ITPB1/415-204/08/MR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 25 marca 2008 r. (data wpływu 4 kwietnia 2008 r.), uzupełnionym w dniu 12 czerwca 2008 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środków trwałych - jest nieprawidłowe.

W dniu 4 kwietnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środków trwałych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie karty podatkowej w zakresie wynajmu domków letniskowych od czerwca 2003 r. Wynajmowanych jest sześć domków (w sumie 12 pokoi). Obecnie dobudowane zostaną cztery domki, co spowoduje utratę warunków do rozliczania działalności na zasadach karty podatkowej. Wnioskodawca zamierza wybrać jako formę opodatkowania opodatkowanie podatkiem liniowym. Domki te nie były nigdy wpisane do ewidencji środków trwałych. Składają się z elementów drewnianych ustawionych punktowo na typowych bloczkach betonowych i nie są trwale związane z gruntem. Domki te zostały wybudowane w latach 2001-2002 na podstawie pozwolenia na budowę zamierzenia budowlanego określonego jako budowa zespołu sezonowych obiektów usług turystycznych na gruncie zakupionym przez Wnioskodawcę i służyły do celów indywidualnych (spędzanie urlopów w okresie letnim) w związku z tym, iż Wnioskodawca przebywał na terenie Niemiec. Wnioskodawca nie posiada żadnych faktur ani umów na wytworzenie domków letniskowych. Dysponuje jedynie operatem szacunkowym sporządzonym w dniu 25 lutego 2008 r. przez uprawnionego rzeczoznawcę majątkowego. Wg tego operatu wartość sześciu domków letniskowych wynosi 435.100 zł, co stanowi cenę jednego domku - 72.516,67 zł. Wnioskodawca zamierza od lipca 2008 r. dokonywać odpisów amortyzacyjnych wyżej opisanych domków letniskowych w wysokości 10% ich wartości rocznie. Wnioskodawca będąc opodatkowanym na zasadach karty podatkowej był przekonany, iż nie musi gromadzić żadnych faktur dotyczących wytwarzania tychże domków letniskowych. Wobec tego nie posiada dowodów potwierdzających ich wartość. W czerwcu 2008 r. zostanie założona przez Wnioskodawcę ewidencja środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w której zostanie ujętych sześć domków letniskowych wg łącznej wartości 435.100 zł Będą one podlegać amortyzacji wg stawki 10% rocznie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca ma prawo od lipca 2008 r. dokonywać odpisów amortyzacyjnych od wprowadzonych do ewidencji środków trwałych domków letniskowych w ilości 6 sztuk, których wartość początkowa (435.100 zł) została ustalona na podstawie operatu szacunkowego sporządzonego przez uprawnionego rzeczoznawcę majątkowego.

Zdaniem Wnioskodawcy, ma On prawo dokonywać odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej ustalonej na podstawie operatu szacunkowego sporządzonego przez uprawnionego rzeczoznawcę majątkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Na podstawie art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W myśl treści art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Należy przy tym zważyć, iż zgodnie z zasadami metodycznymi klasyfikacji zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniem Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. W przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Ośrodka Standardów Klasyfikacyjnych Urzędu Statystycznego w Łodzi, o wskazanie zaklasyfikowania rodzaju prowadzonej działalności, wyrobu lub usługi, towaru, środka trwałego lub obiektu budowlanego i wydanie informacji w tym zakresie.

W konsekwencji, do przyporządkowania właściwej względem domków letniskowych stawki z Wykazu stawek amortyzacyjnych uprawniony jest Wnioskodawca.

Zgodnie zaś z art. 22g ust. 1 pkt 2 ustawy podatkowej za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia.

Za koszt wytworzenia w myśl art. 22g ust. 4, uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za pracę wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych.

Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Natomiast zgodnie z brzmieniem art. 22g ust. 9 ww. ustawy, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Jak wynika z powyższego, tylko w wyjątkowych sytuacjach możliwe jest ustalenie wartości początkowej środka trwałego w oparciu o opinię biegłego. Dotyczy to m.in. sytuacji, gdy dany środek trwały został wykonany sposobem gospodarczym i ustalenie kosztów wytworzenia tego środka trwałego nie było możliwe w oparciu o koszty wytworzenia tych środków albo, gdy podatnik wprowadza do działalności gospodarczej lub oddaje do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy itp. składnik majątku wytworzony uprzednio na osobiste potrzeby i nie udokumentował ponoszonych w tym celu wydatków. Taki sposób określenia wartości początkowej wytworzonego środka trwałego stanowi wyjątek od zasady określonej w art. 22g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Regulacja art. 22g ust. 1 ustawy, określająca metody ustalania wartości początkowej środków trwałych, w zależności od sposobu ich nabycia ma charakter zasadniczy i zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 2 ustawy, w odniesieniu do środka trwałego wytworzonego we własnym zakresie - jak ma to miejsce w omawianym przypadku - wartość początkową stanowi koszt wytworzenia tego środka trwałego.

Nie można przyjąć, że w trakcie procesu inwestycyjnego Wnioskodawca poniósł wydatki niemożliwe do udokumentowania, w szczególności w sytuacji, w której od wybudowania domków letniskowych nie upłynął znaczny okres czasu. Poza tym, z opisu zdarzenia nie sposób wywieść, iż przedmiotowe domki letniskowe stanowiły inwestycję prywatną w sensie finalnego celu ich przeznaczenia. Wnioskodawca bowiem założył jako cel zamierzenia wybudowanie sezonowych obiektów usług turystycznych, a więc inwestycję a priori zarobkową, mająca przynosić określone przychody (dochody). Pośrednio potwierdza to fakt, iż Wnioskodawca w relatywnie krótkim przedziale czasowym (wybudowanie domków letniskowych - rozpoczęcie prowadzenia działalności gospodarczej) uczynił je kluczowym elementem niezbędnym do generowania przychodów uzyskiwanych w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym, Wnioskodawca powinien przede wszystkim podjąć próbę uzyskania dokumentów umożliwiających określenie kosztu wytworzenia.

Poniesienie kosztów wytworzenia środka trwałego można udowodnić za pomocą, dopuszczonych przez prawo środków dowodowych.

Dopiero w sytuacji gdyby podjęte czynności nie przyniosły skutku (Wnioskodawca winien posiadać dowody potwierdzające podjęte kroki np. kopie stosownych wystąpień) możliwe będzie ustalenie wartości początkowej na zasadach określonych w art. 22g ust. 9 ww. ustawy, tj. w wysokości ustalonej przez biegłego.

Jednocześnie należy zaznaczyć, iż przedmiotu niniejszej interpretacji indywidualnej nie stanowi kwestia wyboru formy opodatkowania po utracie warunków do opodatkowania w formie karty podatkowej. W ramach bowiem wydawanej interpretacji indywidualnej organ ocenia stanowisko wnioskodawcy, przytaczając w tym zakresie właściwe przepisy prawa podatkowego. Zarówno pytanie Wnioskodawcy jak i zawarte względem niego stanowisko odnosiły się wyłącznie do kwestii ustalenia wartości początkowej domków letniskowych. W takim też zakresie została udzielona interpretacja indywidualna.

Niezależnie od tego, uzyskanie interpretacji indywidualnej w zakresie wyboru formy opodatkowania po utracie warunków do opodatkowania w formie karty podatkowej możliwe jest poprzez złożenie odrębnego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wraz z wypełnieniem wszystkich pozostałych warunków określonych w ustawie - Ordynacja podatkowa - warunkujących wydanie interpretacji indywidualnej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87 - 100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.