IPTPP4/443-209/14-4/UNR

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 25 czerwca 2014 r. Izba Skarbowa w Łodzi IPTPP4/443-209/14-4/UNR

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 17 marca 2014 r. (data wpływu 19 marca 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 11 czerwca 2014 r. (data wpływu 16 czerwca 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży trzech domów jednorodzinnych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 marca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży trzech domów jednorodzinnych.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 11 czerwca 2014 r. w zakresie doprecyzowania opisu stanu faktycznego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny. (ostatecznie przedstawiony w uzupełnieniu wniosku)

Wnioskodawca wraz z żoną do majątku wspólnego dokonał w 1996 r. zakupu nieruchomości gruntowej tj. dz. 20/3 o powierzchni 13987 m2 od osoby fizycznej bez prawa do odliczenia podatku VAT.

Zakupu dokonano na potrzeby własne z myślą o budowie siedliska, a z czasem domów dla dwóch synów.

W 2004 r. Wnioskodawca wraz z małżonką uzyskali pozwolenie na budowę 12 domów jednorodzinnych na przedmiotowej działce.

Ze względu na potrzeby finansowe w 2006 r. dokonano sprzedaży udziału w ww. działce. Ponieważ osoby które nabyły udziały chciały wziąć kredyt hipoteczny na budowę domów, a w tym czasie banki zmieniły zasady (nie chciały dokonywać zabezpieczenia hipoteki na udziale w gruncie) dokonano w 09/2006 zniesienia współwłasności w ten sposób, że kontrahenci otrzymali w wyniku podziału działki 20/3 działki odpowiadające dokładnie posiadanym udziałom, zniesienie współwłasności odbyło się bez spłat i dopłat. Pozostałe powstałe działki zostały przyznane Wnioskodawcy i jego żonie.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług budowlanych, w 2005 r. rozszerzoną o budowę i sprzedaż domów na własny rachunek, prowadzi KPIR i jest czynnym podatnikiem VAT.

W latach 2006-2007 zostały sprzedane kolejne działki wyodrębnione w związku ze zniesieniem współwłasności, na których Wnioskodawca usługowo budował domy dla nowych właścicieli działek.

W latach 2007-2010 Wnioskodawca na pozostałych działkach w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wybudował do stanu surowego zamkniętego 6 domów jednorodzinnych o pow. ok. 160 m2. W zakresie zakupu materiałów i usług korzystał z odliczenia podatku VAT.

Działki na których budowano domy cały czas są i były własnością Wnioskodawcy i jego żony i nigdy nie były majątkiem firmy ani jako środek trwały ani jako towar handlowy.

W 2011 r. Wnioskodawca zdecydował się na przekazanie na potrzeby własne 3 domów dla siebie i dwóch dorosłych synów, dokonano tego fakturą wewnętrzną gdzie kwotę netto stanowiły koszty wytworzenia do stanu na dzień przekazania powiększone o 8% VAT (domy o pow. ok. 160 m2).

W 2011 r. zmieniono decyzje co do jednego z domów i został on sprzedany osobie fizycznej w stanie jak w dniu przekazania na potrzeby własne.

Podobna decyzja została podjęta w 2013 r. w stosunku do drugiego domu, natomiast ostatni dom jest w posiadaniu Wnioskodawcy.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 11 czerwca 2014 r. Wnioskodawca wskazał, że w 2004 r. nie dokonano sprzedaży udziałów. Dopiero w latach 2006-2007 dokonano sprzedaży udziałów dwóm osobom fizycznym, sprzedaż ta nie była wykonywana w ramach działalności gospodarczej

W latach 2006-2007 dokonano sprzedaży łącznie 4 działek jako z majątku prywatnego (wszystko w ramach tej samej nieruchomości.

Wydatki ponoszone na utrzymanie nieruchomości nie były kosztem uzyskania przychodów (KUP).

Przed wybudowaniem domów Wnioskodawca nie ponosił kosztów zaliczanych do KUP.

