IPTPP4/443-700/13-2/BM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 25 września 2013 r. (data wpływu 27 września 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu oznaczania sprzedawanych towarów na paragonach fiskalnych jest:

* nieprawidłowe w części dotyczącej sposobu oznaczania na paragonach fiskalnych nazw towarów za pomocą grup towarowych, tj. akcesoria obuwnicze, bielizna damska i dodatki, bielizna męska, bielizna dziecięca, akcesoria do pływania, akcesoria do telefonów, dekoracje okienne, przybory kosmetyczno-pielęgn., przybory do pielęgnacji paznokci, ozdoby do paznokci, ozdoby do włosów, przybory do włosów, części moto-rowerowe, art. gosp. dom., sprzęt AGD, sprzęt RTV, sprzęt oświetleniowy, narzędzia, narzędzia ogrodnicze, przybory krawieckie, narzędzia biurowe, przybory matematyczne, przybory do malowania, przybory do wędkowania, ozdoby dziecięce, apteczka medyczna, ozdoby dla domu, przybory do tenisa stołowego, przybory dla zwierząt, przybory higieniczne, sprzęt sportowo-rekreacyjny, elementy sanitarno-łazienkowe, akcesoria meblowe, przybory remontowo-budowlane, odzież niemowlęca,

* prawidłowe w części dotyczącej sposobu oznaczania na paragonach fiskalnych pozostałych towarów wymienionych w opisie stanu faktycznego.

W dniu 27 września 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu oznaczania sprzedawanych towarów na paragonach fiskalnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W związku z Rozporządzeniem Ministra Finansów z 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących i nazw towarów pozwalających na jednoznaczną identyfikację towaru Wnioskodawca wprowadził następujące nazewnictwo towarów:

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy nazewnictwo, które Wnioskodawca wprowadził jest zgodne z rozporządzeniem Ministra Finansów z 14 marca 2013 r. § 8 ust. 1 pkt 6.

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka prowadzi dwa sklepy (...), w których jest sprzedaż bardzo szerokiego asortymentu. Ponadto, większość towaru nie posiada kodów kreskowych a dodatkowo większość ulega częstej zmianie np.: grupa towarowa: 151. Ozdoby do paznokci to: tipsy, naklejki, lakier do paznokci. W tej grupie towarowej na dzień dzisiejszy Wnioskodawca ma te trzy pozycje a za dwa tygodnie będzie brokat do paznokci a nie będzie już naklejek. W związku z dużym asortymentem sprzedaży i jego zmianą towarową Wnioskodawca wprowadził powyższe nazewnictwo towarów - grup towarowych jednocześnie pozwalających na identyfikację. Ponadto Wnioskodawca chce uniknąć sytuacji, w której klient płacąc za zakupy będzie stał 10 minut w oczekiwaniu na paragon, ponieważ kasjerka będzie musiała znaleźć go spośród 1000 kodów. Przy tak szerokim asortymencie kodów nazw towarowych byłoby około 1000, a przy takiej zmienności w przeciągu 2-3 miesięcy Wnioskodawca doszedłby do około 2000 kodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

* nieprawidłowe w części dotyczącej sposobu oznaczania na paragonach fiskalnych nazw towarów za pomocą grup towarowych tj. akcesoria obuwnicze, bielizna damska i dodatki, bielizna męska, bielizna dziecięca, akcesoria do pływania, akcesoria do telefonów, dekoracje okienne, przybory kosmetyczno-pielęgn., przybory do pielęgnacji paznokci, ozdoby do paznokci, ozdoby do włosów, przybory do włosów, części moto-rowerowe, art. gosp. dom., sprzęt AGD, sprzęt RTV, sprzęt oświetleniowy, narzędzia, narzędzia ogrodnicze, przybory krawieckie, narzędzia biurowe, przybory matematyczne, przybory do malowania, przybory do wędkowania, ozdoby dziecięce, apteczka medyczna, ozdoby dla domu, przybory do tenisa stołowego, przybory dla zwierząt, przybory higieniczne, sprzęt sportowo-rekreacyjny, elementy sanitarno-łazienkowe, akcesoria meblowe, przybory remontowo-budowlane, odzież niemowlęca,

