IPTPP4/443-489/12-2/OS - Zasady opodatkowania podatkiem od towarów i usług dostawy mediów w związku ze świadczonymi usługami dzierżawy.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 czerwca 2012 r. (data wpływu do BKIP w Piotrkowie Trybunalskim 13 lipca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostaw mediów w związku ze świadczonymi usługami dzierżawy - jest nieprawidłowe.

W dniu 2 lipca 2012 r. do Naczelnika Łódzkiego Urzędu Skarbowego w Łodzi wpłynął ww. wniosek z zapytaniem dotyczącym podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostaw mediów w związku ze świadczonymi usługami dzierżawy. Pismem z dnia 10 lipca 2012 r. Nr Naczelnik Łódzkiego Urzędu Skarbowego, stosownie do art. 170 § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego przekazał ww. wniosek zgodnie z właściwością Dyrektorowi Izby Skarbowej w Łodzi Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim.

Wyjaśnić bowiem należy, że zgodnie ze znowelizowanym art. 14a ustawy - Ordynacja podatkowa, z dniem 1 lipca 2007 r. organem właściwym do dokonywania interpretacji przepisów prawa podatkowego został Minister Finansów.

Natomiast, stosownie do art. 14b § 6 Ordynacji podatkowej, Minister Finansów upoważnił w drodze ww. rozporządzenia - dyrektorów pięciu izb skarbowych do wydawania interpretacji indywidualnych w jego imieniu i w ustalonym zakresie, określając jednocześnie właściwość rzeczową i miejscową upoważnionych organów.

W analizowanym przypadku, właściwym miejscowo organem podatkowym do wydania pisemnej interpretacji od dnia 1 kwietnia 2011 r. jest - w związku z § 5a ww. rozporządzenia - Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w dniu 10 lutego 2011 r. zawarł umowę dzierżawy pomieszczeń o pow. 60 mkw z Samodzielnym Publicznym Zakładem Opieki Zdrowotnej na stacjonowanie zespołu wyjazdowego ratownictwa medycznego. Dzierżawca z tytułu dzierżawy jest zobowiązany płacić czynsz dzierżawny według stawki podatku VAT - 23% oraz opłaty dodatkowe dotyczące opłat za: dostawę wody bieżącej, za ścieki i za odpady komunalne według stawki podatku VAT - 8%. Oba szpitale są czynnymi podatnikami podatku VAT.

Umowa dzierżawy została zawarta na podstawie przepisów kodeksu cywilnego (art. 693 k.c) i w oparciu o zasadę swobody umów (art. 353¹ k.c) strony umowy uzgodniły, że do stawki czynszu dzierżawnego zostały wliczone następujące elementy kosztowe, jakie ponosi Szpital czyli: opłata za metr kwadratowy dzierżawionej powierzchni, za centralne ogrzewanie i podgrzanie wody. Szpital posiada własną kotłownię. Za energię elektryczną stosowana jest stawka według taryfy, jaka obowiązuje w Szpitalu. Natomiast pozostałe opłaty są uzależnione od decyzji organów samorządu lokalnego (opłaty za wodę i ścieki), opłata za odpady komunalne wynika z umowy Szpitala z odbiorcą odpadów.

Usługa dostawy wody, odbioru ścieków i odpadów komunalnych jest odrębną usługą od usługi dzierżawy, dlatego Szpital stosuje do tych usług stawkę podatku - 8% zgodnie z zał. Nr 3 poz. 140.142,149 do ustawy o podatku VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Szpital postępuje prawidłowo, traktując usługi sprzedaży wody, odprowadzenia ścieków i za odpady komunalne, jako usługi niezależne od usługi dzierżawy i opodatkowuje je według stawki podatku VAT 8% (zał. nr 3 poz. 140,142,149 do ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054).

Zdaniem Wnioskodawcy są to usługi niezależne od umowy dzierżawy i powinna być stosowana stawka - 8%.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z kodeksem cywilnym dzierżawca ma prawo używania przedmiotu dzierżawy oraz pobierania pożytków w zamian za zapłatę czynszu dzierżawnego. Przedmiotem usługi dzierżawy jest więc użytkowanie pomieszczeń i pobieranie pożytków i za te usługi dzierżawca jest zobowiązany płacić czynsz. Natomiast pozostałe usługi dotyczące dostaw wody odbioru ścieków i odpadów nie są integralnie związane z usługą dzierżawy.

