ITPB1/415-193/10/DP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 16 lutego 2010 r. (data wpływu 19 lutego 2010 r.) uzupełnionym pismem z dnia 26 marca 2010 r. (data wpływu 8 kwietnia 2010 r.) oraz pismem z dnia 17 maja 2010 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 19 lutego 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 26 marca 2010 r. (data wpływu 8 kwietnia 2010 r.) oraz pismem z dnia 17 maja 2010 r.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 14 sierpnia 2008 r. zawarła Pani z Urzędem Pracy umowę o refundację kosztów wyposażenia stanowiska pracy sekretarki dla osoby bezrobotnej skierowanej przez ww. urząd w ramach tworzenia nowych stanowisk pracy. Zgodnie z umową Urząd Pracy zrefundował poniesione przez Panią koszty na wyposażenie stanowiska pracy, tj. meble, komputer, drukarka, faks, kserokopiarka, kasa fiskalna, w kwocie 14.900 zł. Zakupione przedmioty zakwalifikowane zostały jako wyposażenie a nie jako środki trwałe. Faktury na zakup ww. przedmiotów zaksięgowano jako koszty uzyskania przychodu i w tym samym miesiącu umorzono je w związku z refundacją kosztów przez Urząd Pracy.

W trakcie trwania umowy zatrudniała Pani kolejno dwóch pracowników (sekretarki), ostatnia pracownica zawnioskowała o rozwiązanie umowy o pracę z dniem 30 kwietnia 2009 r., wniosek został przez Panią zaakceptowany.

Zgodnie z paragrafem 10 ww. umowy z Urzędem Pracy, nie utrzymanie zatrudnienia pracownika w okresie 24 miesięcy od podpisania umowy zobowiązuje do zwrotu dofinansowania w pełnej kwocie (14.900,00 zł) wraz odsetkami ustawowymi naliczanymi od dnia otrzymania refundacji tj. od dnia 4 września 2008 r. Urząd Pracy przychylił się do Pani prośby i orzekł o możliwości spłaty ww. zobowiązania w 12 ratach. Zakupione przedmioty, tj. meble, komputer, drukarka, faks, kserokopiarka, kasa fiskalna, wykorzystuje Pani do prowadzenia działalności gospodarczej w swoim pierwszym oddziale, natomiast spłatę poszczególnych rat do Urzędu Pracy, księguje Pani na podstawie wyciągu bankowego w koszty prowadzonej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy płacone do Urzędu Pracy raty stanowią koszty uzyskania przychodów.

Uważa Pani, iż słusznie postępuje księgując spłatę każdej z zapłaconych rat w koszty (za wyjątkiem odsetek karnych, które zapłaci Pani w ostatniej racie), ponieważ materiały i urządzenia, za które zwraca Pani środki finansowe wykorzystuje do codziennej działalności gospodarczej, zatem stanowią one koszt tej działalności. Ponadto art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie wyszczególnia ww. wydatków jako nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Do źródeł przychodów osób fizycznych zalicza się, zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pozarolniczą działalność gospodarczą. Przychodami z pozarolniczej działalności gospodarczej są między innymi - zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 2 ustawy - dotacje, subwencje, dopłaty i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków, z wyjątkiem gdy przychody te są związane z otrzymaniem, zakupem albo wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których zgodnie z art. 22a-22o dokonuje się odpisów amortyzacyjnych.

Mając na uwadze brzmienie powyższego przepisu należy stwierdzić, iż ustawodawca różnicuje skutki podatkowe otrzymanych dotacji i innych nieodpłatnych świadczeń w zależności od celu, na jaki zostały one przeznaczone, tj

* dotacje, subwencje, dopłaty i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na cele inne niż nabycie lub wytworzenie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych - zaliczane są do przychodów z działalności gospodarczej,

* ww. świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków poniesionych przez podatnika na zakup lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których dokonuje się odpisów amortyzacyjnych - nie stanowią przychodu z działalności gospodarczej.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Przy czym, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zgodnie z treścią art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 45 powołanej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Natomiast stosownie do postanowień art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47c, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137.

Zgodnie z przepisem art. 23 ust. 1 pkt 49 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku przedsiębiorstwa, nie zaliczanych zgodnie z odrębnymi przepisami do środków trwałych - w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, lecz służą celom osobistym podatnika, pracowników lub innych osób, albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą przedsiębiorstwa.

Z przedstawionego przez Panią opisu stanu faktycznego wynika, że otrzymała Pani z Urzędu Pracy refundację kosztów wyposażenia nowego stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego. Zakupione meble, komputer, drukarka, faks, kserokopiarka oraz kasa fiskalna zakwalifikowane zostały jako wyposażenie, a nie jako środki trwałe. W związku z rozwiązaniem przez pracownika umowy o pracę zobowiązana jest Pani do zwrotu otrzymanego dofinansowania. Zwrotu refundacji dokonuje Pani w ratach.

Uznać zatem należy, iż otrzymana przez Panią refundacja na zakup wyposażenia, na podstawie uprzednio powołanych przepisów prawa podatkowego stanowiła dla Pani przychód, skoro nie została przeznaczona na zakup środków trwałych. Wydatki związane z zakupem wyposażenia mogły stanowić koszty uzyskania przychodów, skoro są wykorzystywane do prowadzonej przez Panią działalności gospodarczej, a przy tym nie mieszczą się w zakresie cytowanych przepisów art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast wydatki na zwrot otrzymanej refundacji wraz z odsetkami, nie stanowią kosztu uzyskania przychodów. Nie spełniają bowiem ogólnej definicji kosztów uzyskania przychodów określonej w cytowanym uprzednio przepisie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie są to koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Ponadto wskazać należy, iż zwrot dotacji - uprzednio zaliczonej do przychodów - skutkuje zmniejszeniem tych przychodów za okres, w którym były uprzednio wykazane w ewidencji księgowej, w związku z ich otrzymaniem. Nie należy natomiast korygować kosztów uzyskania przychodów, bowiem wydatki na wyposażenie, na które otrzymała Pani dofinansowanie nadal pozostają kosztami uzyskania przychodów.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.