* prawidłowe w części dotyczącej sposobu oznaczania na paragonach fiskalnych pozostałych towarów wymienionych w opisie stanu faktycznego.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Obowiązek stosowania kasy rejestrującej w celu ewidencjonowania sprzedaży towarów lub usług wynika bezpośrednio z art. 111 ustawy. W ust. 1 powołanego artykułu postanowiono, iż podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, iż obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem podstawowym kryterium decydującym o obowiązku stosowania ewidencji za pomocą kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

Stosownie do treści art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy, podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać wydruku paragonu fiskalnego lub faktury z każdej sprzedaży oraz wydawać wydrukowany dokument nabywcy.

Według § 7 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące oraz warunków ich stosowania (Dz. U. Nr 212, poz. 1338, z późn. zm.), obowiązującego do dnia 31 marca 2013 r., zwanego dalej rozporządzeniem, podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 2, są obowiązani spełniać następujące warunki przy prowadzeniu ewidencji przy zastosowaniu kas - dokonywać ewidencji każdej sprzedaży oraz wydruku paragonu fiskalnego lub faktury VAT z każdej sprzedaży, jak również wydawać oryginał wydrukowanego dokumentu nabywcy.

Wyżej powołany przepis art. 111 ust. 3a pkt 1 wprowadzony został do ustawy o podatku od towarów i usług przepisem art. 1 pkt 25 lit. a ustawy z dnia 18 marca 2011 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy - Prawo o miarach (Dz. U. Nr 64, poz. 332). Zgodnie z art. 11 pkt 1 tej ustawy, ustawa weszła w życie z dniem 1 kwietnia 2011 r., z wyjątkiem art. 1 pkt 25, art. 2 i 9, które weszły w życie z dniem 1 września 2011 r.

Według art. 9 ust. 7 ww. ustawy, dotychczasowe przepisy wykonawcze, wydane na podstawie art. 111 ust. 9 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu dotychczasowym, zachowują moc do dnia wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 111 ust. 7a i 9 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie dłużej jednak niż przez 24 miesiące od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

W myśl § 2 pkt 11 rozporządzenia, przez paragon fiskalny rozumie się wydrukowany dla nabywcy przez kasę w momencie sprzedaży dokument fiskalny z dokonanej sprzedaży.

Jak wynika z § 5 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia, paragon fiskalny drukowany przez kasę musi zawierać następujące informacje:

Ponadto, w § 5 ust. 1 pkt 10 rozporządzenia wskazano, iż paragon musi być czytelny i zawierać wszystkie dane, o których mowa w pkt 6, pozwalające nabywcy na sprawdzenie prawidłowości dokonanej transakcji (...).

Zgodnie z art. 111 ust. 3a pkt 2 i pkt 9 ustawy, podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać niezwłocznie zgłoszenia właściwemu podmiotowi prowadzącemu serwis kas rejestrujących każdej nieprawidłowości w pracy kasy oraz prowadzić i przechowywać dokumentację o przebiegu eksploatacji kasy rejestrującej, z uwzględnieniem przepisów wydanych na podstawie ust. 7a i ust. 9 pkt 1.

Stosownie do treści art. 111 ust. 6a ustawy, kasa rejestrująca służąca do prowadzenia ewidencji, o której mowa w ust. 1, musi zapewniać prawidłowe zaewidencjonowanie podstawowych danych dotyczących zawieranych transakcji, w tym wysokości uzyskiwanego przez podatnika obrotu i kwot podatku należnego, oraz musi przechowywać te dane lub też zapewniać bezpieczny ich przekaz na zewnętrzne nośniki danych. Pamięć fiskalna kasy rejestrującej powinna posiadać numer unikatowy, nadawany w ramach czynności materialno-technicznych przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych.