Dzierżawca może bez żadnego uszczerbku dla prowadzonej działalności, którego zadaniem jest stacjonowanie zespołu wyjazdowego ratownictwa medycznego, wykonywać swoją działalność statutową bez świadczeń dodatkowych w postaci dostaw wody, odbioru ścieków czy odbioru odpadów. Obowiązki te może wykonać samodzielnie dzierżawca.

Usługi te przez Szpital były świadczone pomocniczo, dlatego nie mogą być włączone do obrotu usług w rozumieniu art. 29 ustawy o podatku VAT. Nie jest to usługa nierozerwalnie związana z dzierżawą i charakterem jej prowadzenia przez dzierżawcę.

Odbiór ścieków i odpadów oraz dostawa wody nie była warunkiem zawarcia umowy dzierżawy. Umowa dzierżawy zawarta przez Szpital może funkcjonować bez usług dodatkowych. Szpital świadczy usługę kompleksową na rzecz dzierżawcy, lecz jednocześnie podzielną z racjonalnego punktu widzenia i specyfiki tej umowy.

Dlatego zdaniem Wnioskodawcy jest możliwe rozdzielenie tych usług, co pozwala stosować 8% stawkę podatku VAT zgodnie z zał. Nr 3 do ustawy.

Z zasady swobody umów wynika uprawnienie stron do ułożenia stosunków według własnego uznania byleby ich treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości stosunku cywilno-prawnego, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Strony umowy mogły więc ustalić, co wchodzi w zakres umowy dzierżawy oraz jakie będą składniki czynszu i w jakiej wysokości będą naliczane.

Opłaty za dostawy wody i odbiór ścieków i odpadów nie powinny mieć zmiennego charakteru. Stawka podatku powinna odpowiadać stawce podatku naliczonego przez sprzedawców tych usług. Szpital występuje w charakterze pośrednika w świadczeniu tych usług. Następuje zerwanie ciągu świadczeń pomiędzy sprzedawcą usług a dzierżawcą. Żaden stosunek prawny nie łączy dzierżawcy ze sprzedawcą usług.

Zatem świadczenie odsprzedaży usług związanych pośrednio z dostawą usługi dzierżawy nie powinno być uznane za element świadczenia jednolitego, ciągłego jakim jest usługa dzierżawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Natomiast zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

W myśl art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2 -12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże na podstawie obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r. art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

W myśl art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w dniu 10 lutego 2011 r. zawarł umowę dzierżawy pomieszczeń o pow. 60 mkw z Samodzielnym Publicznym Zakładem Opieki Zdrowotnej na stacjonowanie zespołu wyjazdowego ratownictwa medycznego. Dzierżawca z tytułu dzierżawy jest zobowiązany płacić czynsz dzierżawny według stawki podatku VAT - 23% oraz opłaty dodatkowe dotyczące opłat za: dostawę wody bieżącej, za ścieki i za odpady komunalne według stawki podatku VAT - 8%. Oba szpitale są czynnymi podatnikami podatku VAT. Umowa dzierżawy została zawarta na podstawie przepisów kodeksu cywilnego (art. 693 k.c) i w oparciu o zasadę swobody umów (art. 353¹ k.c) strony umowy uzgodniły, że do stawki czynszu dzierżawnego zostały wliczone następujące elementy kosztowe, jakie ponosi Szpital czyli: opłata za metr kwadratowy dzierżawionej powierzchni., za centralne ogrzewanie i podgrzanie wody. Szpital posiada własną kotłownię. Za energię elektryczną stosowana jest stawka według taryfy, jaka obowiązuje w Szpitalu. Natomiast pozostałe opłaty są uzależnione od decyzji organów samorządu lokalnego (opłaty za wodę i ścieki), opłata za odpady komunalne wynika z umowy Szpitala z odbiorcą odpadów. Usługa dostawy wody, odbioru ścieków i odpadów komunalnych jest odrębną usługą od usługi dzierżawy, dlatego Szpital stosuje do tych usług stawkę podatku - 8% zgodnie z zał. Nr 3 poz. 140.142,149 do ustawy o podatku VAT.

Jak wynika z art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), oddanie dzierżawcy rzeczy do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony na podstawie umowy dzierżawy związane jest z wzajemnym świadczeniem dzierżawcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu.

Dzierżawa jest więc umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. A zatem umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu użytkowego przez jego dzierżawcę. Podstawową usługą świadczoną na rzecz dzierżawcy jest natomiast usługa dzierżawy.

