IPTPP4/443-786/14-2/UNR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 20 października 2014 r. (data wpływu 24 października 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku zapłaty podatku VAT należnego zaewidencjonowanego na kasie fiskalnej po śmierci wspólnika - jest prawidłowe.

W dniu 24 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku zapłaty podatku VAT należnego zaewidencjonowanego na kasie fiskalnej po śmierci wspólnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Od dnia 22 października 2012 r. Wnioskodawczyni rozpoczęła prowadzenie działalności gospodarczej w formie spółki cywilnej dwuosobowej. Przedmiotem działalności były usługi fryzjerskie, w oparciu o umowę spółki.

Oprócz działalności prowadzonej w ramach Spółki cywilnej Wnioskodawczyni nie prowadziła gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku do towarów i usług.

Spółka była podatnikiem VAT i rozliczała się z podatku od towarów i usług deklaracją VAT-7 miesięcznie - ewidencjonując przychody przy pomocy kasy fiskalnej. Wspólnik zmarł 6 stycznia 2014 r.

Jako osoba fizyczna Wnioskodawczyni nigdy wcześniej nie prowadziła działalności gospodarczej samodzielnie i tym samym nie była podatnikiem VAT (nie składała zgłoszenia VAT-R i skorzystała ze zwolnienia od podatku VAT, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT).

Po 6 stycznia 2014 r. w ramach samodzielnej działalności gospodarczej Wnioskodawczyni świadczyła wyłącznie usługi fryzjerskie, Zainteresowana nie dokonywała żadnych dostaw towarów, ani nie świadczyła innych usług. Wartość sprzedaży usług fryzjerskich w 2013 r. i 2014 r. nie przekroczyła 150.000 zł.

Działając w dobrej wierze i oczekując rozstrzygnięcia sprawy spadkowej po Panu A. (spadkobiercami są żona i dwoje dzieci), Wnioskodawczyni kontynuowała działalność jako ten sam podmiot gospodarczy (spółka) - i nadal rejestrowała przychody osiągane ze sprzedaży usług wyłącznie na rzecz osób fizycznych, na kasie fiskalnej do 31 marca 2014 r. (rozgraniczenie wartości zapisanej na wartość netto i podatek VAT w wysokości 8%).

W tym czasie - od 7 stycznia do 31 marca 2014 r. - nie były wystawione żadne faktury i nie były dokonane żadne zakupy w oparciu o faktury VAT.

Ostatnią prawidłową deklaracją VAT-7 złożoną przez spółkę w Urzędzie Skarbowym, jest deklaracja za okres od 1 stycznia 2014 r. do 6 stycznia 2014 r. w której wykazany jest jedynie należny podatek VAT.

Spadkobiercy złożyli zgodne oświadczenie, aby likwidacja spółki nastąpiła z dniem 6 stycznia 2014 r.

Aby sprostować wynikłą nieprawidłowość - od 7 stycznia br. całą wartość brutto zapisu kasy fiskalnej spółki - Wnioskodawczyni przyjęła jako przychód w swojej indywidualnej działalności (Zainteresowana nie jest czynnym podatnikiem podatku VAT).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy należny podatek VAT zaewidencjonowany na kasie fiskalnej po śmierci wspólnika (zakończenie bytu prawnego spółki z dniem 6 stycznia 2014 r.) w okresie od 7 stycznia do 31 marca 2014 r. podlega obowiązkowi zapłaty do Urzędu Skarbowego.

Zdaniem Wnioskodawcy z uwagi na fakt braku wystawionych faktur VAT w okresie od 7 stycznia do 31 marca 2014 r. w których wykazany byłby podatek - Zainteresowana nie jest zobowiązana do zapłaty należnego podatku od towarów i usług (art. 108 ustawy o podatku od towarów i usług).

Rozliczenie należnego podatku objęte jedynie nieświadomie prowadzoną ewidencją przy użyciu kasy fiskalnej zarejestrowanej na spółkę, stanowi przychód w wartości brutto w indywidulanej działalności Wnioskodawczyni i rozliczony został wg zasad obowiązujących dla zaliczek podatku dochodowego osób fizycznych wg PIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W przepisie art. 8 ust. 1 ustawy zdefiniowano, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Z kolei według art. 113 ust. 2 ustawy, do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

W myśl art. 113 ust. 5 ustawy, jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Natomiast stosownie do art. 113 ust. 9 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

W myśl art. 113 ust. 10 ustawy, jeżeli faktyczna wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 9, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej, przekroczy w trakcie roku podatkowego kwotę określoną w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Z treści art. 109 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że podatnicy, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, są obowiązani prowadzić ewidencję sprzedaży za dany dzień, nie później jednak niż przed dokonaniem sprzedaży w dniu następnym.

