ITPB1/415-160/11/AD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 9 lutego 2011 r. (data wpływu 14 lutego 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 14 lutego 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Od dnia 1 stycznia 2011 r. zaprzestał Pan prowadzenia działalności gospodarczej. Od dnia 25 stycznia 2009 r. działalność gospodarcza była zawieszona. Pozostał budynek warsztatowy o wartości początkowej 206.000 zł, a po umorzeniach 162.224 zł 76 gr. Budynek ten w przyszłości nie będzie wykorzystywany do działalności gospodarczej lecz rozebrany z następujących powodów:

Przewidywane koszty rozbiórki będą większe od wartości materiałów rozbiórkowych. Budynek ten aktualnie przedstawia wartość ujemną.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Jak ma Pan rozliczyć zobowiązanie podatkowe za budynek, który pozostał po zaprzestaniu działalności gospodarczej.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie umorzoną wartość budynku w wysokości 162.224 zł 76 gr ma prawo ująć w koszty ponieważ koszt budowy poniesiony został w celu uzyskania przychodów. Czynność tą wykonać należy przy rozliczeniu rocznym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje za nieprawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określa art. 22 ust. 1 ustawy z dnia ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307), zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Literalne brzmienie art. 22 ust. 1 ww. ustawy nie pozostawia wątpliwości, że nie wszystkie wydatki poniesione przez podatnika, stanowiące z ekonomicznego punktu widzenia koszty działalności, są kosztem uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowo - skutkowy tego typu, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów. Zatem kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w tym celu.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów zawarty został w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, iż wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 23 ww. ustawy, zostaną ex lege uznane za koszty podlegające odliczeniu. Albowiem jak wskazano powyżej przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków trzeba brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 cytowanej na wstępie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się z koszty uzyskania przychodów wydatków na:

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23

W myśl zaś art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się, stosownie do art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 23 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Jednocześnie wskazać należy, iż w przypadku zawieszenia bądź likwidacji działalności gdy okres używania środka trwałego nie będzie wystarczający, aby poniesione na niego nakłady zostały odpisane w koszty uzyskania przychodów, podatnik nie będzie miał możliwości dalszego dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Zgodnie bowiem z art. 22c pkt 5 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano prowadzenia tej działalności.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż z dniem 1 stycznia 2011 r. zaprzestał Pan prowadzenia działalności gospodarczej. Pozostał budynek warsztatowy o wartości początkowej 206.000 zł, a po umorzeniach 162.224 zł 76 gr. Budynek ten w przyszłości nie będzie wykorzystywany do działalności gospodarczej lecz rozebrany.

Mając zatem na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz cytowane przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uznać należy, iż likwidacja działalności nie oznacza automatycznie likwidacji środka trwałego, rozumianej jako jego zużycie (zniszczenie). W opisanym przypadku dochodzi bowiem wyłącznie do zaprzestania jego użytkowania dla celów prowadzonej działalności. Tak więc, gdy w dacie likwidacji działalności gospodarczej, nieruchomość nie była w pełni zamortyzowana - to ta część wartości początkowej, która nie została odniesiona w koszty uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne, nie może zostać zaliczona w koszty uzyskania przychodów.

W przypadku likwidacji działalności, koszt odpowiadający niezamortyzowanej wartości budynku, który był w tej działalności wykorzystywany nie spełnia generalnej zasady wynikającej z treści art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, t.j. istnienia racjonalnego związku przyczynowo - skutkowego z przychodami z działalności gospodarczej, gdyż środek trwały nie będzie już wykorzystywany w działalności gospodarczej. Jednocześnie koszt ten nie kwalifikuje się do uznania za poniesiony w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodu.

Mając na uwadze powyższe brak jest podstaw prawnych do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej części wartości nieruchomości, a co za tym idzie zajęte przez Pana stanowisko w ww. zakresie uznać należy za nieprawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.