ITPB1/415-138/11/MR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 1 lutego 2011 r. (data wpływu 7 lutego 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu podatku od wartości dodanej - jest nieprawidłowe.

W dniu 7 lutego 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu podatku od wartości dodanej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w formie spółki cywilnej prowadzi działalność na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej, rozlicza podatek na zasadach ogólnych oraz prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Spółka cywilna, w której Wnioskodawca posiada 50% udziałów zarejestrowana jest jako podatnik VAT czynny. Przedmiotem działalności spółki jest śródlądowy transport wodny towarów (PKD 50.40.Z). Spółka wzięła w leasing statek frachtowy od holenderskiej firmy, którym świadczy usługi transportu towarów na rzecz tej holenderskiej firmy na terenie Holandii, Belgii, Francji. Holenderska firma refakturuje na polską spółkę koszty paliwa tankowanego w tym leasingowanym statku, materiały eksploatacyjne do barki np. oleje i płyny do chłodnicy, ale także usługi telekomunikacyjne, opłaty portowe. Faktury za powyższe koszty wystawiane są z podatkiem od wartości dodanej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy faktury wystawione przez holenderską firmę powinny być księgowane w koszty Wnioskodawcy z podatkiem od wartości dodanej.

Zdaniem Wnioskodawcy, faktury od holenderskiego kontrahenta powinny być ujmowane w koszty łącznie z podatkiem od wartości dodanej. Podatek od wartości dodanej (zapłacony w innym kraju Unii Europejskiej) nie jest w świetle polskich przepisów tym samym co podatek od towarów i usług (VAT), mimo, że skrót VAT oznacza właśnie podatek od wartości dodanej. Nie jest tym samym podatkiem, gdyż nie można go rozliczać łącznie z podatkiem od towarów i usług i nie można go odliczyć od należnego podatku od towarów i usług. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia "podatek od towarów i usług", w związku z tym, odwołać się można do ustawy regulującej opodatkowanie tym podatkiem. Zgodnie zatem z art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług "ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o podatku od wartości dodanej - rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą. Zatem z powyższego wynika, że ustawa nie pozwala na utożsamianie pojęć "podatek od wartości dodanej" i "podatek od towarów i usług". O ile więc ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych w zasadzie wyklucza możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podatku od towarów i usług (art. 23 ust. 1 pkt 43 u.p.d.o.f.) o tyle przepis ten nie zawiera takiego zastrzeżenia w odniesieniu do podatku od wartości dodanej. Na tej podstawie wnioskuje, że koszt poniesiony za granicą wraz z podatkiem od wartości dodanej powinien być ujęty w kosztach w kwocie brutto, a ewentualnie odzyskany w okresie późniejszym podatek od wartości dodanej powinien zwiększać przychód.

Na potwierdzenie stanowiska Wnioskodawca powołuje interpretacje indywidualne oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła względnie do jego zabezpieczenia albo zachowania.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 43 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2011 r., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów:

Z powyższego wynika, iż za wyjątkiem przypadków wskazanych w ww. przepisie, podatek od towarów i usług nie może stanowić podatkowego kosztu uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 2 pkt 11 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. podatku od towaru i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o podatku od wartości dodanej - rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium innych państw członkowskich, z wyjątkiem podatku od towaru i usług nakładanego tą ustawą. W polskim systemie prawnym podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej jest odpowiednikiem podatku od wartości dodanej funkcjonującego w innych państwach Unii Europejskiej.

Ustawa o podatku od towarów i usług stanowi implementację przepisów VI Dyrektywy dotyczącej "wspólnego systemu podatku od wartości dodanej". Należy zauważyć, iż skrót VAT, używany w na oznaczenie polskiej ustawy o podatku od towarów i usług oznacza "Value Added Tax", t.j. podatek od wartości dodanej.

