ITPB1/415-1122/13/MR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 28 października 2013 r. (data wpływu 30 października 2013 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia, w trybie art. 453 k.c., prawa własności nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 30 października 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia, w trybie art. 453 k.c., prawa własności nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca pozostawał w związku małżeńskim od dnia 17 sierpnia 1999 r., kiedy to małżonkowie zawarli związek małżeński przed Kierownikiem Urzędu Stanu Cywilnego. Dnia 3 kwietnia 2003 r. strony zawarły umowę majątkową małżeńską, którą wprowadziły ustrój rozdzielności majątkowej. Tego samego dnia strony dokonały częściowego podziału majątku. Dnia 15 czerwca 1996 r. Wnioskodawca dokonał rejestracji działalności gospodarczej i rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej m.in. w branży deweloperskiej. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy w ramach prowadzonej działalności gospodarczej jest między innymi budowa i sprzedaż budynków i lokali mieszkalnych. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku VAT od czerwca 1999 r. i był tym podatnikiem w chwili nabycia niżej opisanej nieruchomości i w chwili wznoszenia na niej budynku.

Obecnie Wnioskodawca i jego była żona prowadzą rokowania celem ostatecznego i zupełnego podziału majątku wspólnego. Wnioskodawca uznając roszczenia o nakłady z majątku wspólnego stron na majątek wspólny będzie miał obowiązek dokonania spłaty byłej żony. Strony w umowie o podział majątku ustaliłyby w pieniądzu, w złotych polskich, wysokość przysługującej byłej żonie Wnioskodawcy spłaty i spłata ta odbyła by się w sposób określony w art. 453 k.c. Za zgodą żony, Wnioskodawca przeniósłby na własność żony prawo własności nieruchomości zabudowanej budynkiem, w którym znajduje się 17 lokali mieszkalnych i 4 garaże, w zamian za co zostałby zwolniony przez byłą żonę z obowiązku świadczenia pieniężnego.

Nieruchomość gruntowa, której własność ma zostać przeniesiona na rzecz byłej żony Wnioskodawcy, została nabyta przez niego po zawarciu przez małżonków umowy majątkowej małżeńskiej wprowadzającej rozdzielność majątkową między małżonkami - na mocy umowy sprzedaży z dnia 8 lipca 2003 r. Budowa budynku na nieruchomości gruntowej rozpoczęła się w dniu 7 stycznia 2004 r. Następnie po zabudowaniu działki budynkiem mieszkalnym złożonym z 17 samodzielnych lokali mieszkalnych i 4 samodzielnych garaży, dnia 7 stycznia 2005 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego wydał zgodę na użytkowanie budynku (pozwolenie na użytkowanie). Nieruchomość ta i posadowiony na niej budynek nigdy nie zostały wprowadzone do ksiąg działalności gospodarczej Wnioskodawcy i nie były w jakikolwiek sposób wykorzystywane w tej działalności. Wnioskodawca nie dokonywał żadnych odpisów amortyzacyjnych ani nie zaliczał w koszty wydatków poniesionych na ten budynek. Wnioskodawca traktuje nieruchomość jako stanowiącą jego majątek niezwiązany z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Wnioskodawca wynajmuje lokale mieszkalne i garaże znajdujące się w budynku. Przychody z tytułu tego najmu opodatkowane są w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych (art. 6 ust. 1a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku przekazania przez Wnioskodawcę byłej żonie w trybie określonym w art. 453 k.c. - w miejsce ustalonej spłaty z tytułu podziału majątku wspólnego - prawa własności nieruchomości zabudowanej budynkiem, w którym znajduje się 17 lokali mieszkalnych i 4 garaże Wnioskodawca zobowiązany będzie do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: ustawa PIT) w art. 5a pkt 6 definiuje działalność gospodarczą jako działalność zarobkową wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową, a także polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż oraz polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9 ustawy. Z tejże definicji wynika, że zasadniczymi cechami działalności gospodarczej są: jej zarobkowy charakter, zorganizowanie i ciągłość. Cechy te należy rozumieć zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem sądów administracyjnych jako "ukierunkowanie na osiągnięcie zysku, określony porządek i planowanie działań, a także ich powtarzalność" (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 marca 2012 r. II FSK 1549/10), "fachowość (stały, nie okazjonalny, nie amatorski charakter), podporządkowanie regułom opłacalności i zysku lub zasadzie racjonalnego gospodarowania, działanie we własnym imieniu, powtarzalność działań i uczestnictwo w obrocie gospodarczym" (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 października 2012 r. II FSK 344/11; zob. także w wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 sierpnia 2009 r., II FSK 1303/08). Brak którejkolwiek z tych cech oznacza, że nie mamy do czynienia z działalnością gospodarczą. Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 marca 2012 r., II FSK 1549/10, wyżej omawianych cech działalności gospodarczej nie ma sprzedaż mienia osobistego; "ponieważ nie jest ukierunkowana na osiągnięcie zysku, tylko na uzyskanie ekwiwalentu ekonomicznego ze sprzedaży (co wprawdzie nie wyklucza uzyskania ceny sprzedaży wyższej od ceny zakupu, ale rachunek ekonomiczny nie ma znaczenia zasadniczego), czynności z nią związane nie są uporządkowane według określonego i planowanego, uzasadnionego racjami ekonomicznymi, porządku, wreszcie nie ma cechy powtarzalności (ciągłości)".

