ITPB1/415-125/11/AK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 lutego 2011 r. (data wpływu 3 lutego 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zabezpieczenie gwarancyjne - jest prawidłowe.

W dniu 3 lutego 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zabezpieczenie gwarancyjne.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą prowadzącą działalność gospodarczą (Indywidualna Praktyka Lekarska). 27 lutego 2009 r. Wnioskodawca zawarł umowę leasingu na okres 3 lat. Przedmiotem leasingu jest samochód Citroën C3. 27 lutego 2011 r. kończy się 2 letni okres gwarancji na samochód. W ciągu tego czasu dokonano naprawy jednej poważniejszej usterki w autoryzowanej stacji obsługi (wymiana całego rozrządu).

W tejże stacji Wnioskodawca otrzymał informację o możliwości przedłużenia serwisu gwarancyjnego na dalsze 1-2 lata (korzystna opłata 2 letnia).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy kwotę (ok. 1.000 zł) wydaną na przedłużenie serwisu gwarancyjnego (na okres 2 lat), na leasingowany samochód (jeszcze 1 rok) Wnioskodawca może wliczyć w koszt uzyskania przychodu.

Zdaniem Wnioskodawcy, poniesiony koszt miałby związek z prowadzoną przez niego działalnością. Przede wszystkim zapewni mu nieodpłatne naprawy samochodu przez dalsze 2 lata, tym bardziej, że dokonano już jednej naprawy usterki samochodu. Wnioskodawca obawia się, że mogą nastąpić następne usterki. Wówczas koszty napraw prawdopodobnie byłyby wyższe niż opłata za przedłużenie gwarancji.

Ponadto przedłużone gwarancyjne serwisowanie samochodu zapewni Wnioskodawcy bezpieczeństwo w użytkowaniu pojazdu w pracy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby dany wydatek mógł zostać uznany za koszt uzyskania przychodu konieczne jest zaistnienie związku przyczynowego między poniesionym wydatkiem, a celem, jakim jest osiągnięcie przychodu lub chociażby zamiar jego osiągnięcia lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Koszt uzyskania przychodu musi być zatem racjonalnie i gospodarczo uzasadnionym wydatkiem, związanym z prowadzoną działalnością gospodarczą i poniesionym w ww. celu. Są to więc koszty bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwanym przychodem oraz koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika, czyli związane z funkcjonowaniem firmy.

Zatem, jeżeli ponoszone wydatki mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a w konsekwencji wpływ na powstanie lub zwiększenie, obecnie lub w przyszłości, przychodu, to wydatki na ten cel mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, jednakże pod warunkiem ich należytego udokumentowania.

Przy czym podkreślić należy, że wykazanie związku poniesionych wydatków z działalnością gospodarczą oraz ich wpływu na wysokość osiągniętych przychodów spoczywa na podatniku, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii. Interpretację indywidualną wydaje się bowiem wyłącznie w oparciu o stan faktyczny przedstawiony przez Wnioskodawcę, natomiast w toku prowadzonego postępowania podatkowego lub kontrolnego właściwy organ prowadzi postępowanie dowodowe w celu dokładnego ustalenia stanu faktycznego, który rzeczywiście zaistniał.

Zgodnie z art. 23a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez umowę leasingu rozumie się umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej"finansującym", oddaje do odpłatnego używania albo do używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej"korzystającym", podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty.

W świetle art. 23b ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, stanowią przychód finansującego i odpowiednio koszt uzyskania przychodu korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2, jeżeli umowa spełnia następujące warunki:

Stosownie do treści art. 23b ust. 2 ww. ustawy, jeżeli finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania poniesionych wydatków zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu używania niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego, w tym także stanowiącego własność osoby prowadzącej działalność gospodarczą, dla potrzeb działalności gospodarczej podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za 1 km przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; w celu ustalenia faktycznego przebiegu samochodu podatnik jest obowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

Jednakże z treści art. 23 ust. 3b ww. ustawy, wynika że cytowany przepis art. 23 ust. 1 pkt 46 ww. ustawy, nakładający obowiązek prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu i ograniczenie kwoty kosztów do wysokości limitu ustalonego na podstawie dokonanych w niej zapisów nie dotyczy samochodów osobowych używanych na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że wydatek poniesiony przez Wnioskodawcę z tytułu przedłużenia kontraktu gwarancyjnego na samochód osobowy wykorzystywany na podstawie zawartej umowy leasingu w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów pod warunkiem, że w okresie na który gwarancja została wykupiona przedmiotowy samochód będzie wykorzystywany w działalności gospodarczej. Wydatek taki nie został bowiem wymieniony w katalogu wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a jeśli samochód będzie w działalności wykorzystywany, to wymierne efekty w postaci nie ponoszenia kosztów związanych z naprawą tego samochodu w przedłużonym okresie gwarancyjnym wyczerpują przesłanki związku przyczynowo-skutkowego, o którym mowa w art. 22 ust. 1 tej ustawy.

Zaznaczyć jednak należy, iż gwarancja ma być zawarta na dwa lata, natomiast do zakończenia podstawowego okresu umowy leasingu pozostał rok, zatem ta część wydatków z tytułu przedłużenia gwarancji która dotyczy okresu w którym samochód nie będzie wykorzystywany w prowadzonej działalności nie będzie mogła stanowić kosztów uzyskania przychodów ze względu na to, że w tej części wydatek nie będzie miał związku z przychodem ani źródłem przychodu. W pełnej wysokości przedmiotowy wydatek będzie kosztem uzyskania przychodu np. jeżeli umowa leasingu zostanie przedłużona albo samochód zostanie wykupiony i będzie nadal wykorzystywany w działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

Reasumując, o ile wydatek z tytułu przedłużenia gwarancji będzie - jak to wskazano we wniosku - spełniał kryterium celowości, o którym mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.