ITPB1/415-1014/10/RR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 29 listopada 2010 r. (data wpływu 2 grudnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej wartości inwestycji w obcych środkach trwałych - jest nieprawidłowe.

W dniu 2 grudnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej wartości inwestycji w obcych środkach trwałych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą - handel detaliczny - aktualnie w jednym punkcie handlowym. Do września prowadził działalność gospodarczą w drugim punkcie handlowym w innym mieście - wynajmował lokal od innej firmy i amortyzował inwestycję w obcym środku trwałym. Z uwagi na brak dochodów Wnioskodawca zrezygnował z prowadzenia działalności gospodarczej w tym punkcie. Część inwestycji w obcym środku trwałym uległa fizycznej likwidacji: zdemontowano regały, lampy i instalacje oświetleniowe. Pozostałe nakłady nie mogą być zdemontowane bo stanowią instalację elektryczną, podłogi, przebudowane ściany, tynki - stanowią wnętrze lokalu. Inwestycja była amortyzowana 10% rocznie, odpisy dokonywane były miesięcznie przez 10 miesięcy tj. przez okres prowadzenia działalności w tym lokalu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w koszty uzyskania przychodów mogę wliczyć pozostałą niezamortyzowaną wartość inwestycji w obcym środku trwałym.

Zdaniem Wnioskodawcy stratę powstałą w wyniku utraty przydatności inwestycji do prowadzonej działalności gospodarczej - brak dochodów spowodował zaprzestanie prowadzenia działalności gospodarczej w tym punkcie - może on wliczyć w koszty uzyskania przychodów. Kosztem jest nie w pełni umorzona wartość inwestycji w obcym środku trwałym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ww. ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych - wydatki na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków m.in. na:

Stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy amortyzacyjne - odpisy z tytułu zużycia środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych - dokonane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 22a - 22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Z kolei, przepis art. 22a ust. 2 ww. ustawy stanowi, iż amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

Na mocy art. 23 ust. 1 pkt 6 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

W konsekwencji, w oparciu o wykładnię a contrario, należy przyjąć, że kosztem uzyskania przychodów są straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, w części, w jakiej nie zostały zamortyzowane, o ile środki te nie utraciły przydatności w wyniku zmiany rodzaju prowadzonej działalności.

Warunkiem zaliczenia do kosztu uzyskania przychodów nieumorzonej wartości środka trwałego jest jego faktyczna likwidacja, tj. zniszczenie, zużycie, czyli fizyczne unicestwienie. Natomiast samo wycofanie z ewidencji środka trwałego nie oznacza, że miała miejsce likwidacja środka trwałego. Z momentem postawienia środka trwałego w stan likwidacji (wycofania z ewidencji bilansowej) u podatnika amortyzującego dotychczas taki środek trwały nie dochodzi do jego likwidacji, rozumianej jako jego zużycie (zniszczenie), lecz do zaprzestania jego użytkowania dla celów prowadzonej działalności. W tym momencie następuje utrata związku przyczynowo - skutkowego między wydatkami związanymi z tym środkiem trwałym, a przychodami, a zatem niezamortyzowana wartość składnika majątkowego nie spełnia generalnej zasady wynikającej z treści art. 22 ust. 1 ustawy, gdyż środek trwały przestaje być wykorzystywany w działalności.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że prowadził Pan działalność gospodarczą w wynajmowanym lokalu, w którym poniesiono wydatki na jego adaptację, uznając je za inwestycję w obcych środkach trwałych, od której dokonywał odpisów amortyzacyjnych. Jednak z powodów ekonomicznych, umowa najmu została rozwiązana.

W związku z rozwiązaniem umowy najmu lokal nie został przywrócony do stanu poprzedniego, gdyż - jak Pan wskazuje - wykonana instalacja elektryczna i podłogi, tynki, przebudowane ściany nie mogły być zdemontowane.

Tym samym - z wniosku wynika, iż nie doszło do faktycznej likwidacji inwestycji w obcym środku trwałym.

W opisanej sytuacji, przed pełnym zamortyzowaniem inwestycji w obcym środku trwałym nastąpiło rozwiązanie umowy łączącej strony i zaprzestanie użytkowania środka trwałego (inwestycji w obcym środku trwałym) dla celów prowadzonej działalności.

Po rozwiązaniu umowy najmu nie ma Pan zatem prawnej możliwości dalszego amortyzowania inwestycji w obcym środku trwałym. Niezamortyzowana część wartości tej inwestycji - bez względu na przyczynę rozwiązania umowy najmu - nie podlega także zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie,10-562 Olsztyn, ul. Emilii Plater 1 po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.