Podobne stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 24 września 2013 r., IPPB1/415-704/13-2/IF.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy, należy wskazać, że zbycie przez Wnioskodawcę nieruchomości na rzecz jego byłej żony w trybie z art. 453 k.c. nie spełnia przesłanek działalności gospodarczej. Brak w tym przypadku przede wszystkim cech ciągłości, zorganizowania i działania w celu osiągnięcia zysku.

Wskazać należy, że ww. nieruchomość została przez Wnioskodawcę nabyta do majątku własnego, w celach nie związanych z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą (działalność deweloperska). Należy podkreślić, że lokale w przedmiotowej nieruchomości były przez Wnioskodawcę wynajmowane jako lokale mieszkalne, ale czynności te nie były związane z jego działalnością gospodarczą, ponieważ nie miały cech profesjonalnej, stałej i zorganizowanej działalności gospodarczej w zakresie wynajmu lokali. Wnioskodawca przedmiotową nieruchomość zawsze traktował wyłącznie jako swój majątek osobisty nie związany z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Świadczy o tym m.in. to, że nieruchomość ta i posadowiony na niej budynek nigdy nie zostały wprowadzone do ksiąg działalności gospodarczej wnioskodawcy i nie były w jakikolwiek sposób wykorzystywane w tej działalności deweloperskiej. Wnioskodawca nie dokonywał żadnych odpisów amortyzacyjnych ani nie zaliczał w koszty wydatków poniesionych na zakup nieruchomości i wybudowanie budynku.

Zwrócić należy uwagę, że samo przeniesienie własności na byłą żonę Wnioskodawcy w trybie art. 453 k.c. jako spłata w ramach podziału majątku wspólnego będzie czynnością incydentalną, a więc również nie będzie miało cech działalności gospodarczej. Wnioskodawca zaznacza, że nie będzie podejmował działań ukierunkowanych na osiąganie zysku. Przeniesienie własności nieruchomości na byłą żonę Wnioskodawcy w trybie art. 453 k.c. (świadczenie w miejsce wypełnienia) zapewnić ma jedynie zwolnienie Wnioskodawcy z długu wobec byłej żony.

Podsumowując, należy wskazać, że zarówno nabycie, jak i zbycie przedmiotowej nieruchomości na rzecz byłej żony Wnioskodawcy w trybie art. 453 k.c. nie spełnia przesłanek działalności gospodarczej, a nadto korzystanie przez Wnioskodawcę z tej nieruchomości poprzez pobieranie z niej pożytków (czynsze najmu) nie stanowi działalności gospodarczej a jedynie korzystanie z prywatnego majątku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8a contrario ustawy PIT nie jest źródłem przychodu odpłatne zbycie nieruchomości, jeżeli nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

W przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z odpłatnym zbyciem nieruchomości, ponieważ zbycie nieruchomości w ramach świadczenia w miejsce wykonania należy traktować pod względem podatkowym, jak sprzedaż nieruchomości (zob. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 13 września 2013 r., IPTPB2/415-424/13-4/KKu).

