IPTPP4/443-317/12-2/JM - Data powstania obowiązku dla opłaty z tytułu przekroczenia mocy, która stanowi składnik podstawy opodatkowania z tytułu świadczenia usługi dystrybucji energii elektrycznej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 24 kwietnia 2012 r. (data wpływu 30 kwietnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie daty powstania obowiązku podatkowego z tytułu przekroczenia mocy umownej, która stanowi składnik usługi dystrybucji energii elektrycznej - jest prawidłowe.

W dniu 30 kwietnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie daty powstania obowiązku podatkowego z tytułu przekroczenia mocy umownej, która stanowi składnik usługi dystrybucji energii elektrycznej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Prowadzi działalność gospodarczą polegającą na dystrybucji energii elektrycznej, tj. na jej transporcie za pomocą sieci i urządzeń elektroenergetycznych wysokich, średnich i niskich napięć do odbiorców końcowych.

Za usługi dystrybucji energii elektrycznej, pobierane są opłaty zgodnie z taryfą zatwierdzaną przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki w formie decyzji administracyjnej. Taryfa przewiduje, iż odbiorcy usług dystrybucyjnych wnoszą do Wnioskodawcy opłatę obliczoną jako suma opłat wyliczonych według stawki abonamentowej oraz stawek dystrybucyjnych. Jedną ze stawek dystrybucyjnych jest stawka sieciowa. Stawka ta zawiera dwa składniki tj.: składnik stały oraz składnik zmienny. Podstawą do naliczania opłaty wynikającej ze składnika stałego stawki sieciowej jest moc umowna.

Moc umowna jest to moc czynna pobierana z sieci lub wprowadzona do sieci, określona w umowie na świadczenie usług dystrybucyjnych. Moc umowna dla każdego miejsca dostarczania energii elektrycznej z sieci dystrybucyjnej jest zamawiana przez odbiorcę usługi dystrybucji.

Ustalenie z góry poziomu mocy, z którego korzystać będą odbiorcy usług dystrybucyjnych ma na celu proporcjonalny rozdział kosztów utrzymania sieci pomiędzy uczestników rynku.

W przypadku, gdy dochodzi do przekroczenia poboru mocy pobieranej przez odbiorcę usług dystrybucyjnych powyżej poziomu mocy umownej obciążenie finansowe, które ponosi on w ramach składnika stałego stawki sieciowej staje się nieproporcjonalnie niskie do jego udziału w wykorzystaniu mocy dystrybucyjnej. W związku z tym, z tytułu przekroczenia przez danego odbiorcę usług dystrybucyjnych mocy określonej w umowie o świadczenie usług dystrybucji energii elektrycznej, pobierana jest opłata (określana według wzoru zamieszczonego w Taryfie), która stanowi jeden z elementów wynagrodzenia za usługę dystrybucji.

Spółka w ramach prowadzonej działalności w zakresie świadczenia usług dystrybucji pobiera wynagrodzenie jedynie z tytułów określonych w Taryfie i zgodnie z procedurą w niej określoną.

Zgodnie z umową zawartą z odbiorcą-wynagrodzenie należne Wnioskodawcy z tytułu świadczenia usługi jest płatne za poszczególne okresy rozliczeniowe wskazane w Warunkach dostarczania i odbioru energii elektrycznej oraz z uwzględnieniem przyjętych tam okresów płatności.

Faktury za usługę dystrybucyjną są wystawiane w terminie 7 dni po zakończeniu danego okresu rozliczeniowego (nie pokrywa się on z miesiącem kalendarzowym), którego usługa dotyczy. Usługa dystrybucyjna ma charakter usługi ciągłej (można określić początek jej świadczenia, nie można jednak ustalić daty jej zakończenia). Wnioskodawca zatem przyjmuje, że usługa dotycząca danego okresu rozliczeniowego jest wykonana w ostatnim dniu danego okresu rozliczeniowego i faktura jest wystawiana wciągu 7 dni od daty zakończenia tego okresu. Przykładowo, za usługę wykonaną w okresie rozliczeniowym 21 stycznia - 20 luty faktura jest wystawiana do 27- go lutego. Datą obowiązku podatkowego jest data wystawienia faktury (27 lutego).

Przypadki przekroczenia mocy umownych są identyfikowane na podstawie wskazań urządzeń pomiarowych. Odczyt wskazań jest dokonywany raz w miesiącu. Z uwagi na to, że nie ma technicznych możliwości dokonywania odczytu we wszystkich punktach pomiarowych na koniec danego miesiąca kalendarzowego o godz. 24.00, odczyt jest dokonywany przez pracowników Wnioskodawcy w innym dniu niż ostatni dzień danego miesiąca (stąd też przyjmuje się okresy rozliczeniowe). W konsekwencji, wielkość nadwyżek mocy pobranej ponad moc umowną, Wnioskodawca może ustalić w dniu dokonania odczytu, ale w odniesieniu do zakończonego okresu rozliczeniowego różnego od miesiąca kalendarzowego.