W myśl art. 111 ust. 7a pkt 1 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia sposób prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących, w tym o zastosowaniu specjalnym dla specyficznego rodzaju działalności, oraz warunki używania kas przez podatników, uwzględniając potrzebę właściwego ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących przez podatników, o których mowa w ust. 1, oraz potrzebę przeciwdziałania nieewidencjonowaniu obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas przez tych podatników, jak również zapewnienia kontroli prawidłowości rozliczania podatku (...).

Jak stanowi art. 111 ust. 9 pkt 1 ustawy, minister właściwy do spraw gospodarki w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia szczegółowe kryteria i warunki techniczne, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące, oraz sposób oznaczania pamięci fiskalnej kas rejestrujących numerami unikatowymi, warunki ich przydzielania oraz dokumenty, które powinny być dołączone do kasy rejestrującej przy wprowadzaniu jej do obrotu.

W § 7 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia wskazano, iż podatnicy prowadzący ewidencję przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani do weryfikacji poprawności pracy kasy, ze szczególnym uwzględnieniem prawidłowego zaprogramowania nazw towarów i usług oraz ich właściwego przyporządkowania do stawek podatku oraz niezwłocznego zgłaszania prowadzącemu serwis kas każdej nieprawidłowości w jej pracy.

Należy wskazać, iż od dnia 1 kwietnia 2013 r. obowiązują przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. poz. 363), zwanego dalej rozporządzeniem w sprawie kas rejestrujących.

Stosownie do § 2 pkt 12 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących, przez paragon fiskalny rozumie się wydrukowany przez kasę dla nabywcy w momencie sprzedaży dokument potwierdzający dokonaną transakcję sprzedaży.

Na podstawie § 6 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących, podatnicy, prowadząc ewidencję wydają nabywcy, bez jego żądania, paragon fiskalny.

W myśl § 6 ust. 1 pkt 5 ww. rozporządzenia wynika, że podatnik jest obowiązany do określenia sposobu przyporządkowania stawki podatku do nazw towarów i usług. Natomiast sposób ten określa sam podatnik uwzględniając asortyment sprzedawanych towarów i usług.

Jak wynika z § 8 ust. 1 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących, paragon fiskalny zawiera co najmniej:

Paragon fiskalny musi być czytelny i umożliwiać nabywcy sprawdzenie prawidłowości dokonanej transakcji. Paragon fiskalny może zawierać w miejscu określonym dla nazwy, o której mowa w ust. 1 pkt 6, również opis towaru lub usługi stanowiący rozwinięcie tej nazwy (§ 8 ust. 2 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących).

Zatem z przytoczonych przepisów wynika, jakie wymagania musi spełniać paragon fiskalny. Jednym z nich jest wymóg zawarcia na wydruku nazwy towaru lub usługi. Sprzedawca zobowiązany jest więc do wskazania nazwy towaru lub usługi tak, aby możliwe było przyporządkowanie temu towarowi lub usłudze odpowiedniej stawki podatku VAT.

Wprawdzie przepisy prawa podatkowego nie definiują pojęcia "nazwa towaru/usługi" oraz nie określają źródła stosowania tych nazw, jednakże przez nazwę towaru lub usługi należy rozumieć, zgodnie ze "Słownikiem Języka Polskiego" (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005) nazwę jednostkową, tj. nazwę mającą tylko jeden desygnat.

Nazwa towaru lub usługi ma spełniać cele, dla jakich podatnik został zobowiązany do ewidencjonowania obrotu. Sprzedawca jest zobowiązany na paragonie opisać każdy towar lub usługę, podać ich nazwę, ale też, nie może być to nazwa bardzo ogólna. Umieszczona na paragonie fiskalnym nazwa towaru lub usługi winna oznaczać nazwę jednostkową sprzedawanego towaru lub usługi, a nie określoną grupę asortymentową sprzedawanego towaru lub usługi, tak aby do każdego towaru możliwe było przyporządkowanie odpowiedniej stawki podatkowej i aby użyta nazwa była, co do istoty, zgodna z będącym przedmiotem obrotu towarem i usługą, a ponadto by powiązanie tej nazwy z ceną pozwoliło na indywidualne określenie sprzedanego towaru lub usługi.