Należy zaznaczyć, iż strony w umowach cywilnoprawnych określają, co jest przedmiotem sprzedaży. Jeżeli przedmiotem umowy jest dzierżawa nieruchomości, wówczas nie można z niej wyłączyć poszczególnych elementów kosztów do odrębnej sprzedaży w przypadku, gdy wydzierżawiający wyposaża przedmiot dzierżawy w dodatkowe elementy, ponieważ obrotem podatnika jest uzgodniona kwota za wykonanie określonej usługi, bez względu na jej poszczególne elementy (woda, ścieki, wywóz nieczystości). Wyliczenie, co się składa na wykonaną usługę ma istotne znaczenie informacyjne przy ustalaniu ceny, jednak nie może uzasadniać odrębnego kwalifikowania poszczególnych elementów zawartych w tym wyliczeniu (dla celów podatkowych).

Dzierżawca odrębnie i niezależnie od czynszu może ponosić koszty mediów, jeżeli zawrze umowę bezpośrednio z dostawcą ww. towarów bądź świadczącym usługi. W przypadku braku takich umów dzierżawa pozostaje usługą złożoną z różnych świadczeń, prowadzących do realizacji określonego celu - dzierżawa nieruchomości. Bowiem dostarczanie dzierżawcy samych mediów nie stanowi dla usługobiorcy celu samego w sobie, a jedynie umożliwia lepsze wykorzystanie podstawowej usługi jaką jest usługa dzierżawy. Wymienione usługi mają jedynie na celu zapewnienie aby dzierżawca mógł korzystać z usługi dzierżawy na jak najlepszych warunkach. Pojedyncza usługa traktowana jest zatem jak element usługi zasadniczej wówczas, jeżeli cel świadczenia usługi pomocniczej jest zdeterminowany przez usługę główną.

Podział na usługi zasadnicze i pomocnicze ma znaczenie z punktu widzenia zastosowania właściwej stawki VAT. Usługa zasadnicza i pomocnicza opodatkowana jest taką samą stawką podatku właściwą dla usługi zasadniczej.

Z punktu widzenia usługobiorcy istotny jest zakup usługi dzierżawy. Nie ma zatem podstaw prawnych aby w przedmiotowej sprawie sztucznie rozdzielać jedną usługę dzierżawy na: usługę dzierżawy, usługi obce (refakturowane) oraz stosować dla nich odrębne stawki VAT. Konsekwencje podatkowe powinny być przyporządkowane świadczeniu wiodącemu.

W niniejszej sprawie wydatki za media stanowiące element świadczenia należnego z tytułu umowy dzierżawy lokalu stanowią wraz z czynszem obrót, w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy, z tytułu świadczenia usług dzierżawy.

Zgodnie z wolą ustawodawcy kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Pojęcie kwoty należnej (obrotu) z tytułu sprzedaży należy łączyć z pojęciem wynagrodzenia czy zapłaty, które jest sprzedawcy należne z tytułu jego świadczenia na rzecz nabywcy. Uregulowanie wynikające z art. 29 ust. 1 ustawy, stanowi odpowiednik art. 73 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, z późn. zm.). Stosownie do art. 73 powołanej Dyrektywy, podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi wynagrodzenie (zapłatę), które dostawca towarów lub świadczący usługi otrzymał lub ma otrzymać od nabywcy, klienta lub osoby trzeciej z tytułu wykonanych czynności, łącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takich dostaw. Przepis art. 73 Dyrektywy posługuje się pojęciem zapłaty (wynagrodzenia), którą dostawca lub świadczący usługę otrzymał lub ma otrzymać, a ustawodawca polski stanowi o obrocie, którym jest kwota należna z tytułu sprzedaży. Mimo różnic w nazewnictwie należy uznać, że pojęcia te sobie odpowiadają.

Jak stanowi art. 78 Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje również podatki, opłaty i podobne należności z wyłączeniem podatku od wartości dodanej. Zgodnie z tym samym przepisem Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje dodatkowe koszty, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, którymi dostawca obciąża nabywcę lub klienta. Państwa Członkowskie mogą uznać za dodatkowe koszty wydatki będące przedmiotem odrębnej umowy. Przepis ten wyjaśnia, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania.

Dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje, jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

Ponadto zauważyć należy, że odrębne potraktowanie dodatkowych kosztów obciążających najemców z tytułu korzystania przez nich z mediów stanowiłoby sztuczne dzielenie usługi najmu. Podobne stanowisko wyraża Europejski Trybunał Sprawiedliwości, który w orzeczeniu z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie Card Protection Plan Ltd v Commissioners of Customs and Excise (C-349/96), rozstrzygnął kwestię, czy świadczenie usług obejmujące kilka części składowych należy traktować jako pojedyncze świadczenie, czy też jako dwa lub więcej świadczeń. Trybunał stwierdził w nim, iż w tym przypadku (do usług pomocniczych) stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej; usługę należy uznać więc za usługę pomocniczą, jeżeli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz środek do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej.

Podkreślić należy, iż z dniem 1 kwietnia 2011 r. do polskiego porządku prawnego wprowadzono art. 8 ust. 2a, który stanowi implementację ww. uregulowań Dyrektywy. Zgodnie bowiem z art. 8 ust. 2a ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Celem obciążenia kosztami podmiotu, który faktycznie korzystał z usługi jest odsprzedaż tej usługi przez podmiot uczestniczący pośrednio w świadczeniu, pomimo że pośrednik danej usługi nie wykonał. Przenoszenie kosztów jest więc świadczeniem pomiędzy podmiotem pośredniczącym między właściwym usługodawcą, a rzeczywistym nabywcą tej usługi. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie odsprzedaje ją w takiej samej formie swojemu kontrahentowi.

Przeniesienie kosztów nabycia usługi, o którym mowa wyżej, dotyczy wyłącznie usługi, jaką nabywca nabył w celu odsprzedaży w postaci takiego samego świadczenia, co nie jest tożsame z sytuacją odsprzedaży tej usługi będącej elementem pomocniczym świadczenia głównego, bez którego świadczenie pomocnicze nie ma racji bytu.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż dzierżawca może bez żadnego uszczerbku wykonywać swoją działalność statutową bez świadczeń dodatkowych w postaci dostaw wody, odbioru ścieków czy odbioru odpadów. Jednocześnie Zainteresowany stwierdził, iż odbiór ścieków i odpadów oraz dostawa wody nie była warunkiem zawarcia umowy dzierżawy. Umowa dzierżawy zawarta przez Szpital może funkcjonować bez usług dodatkowych. Tut. Organ zauważa, że chociaż dostawa mediów nie była warunkiem zawarcia umowy, a dostawę mediów mógłby samodzielnie wykonywać dzierżawca, to jednak w przedmiotowym stanie faktycznym, to Wnioskodawca dostarcza media dzierżawcy, i dostawa ta jest nierozerwalnie związana z usługą dzierżawy. Dostawa mediów nie może być uznana za cel sam w sobie, lecz stanowi środek służący skorzystaniu w jak najlepszych warunkach ze świadczenia głównego, czyli dzierżawy pomieszczeń.

Mając zatem na uwadze powyższe przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny, stwierdzić należy, że świadczenia dodatkowe (pomocnicze) są ściśle związane z usługą dzierżawy pomieszczeń i mają w stosunku do nich charakter poboczny (uzupełniający). Świadczenia z tytułu dostawy wody, odprowadzania ścieków oraz wywóz nieczystości, nie stanowią odrębnych usług, ale są elementem pewnej całości, stanowiącej jedno świadczenie - usługę dzierżawy. W związku z tym świadczenie usługi dzierżawy wraz z ww. świadczeniami dodatkowymi stanowi jedną usługę w całości opodatkowaną jednolitą stawką podatku.

Reasumując, sprzedaż przez Spółkę mediów dla dzierżawcy pomieszczeń należy traktować jako usługę łączną, nierozerwalnie związaną z usługą dzierżawy i do ich opodatkowania należy zastosować stawkę właściwą dla usługi zasadniczej - usługi dzierżawy, tj. stawkę podatku VAT w wysokości 23%, zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Należy podkreślić, iż ustawa o podatku od towarów i usług nie reguluje zasad zawierania między stronami umów oraz zasad ustalania rozliczeń, a organy podatkowe nie mają prawa ingerować w zawierane umowy i przyjęty w nich sposób rozliczeń pomiędzy kontrahentami, chyba, że postanowienia umów naruszają przepisy podatkowe, a to może być stwierdzone jedynie w drodze postępowania podatkowego.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Wskazać należy, iż składający wniosek o wydanie interpretacji obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska we wniosku ORD-IN w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Tut. Organ nie jest właściwy do oceny załączników przedstawionych przez Wnioskodawcę.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.