ITPB1/415-122A/11/RR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 31 stycznia 2011 r. (data wpływu 1 lutego 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 1 lutego 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 26 czerwca 2008 r. Wnioskodawczyni zakupiła samochód osobowy za cenę 26.000 zł brutto (dwadzieścia sześć tysięcy złotych) marki Renault Megane 1,5 DC w salonie samochodowym. Sprzedający wystawił fakturę VAT. Samochód był samochodem używanym (rok produkcji samochodu - 2002). Na zakup samochodu Wnioskodawczyni zaciągnęła w czerwcu 2008 r. kredyt w banku (okres spłaty kredytu: 96 miesięcznych rat od sierpnia 2008 do lipca 2016). Wszystkie raty kredytu spłaca regularnie. Do października 2010 r. wykorzystywała samochód do celów prywatnych.

W dniu 1 lipca 2010 r. Wnioskodawczyni założyła własną działalność gospodarczą (dochody opodatkowane według skali podatkowej na zasadach ogólnych, prowadzi Księgę Przychodów i Rozchodów, nie jest płatnikiem podatku VAT, po raz pierwszy prowadzi działalność gospodarczą).

Dnia 1 listopada 2010 r. wprowadziła samochód jako środek trwały do prowadzonej działalności gospodarczej i wprowadziła go do Ewidencji Środków Trwałych.

Za wartość początkową samochodu przyjęła kwotę: 26.000 zł wartość z faktury VAT - brutto (cena nabycia - na podstawie art. 22g ust. 1 pkt 1 - ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) +1.641 zł 39 gr - prowizję bankową związaną z zaciągniętym kredytem na zakup samochodu (na podstawie art. 22g ust. 3 ustawy) 27.641 zł 39 gr - razem

Wnioskodawczyni przyjęła indywidualną stawkę amortyzacji - 40% z odpisem w ciągu 30 miesięcy (na podstawie: art. 22j ust. 1 pkt 2 oraz art. 22j ust. 2 pkt 1 ustawy). Odpisy amortyzacyjne zaczęła dokonywać od grudnia 2010 r. (na podst. art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy).

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Ad. 1.

Wnioskodawczyni uważa, iż miała prawo zastosować indywidualną stawkę amortyzacji ponieważ art. 22j ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mówi, iż podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22I, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być dla środków transportu, w tym samochodów osobowych krótszy niż 30 miesięcy (Wnioskodawczyni nigdy wcześniej nie prowadziła działalności gospodarczej). Zgodnie natomiast z art. 22j ust. 2 pkt 1 ustawy środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2 (m.in. samochód osobowy), uznaje się za używane - jeżeli podatnik udowodni, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 6 miesięcy (Wnioskodawczyni zakupiła samochód w lipcu 2008 r. i wprowadziła do ewidencji w listopadzie 2010 r.).

Stanowisko to potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w orzeczeniu z 10 listopada 2006 r. sygn. akt II FSK 1231/05 uznał, że "w sytuacji, gdy podatnik wprowadza do majątku swego przedsiębiorstwa jako środek trwały samochód osobowy uprzednio nabyty do celów prywatnych i tak wykorzystywany przez okres dłuższy niż 6 miesięcy, to dochodzi do swoistego nabycia środka trwałego bowiem wprawdzie nie zmienia się właściciel pojazdu, jednakże pojazd ten zaczyna z momentem przekazania go na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą służyć uzyskiwaniu przychodu przez podatnika, podczas gdy w okresie wcześniejszym nie pozostawał z tą działalnością w żadnym związku", (por. również orzeczenie NSA z 18 grudnia 2007 r. sygn. akt II FSK 1420/06).

Ad. 2.

Wnioskodawczyni uważa, że miała prawo ustalić wartość początkową w oparciu o cenę brutto z faktury powiększoną o prowizję bankową ponieważ: zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy za wartość początkową środków trwałych uważa się w razie nabycia w drodze kupna cenę ich nabycia. Za cenę nabycia, art. 22g ust. 3 ustawy, uznaje kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania. Wnioskodawczyni posiada fakturę zakupu - czyli możliwe jest ustalenie ceny nabycia, a ujęcie ceny brutto (powiększonej o podatek VAT) było uzasadnione tym, iż w chwili zakupu samochodu Wnioskodawczyni nie prowadziła działalności gospodarczej, a więc nie przysługiwało jej prawo do odliczenia podatku VAT.

Stanowisko Wnioskodawczyni potwierdza również interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 12 kwietnia 2010 r. (IBPBI/1415-53/10/ESZ) oraz Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji z 6 stycznia 2010 r. (ITPB1/415-857/09/PSZ).

W świetle obowiązującego stanu prawnego, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze kupna - cenę ich nabycia.

W myśl art. 22g ust. 3 ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Powyższe oznacza, że do wartości początkowej środka trwałego należy zaliczyć podatek VAT wtedy, gdy podatek ten nie stanowi podatku naliczonego lub, gdy podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy w podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Do wartości początkowej samochodu wliczyć także należy zapłacone do dnia przekazania środka trwałego do używania koszty prowizji bankowej.

Jeżeli jednak podatnik skorzystał z odliczenia podatku od towarów i usług, wówczas kwota tego podatku nie zwiększa wartości początkowej środka trwałego.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji dla środków trwałych przewiduje art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 2 powoływanej ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 30 miesięcy dla środków transportu, w tym samochodów osobowych.

W myśl art. 22j ust. 2 pkt 1 środek trwały uznaje się za używany jeżeli podatnik udowodni, że przed jego nabyciem był wykorzystywany co najmniej przez okres 6 miesięcy.

Stosownie do przedstawionych powyżej regulacji prawnych, aby istniała możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji używanego środka trwałego muszą być spełnione dwa podstawowe warunki: przed nabyciem środek trwały musiał być wykorzystywany co najmniej przez okres 6 miesięcy oraz musi być po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji danego podatnika.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawczyni nabyła w 2008 r. samochód osobowy - wyprodukowany w 2002 r. Natomiast w 2010 r. zaczęła go używać w działalności gospodarczej.

Mając na uwadze powoływane powyżej uregulowania prawne oraz opisany stan faktyczny stwierdzić należy, iż jeżeli pojazd był używany przez okres dłuższy niż 6 miesięcy przed datą jego nabycia to zostały spełnione warunki określone w przepisach art. 22j ust. 1 pkt 2 oraz w art. 22j ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym w świetle powołanych wyżej przepisów Wnioskodawczyni może skorzystać z indywidualnej stawki amortyzacyjnej, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 30 miesięcy.

Tutejszy organ nie podziela przy tym stanowiska, że dla potrzeb uznania pojazdu za używany środek trwały należy uwzględnić okres używania go przez Wnioskodawczynię do celów prywatnych. Skoro jednak samochód był używany przed nabyciem przez Wnioskodawczynię, niezależnie od powyższego uzasadnienia stanowisko przedstawione we wniosku uznaje się za prawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.