Jak wskazano powyżej, sposób przyporządkowania stawki podatku do nazw towarów i usług określa sam sprzedawca uwzględniając asortyment sprzedawanych towarów i usług. Przy czym nazwa towaru i usługi winna oznaczać nazwę jednostkową sprzedawanego towaru i usługi, zatem Wnioskodawca zobowiązany jest do takiego określenia nazw towarów i usług na paragonie fiskalnym, aby nazwa określała prawidłową identyfikację sprzedawanych towarów lub usług.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca w związku z rozporządzeniem Ministra Finansów z 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących i nazw towarów pozwalających na jednoznaczną identyfikację towaru Wnioskodawca wprowadził nazewnictwo towarów szczegółowo przedstawione w opisie stanu faktycznego.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą zgodności wprowadzonego nazewnictwa z rozporządzeniem Ministra Finansów z 14 marca 2013 r. § 8 ust. 1 pkt 6.

Paragon fiskalny spełnia określone funkcje (kontrolną, ochronną, informacyjną - co jest szczególnie istotne z punktu widzenia nabywcy będącego konsumentem), których realizacja jest możliwa jedynie wtedy, gdy zawiera on wprowadzone w sposób prawidłowy dane wymienione w § 8 ust. 1 i 2 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących.

Nazwy, uwzględniające "jednoznaczne" identyfikowanie oferowanych towarów i usług (oraz sposób przyporządkowania stawki podatku do nazwy towarów i usług), określa sam podatnik uwzględniając asortyment sprzedawanych towarów i usług. Sposób dokonywania jednoznacznej identyfikacji towaru lub usługi jest w dużej mierze uzależniony od specyfiki prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej, przy czym należy pamiętać, iż w świetle § 5 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia w sprawie kryteriów i warunków technicznych, liczba znaków dla nazwy towarów w kasie musi być nie mniejsza niż 12 i przepisy nie wykluczają stosowania skrótów (praktyka potwierdza, że podatnicy korzystają z tej możliwości).

Podatnik powinien użyć oznaczenia nazw towarów i usług do oferowanego asortymentu tak, aby do użytej nazwy towaru i usługi możliwe było przyporządkowanie odpowiedniej stawki podatku i aby użyta nazwa była zgodna z będącym przedmiotem obrotu towarem i usługą, przy czym wprowadzony w przepisie § 8 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących wymóg "jednoznaczności" wyłącza możliwość stosowania nazw grup towarów.

Jednocześnie jednak dokonując interpretacji § 8 ust. 1 pkt 6 ww. rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących należy mieć na uwadze stosowne przepisy zawarte w Rozdziale 5. Zgodnie z § 35 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących podatnicy użytkujący kasy, które zostały nabyte w okresie ważności:

- mogą je nadal stosować do prowadzenia ewidencji po upływie tego okresu, pod warunkiem że kasy te zapewniają prawidłowość rozliczeń podatnika.

Zgodnie natomiast z § 36 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących podatnicy użytkujący kasy, o których mowa w § 35 tego rozporządzenia oraz art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 18 marca 2011 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy - Prawo o miarach (Dz. U. Nr 64, poz. 332), nieposiadające możliwości technicznych spełnienia wymagań określonych w rozdziale 2 (rozdział ten obejmuje m.in. § 8, czyli przepis stanowiący o "jednoznacznej identyfikacji") stosują te przepisy odpowiednio.