Stosownie zaś do treści art. 109 ust. 3 ustawy, podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 oraz podatników, u których zwolnionych sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą: kwoty określone w art. 90, dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokość podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżające kwotę podatku należnego oraz kwotę podatku podlegającą wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu oraz inne dane służące do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej, a w przypadkach określonych w art. 120 ust. 15, art. 125, 134 oraz art. 138 - dane określone tymi przepisami niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej.

W myśl art. 111 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani do prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, iż obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych.

Zgodnie z art. 111 ust. 5 ustawy, w przypadku gdy podatnik rozpoczął ewidencjonowanie obrotu w obowiązujących terminach i wykonuje wyłącznie czynności zwolnione od podatku lub jest podatnikiem, u którego sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, urząd skarbowy dokonuje zwrotu kwoty określonej w ust. 4 na rachunek bankowy podatnika w banku mającym siedzibę na terytorium kraju lub na rachunek podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której jest członkiem, w terminie do 25. dnia od dnia złożenia wniosku przez podatnika.

Zasady prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących określono w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2013 r. poz. 363).

Na podstawie § 4 ww. rozporządzenia podatnicy, o których mowa art. 111 ust. 5 ustawy, ewidencjonują wartość sprzedaży jako sprzedaż zwolnioną.

Zgodnie z § 6 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia podatnicy, prowadząc ewidencję wydają nabywcy bez żądania, paragon fiskalny.

Paragonem fiskalnym jest wydrukowany przez kasę dla nabywcy w momencie sprzedaży dokument potwierdzający dokonaną transakcję sprzedaży (§ 2 pkt 12 ww. rozporządzenia). Podkreślić należy, że stosownie do § 2 pkt 11 cyt. rozporządzenia, istotą kasy rejestrującej jest posiadanie pamięci fiskalnej, tj. urządzenia zawierającego elektroniczny nośnik danych, umożliwiający jednokrotny, niezmienialny zapis danych pod kontrolą programu pracy kasy, które są nieusuwalne bez zniszczenia samego urządzenia, oraz wielokrotny odczyt tych danych.

W świetle przedstawionych unormowań prawnych, kasa rejestrująca, a w szczególności pamięć fiskalna kasy, zostały skonstruowane w sposób uniemożliwiający jakąkolwiek ingerencję podatnika (również podmiotów wykonujących serwis techniczny kas rejestrujących), co oznacza, że dane raz wprowadzone do kasy (transakcja zakończona wydrukowaniem paragonu) nie podlegają już modyfikacji.

Zgodnie z § 8 rozporządzenia paragon fiskalny zawiera co najmniej:

Z sytuacji przedstawionej we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni od dnia 22 października 2012 r. prowadziła działalność gospodarcza w formie spółki cywilnej dwuosobowej. Przedmiotem działalności były usługi fryzjerskie. Spółka była podatnikiem VAT i rozliczała się z podatku od towarów i usług deklaracją VAT-7 miesięcznie - ewidencjonując przychody przy pomocy kasy fiskalnej. Wspólnik Wnioskodawczyni zmarł 6 stycznia 2014 r. Spadkobiercy złożyli zgodne oświadczenie, aby likwidacja spółki nastąpiła z dniem 6 stycznia 2014 r. Wnioskodawczyni działając w dobrej wierze i oczekując rozstrzygnięcia sprawy spadkowej po Wspólniku, kontynuowała działalność jako ten sam podmiot gospodarczy (spółka) i nadal rejestrowała przychody osiągane ze sprzedaży usług wyłącznie na rzecz osób fizycznych, na kasie fiskalnej do 31 marca 2014 r. (rozgraniczenie wartości zapisanej na wartość netto i podatek VAT w wysokości 8%). W okresie od 7 stycznia do 31 marca 2014 r. nie były wystawione żadne faktury i nie były dokonane żadne zakupy w oparciu o faktury VAT. Aby sprostować wynikłą nieprawidłowość - od 7 stycznia 2014 r. całą wartość brutto zapisu kasy fiskalnej spółki - Wnioskodawczyni przyjęła jako przychód w swojej indywidualnej działalności (Zainteresowana nie jest czynnym podatnikiem podatku VAT). Wnioskodawczyni po 6 stycznia 2014 r. w ramach samodzielnej działalności gospodarczej świadczyła wyłącznie usługi fryzjerskie. Zainteresowana nie dokonywała żadnych dostaw towarów, ani nie świadczyła innych usług. Wartość sprzedaży usług fryzjerskich w 2013 r. i 2014 r. nie przekroczyła 150.000 zł. Jako osoba fizyczna Wnioskodawczyni nigdy wcześniej nie prowadziła działalności gospodarczej samodzielnie i tym samym nie była podatnikiem VAT (nie składała zgłoszenia VAT-R i skorzystała ze zwolnienia od podatku VAT, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W rezultacie na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług spółka cywilna wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą, jako jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, jest podatnikiem.

