ITPB1/415-1135/10/MR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 6 grudnia 2010 r. (data wpływu 7 grudnia 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków na zapłatę zobowiązań klienta - jest nieprawidłowe.

W dniu 7 grudnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków na zapłatę zobowiązań klienta.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą jako broker ubezpieczeniowy. Występuje w imieniu klientów na podstawie pełnomocnictwa, które upoważnia go m.in. do wypowiadania w imieniu klienta umów ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdów mechanicznych (OC komunikacyjne). Umowy OC komunikacyjne Wnioskodawca wypowiada wysyłając wypowiedzenie pocztą elektroniczną i faksem. Posiada interpretację Rzecznika Ubezpieczonych o skuteczności takiego wypowiedzenia. W 2009 r. działając w imieniu klienta Wnioskodawca wypowiedział umowę OC komunikacyjnego wysyłając mail i faks do firmy ubezpieczeniowej. W 2010 r. firma ubezpieczeniowa zażądała od klienta Wnioskodawcy zapłaty składki za 2009/2010, argumentując to brakiem wypowiedzenia. Klient przekazał to żądanie do Wnioskodawcy jako swojego brokera celem załatwienia sprawy. Wnioskodawca prowadził z firmą ubezpieczeniową korespondencję wyjaśniającą. Przywołał dokumenty wypowiedzenia z archiwum. Firma ubezpieczeniowa żądała potwierdzenia komputerowego wysłania wypowiedzenia. Okazało się, że po roku jest to niemożliwe. Firma ubezpieczeniowa stanęła na stanowisku, że wypowiedzenia nie otrzymała. Wobec groźby utraty klienta i możliwego roszczenia z jego strony, po negocjacjach z firmą ubezpieczeniową, Wnioskodawca przejął roszczenie w wysokości 7.731 zł płatne do końca grudnia 2010 r. w czterech ratach. Odmowa zapłaty przez brokera (Wnioskodawcę) tej kwoty skutkowałaby utratą dochodowego klienta oraz naraziłaby na roszczenie o zwrot.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca może wskazaną kwotę zaliczyć w koszty działalności.

Zdaniem Wnioskodawcy, jest to koszt działalności. Pozycja brokera ubezpieczeniowego jest uzależniona od jego klienta. Reprezentując wszystkie interesy ubezpieczeniowe ponosi konsekwencje błędu własnego lub wynikającego z innych okoliczności. Broker jest zawodem zaufania społecznego i wobec tego musi zmierzyć się i z taką sytuacją.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła względnie do jego zabezpieczenia albo zachowania.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Natomiast art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. b) ustawy stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę innych zobowiązań, w tym z tytułu udzielonych gwarancji i poręczeń. Przepis ten wyłącza z kosztów uzyskania przychodów m.in. zobowiązania z tytułu gwarancji i poręczeń. Należy uznać, że przez zobowiązanie z tytułu gwarancji można uznać tego rodzaju zobowiązanie, w którym podatnik przyjmuje odpowiedzialność, że osoba trzecia zaciągnie określone zobowiązanie albo spełni określone świadczenie. Zgodnie bowiem z przepisem art. 391 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), jeżeli w umowie zastrzeżono, że osoba trzecia zaciągnie określone zobowiązanie albo spełni określone świadczenie, ten, kto takie przyrzeczenie uczynił, odpowiedzialny jest za szkodę, którą druga strona ponosi przez to, że osoba trzecia odmawia zaciągnięcia zobowiązania albo nie spełnia świadczenia. Może jednak zwolnić się od obowiązku naprawienia szkody, spełniając przyrzeczone świadczenie, chyba że sprzeciwia się to umowie lub właściwości świadczenia. Wydatek z tytułu wyrównania szkody, o której mowa, nie będzie mógł być zatem uznany za koszt uzyskania przychodu.

Ponadto wskazać należy, że katalog wyłączeń, jaki występuje w tym przepisie nie jest katalogiem zamkniętym co oznacza, że nie tylko zobowiązania z tytułu gwarancji i poręczeń nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu ale także inne zobowiązania.

Wobec powyższego, zasadnym jest przyjęcie, że dyspozycją tego przepisu objęte zostały te zobowiązania, których obowiązek poniesienia spoczywa na innym niż podatnik podmiocie. Nie ulega bowiem wątpliwości, że aby określony wydatek mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów musi on być poniesiony nie tylko w celu uzyskania przychodu, ale także musi być poniesiony w związku z prowadzoną działalnością. O takim związku nie może być mowy w sytuacji, gdy zobowiązanym do zapłaty określonego zobowiązania jest podmiot inny niż ten, który go w rzeczywistości ponosi.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca (broker ubezpieczeniowy) zobowiązał się wobec firmy ubezpieczeniowej do uiszczenia składek na ubezpieczenie komunikacyjne (OC), do zapłaty których zobowiązany był jego klient.

W konsekwencji stwierdzić należy, że kwota 7.731 zł stanowiąca w istocie uregulowanie zobowiązań obciążających osobę trzecią (klienta Wnioskodawcy) nie może być uznana - wskutek ustawowego wyłączenia zawartego w przytoczonym przepisie art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. b) ustawy - za koszt uzyskania przychodu.

Należy przy tym zastrzec, iż przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Załączone do wniosku dokumenty nie mogą być brane pod uwagę przy rozpatrywaniu przedmiotowej sprawy.

Wskazać bowiem należy, że w postępowaniu o udzielenie pisemnej interpretacji organ podatkowy nie przeprowadza dowodów w rozumieniu art. 180 i następnych Ordynacji podatkowej i nie ocenia ich w myśl art. 191 ustawy, gdyż nie jest to postępowanie podatkowe.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.