Dokonując zatem interpretacji § 8 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących stanowiącego o konieczności jednoznacznej identyfikacji towarów i usług należy mieć na uwadze § 36 tego rozporządzenia, gdyż na mocy tego przepisu, przepis o jednoznacznej identyfikacji towarów i usług podatnicy użytkujący kasy nieposiadające możliwości technicznych spełnienia wymagań w nim określonych stosują odpowiednio (tzn. stosują przepis § 8 ust. 1 pkt 6 z uwzględnieniem możliwości technicznych kasy).

Z łącznej analizy przepisów wynika zatem, że stosowana przez podatnika kasa rejestrująca (system kasowy) i jej możliwości techniczne (w kontekście prowadzonej przez podatnika działalności, w szczególności jej zakresu) mogą mieć istotny wpływ na wymagania, co do sposobu identyfikacji towarów i usług, w tym znaczeniu, że brak możliwości technicznych będzie skutkować mniej szczegółowym prowadzeniem identyfikacji (tekst jedn.: dostosowanym do możliwości kasy).

W tym względzie należy zauważyć, że w praktyce podatnicy dysponują różnymi urządzeniami fiskalnymi np. drukarkami fiskalnymi, jak też kasami rejestrującymi o nieskomplikowanej konstrukcji i o znacznie ograniczonych możliwościach technicznych.

W przypadku podatników stosujących prostsze modele kas rejestrujących w niektórych rodzajach działalności (gdzie np. występuje duża gama oferowanych towarów, częste rotacje towarów itp.) konieczność "odpowiedniego" stosowania ww. przepisu § 8 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących (tekst jedn.: dostosowanego do możliwości) może się pojawić.

Przypadek taki może mieć miejsce np. w sytuacji, gdy asortyment towarów u danego podatnika jest większy niż liczba dostępnych pozycji w bazie towarowej kasy rejestrującej, którą podatnik wykorzystuje w prowadzonej działalności gospodarczej. W takiej sytuacji podatnik stosuje przepis dotyczący jednoznacznego identyfikowania towarów odpowiednio, co oznacza, że dostosowuje stosowane przez siebie nazewnictwo do liczby dostępnych pozycji w bazie towarowej kasy rejestrującej.

W tym miejscu trzeba zauważyć, iż to podatnik decyduje, w jaki sposób dobierze nazwę towaru lub usługi, tak by jego klient mógł jednoznacznie zidentyfikować przedmiot nabytego świadczenia, a sposób jednoznacznego identyfikowania towarów i usług jest ściśle związany z asortymentem, jaki podatnik oferuje.

Istotny jest również fakt, iż obowiązujące w tym zakresie przepisy nie wykluczają stosowania skrótów.

Z powołanego wcześniej art. 111 ust. 3a pkt 2 ustawy wynika, że to sprzedawca obowiązany jest dołożyć wszelkich starań aby nazwa towaru lub usługi na paragonie była tak skonstruowana, aby można było na jej podstawie dokładnie określić indywidualnie zakupiony towar lub usługę oraz aby umożliwiała ich właściwe przyporządkowanie do stawki podatku. Oznacza to, że podatnik powinien wystawiać paragony zawierające nazwy towarów i usług na tyle szczegółowe, żeby z jednej strony pozwalały one organowi podatkowemu na weryfikację prawidłowego rozliczenia podatku, a z drugiej strony zapewniły konsumentowi możliwość kontroli dokonywanych zakupów. Podatnik powinien zadbać o takie zaprogramowanie kasy rejestrującej, aby konsument otrzymywał paragony z nazwami towarów lub usług, pozwalającymi na ich identyfikację.

Jak wskazano powyżej, sposób przyporządkowania stawki podatku do nazw towarów i usług określa sam sprzedawca uwzględniając asortyment sprzedawanych towarów i usług. Przy czym nazwa towaru winna oznaczać nazwę jednostkową sprzedawanego towaru, zatem Wnioskodawca zobowiązany jest do szczegółowego określenia nazw towarów na paragonie fiskalnym w celu ich prawidłowej identyfikacji.

