ITPB1/415-108/14/MW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 28 stycznia 2014 r. (data wpływu 3 lutego 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie prawa wyboru podatkowej księgi przychodów i rozchodów jako formy prowadzenia dokumentacji podatkowej - jest nieprawidłowe.

W dniu 3 lutego 2014 r. został złożony wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osoby fizyczne w zakresie prawa wyboru podatkowej księgi przychodów i rozchodów jako formy prowadzenia dokumentacji podatkowej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni, jest obywatelem Republiki Białoruskiej, członkiem rodziny obywatela UE (zamężna od 2003 r. z obywatelem RP, zameldowana na pobyt stały). Wnioskodawczyni otrzymała w dniu 10 października 2006 r. zezwolenie na osiedlenie się na terytorium Rzeczypospolitej Polski na stałe. Wnioskodawczyni posiada Kartę Polaka.

W 2014 r. Wnioskodawczyni zamierza rozpocząć prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie sprzedaży detalicznej kwiatów, roślin na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z wpisem do ewidencji działalności gospodarczej. Zdarzenia gospodarcze Wnioskodawczyni zamierza ewidencjonować za pomocą podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

W związku z powyższym zadano pytanie sprowadzające się do kwestii:

Czy osoba fizyczna, obywatel Białorusi, posiadający ważną Kartę Polaka, posiadający zezwolenie na osiedlenie się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jak też posiadający zezwolenie na zamieszkanie i pozostający w związku małżeńskim, zawartym z obywatelem polskim zamieszkałym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej może w związku z wykonywaną działalnością gospodarczą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów.

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 13 ust. ustawy o swobodzie działalności gospodarczej-osoby zagraniczne z państw członkowskich Unii Europejskiej, państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym oraz osoby zagraniczne z państw niebędących stronami umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, które mogą korzystać ze swobody przedsiębiorczości na podstawie umów zawartych przez te państwa ze Wspólnotą Europejską i jej państwami Członkowskimi, mogą podejmować i wykonywać działalność gospodarczą na takich samych zasadach jak obywatele polscy. W ocenie Wnioskodawczyni, obywatele innych państw niż wymienione w ust. 1, którzy m.in. posiadają w Rzeczypospolitej Polskiej zezwolenie na osiedlenie się, zezwolenie na zamieszkanie na czas oznaczony i pozostają w związku małżeńskim, zawartym z obywatelem polskim zamieszkałym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, posiadają ważną Kartę Polaka, mogą podejmować i wykonywać działalność gospodarczą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na takich samych zasadach jak obywatele polscy. W myśl zacytowanej ustawy nie tylko cudzoziemcy z państw Unii Europejskiej, z państw Europejskiego Obszaru Gospodarczego nienależącego do Unii Europejskiej oraz państw niebędących stronami umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym mogą podejmować i wykonywać działalność gospodarczą w Polsce na takich samych zasadach jak obywatele polscy. Wnioskodawczyni uważa, że powyższe przepisy odnoszą się do osób które posiadają ważną Kartę Polaka, zezwolenie na osiedlenie się oraz pozostają w związku małżeńskim z obywatelem polskim zamieszkałym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W ocenie Wnioskodawczyni, art. 13 ust. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej zezwala na podejmowanie i wykonywanie działalności gospodarczej na terytorium Rzeczypospolitej na takich samych zasadach jak obywatele polscy, w tym również na skorzystanie z prawa do prowadzenie podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 24a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej "księgą", z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Odrębne przepisy, o których mowa w tym artykule, zawiera ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2013 r. poz. 330, z późn. zm.)

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 i 6 ustawy o rachunkowości, przepisy tej ustawy, stosuje się z zastrzeżeniem ust. 3, do mających siedzibę lub miejsce sprawowania zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej:

* osób fizycznych, spółek cywilnych osób fizycznych, spółek jawnych osób fizycznych oraz spółek partnerskich, jeżeli ich przychody netto ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych za poprzedni rok obrotowy wyniosły co najmniej równowartość w walucie polskiej 1.200.000 Euro,

* osób zagranicznych, oddziałów i przedstawicielstw przedsiębiorców zagranicznych, w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej.

