytkowanie karty płatniczej bez dodatkowych opłat. Wraz z rachunkiem otrzyma Pan również pakiet darmowych ubezpieczeń w towarzystwie ubezpieczeniowym. Jako posiadacz rachunku może również wybrać jeden z 7 wariantów dostępnych w ramach umowy T.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy koszty prowadzenia ww. rachunku T. można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Zdaniem Wnioskodawcy, stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. z 2000 r. nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w przepisie art. 23 ustawy.

Pojęcie kosztów uzyskania przychodów nie jest równoznaczne z wydatkami (kosztami) w sensie ekonomicznym. Swoim zakresem obejmuje ono zarówno wszelkie faktycznie poniesione wydatki w celu osiągnięcia przychodów, również straty, składki, odpisy, rezerwy, opłaty i inne wartości.

Ustawa ta wprowadza zasadę specyfiki przychodów i związaną z nią specyfikę kosztów uzyskania przychodów, gdzie kosztem uzyskania przychodów jest każdy wydatek poniesiony w celu osiągnięcia przychodów z danego źródła.

Wydatki ponoszone przez osobę fizyczną prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą, mogą zatem zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli spełnione są łącznie dwa warunki:

* między wydatkiem a osiągnięciem przychodu istnieje związek przyczynowo-skutkowy (bezpośredni lub pośredni);

* wydatek nie jest wymieniony w katalogu określonym w art. 23, zawierającym wydatki, które nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

Oznacza to, że koszty ponoszone w związku z zawartą umową rachunku bankowego, osoba prowadząca jednoosobową działalność gospodarczą będzie mogła zaliczyć jako koszty uzyskania przychodów, jeśli wykaże, że ich poniesienie jest niezbędne do prawidłowego funkcjonowania tejże działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095 z późn. zm.) dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku bankowego przedsiębiorcy w każdym przypadku, gdy stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca. Również w przepisie art. 61 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), ustawodawca nakłada na podatników prowadzących działalność gospodarczą i zobowiązanych do prowadzenia ksiąg rachunkowych lub podatkowej księgi przychodów i rozchodów, obowiązek zapłaty podatków w formie polecenia przelewu.

Założenie rachunku bankowego konieczne jest również ze względu na obowiązek bezgotówkowego przekazywania składek na ZUS przez większość płatników, w tym przez przedsiębiorcę prowadzącego jednoosobową działalność gospodarczą.

W związku z powyższym, wydatki dotyczące założenia i utrzymywania rachunku bankowego stanowią pośrednie koszty uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu jej datowania.

Jednocześnie wskazać należy, że wskazane w części D.3 wniosku ORD-IN, przepisy ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095 z późn. zm.), nie podlegały interpretacji przez organ podatkowy w trybie ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.).

Wskazać należy, że zgodnie z przepisem art. 14b § 1 ww. ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Do wydawania, w imieniu ministra właściwego do spraw finansów publicznych, interpretacji indywidualnych - mocą § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) wydanego na podstawie art. 14b § 6 Ordynacji podatkowej - upoważnieni zostali Dyrektorzy Izb Skarbowych w: Bydgoszczy, Katowicach, Poznaniu i Warszawie. Stosownie do § 2 ust. 2 powołanego rozporządzenia, upoważnienie to obejmuje wydawanie interpretacji indywidualnych w zakresie interpretacji przepisów prawa podatkowego w rozumieniu art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej w sprawach pozostających we właściwości naczelników urzędów i dyrektorów izb skarbowych oraz naczelników urzędów i dyrektorów izb celnych.

Przez przepisy prawa podatkowego ustawodawca rozumie przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych (art. 3 pkt 2 powołanej ustawy).

Znaczenie terminu "ustawy podatkowe" wyjaśnia natomiast art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej. Na jego mocy, ilekroć w ustawie jest mowa o ustawach podatkowych, należy przez to rozumieć ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich. Niepodatkowymi należnościami budżetowymi na gruncie omawianej ustawy są przy tym - w myśl art. 3 pkt 8 Ordynacji podatkowej - niebędące podatkami i opłatami należności stanowiące dochód budżetu państwa lub budżetu jednostki samorządu terytorialnego, wynikające ze stosunków publicznoprawnych.

W związku z powyższym, ustawa z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej nie stanowi ustawy podatkowej w rozumieniu wskazanych regulacji. Tym samym, upoważnienie dyrektorów izb skarbowych do wydawania, w imieniu Ministra Finansów, interpretacji indywidualnych w zakresie przepisów prawa podatkowego nie obejmuje przepisów dotyczących zakresu tej ustawy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.