Z wniosku wynika, iż na paragonach fiskalnych Wnioskodawca stosuje następujące nazwy grup towarów:

* akcesoria obuwnicze (wkładki do butów, podpiętki, sznurówki, pasty do butów, łyżki do butów, szczotki do czyszczenia butów, worki na buty);

* bielizna damska i dodatki (koszulki bieliźniane, biustonosze, majtki-stringi, figi, ramiączka do biustonoszy, haftki do biust.);

* bielizna męska (koszulki bieliźniane, kalesony, majtki, kalesony);

* bielizna dziecięca (majtki, koszulki);

* akcesoria do pływania (czepki, okulary, koła, kamizelki);

* akcesoria do telefonów (etui, smycze, podstawki);

* dekoracje okienne (drążki, klamry, magnesy, przypięcia do firan);

* przybory kosmetyczno-pielęgn. (gąbki do ciała, gąbki do makijażu, patyczki do makijażu, pęsety, zalotki do rzęs);

* przybory do pielęgnacji paznokci (pilniczki, nożyczki, obcinaczki, cążki, zmywacze do paznokci);

* ozdoby do paznokci (lakiery, naklejki, tipsy, dżety);

* ozdoby do włosów (opaski, spinki, klamry, gumki, peruki);

* przybory do włosów (grzebienie, szczotki, zestawy do farbowania, farby do włosów, papiloty, czepki fryzjerskie);

* części moto-rowerowe (zapinki, światła do roweru, pompki);

* art. gosp. dom. (kubki szklane/plastikowe, miski, podkładki na stół bambusowe, plastikowe, sztućce, deski do krojenia, fartuchy kuchenne, rękawiczki lateksowe, serwisy, różne zmywaki, druciaki, zapachy, nożyczki);

* sprzęt AGD (lokówki, suszarki, golarki męskie, wiatraki, farelki, dzwonki, przedłużacze);

* sprzęt RTV (słuchawki, MP3, radia, pilot TV, myszki komp., pendrive, transformatory);

* sprzęt oświetleniowy (lampki, latarki, żarówki, żyrandole, kinkiety);

* narzędzia (smary, młotki, śrubokręty, klucze, kłódki, miarki);

* narzędzia ogrodnicze (sekator, łopatka, dziabka);

* przybory krawieckie (igły, nici, centymetry, szydełka, zest. podróżne);

* narzędzia biurowe (spinacze biurowe, pinezki, szpilki, zszywacze, dodatki do zszywaczy, dziurkacze, lupy, taśmy klejące);

* przybory matematyczne (linijki, ekierki, kątomierze, cyrkle);

* przybory do malowania (ołówki, kredki, flamastry, markery, temperówki, malowanki, gumki do ścierania);

* przybory do wędkowania (wędki, gumy, żyłki, ciężarki);

* ozdoby dziecięce (gumowe bransoletki, pierścionki dla dzieci);

* apteczka medyczna (plastry opatrunkowe, oczyszczające organizm, maści, olejki i plastry p/bólowe);

* ozdoby dla domu (obrazy, ptaszki grające, kulki do wazonu, kamienie, dzwoneczki, ramki foto, fontanny, ozdobne podstawki na butelki do wina);

* przybory do tenisa stołowego (zestawy, paletki, piłki);

* przybory dla zwierząt (miski, smycze, obroże, szelki, legowiska, zabawki, gryzaki);

* przybory higieniczne (chusteczki materiałowe, chust. mokre, patyczki do uszu, gąbki i szczotki do mycia ciała, mydelniczki, szczoteczki do zębów);

* sprzęt sportowo-rekreacyjny (hula-hop, hantle, ochraniacze, opaski, lornetki, scyzoryki, leżaki, parawany);

* elementy sanitarno-łazienkowe (półki łazienkowe, przepychaczki, szczotki do czyszczenia WC);

* akcesoria meblowe (płyty, okleina meblowa, podkładki meblowe);

* przybory remontowo-budowlane (wałki do malowania, gwoździe, kielnie, kątowniki, szpachelki, poziomice, pędzle, papier ścierny, kołki rozporowe, podkładki);

* odzież niemowlęca.