Wnioskodawca nabył przedmiotową nieruchomość w 2003 r. W 2005 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego wydał zgodę na użytkowanie budynku. Zatem minął już wyznaczony przez prawo pięcioletni okres. Jak wskazano wcześniej, nabycia, a w przyszłości także zbycia na rzecz byłej żony, Wnioskodawca dokona nie w ramach wykonywania działalności.

Oznacza to, że Wnioskodawca nie osiągnie w tym przypadku przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy PIT.

Reasumując, w związku z planowanym przekazaniem byłej żonie w trybie art. 453 k.c. jako spłaty długu, nieruchomości zabudowanej budynkiem, w którym znajduje się 17 lokali mieszkalnych i 4 garaże, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Definicja pozarolniczej działalności gospodarczej zawarta została w art. 5a pkt 6 ustawy. Zgodnie z jej treścią, ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej - oznacza to działalność zarobkową:

* prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej opodatkowane są podatkiem dochodowym od osób fizycznych zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Treść definicji zawartej w wyżej cytowanym art. 5a pkt 6 ustawy daje podstawę by przyjąć, iż dla uznania określonej działalności za działalność gospodarczą konieczne jest m.in. by był to jeden z rodzajów działalności wymienionych w lit. a-c oraz by łącznie spełnione były trzy warunki:

Przy czym, możliwe jest osiąganie dochodów z tego rodzaju działalności bez spełnienia niektórych formalnych elementów organizacji (np. rejestracji urzędowej), gdyż prowadzenie działalności gospodarczej jest kategorią obiektywną, niezależnie od tego, jak działalność tę ocenia sam prowadzący ją podmiot i jak ją nazywa oraz czy dopełnia ciążących na nim obowiązków z działalnością tą związanych.

W myśl zaś art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

* jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Zatem, odpłatne zbycie nieruchomości lub ww. praw majątkowych przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, jeśli nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej stanowi źródło przychodu w rozumieniu powołanego art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości (prawa), jej części lub udziału w nieruchomości (w prawie) następuje po upływie tego okresu przychód uzyskany z tego tytułu w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Ponadto dokonując oceny skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości jej części lub udziału w nieruchomości dokonanego przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie, trzeba ustalić w jakim brzmieniu przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy stosować. Ocena prawna skutków podatkowych w przypadku sprzedaży nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości jest skonkretyzowana bowiem odrębnie dla nieruchomości nabytych do 31 grudnia 2006 r., odrębnie dla nieruchomości nabytych od 1 stycznia 2007 r. do 31 grudnia 2008 r. i odrębnie dla nieruchomości nabytych po 31 grudnia 2008 r.

Ustawą z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1588, z późn. zm.), od dnia 1 stycznia 2007 r. zostały zmienione zasady opodatkowania przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw, do przychodu (dochodu) z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy wymienionej w art. 1, nabytych lub wybudowanych (oddanych do użytkowania) do dnia 31 grudnia 2006 r., stosuje się zasady określone w ustawie wymienionej w art. 1, w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2007 r.

W myśl art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym o osób fizycznych, przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej.

Stosownie do art. 28 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2006 r.) przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) nie łączy się z przychodami (dochodami) z innych źródeł.

Natomiast w myśl art. 28 ust. 2 i 2a podatek od przychodu, o którym mowa w ust. 1, ustala się w formie ryczałtu w wysokości 10% uzyskanego przychodu. Podatek ten jest płatny bez wezwania w terminie 14 dni od dnia dokonania odpłatnego zbycia na rachunek urzędu skarbowego właściwego według miejsca zamieszkania podatnika. Zasada ta nie ma zastosowania do podatników dokonujących sprzedaży nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c), którzy w terminie 14 dni od dnia dokonania tej sprzedaży złożą oświadczenie, że przychód uzyskany ze sprzedaży przeznaczą na cele określone w art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. a) lub lit. e).

Należy zauważyć, iż w przepisie art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy ustawodawca posłużył się niedookreślonym terminem "odpłatne zbycie". Zarówno ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych jak również inne akty prawne nie zawierają legalnej definicji "odpłatnego zbycia" rzeczy lub praw. Tym samym, w celu ustalenia znaczenia tego terminu, należy posłużyć się wynikami wykładni językowej.

