ITPB1/415-11/14/PSZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 27 grudnia 2013 r. (data wpływu 3 stycznia 2014 r.) uzupełnionym pismem z dnia 25 marca 2014 r. (data wpływu 27 marca 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 3 stycznia 2014 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 25 marca 2014 r. (data wpływu 27 marca 2014 r.)

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Od dnia 6 kwietnia 2007 r. prowadzi Pan działalność gospodarczą i jest podatnikiem VAT czynnym. W dniu 30 listopada 2010 r. wraz z małżonką wykupił Pan w nowo wybudowanym budynku mieszkalnym, na zasadzie wspólności ustawowej małżeńskiej, lokal mieszkalny. Małżonkowie zostali zatem właścicielami lokalu mieszkalnego oraz współużytkownikami wieczystymi działki, na której posadowiony jest budynek, w którym aktualnie zamieszkują.

W dniu 21 lutego 2011 r. przeniósł Pan siedzibę firmy na adres zakupionego lokalu. Lokal mieszkalny wykorzystuje Pan do prowadzenia działalności gospodarczej w następujący sposób: powierzchnia lokalu 71,93 m2, z której to powierzchni przeznaczono jeden pokój na biuro o powierzchni 12,936 m2, co stanowi 17,984% powierzchni lokalu.

W dniu 1 grudnia 2011 r. podpisał Pan umowę o współpracy ze Wspólnotą Mieszkaniową na wykonanie przeglądów, konserwacji i napraw instalacji elektrycznej.

W dniu 6 czerwca 2013 r. zawarł Pan umowę o wykonywanie prac remontowo - budowlanych ze sp. z o.o. (podwykonawca dewelopera), która zgodnie z umową zleca Panu prace remontowe. Obie umowy związane są nieruchomością, na której znajduje się budynek, w którym zakupił Pan mieszkanie.

W dniu 20 grudnia 2013 r. wraz z małżonką Pan wykupił na zasadzie wspólności ustawowej małżeńskiej miejsce postojowe zlokalizowane na poziomie "+1" budynku znajdującego się na ww. nieruchomości. Miejsce postojowe znajduje się w hali garażowej - stanowi lokal niemieszkalny. Stanowi ono odrębną nieruchomość, dla której prowadzona jest księga wieczysta. Do miejsca postojowego przysługuje Panu prawo wyłącznego korzystania i nie jest związane z lokalem mieszkalnym.

Małżonkowie zostali zatem właścicielami i jednocześnie współużytkownikami wieczystymi działki, na której posadowiony jest budynek przy ww. ulicy. Zakupu wydzielonego i oznakowanego miejsca postojowego dokonano w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Powyższe miejsce wykupił Pan w celu zapewnienia miejsca klientom przyjeżdżającym w sprawach biznesowych jak również miejsce to ułatwi dowóz i przetrzymywanie sprzętu i materiałów przeznaczonych do wykonywania zleconych prac na tej nieruchomości. Wskazuje Pan, że posiada również samochód osobowy, który wykorzystuje w prowadzonej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania z zakresu podatku dochodowego od osób fizycznych.

1. Czy wydatek poniesiony na zakup miejsca postojowego stanowi koszt uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej.

2. Czy wydatek poniesiony na zakup miejsca postojowego należy uznać za wartość początkową podlegającą amortyzacji.

3. Czy naliczany czynsz za miejsce postojowe można zaliczać do kosztów uzyskania przychodu.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatek poniesiony na nabycie miejsca postojowego stanowi koszt uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów z poszczególnych źródeł są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Wydatek poniesiony na nabycie miejsca postojowego należy uznać za wartość początkową, podlegającą amortyzacji. Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budynki i budowie oraz lokale będące odrębną własnością o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Przy dokonywaniu odpisów amortyzacyjnych należy mieć na uwadze przepis art. 22c pkt 1 ustawy, w myśl którego amortyzacji nie podlegają grunty.

Naliczane opłaty eksploatacyjne za miejsce postojowe stanowią koszty uzyskania przychodu zgodnie z art. 22 ust. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Zatem aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

Należy przy tym podkreślić, iż obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu - każdorazowo spoczywa na podatniku.

Stosownie do treści z art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

* wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Jak stanowi art. 22 ust. 8 wyżej powołanej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 ww. ustawy wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

* o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast w myśl art. 22c pkt 1 ww. ustawy amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Do środków trwałych podlegających amortyzacji zalicza się więc m.in. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o ile będą spełniały następujące warunki:

* zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie;

* stanowią własność lub współwłasność podatnika;

* są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania;

* przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok;

* są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy;

* nie są wymienione w katalogu środków trwałych określonych w art. 22c ww. ustawy.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 tej ustawy.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Zgodnie z art. 22i ust. 1 powołanej powyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Klasyfikując środki trwałe do poszczególnych grup należy posiłkować się Klasyfikacją Środków Trwałych. Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 z późn. zm.) Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

Należy zauważyć, że to na podatniku ciąży obowiązek dokonania prawidłowej klasyfikacji środka trwałego do odpowiedniej grupy KŚT. W przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania składnika majątku zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem o wskazanie symbolu (grupy) środka trwałego oraz wydanie opinii do Urzędu Statystycznego.

Powyższe wynika z Komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zgodnie z którym zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane, według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej.

Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m.in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego, który udziela informacji w zakresie stosowania KŚT.

W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny.

Jak wynika ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, w dniu 30 listopada 2010 r. wraz z małżonką wykupił Pan w nowo wybudowanym budynku mieszkalnym, na zasadzie wspólności ustawowej małżeńskiej, lokal mieszkalny. Do tego lokalu przeniósł Pan siedzibę firmy. W dniu 20 grudnia 2013 r. wraz z małżonką Pan wykupił na zasadzie wspólności ustawowej małżeńskiej miejsce postojowe zlokalizowane na poziomie "+1" budynku.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz przytoczone przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, że wydatki poniesione na zakup miejsca postojowego, wykorzystywanego w działalności gospodarczej nie mogą być zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów. Jednakże, miejsce postojowe - udział w lokalu niemieszkalnym może stanowić środek trwały. Kosztami uzyskania przychodów będą więc odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej tego lokalu. Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od momentu ujęcia środka trwałego w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

W zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów naliczanego czynszu za miejsce postojowe, należy stwierdzić, iż zastosowanie będzie tu miała generalna zasada określona w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to że, aby poniesiony koszt mógł być zakwalifikowany do kosztów uzyskania przychodów spełnione muszą być łącznie warunki o których była mowa powyżej. Poniesione wydatki można zaliczyć w całości do kosztów poniesionych w celu osiągnięcia przychodów z wykonywanej przez Pana działalności, jeżeli faktycznie dotyczyć będą prowadzonej przez działalności gospodarczej i poniesione zostaną wyłącznie w celu uzyskania przychodów z tego źródła.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.