Pojęcie podatku od wartości dodanej obejmuje więc zarówno "podatek od towarów i usług", obowiązujący na terenie Polski, jak i "podatek od wartości dodanej", o którym mowa w powołanym wcześniej art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towaru i usług, t.j. podatek nakładany na terenie innych państw członkowskich Unii Europejskiej. Z uwagi na tożsamość podatku od wartości dodanej oraz podatku od towarów i usług, podatek ten podlega tym samym regulacjom podatkowym przewidzianym w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych co podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca w ramach spółki cywilnej prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie transportu wodnego towarów. Działalność tę prowadzi na terenie Holandii, Belgii, Francji oraz Niemiec świadcząc usługi na rzecz firmy holenderskiej wyleasingowanym statkiem. Spółka cywilna obciążana jest kosztami eksploatacyjnymi statku oraz usługami telekomunikacyjnymi i opłatami portowymi. Faktury dokumentujące wskazane koszty wystawiane są z podatkiem od wartości dodanej.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż w przedstawionym stanie faktycznym, podatek od wartości dodanej nałożony w krajach członkowskich Unii Europejskiej może być zaliczony do podatkowych kosztów uzyskania przychodu, wyłącznie w przypadkach o których mowa w cyt. wyżej art. 23 ust. 1 pkt 43 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, jeżeli w danym kraju Unii Europejskiej przysługuje podatnikom obniżenie kwoty podatku od wartości dodanej, to w tej części Wnioskodawca powinien zaliczać do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione we wskazanych we wniosku krajach w wartości netto.

Jedynie w przypadkach gdyby w danym kraju Unii Europejskiej - na podstawie stosownych przepisów - nie przysługiwało podatnikowi obniżenie podatku od wartości dodanej, podatek ten może być kosztem uzyskania przychodu, wówczas koszty uzyskania przychodów należy księgować w kwotach brutto.

Zaakcentować trzeba, iż przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe (art. 8 ust. 1 ustawy).

W myśl art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

W związku z powyższym przy określeniu kosztów uzyskania przychodów przypadających Wnioskodawcy z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej w formie spółki cywilnej, należy brać pod uwagę jego udział w zysku tejże spółki.

W zakresie powołanego orzecznictwa sądowego oraz interpretacji innych organów wskazać trzeba, że przepisy Ordynacji podatkowej nakazują Ministrowi Finansów uwzględnienie orzecznictwa sądów przy dokonywaniu interpretacji przepisów prawa podatkowego. Przepis art. 14a ww. ustawy stanowi, iż minister właściwy do spraw finansów publicznych dąży do zapewnienia jednolitego stosowania prawa podatkowego przez organy podatkowe oraz organy kontroli skarbowej, dokonując w szczególności jego interpretacji, przy uwzględnieniu orzecznictwa sądów oraz Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (interpretacje ogólne). Natomiast z przepisu art. 14e § 1 cytowanej powyżej ustawy wynika, iż minister właściwy do spraw finansów publicznych może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Organ podatkowy nie jest natomiast zobligowany do uwzględnienia wykładni przepisów prawa podatkowego dokonanej w podnoszonych przez Wnioskodawcę pismach i wyrokach. Zatem podstawowym nakazem ustawowym, znajdującym wyraz w treści art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, jest wydawanie interpretacji prawidłowych. Uwzględnianie przy wydawaniu interpretacji indywidualnych ocen zawartych w orzecznictwie winno więc odbywać się w ten sposób, aby nie wydawać interpretacji "nieprawidłowych" (por. Oceny prawne wyrażone w orzecznictwie a wydawanie interpretacji indywidualnych. T. Jakubiak vel Wojtczak, Hortensja Zawal-Kubiak, Przegląd Podatkowy 10/2009).

Jednocześnie zastrzec należy, że przedmiotem niniejszej interpretacji - zgodnie z treścią wniosku oraz sformułowanym pytaniem - jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu podatku od wartości dodanej. Interpretacja ta nie dotyczy kwestii związanej z przychodem podatkowym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.