Spółka cywilna jest zawierana na podstawie umowy pomiędzy wspólnikami na zasadach określonych w art. 860-875 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121).

Spółka cywilna nie posiada osobowości prawnej, jej majątek stanowi w rzeczywistości współwłasność łączną zawiązujących ją wspólników, którzy swoim majątkiem odpowiadają za zobowiązania spółki, w tym także zobowiązania wynikające z podatków, z tytułu rękojmi czy też gwarancji. Z istoty spółki wynika natomiast, że jedną z podstawowych przesłanek jej istnienia jest udział w niej co najmniej dwóch wspólników.

W sytuacji, gdy spółka cywilna jest dwuosobowa, to wraz ze śmiercią jednego ze wspólników przestaje istnieć. Jeżeli natomiast wspólników jest więcej niż dwóch, spółka może istnieć nadal.

Należy zauważyć, że decydujące w tej kwestii są zapisy umowy spółki, przewidujące lub nie przewidujące wejścia spadkobierców na miejsce zmarłego wspólnika.

Śmierć wspólnika w dwuosobowej spółce cywilnej nie powoduje rozwiązania spółki, o ile spadkobierca (osoba uprawniona) wejdzie w miejsce zmarłego wspólnika.

Przepis art. 872 Kodeksu cywilnego stanowi bowiem, że można zastrzec, że spadkobiercy wspólnika wejdą do spółki na jego miejsce. W wypadku takim powinni oni wskazać spółce jedną osobę, która będzie wykonywała ich prawa. Dopóki to nie nastąpi, pozostali wspólnicy mogą sami podejmować wszelkie czynności w zakresie prowadzenia spraw spółki.

Spółka może zatem ulec rozwiązaniu w przypadku śmierci wspólnika, jeżeli wspólników było dwóch oraz gdy w umowie spółki nie zostało zastrzeżone, że spadkobiercy wspólnika mogą wejść na jego miejsce. Do rozwiązania spółki cywilnej dochodzi również, gdy spadkobiercy nie chcą lub nie mogą wejść w miejsce zmarłego wspólnika.

Rozwiązanie dwuosobowej spółki cywilnej w wyniku śmierci wspólnika prowadzi do ustania bytu prawno-podatkowego, którym jest spółka cywilna i zmiany formy organizacyjno-prawnej prowadzonej działalności. W konsekwencji nastąpi zmiana podmiotu podatkowego w podatku od towarów i usług.

Regulacje ustawy o podatku od towarów i usług, nie precyzują wprost skutków prawnych związanych ze śmiercią podatnika podatku VAT. Jednakże śmierć podatnika jest jedną z form zakończenia bytu prawnego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, a więc również zakończeniem występowania podmiotu w obrocie gospodarczym w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. W takiej sytuacji wspólnik spółki cywilnej zobowiązany będzie do wypełnienia wszystkich obowiązków, jakie nakłada na niego ustawa o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz. U. z 2012 r. poz. 1314 z późn. zm.) zwanej dalej ustawą o NIP, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, podlegają obowiązkowi ewidencyjnemu.

W myśl art. 5 ust. 1 ustawy o NIP, podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 2a, są obowiązani do dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego do naczelnika urzędu skarbowego albo organu właściwego na podstawie odrębnych przepisów. Zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się jednokrotnie, bez względu na rodzaj oraz liczbę opłacanych przez podatnika podatków, formę opodatkowania, liczbę oraz rodzaje prowadzonej działalności gospodarczej oraz liczbę prowadzonych przedsiębiorstw.

