ITPB1/415-1162/14/AK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 4 listopada 2014 r. (data wpływu 27 listopada 2014 r.) uzupełnionym w dniu 20 lutego 2015 r. (data wpływu) o udzielenie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 27 listopada 2014 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą. W działalności tej będzie zatrudniony małżonek Wnioskodawczyni na podstawie umowy o pracę. Pomiędzy małżonkami panuje ustrój rozdzielności majątkowej. Zgodnie z przepisami ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, małżonek podlega ubezpieczeniu społecznemu i zdrowotnemu z tytułu umowy o pracę i jest traktowany jako pracownik.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wynagrodzenie pracownika (męża) i należne składki ZUS od tego wynagrodzenia będą stanowiły koszt uzyskania przychodu u Wnioskodawczyni.

Zdaniem Wnioskodawczyni, wynagrodzenie pracownika (męża) oraz zapłacone składki na ubezpieczenie społeczne oraz Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych stanowią koszt podatkowy. Art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mówi, że kosztem uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia (...) przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Wynagrodzenie pracownika zatrudnionego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej jest oczywistym kosztem poniesionym w celu osiągnięcia przychodów. Wymieniony art. 23 w pkt 10 wskazuje, że kosztem uzyskania przychodów nie jest: wartość własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci. Jednakże w przedmiotowej sprawie wynagrodzenie za pracę męża nie będzie "wartością własnej pracy małżonka" lecz pracownika i jest z góry określona jego wartość, tzn. kwota wynagrodzenia brutto zgodnie z umową o pracę. W takiej też wysokości będzie stanowić podstawę do naliczenia składek ZUS. Zdaniem Wnioskodawczyni, w przypadku zatrudnienia męża (przy rozdzielności majątkowej) na podstawie umowy o pracę, wynagrodzenie będzie stanowić koszt podatkowy. Analogicznie składki ZUS opłacane w części przez pracodawcę będą także stanowić koszt podatkowy. W art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca umożliwił odliczenie od podstawy obliczenia podatku składek na ubezpieczenie społeczne podatnika prowadzącego działalność gospodarczą oraz osób z nim współpracujących. Jednakże w rozumieniu ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych osobą współpracującą może być małżonek, z którym podatnika łączy wspólność majątkowa. Natomiast w przypadku rozdzielności majątkowej małżonek podlega ubezpieczeniu społecznemu np. z tytułu umowy o pracę. Reasumując, zdaniem Wnioskodawczyni ustawodawca w art. 23 ust. 1 pkt 10 wykluczył z kosztów podatkowych wartość pracy własnej małżonka, będącego w ustroju wspólności majątkowej. W przypadku bowiem innego założenia konsekwencją byłoby pozbawienie możliwości odliczenia poniesionych kosztów na wynagrodzenie i ubezpieczenie społeczne pracownika (małżonka) w całości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów powinien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

#61607;

* pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu. Kosztami podatkowymi są zarówno koszty, które pozostają w bezpośrednim związku przyczynowo-skutkowym z przychodami podatkowymi, jak również koszty pośrednie, których powiązanie z konkretnym przychodem nie jest możliwe, jednak dla prawidłowego funkcjonowania przedsiębiorstwa poniesienie ich jest uzasadnione.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, a w przypadku prowadzenia działalności w formie spółki niebędącej osobą prawną - także małżonków i małoletnich dzieci wspólników tej spółki.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 55a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów nieopłaconych do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych składek, z zastrzeżeniem pkt 37 oraz art. 22 ust. 6bb, określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w części finansowanej przez płatnika składek.

Przepis art. 23 ust. 1 pkt 55a stosuje się odpowiednio, z zastrzeżeniem ust. 1 pkt 37 oraz art. 22 ust. 6bb, do składek na Fundusz Pracy oraz Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych (art. 23 ust. 3d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W myśl art. 22 ust. 6bb ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składki z tytułu należności, o których mowa w ust. 6ba, określone w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585 i Nr 218, poz. 1690), w części finansowanej przez płatnika składek, składki na Fundusz Pracy oraz Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, z zastrzeżeniem art. 23 ust. 1 pkt 37, stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który należności te są należne, pod warunkiem że składki zostaną opłacone:

Odnosząc powyższe uregulowania prawne do przedstawionego zdarzenia przyszłego wskazać należy, że ustawodawca w powołanym powyżej przepisie art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych posłużył się wyrażeniem "wartość pracy", które dla potrzeb podatku dochodowego nie zostało zdefiniowane. Użyte pojęcie wskazuje, że chodzi o wartość wszelkiego rodzaju pracy świadczonej przez ściśle określone osoby na rzecz zatrudniających je podmiotów prowadzących działalność gospodarczą. Niezależnie od tego w jakim wymiarze czasu będzie wykonywana praca, a także niezależnie od formy świadczenia przez małżonka pracy (umowna lub bezumowna) czy też miejsca zamieszkania.

Wartością pracy niewątpliwie jest zatem ustalone wynagrodzenie (brutto) za pracę wraz z wszystkimi jego składnikami tj. składkami na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne opłacane przez pracownika, zaliczką na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz fizycznie wypłacone wynagrodzenie, jak i wszelkiego rodzaju dodatki, nagrody i inne świadczenia wypłacane w związku z wykonywaną przez pracownika pracą.

W świetle powyższego, wynagrodzenie wypłacane na rzecz małżonka nie stanowi kosztów uzyskania przychodów w myśl art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy przy tym podkreślić, iż w przedmiotowej sprawie bez znaczenia jest okoliczność istnienia rozdzielności majątkowej między małżonkami. Ww. przepis, wyłączający możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów "wartości pracy" małżonka podatniczki, nie uzależnia określonych nim skutków prawnych od rodzaju ustroju majątkowego istniejącego pomiędzy małżonkami.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz obowiązujące uregulowania prawne stwierdzić należy, że wartość wynagrodzenia wypłacanego małżonkowi wraz ze wszystkimi jego składnikami, tj. składkami na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne opłacanym przez pracownika, nie będzie dla Wnioskodawczyni kosztem uzyskania przychodów. Natomiast składki na ubezpieczenie społeczne (emerytalne, rentowe, wypadkowe) związane z zatrudnieniem małżonka, w części, w której Wnioskodawczyni będzie zobowiązana do ich uiszczania jako pracodawca, stanowić będą dla Wnioskodawczyni koszty uzyskania przychodów.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.