ITPB1/415-1003/14/KW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 25 sierpnia 2014 r. (data wpływu 2 października 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej diet z tytułu podroży służbowych - jest prawidłowe.

W dniu 2 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej diet z tytułu podroży służbowych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Z dniem 24 sierpnia 2014 r. Wnioskodawca rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej. Siedziba firmy i jednocześnie adres zamieszkania Wnioskodawcy znajduje się w W. Wnioskodawca zamierza wykonywać głównie usługi związane z organizacją targów, wystaw i kongresów, tworzeniem stoisk i innych konstrukcji miejsc wystawowych. Ponadto zamierza wykonywać różnorodne usługi budowlane. Prace te będzie wykonywał na zlecenie polskich i zagranicznych kontrahentów. Miejscem wykonywania prac będzie terytorium Polski i innych krajów UE. Realizacja zleconych prac będzie wiązała się z częstymi wyjazdami służbowymi, podczas których Wnioskodawca będzie ponosił zwiększone koszty utrzymania. Wyjazdy te będą miały bezpośredni związek z uzyskanym przychodem.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy można zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowej, krajowej i zagranicznej, osoby prowadzącej działalność gospodarczą.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Artykuł 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy wyłącza z kosztów wartość diet z tytułu podróży służbowej osób prowadzących działalność gospodarczą w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom określoną w odrębnych przepisach tj. w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej. A zatem na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zdaniem Wnioskodawcy, może On zaliczać w ciężar kosztów uzyskania przychodów wartości diet do wysokości określonej kwoty, wynikającej z ww. rozporządzenia.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych i inne przepisy podatkowe nie precyzują określenia podróży służbowej osoby prowadzącej działalność gospodarczą, a także nie ograniczają pewnych grup podmiotów gospodarczych ze względu na rodzaj i specyfikę prowadzonej działalności do zaliczenia w koszty uzyskania przychodu wartości diet do wysokości określonej w odrębnych przepisach. W ocenie Wnioskodawcy, Kodeks Pracy, określający pojęcie podróży służbowej, w tym przypadku nie ma zastosowania gdyż przedsiębiorca nie jest pracownikiem. W związku z tym Wnioskodawca stoi na stanowisku, że może zaliczać wartość diet za każdą dobę w podróży służbowej do kosztów uzyskania przychodów, ponieważ wyjazd ten będzie miał bezpośredni związek z przychodem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Oznacza to, że zaliczenie wydatków do kosztów podatkowych jest możliwe, jeżeli zostaną spełnione kryteria wynikające z wyżej wymienionego przepisu. Zatem aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

Jednocześnie art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Na podstawie powołanych przepisów stwierdzić należy, że aby osoba prowadząca działalność gospodarczą mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość diet z tytułu podróży służbowych, podróż musi:

* być związana z prowadzoną działalnością gospodarczą,

* służyć osiągnięciu przychodów lub zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów,

* wysokość diety musi mieścić się w granicach limitu określonego w odrębnych przepisach.

Odrębnymi przepisami, o których mowa wyżej jest obowiązujące od dnia 1 marca 2013 r. rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 167).

W przepisach prawa podatkowego pojęcie podróży służbowej nie zostało zdefiniowane. Definicja podróży służbowej pracownika została natomiast zawarta w art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 1502). Zgodnie z tym przepisem za podróż służbową uznaje się wykonywanie na podstawie polecenia pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy.

Podkreślić jednak należy odmienny charakter regulacji w przypadku pracownika i osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą. Pracownikowi cel podróży służbowej określa pracodawca w poleceniu odbycia podróży służbowej, natomiast w odniesieniu do przedsiębiorcy zasadniczą przesłanką decydującą o kwalifikacji danego wyjazdu jako podróży służbowej jest jej bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Dlatego też za podróż służbową należy uznać bezpośrednie wykonywanie przez przedsiębiorcę zadań związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą poza siedzibą firmy, zarówno w kraju, jak i poza jego granicami.

Uznać zatem należy, że odesłanie art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do pojęcia pracownika może mieć zastosowanie jedynie w kontekście ograniczenia wysokości diety z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą, nie zaś samej zasady dopuszczalności zastosowania tego przepisu do wymienionych w nim podmiotów.