W świetle art. 5 ust. 3 ustawy o NIP, zgłoszenie identyfikacyjne podatników niebędących osobami fizycznymi zawiera w szczególności pełną i skróconą nazwę (firmę), formę organizacyjno-prawną, adres siedziby, numer identyfikacyjny REGON, organ rejestrowy lub ewidencyjny i numer nadany przez ten organ, wykaz rachunków bankowych, adres miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej oraz przedmiot wykonywanej działalności określony według obowiązujących standardów klasyfikacyjnych, a ponadto:

Na podstawie art. 12 ust. 2 ustawy o NIP, w przypadku zgonu lub ustania bytu prawnego podatnika, nadany NIP wygasa, z wyjątkiem przypadków wymienionych w ust. 1 i 1a.

Sądy rejestrowe są obowiązane, w terminie 14 dni od dnia wykreślenia podmiotu z rejestru przedsiębiorców lub rejestru stowarzyszeń, innych organizacji społecznych i zawodowych, fundacji oraz samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej, do przekazania informacji o wykreśleniu naczelnikowi urzędu skarbowego właściwemu ze względu na ostatni adres siedziby podmiotu (art. 12 ust. 3a ww. ustawy).

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że spółka cywilna posiada własny numer NIP. Spółka cywilna, jeśli wykonuje samodzielnie działalność gospodarczą, jest bowiem podatnikiem podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, zobowiązanym do posiadania Numeru Identyfikacji Podatkowej. Spółka cywilna działa pod własnym numerem NIP do czasu ustania jej bytu prawnego.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, że w sytuacji gdy nastąpiła śmierć jednego ze wspólników, a spadkobiercy nie weszli do spółki na jego miejsce - uległa ona rozwiązaniu i nie będzie kontynuować swojej działalności. Ponieważ ustał byt prawny spółki i nie będzie ona już istnieć, zatem nie zachowa nadanego Numeru Identyfikacji Podatkowej, tym samym Wnioskodawczyni jako drugi wspólnik nie może posługiwać się NIP spółki po jej rozwiązaniu z chwilą śmierci wspólnika. Konsekwentnie niedopuszczalne było dokumentowanie sprzedaży (ewidencjonowanie sprzedaży na kasie fiskalnej) przez Wnioskodawczynię po dniu rozwiązania spółki z podaniem nazwy i NIP tej spółki, natomiast Wnioskodawczyni, jako pozostały jedyny wspólnik powinna udokumentować tę sprzedaż we własnym imieniu i z podaniem własnych danych.

Wskazać w tym miejscu należy, że zgodnie z treścią art. 108 ust. 1 ustawy o VAT, w przypadku gdy osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej lub osoba fizyczna wystawi fakturę, w której wykaże kwotę podatku, jest obowiązana do jego zapłaty.

W myśl art. 108 ust. 2 ww. ustawy, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, w przypadku gdy podatnik wystawi fakturę, w której wykaże kwotę podatku wyższą od kwoty podatku należnego.

Brzmienie powołanego wyżej przepisu art. 108 ust. 1 ustawy o VAT wskazuje, że jest on adresowany do wszystkich podmiotów, niezależnie od tego, czy podmiot w nim wymieniony posiada, czy też nie, status podatnika VAT, jak również od tego, czy jest zarejestrowany jako taki podatnik oraz czy jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny lub zwolniony.

Powyższe przepisy mają charakter sankcyjny i stosowane są w przypadku wystawienia przez podmiot faktury, mimo że dana czynność była zwolniona lub niepodlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Obowiązek zapłaty wykazanego podatku dotyczy jednak tylko tych przypadków, w których kwota podatku wykazana została na fakturze.

Wnioskodawczyni wskazała, iż nie jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT, korzysta ze zwolnienia od podatku VAT, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT. Zatem, stosownie do zapisu art. 109 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, Wnioskodawczyni jest obowiązana prowadzić ewidencję sprzedaży za dany dzień, nie później jednak niż przed dokonaniem sprzedaży w dniu następnym. Jak wskazano powyżej Wnioskodawczyni, jako pozostały jedyny wspólnik powinna udokumentować sprzedaż w okresie od 7 stycznia 2014 r. do 31 marca 2014 r. we własnym imieniu i z podaniem własnych danych. Skoro Wnioskodawczyni korzysta ze zwolnienia od podatku VAT, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy to na Wnioskodawczyni nie ciąży obowiązek zapłaty tego podatku. Wnioskodawczyni nie ma obowiązku zapłaty podatku wykazanego na paragonach fiskalnych sporządzonych w okresie od 7 stycznia 2014 r. do 31 marca 2014 r. przy użyciu kasy fiskalnej należącej do nieistniejącej już spółki cywilnej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.