Istotnym jest, że Wnioskodawca jest zobowiązany do ustalania tzw. przekroczeń mocy w okresach miesiąca kalendarzowego.

Zgodnie bowiem z § 46 ust. 3 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 18 sierpnia 2011 r. w sprawie szczegółowych zasad kształtowania i kalkulacji taryf oraz rozliczeń w obrocie energią elektryczną (Dz. U. Nr 189, poz. 1126) za przekroczenie mocy umownej określonej w umowach, o których mowa w ust. 1, jest pobierana opłata w wysokości stanowiącej iloczyn składnika stałego stawki sieciowej oraz:

A jak stanowi § 46 ust. 4 tego rozporządzenia opłata, o której mowa w ust. 3, jest ustalana i pobierana za każdy miesiąc, w którym nastąpiło przekroczenie, z wyjątkiem przypadku, o którym mowa w ust. 3 pkt 2, gdy opłata jest ustalana i pobierana w okresie rozliczeniowym.

Tym samym, istnieje rozbieżność pomiędzy technicznymi możliwościami dokonania odczytów (Wnioskodawca nie może dokonać odczytu we wszystkich punktach pomiarowych na koniec miesiąca kalendarzowego) a możliwością ustalenia dziesięciu największych wielkości nadwyżek mocy pobranej ponad moc umowną w miesiącu kalendarzowym (zgodnie z ww. rozporządzeniem opłata za przekroczenie pobranej mocy musi zostać ustalona w okresie miesięcznym). Dziesięć największych wielkości nadwyżek mocy może zostać ustalonych dopiero przy dokonaniu odczytu za następny okres rozliczeniowy. Przykładowo: jeżeli odczyt jest dokonywany 20 każdego miesiąca i zostanie on dokonany w dniu 20 marca, znana jest wartość przekroczenia mocy za okres od 21 lutego do 20 marca, nie jest znana ta wartość za okres od 21 do 31 marca. Dopiero dokonując odczytu w dniu 20 kwietnia, Wnioskodawca jest w stanie ustalić wartość przekroczeń pobranej mocy za okres od 21 do 31 marca. Posiadając kompletne dane za cały marzec (odczyt z 20 marca i 20 kwietnia) może on ustalić 10 największych przekroczeń mocy, które są podstawą do naliczenia opłaty z tego tytułu.

W dniu 27 kwietnia za okres rozliczeniowy od 21 marca do 20 kwietnia wystawiana jest faktura obejmująca opłatę za usługę dystrybucyjną bez przekroczeń mocy za ten okres (tzw. opłata podstawowa) i opłatę z tytułu przekroczenia mocy za marzec (dopiero w dniu 20 kwietnia znana jest wartość dziesięciu największych przekroczeń mocy w marcu). Tak wystawiona faktura bierze udział w rozliczeniu za kwiecień, tj. za okres wystawienia faktury.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w tak opisanym stanie faktycznym Wnioskodawca prawidłowo ustala datę powstania obowiązku dla opłaty z tytułu przekroczenia mocy, która stanowi składnik podstawy opodatkowania z tytułu świadczenia usługi dystrybucji energii elektrycznej.

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawiony wyżej sposób ustalania daty powstania obowiązku podatkowego dla opłat z tytułu przekroczenia mocy jest zgodny z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług. Za taką oceną przemawia następująca argumentacja.

Stosownie do art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: z 2011 r. Dz. U. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm. - dalej ustawy VAT) podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Z treści tego przypisu wynika, że obrotem z tytułu sprzedaży jest kwota należna pomniejszona o kwotę podatku należnego.