Wnioskodawca jest zobowiązany do oznaczenia towaru jednoznaczną nazwą z uwzględnieniem stawek podatku do nazw towarów i usług. Powyżej wymienione nazwy określają grupy towarów. Mając na uwadze powyższe nazwy należy stwierdzić, iż nieprawidłowe jest uwidocznienie na paragonie fiskalnym nazwy towaru określającej grupę towarową, bez podziału na nazwy poszczególnych podgrup - gatunków towarów. Stosowanie przez Wnioskodawcę na paragonie ww. ogólnych nazw towarów np. sprzęt RTV, sprzęt AGD, nie pozwala na jednoznaczne i precyzyjne zidentyfikowanie sprzedawanych towarów.

Tym samym wymienione wyżej nazwy grup towarów na paragonach stosowane przez Wnioskodawcę są niewłaściwe, bowiem nie zapewniają klientowi jednoznacznej identyfikacji zakupionego towaru.

Podatnik stosujący nazewnictwo spełniające wymóg "jednoznaczności", o którym mowa w przepisie § 8 ust. 1 pkt 6 ww. rozporządzenia, zamiast posługiwać się określeniami właściwymi dla nazwy grupowania, powinien stosować nazwy konkretnych towarów. Dokonując sprzedaży towarów, przykładowo określonych jako sprzęt RTV czy sprzęt AGD, Wnioskodawca powinien zastosować nazwy bardziej szczegółowe, pozwalające na jednoznaczną identyfikację towaru np. słuchawki, radia, MP3, pilot TV, myszki komputerowe, pendrive, transformatory czy lokówki, suszarki, golarki, wiatraki, farelki, dzwonki, przedłużacze.

Natomiast w części dotyczącej sposobu oznaczania na paragonach fiskalnych pozostałych towarów wymienionych w opisie stanu faktycznego należy zauważyć, iż jak wskazano wyżej sposób "jednoznacznego" identyfikowania towarów i usług jest ściśle związany z asortymentem towarów i usług, jakie podatnik oferuje. Wnioskodawca dokonujący sprzedaży towarów pod wymienionymi w opisie stanu faktycznego nazwami (z wyłączeniem wyżej wskazanych nazw dotyczących grup towarowych) może zaprogramować w kasie powyższe nazwy dla oferowanych tego typu towarów.

Stosowanie jednej nazwy jest dozwolone również wtedy, gdy towary są oferowane po różnych cenach, z zastrzeżeniem przypadku, gdy podatnik ma w swojej ofercie towary objęte różnymi stawkami podatku VAT.

Wobec powyższego, w części dotyczącej sposobu oznaczania na paragonach fiskalnych pozostałych towarów wymienionych w opisie stanu faktycznego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Końcowo wskazać należy na przepis § 37 rozporządzenia z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących, zgodnie z którym, do dnia 30 września 2013 r. podatnicy mogli prowadzić ewidencję oraz zapewnić spełnienie warunków używania kas zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 111 ust. 9 ustawy obowiązującymi na dzień 31 marca 2013 r.

Rozporządzenie to jedynie wskazuje, że z upływem 30 września 2013 r. podatnicy są zobowiązani w pełni realizować przewidziany w przepisie wymóg wskazywania nazwy, która pozwoli na jednoznaczną identyfikację towaru lub usługi. Nie oznacza to jednak, że obecnie akceptowane było prowadzenie ewidencji i stosowanie nazewnictwa bazującego, np. na grupach towarowych w sposób niepozwalający na jednoznaczną identyfikację sprzedawanych towarów lub świadczonych usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznaczyć należy, iż niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawiony we wniosku stan faktyczny, co oznacza, iż w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Końcowo należy zauważyć, iż z dniem 1 października 2013 r. zaczęło obowiązywać rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 27 sierpnia 2013 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące. (Dz. U. , poz. 1076).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.