ITPB1/415-15b/14/AD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 31 grudnia 2013 r. (data wpływu 3 stycznia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy (producenta filmu) wydatków związanych z produkcją filmu, sfinansowanych ze środków otrzymanych od koproducenta - jest prawidłowe.

W dniu 3 stycznia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy (producenta filmu) wydatków związanych z produkcją filmu, sfinansowanych ze środków otrzymanych od koproducenta.

W ww. wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Przeważający rodzaj działalności gospodarczej to sklasyfikowana według PKD 59.11.Z działalność związana z produkcją filmów, nagrań wideo i programów telewizyjnych. Wnioskodawca rozlicza się na zasadach ogólnych. Podatkową księgę przychodów i rozchodów prowadzi według zasady uproszczonej. Jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług (VAT). W ramach prowadzonej działalności gospodarczej w dniu 18 września 2013 r. Wnioskodawca zawarł umowę koprodukcyjną, zgodnie z którą producent i koproducent, podejmują współpracę w dziedzinie produkcji filmowej i zamierzają wyprodukować film dokumentalny. Zakończenie produkcji filmu nastąpi 31 marca 2014 r. Produkcja ma się odbyć wspólnie z dwoma koproducentami w oparciu o środki przewidziane umową i kosztorysem. Pierwszy koproducent wniósł do produkcji wkład finansowy zgodnie z zawartą umową koprodukcyjną gdzie dokonał wpłaty tego wkładu na konto bankowe Wnioskodawcy (producenta) w grudniu 2013 r. Wniesiony wkład finansowy koproducenta według umowy stanowi około 57,54% całego kosztu filmu. W kosztorysie podano specyfikacje kosztów produkcji wraz z oznaczeniem, które koszty finansuje Koproducent, który nie zajmuje się bezpośrednio płatnościami, tylko przekazuje producentowi określoną w umowie i kosztorysie kwotę na konkretną płatność. Koproducent jest samorządową instytucją kultury. Zgodnie z zawartą umową producent jest zobowiązany do zwrotu wkładu finansowego przekazanego przez koproducenta w przypadku niewyprodukowania filmu lub niewydatkowania przekazanej kwoty wkładu finansowego na cele związane z produkcją filmu. Producent i koproducent zgodnie z zawartą umową zamierzają wspólnie organizować, finansować produkcję i uzyskiwać przychody z dystrybucji w proporcjach zgodnie z przysługującym im prawem zawartym w umowie. Drugi koproducent wnosi do produkcji wkład w postaci scenariusza. Z tytułu wniesionych wkładów koproducenci mają nabyć współudział w autorskich prawach majątkowych oraz związany z tym udział w zyskach z tytułu dystrybucji, emisji i wyświetlania filmu. Przychody z dystrybucji filmu będą przekazywane koproducentowi na podstawie faktur VAT wystawionych w oparciu o raporty sprzedaży przygotowane przez producenta. Producent będzie uzyskiwał przychody w 100%, natomiast koproducenci będą wystawiać faktury na część uzyskanego zysku z dystrybucji.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie, oznaczone we wniosku nr 2.

Czy koszty produkcji filmu poniesione przez producenta ale sfinansowane ze środków finansowych koproducenta, zgodnie z zawartą umową i zgodnie z kosztorysem, nie będą stanowiły kosztów uzyskania przychodów dla producenta w tej części jaką sfinansował koproducent.

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty poniesione przez producenta ale sfinansowane ze środków koproducenta, nie będą stanowiły kosztów uzyskania przychodów producenta w części sfinansowanej przez koproducenta, ponieważ jest to jego udział w kosztach produkcji filmu. Wnioskodawca wskazuje, że podobne stanowisko zajmuje Dyrektor Izby Skarbowej......... w interpretacji indywidualnej o sygn. akt..................................

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Literalne brzmienie art. 22 ust. 1 ww. ustawy nie pozostawia wątpliwości, że nie wszystkie wydatki poniesione przez podatnika, stanowiące z ekonomicznego punktu widzenia koszty działalności, są kosztem uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowo - skutkowy tego typu, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Powyższe oznacza, że wydatki związane z określonym źródłem przychodu, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów. Zatem kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w tym celu.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów zawarty został w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, iż wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 23 ww. ustawy, zostaną ex lege uznane za koszty podlegające odliczeniu. Albowiem jak wskazano powyżej przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków trzeba brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu (zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu), a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu.

Ustawa stanowi, że kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Jednocześnie nie definiuje pojęcia kosztu uzyskania przychodu przez nazwanie go "wydatkiem" lecz dla zdefiniowania pojęcia kosztu uzyskania przychodu używa sformułowania "koszt poniesiony".

Przez poniesienie - zgodnie ze Słownikiem języka polskiego - należy rozumieć "bycie obarczonym, obciążonym". Kosztem poniesionym będzie zatem taki koszt, którym podmiot jest obarczany, obciążany. Ustawodawca wskazuje zatem jako na cechę istotną dla kwalifikacji kosztów jako kosztów uzyskania przychodów fakt obarczenia ciężarem ekonomicznym danego kosztu.

Mając powyższe na uwadze, należy uznać, że kosztem uzyskania przychodu jest tylko taki koszt, który poniesiony zostanie ze środków finansowych podatnika.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawarł umowę koprodukcyjną. Zgodnie z zawartą umową, producent i koproducent, podejmują współpracę w dziedzinie produkcji filmowej i zamierzają wyprodukować film dokumentalny. Zamierzają wspólnie organizować, finansować produkcję i uzyskiwać przychody z dystrybucji w proporcjach, zgodnie z przysługującym im prawem zawartym w umowie. Produkcja filmu ma się odbyć wspólnie z dwoma koproducentami w oparciu o środki przewidziane umową i kosztorysem. W kosztorysie podano specyfikację kosztów produkcji wraz z oznaczeniem finansującego koszt. Jeden z koproducentów wniósł wkład pieniężny, który zostanie przeznaczony na finansowanie produkcji filmu.

W świetle powyższego należy uznać, że w przedstawionym stanie faktycznym mamy do czynienia ze wspólnym przedsięwzięciem, w którym strony wspólnie, poprzez wkład pracy, wkład finansowy i rzeczowy tworzą wspólne dzieło. Własność tego dzieła przysługuje im w odpowiednich proporcjach, zgodnie z przysługującym im prawem zawartym w umowie. Wkładem tym, ze strony jednego z koproducentów, są przekazane Wnioskodawcy środki finansowe, przeznaczone na finansowanie produkcji filmu.

Biorąc pod uwagę powyższe uznać należy zatem, że koszty produkcji filmu sfinansowane przez koproducenta, nie będą mogły stanowić kosztów uzyskania przychodów w pozarolniczej działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę bowiem nie będą spełniały one podstawowej przesłanki, wynikającej z cytowanego powyżej art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. nie będą poniesione (sfinansowane) przez Wnioskodawcę.

W świetle powyższego, przedstawione przez Wnioskodawcę stanowisko jest prawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.