W przedstawionym stanie faktycznym kwotą należną jest kwota z tytułu świadczenia przez Wnioskodawcę usługi dystrybucyjnej. Opłaty są ustalane i stają się należne za okresy rozliczeniowe, które z obiektywnych przyczyn technicznych nie pokrywają się miesiącem kalendarzowym. Dokonując odczytu za dany okres rozliczeniowy Wnioskodawca może bez trudu ustalić wszystkie elementy konieczne dla określenia należnego mu wynagrodzenia za ten okres, w tym także 10 największych przekroczeń mocy, ale w okresie rozliczeniowym. Niestety z uwagi na cytowany wyżej § 46 ust. 3 i 4 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 18 sierpnia 2011 r. w sprawie szczegółowych zasad kształtowania i kalkulacji taryf oraz rozliczeń w obrocie energią elektryczną jest on zobowiązany do dokonania ustaleń w zakresie przekroczeń mocy w miesiącu kalendarzowym. Istnieje zatem rozbieżność pomiędzy zawartymi z usługobiorcami umowami i możliwościami technicznymi a wymaganiami nałożonymi przez Ministra Gospodarki. Jedyną zatem możliwością jest ustalenie opłaty za okres rozliczeniowy w zakresie tych wartości, które dotyczą tego okresu oraz ustalenie odrębnie opłaty za przekroczenie mocy w okresie miesiąca kalendarzowego. Tzw. opłata z tytułu przekroczenia mocy jest opłatą dodatkową, którą należy traktować jako odrębną kwotę należną z tytułu świadczenia usługi dystrybucji. Zgodnie bowiem z umową jej przedmiotem jest świadczenie usługi dystrybucji energii elektrycznej o zamówionej mocy umownej i za tę usługę ustalana jest opłata podstawowa, którą odzwierciedla faktura wystawiona w terminie 7 dni od dnia zakończenia okresu rozliczeniowego.

Opłata z tytułu przekroczenia mocy umownej jest opłatą, którą należy traktować jako świadczenie dodatkowe, które może zostać uznane za należne, ale dopiero w dacie ustalenia wszystkich ewentualnych przekroczeń mocy umownej i wyselekcjonowania z nich 10 największych przekroczeń. Jest to jednak możliwe po dokonaniu odczytów obejmujących pełny miesiąc kalendarzowy.

Konsekwencją takiej oceny jest zatem uznanie, że ta opłata dodatkowa staje się kwotą należną z tytułu świadczenia usługi dystrybucji i stanowi podstawę opodatkowania dopiero w dacie jej ustalenia. Fakt, że odnosi się ona do innego okresu niż okres rozliczeniowy jedynie potwierdza prawidłowość stanowiska Wnioskodawcy.

Skoro opłata z tytułu przekroczenia mocy winna zostać traktowana jako dodatkowa opłata za świadczenie usługi dystrybucji i staje się ona kwotą należną dopiero w dacie jej ustalenia na podstawie kompletnych odczytów wskazań układu pomiarowego, obowiązek podatkowy z tego tytułu powstaje dopiero w dacie wystawienia faktury za okres, w którym opłata ta stała się kwotą należną. Podkreślić należy, że w przedstawionym stanie faktycznym mamy do czynienia z jedną usługą o charakterze ciągłym, a nie szeregiem następujących po sobie świadczeń. W związku z faktem, iż dla usług ciągłych ustawa nie określa szczególnych zasad powstania obowiązku podatkowego prawidłowym jest zatem uznanie, że obowiązek podatkowy powstaje dopiero w dacie wystawienia faktury (art. 19 ust. 4 ustawy VAT). Faktura ta jednak, w zakresie opłat dodatkowych z tytułu przekroczenia mocy może zostać wystawiona w momencie ustalenia wszystkich koniecznych elementów kalkulacyjnych, tj. także 10 największych nadwyżek mocy pobranej. Powyższe stanowisko pośrednio potwierdza wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 listopada 2011 r., odnoszący się co prawda do terminu rozliczania faktur korygujących zwiększających podstawę opodatkowania, jednakże rozstrzygający o momencie rozliczenia zwiększonej podstawy opodatkowania w sytuacji, gdy brak jest możliwości ustalenia jej ostatecznej wysokości w dacie wystawienia faktury z uwagi, iż ceny towarów są podwyższane jeżeli poziom rentowności osiągany faktycznie przez spółkę i/lub zagranicznego odbiorcę w związku ze sprzedażą produktów był inny niż pierwotnie zamierzony poziom rentowności, odpowiadający warunkom rynkowym oraz polityce cen transferowych obowiązującej w grupie kapitałowej. W niniejszym stanie faktycznym występuje analogiczna sytuacja, w momencie wystawiania faktury za dany okres rozliczeniowy inny niż miesiąc kalendarzowy nie jest możliwe ustalenie opłaty dodatkowej z tytułu przekroczenia mocy umownej, stąd też właściwym i jedynym możliwym rozwiązaniem pozostaje ujęcie tejże opłaty w okresie rozliczeniowym, w którym możliwe jest jej ostateczne ustalenie. Tym bardziej, że opłata ta zgodnie z przepisami ww. rozporządzenia Ministra Gospodarki musi zostać naliczona dla miesiąca kalendarzowego, tj. innego okresu niż okres rozliczeniowy. Dostrzec należy także, że nie jest również możliwe wystawienie faktury korygującej do wcześniej wystawionej faktury za usługę dystrybucji, ponieważ okres rozliczeniowy nie pokrywa się z miesiącem kalendarzowym w stosunku, do którego ustalana jest opłata dodatkowa z tytułu przekroczenia mocy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.