Odpłatne zbycie, zgodnie z językowym (potocznym) rozumieniem tego terminu, to zbycie rzeczy lub prawa za wynagrodzeniem. Terminem przeciwstawnym do zbycia odpłatnego jest zbycie nieodpłatne to jest takie, gdy za zbytą rzecz lub prawo zbywca nie otrzymuje świadczenia wzajemnego, przenosząc ich własność pod tytułem darmym.

Należy zauważyć, że "płatność" nie musi mieć charakteru pieniężnego w postaci konkretnego przepływu gotówkowego. Płatność może oznaczać również uzyskanie świadczenia wzajemnego w postaci zapłaty w naturze (otrzymanie w zamian innych rzeczy lub praw), działania, zaniechania lub znoszenia. Innymi słowy, pod pojęciem płatności nie należy rozumieć wyłącznie zapłaty ceny w pieniądzu (zwiększenie aktywów zbywcy) - płatnością może być również zwolnienie z długu czy potrącenie wzajemnych, wymagalnych wierzytelności (zmniejszenie pasywów zbywcy).

Opisane w art. 453 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) spełnienie przez dłużnika za zgodą wierzyciela innego niż dług pierwotny świadczenia w celu zwolnienia się z tego długu (datio in solutum) jest świadczeniem odpłatnym. Dłużnik za swoje świadczenie zostaje zwolniony z długu. I tak, przeniesienie na wierzyciela własności rzeczy lub prawa w zamian za zwolnienie z długu, jest odpłatnym zbyciem tej rzeczy lub prawa, nie następuje bowiem pod tytułem darmym.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy stwierdzić należy, że Wnioskodawca w zamian za przeniesienie na swojego wierzyciela (byłą żonę) prawa własności opisanej wyżej nieruchomości - niewykorzystywanej (niezwiązanej) w jakikolwiek sposób w działalności gospodarczej Wnioskodawcy oraz wynajmowanej (lokale mieszkalne i garaże) na zasadach określonych w art. 6 ust. 1a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym - otrzyma świadczenie wzajemne polegające na zwolnieniu go z ciążącego na nim długu. Innymi słowy, zbędzie on przedmiotową nieruchomość za zwolnienie z długu. Zwolnienie z długu ma więc w niniejszej sytuacji dla Wnioskodawcy określoną wartość majątkową, gdyż nie jest już zobowiązany wobec swojego wierzyciela do zapłaty określonej kwoty pieniężnej. Wartość długu, z którego Wnioskodawca został zwolniony w zamian za przeniesienie prawa własności do nieruchomości jest wobec tego dla niego wynagrodzeniem za przeniesienie ww. prawa, stanowi przychód.

Skoro jednak, jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego, od końca roku kalendarzowego w którym nastąpiło nabycie nieruchomości upłynął okres pięciu lat, a czynność ta (zbycie nieruchomości) nie będzie wykonywana w warunkach charakterystycznych dla działalności gospodarczej, wynikających z omawianego art. 5a pkt 6 ustawy, nie wystąpi przychód określony w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy.

W związku z tym, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Należy jednocześnie zaznaczyć, iż niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach zdarzenia przyszłego podanego przez Wnioskodawcę. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania podatkowego lub kontrolnego właściwy organ ustali, że wykonywany przez Wnioskodawcę najem - wbrew twierdzeniom zawartym w złożonym wniosku - wyczerpuje znamiona działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, interpretacja nie wywoła skutków prawnych.

Jeżeli więc sytuacja zaistniała w rzeczywistości będzie różniła się od zdarzenia przyszłego opisanego we wniosku, niniejsza interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, tut. organ stwierdza, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania w przedmiotowej sprawie.

Odnosząc się do powołanych wyroków - wskazać należy, że wyroki dotyczą konkretnych, indywidualnych spraw podatników podjętych w określonym stanie faktycznym i są wiążące tylko w tych sprawach. Dlatego, stosownie do art. 87 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. - Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn zm.), nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą być wiążące dla organu wydającego interpretację indywidualną.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87 - 100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.