Stosownie natomiast do art. 5 pkt 2 lit. a ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2013 r. poz. 1238), przez osobę zagraniczną rozumie się osobę fizyczną nieposiadającą obywatelstwa polskiego.

Z powyższego wynika, że osoba fizyczna nieposiadająca obywatelstwa polskiego (bez względu na miejsce zamieszkania, czy też posiadanie zezwolenia na osiedlenie się), jest w świetle ustawy o swobodzie działalności gospodarczej osobą zagraniczną, zobowiązaną w świetle art. 2 ust. 1 pkt 2 i 6 ustawy o rachunkowości, do prowadzenia ksiąg rachunkowych bez względu na wysokość przychodu netto osiągniętego przez tę osobę z prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zasada ta nie dotyczy obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej, w myśl bowiem postanowień Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, mając na uwadze zasadę równego traktowania obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej uznano, iż osoby fizyczne będące obywatelami tych państw, nieposiadające obywatelstwa polskiego powinny być traktowane tak jak obywatele polscy.

W związku z tym, zastosowanie do nich znajduje art. 2 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy o rachunkowości, na podstawie którego, osoby te są zobowiązane do prowadzenia ksiąg rachunkowych dopiero po osiągnięciu, za poprzedni rok obrotowy, przychodów netto ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych wynoszących co najmniej równowartość w walucie polskiej 1.200.000 Euro.

Na mocy art. 13 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej osoby zagraniczne z państw członkowskich Unii Europejskiej, państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym oraz osoby zagraniczne z państw niebędących stronami umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, które mogą korzystać ze swobody przedsiębiorczości na podstawie umów zawartych przez te państwa ze Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, mogą podejmować i wykonywać działalność gospodarczą na takich samych zasadach jak obywatele polscy.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni jest obywatelem Republiki Białorusi, oraz w 2014 r. zamierza rozpocząć prowadzenie działalności gospodarczej na terytorium Polski, zgodnie z wpisem do ewidencji działalności gospodarczej.

Republika Białorusi jest państwem nienależącym do Unii Europejskiej, nie mają więc w tym konkretnym przypadku zastosowania postanowienia Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską.

Wnioskodawczyni, posiadająca obywatelstwo białoruskie, jest osobą zagraniczną w rozumieniu przepisów ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Zobowiązana jest zatem do prowadzenia ksiąg rachunkowych na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 6 ustawy o rachunkowości.

Odnosząc się natomiast do przywołanego we wniosku art. 13 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, a zwłaszcza ust. 2 pkt 1 lit. a, wskazanego przepisu, należy wyjaśnić, że odnosi się on do podejmowania i wykonywania działalności gospodarczej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na takich samych zasadach jak obywatele polscy. Na podstawie tego przepisu Wnioskodawczyni, będąca obywatelem Republiki Białorusi, ma pełne prawo do podejmowania i wykonywania działalności gospodarczej na zasadach takich samych jak obywatele polscy.

Jednakże nie oznacza to, że nie stosuje się do Niej art. 2 ust. 1 pkt 6 ustawy o rachunkowości. Z przepisu art. 13 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej nie można wywieść, że osoba zagraniczna, niebędąca obywatelem państwa członkowskiego Unii Europejskiej ma być we wszystkich aspektach traktowana tak jak obywatele polscy. Obowiązek stosowania przepisów ustawy o rachunkowości do osób zagranicznych w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej - wynika wprost z art. 2 ust. 1 pkt 6 ustawy o rachunkowości. Na stosowanie tego przepisu nie ma zaś wpływu art. 13 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni, iż w związku z rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej na terenie Rzeczypospolitej Polskiej ma prawo prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, należy uznać za nieprawidłowe.

Zaznaczyć należy, że przedmiotem interpretacji indywidualnej mogą być tylko przepisy prawa podatkowego.

Przez przepisy prawa podatkowego ustawodawca rozumie przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych (art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej). Znaczenie terminu "ustawy podatkowe" wyjaśnia art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej. Na jego mocy, ilekroć w ustawie jest mowa o ustawach podatkowych, należy przez to rozumieć ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Ustawa o swobodzie nie stanowi ustawy podatkowej wobec tego tutejszy organ nie może udzielić odpowiedzi w zakresie pozostałych, niezwiązanych z obowiązkami podatkowymi, kwestii unormowanych w tej ustawie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.