Z powyższej regulacji prawnej wynika konieczność wyłączenia z kosztów podatkowych wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą, ale tylko w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom. Oznacza to, że osobom tym przysługuje prawo uwzględniania w kosztach uzyskania przychodu wartości diet za czas podróży służbowych w ramach określonego limitu, tj. do wysokości diet przysługujących pracownikom.

Powołane przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, obejmując swoją dyspozycją sytuacje odbywania podróży służbowych przez osoby prowadzące działalność gospodarczą, nie przewidują do tej kategorii podatników żadnych wyłączeń o charakterze przedmiotowym lub podmiotowym, wobec tego nieuprawnione jest różnicowanie osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą według rodzaju tej działalności. W szczególności przepisy te nie przewidują żadnych ograniczeń kręgu osób uprawnionych ze względu na rodzaj lub miejsce wykonywania czynności w ramach działalności gospodarczej, ani też nie rozróżniają wyjazdu służbowego w celu zawarcia umowy o świadczenie usług, dokonania zakupu środka trwałego czy świadczenia usług w wykonaniu zawartej umowy.

Okoliczność, że istotą prowadzonej działalności gospodarczej jest głównie wykonywanie usług związanych z organizacją targów, wystaw i kongresów, tworzeniem stoisk i innych konstrukcji miejsc wystawowych oraz wykonywanie różnorodnych usług budowlanych, nie wyklucza zatem możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych wartości diet stanowiących ekwiwalent pieniężny przeznaczony na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia w czasie podróży służbowej, tak na obszarze kraju, jak i poza jego granicami.

Jedyne ograniczenie ustanowione powołanym wyżej przepisem odnosi się do limitu wartości, która może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów. Ustawodawca wyłącza bowiem z kosztów wartość diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą, ale tylko w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom.

Jednocześnie podkreślić należy, że problematyka dotycząca podróży służbowych, odbywanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej znalazła odzwierciedlenie w orzecznictwie sądów administracyjnych. Orzecznictwo ukształtowało w tym zakresie jednolitą linię rozstrzygnięć wskazując, iż nie znajduje uzasadnienia stanowisko, że jedynie podróże mające na celu czynności incydentalne spełniają wymogi podróży służbowych, natomiast realizowanie zasadniczego przedmiotu działalności nie wchodzi w zakres podróży służbowych.

Z opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego w złożonym wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzący działalność gospodarczą, zamierza wykonywać głównie usługi związane z organizacją targów, wystaw i kongresów, tworzeniem stoisk i innych konstrukcji miejsc wystawowych oraz różnorodne usługi budowlane. Prace te będzie wykonywał na zlecenie polskich i zagranicznych kontrahentów. Miejscem wykonywania prac będzie terytorium Polski i innych krajów UE. Realizacja zleconych prac będzie wiązała się z częstymi wyjazdami służbowymi, podczas których Wnioskodawca będzie ponosił zwiększone koszty utrzymania. Wyjazdy te będą miały bezpośredni związek z uzyskanym przychodem.

Kierując się treścią wniosku, a zwłaszcza zawartego w nim oświadczenia, że wyjazdy będą miały bezpośredni związek z uzyskanym przychodem stwierdzić należy, że mogą być one uznane za podróże służbowe. Wobec powyższego należy uznać, że o ile przyjęta przez Wnioskodawcę forma opodatkowania dochodów z prowadzonej działalności gospodarczej umożliwia, w celu ustalenia dochodu podlegającego opodatkowaniu, pomniejszenie tych przychodów o koszty ich uzyskania, Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość diet z tytułu podróży związanych ze świadczeniem, poza stałym miejscem wykonywania działalności, usług wskazanych we wniosku. Zaliczenie wartości tych diet do kosztów uzyskania przychodów możliwe jest jednak tylko do wysokości określonej w odrębnych przepisach, tj. w powołanym wyżej rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej.

Zastrzeżenia wymaga fakt, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku w kontekście zadanego pytania. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli zatem zdarzenie przyszłe będzie różniło się od opisu przedstawionego we wniosku, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.