ITPB1/415-215/08/DP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 8 kwietnia 2008 r. (data wpływu 11 kwietnia 2008 r.) uzupełnione pismami z dnia 15 maja 2008 r., 20 maja 2008 r., 28 maja 2008 r. oraz 16 czerwca 2008 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu z tytułu pozarolniczej działalności gospodarczej - jest prawidłowe, o ile dotyczy wyłącznie należności głównej.

W dniu 11 kwietnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu z tytułu pozarolniczej działalności gospodarczej.

Wniosek uzupełniono pismami z dnia 15 maja 2008 r., 20 maja 2008 r. 28 maja 2008 r. oraz 16 czerwca 2008 r.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca był wspólnikiem w firmie "I" spółka cywilna z siedzibą w K. ("K"). Spółka ta sprzedawała towary między innymi do firmy "I" spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. ("S"). Spółka "K" została zlikwidowana w 1998 r., do momentu jej likwidacji "S" nie uregulował swoich zobowiązań w stosunku do "K". W 2006 r. wspólnicy "S" podjęli decyzję, że zobowiązania te zostaną spłacone, pomimo, że uległy ustawowemu "przeterminowaniu". Ze względu na fakt, że "K" już nie istnieje, spłacono je dawnym wspólnikom "K" (w ratach) w proporcji takiej, w jakiej przypadały udziały w spółce. Wnioskodawca podkreśla, że "K" był spółką cywilną, w związku z tym, jako wspólnik spółki rozliczał się z przypadającego mu udziału w zyskach spółki jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W uzupełnieniu do złożonego wniosku Wnioskodawca zaznaczył, iż od Spółki "S" otrzymał tylko zobowiązanie podstawowe bez naliczonych odsetek. Ponadto wskazał, że kwoty uzyskanych spłat, o których mowa w złożonym wniosku, nie spełniają przesłanek wymienionych w art. 14 ust. 2 pkt 7, 7b i 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż powyższe przychody nie zostały zaliczone do kosztów jako nieściągalne (bądź przedawnione) i nie utworzono na nie rezerw zaliczonych uprzednio do kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy spłatę dawnych należności można uznać za źródło przychodów, a w konsekwencji otrzymane kwoty należy uznać za przychody do opodatkowania, czy też jest to zwykła spłata należności.

Zdaniem Wnioskodawcy wyżej opisana sytuacja to zwykła spłata należności, a kwoty otrzymane od Spółki "S" w ramach spłaty zobowiązań Spółce "K" nie stanowią źródła przychodu i nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. "K" - czyli Wnioskodawca (będąc wspólnikiem w spółce cywilnej) już opodatkował przychody z tytułu sprzedaży towarów Spółce "S" w momencie dokonania sprzedaży (czyli w momencie wystawienia poszczególnych faktur sprzedaży) - "K" nie zaliczył tych należności do kosztów jako należności "przeterminowanych". Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych w żadnym miejscu nie zawiera uregulowań, z których wynika, iż spłata należności jest źródłem przychodu, a kwoty w ten sposób otrzymane powinny zostać opodatkowane. Poza tym jedną z podstawowych zasad polskiego systemu podatkowego jest to, iż te same kwoty nie mogą być dwa razy opodatkowane tym samych podatkiem, a w tym przypadku to właśnie miałoby miejsce. Te same kwoty raz już zostały opodatkowane przez Wnioskodawcę jako wspólnika Spółki "K", a teraz te same kwoty po raz drugi musiałyby zostać opodatkować w momencie ich spłaty. Wnioskodawca uzyskane spłaty należności ujął do rocznego zeznania podatkowego jako pozostałe przychody i je po raz drugi je opodatkował, aby uniknąć sankcji z powodu ewentualnego uszczuplenia podatkowego. Wnioskodawca jednakże uważa, iż nie jest to źródło przychodu, w związku z czym rozliczenie roczne nie zostało prawidłowo sporządzone. W sytuacji gdy stanowisko Wnioskodawcy zostanie uznane za prawidłowe to Wnioskodawca dokona korekty rocznego zeznania podatkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe, o ile dotyczy wyłącznie należności głównej.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) za przychód z działalności gospodarczej, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Zgodnie natomiast z art. 14 ust. 1c ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2007 r. za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 1 tegoż art., uważa się, z zastrzeżeniem ust. 1e, 1 h i 1i, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

Ponadto przepis art. 14 ust. 1c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym w 2006 r. stanowił, że za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 1, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 1e-1g, dzień wystawienia faktury (rachunku), nie później jednak niż ostatni dzień miesiąca, w którym:

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 7 ww. ustawy przychodem z działalności gospodarczej jest również wartość zwróconych wierzytelności, które zostały, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 20, odpisane jako nieściągalne albo na które utworzono rezerwy zaliczone uprzednio do kosztów uzyskania przychodów.

Jednocześnie należy mieć na uwadze, że przychodem z działalności gospodarczej są również: stosownie do postanowień art. 14 ust. 2 pkt 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość należności umorzonych, przedawnionych lub odpisanych jako nieściągalne w tej części, od której dokonane odpisy aktualizujące zostały uprzednio zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, a także stosownie do art. 14 ust. 2 pkt 7c równowartość odpisów aktualizujących wartość należności, uprzednio zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, w przypadku ustania przyczyn, dla których dokonano tych odpisów.

W myśl natomiast do postanowień art. 23 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów: wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona oraz odpisów aktualizujących, z tym że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 14 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 3 (art. 23 ust. 1 pkt 21).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż przychód należny z tytułu sprzedaży towarów został przez Wnioskodawcę wykazany w podatkowej księdze przychodów i rozchodów w 1998 r., w tym też roku zostały wystawione faktury sprzedaży. Ponadto Wnioskodawca wskazał, że kwoty uzyskanych spłat, o których mowa w złożonym wniosku, nie spełniają przesłanek wymienionych w art. 14 ust. 2 pkt 7, 7b, 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż przedmiotowe wierzytelności nie zostały odpisane jako nieściągalne, ani nie utworzono rezerw i nie zaliczono ich do kosztów uzyskania przychodów, jak również odpisy aktualizacyjne nie zostały uprzednio zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Wskazać należy zatem, iż nie została wypełniona dyspozycja art. 14 ust. 2 pkt 7, 7b i 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wobec tego spłata dawnych należności nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, że niniejsza interpretacja nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.