W okresie 2007-2011 Wnioskodawca wybudował sześć domów. Wydatki na budowę domów zostały zaliczone do KUP.

W podatku od nieruchomości grunty zostały sklasyfikowane jako związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Dokonano sprzedaży 1 domu w ramach działalności gospodarczej w 2011 r. (oraz dwóch przekazanych na potrzeby własne jeden w 2011 r. i jeden w 2013 r.). Trzy z sześciu domów nadal stanowią własność Wnioskodawcy. Domy zostały przekazane na potrzeby własne "w stanie deweloperskim". Domy nie były oddane do użytkowania. Nie były zamieszkiwane przez Wnioskodawcę ani jego synów. Nie udostępniano domów innym podmiotom.

Wnioskodawca wskazał, że dokonano sprzedaży domu jednorodzinnego w zabudowie szeregowej w roku 2000, był on zamieszkały przez Wnioskodawcę od 1990 r. Budynki były sklasyfikowane jako budynki mieszkalne jednorodzinne o powierzchni poniżej 300 m2 (powierzchnia każdego domu to 168, 95 m2). Od dnia przekazania domów na potrzeby własne do dnia sprzedaży nie upłynie okres 2 lat. Domy nie były udostępniane inny podmiotom. Wnioskodawca nie dokonał żadnych czynności (modernizacja, ulepszenie, uzbrojenie terenu, ogrodzenie, ogłoszenia o sprzedaży).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie. (oznaczone we wniosku jako pytanie nr 2)

Czy przedmiotowa sprzedaż podlega podatkowi VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż ww. nieruchomości nie jest obłożona podatkiem VAT gdyż nie jest to dostawa w rozumieniu ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 2 pkt 6 ww. ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek:

* po pierwsze - dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,

* po drugie - czynność wykonywana jest przez podmiot, który jest podatnikiem VAT.

Należy więc przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, zbycie nieruchomości, dokonywane przez podatnika, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Wskazać należy, że ustawa o podatku od towarów i usług nie wymienia małżonków jako odrębnej kategorii podatników. Powyższe stwarza dla małżonków prowadzących działalność gospodarczą szczególną sytuację prawną. Należy zauważyć, że żaden z przepisów ustawy nie zabrania małżonkom prowadzenia działalności gospodarczej jako odrębnym podatnikom. Nie ma przy tym przeszkód, aby pomiędzy małżonkami prowadzącymi odrębne działalności istniała ustawowa wspólność majątkowa.

Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121), zwanej dalej k.c. Ze współwłasnością mamy do czynienia wtedy, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom (art. 195 k.c.).

Jak stanowi art. 196 § 1 k.c., współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy niniejszego działu (§ 2 ww. przepisu).

W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 k.c.). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

Należy wyjaśnić, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług zarówno sprzedaż udziału we współwłasności gruntu na podstawie art. 198 k.c., jak i sprzedaż wspólnego gruntu za zgodą wszystkich współwłaścicieli na podstawie art. 199 k.c., stanowi odpłatną dostawę towarów.

Natomiast w myśl art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2012 r. poz. 788, z późn. zm.), z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W świetle art. 35 ww. Kodeksu, w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

Zgodnie z brzmieniem art. 36 § 1 oraz § 2 cyt. ustawy, oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

Z kolei na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma na tyle uniwersalny charakter, że pozwala na objęcie pojęciem "podatnika" te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem, dostawa towarów (w tym budynków) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika. Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, gdyż związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym.

Podkreślić przy tym należy, że pod pojęciem "handel" należy rozumieć dokonywany w sposób zorganizowany zakup towarów w celu ich odsprzedaży. Jeżeli zatem, dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2 ustawy, nie można podmiotu dokonującego dostawy uznać za podatnika VAT z tytułu wykonania takiej czynności.

W kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne znaczenie ma czy w świetle zaprezentowanego we wniosku stanu faktycznego Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży przedmiotowych domów jednorodzinnych, będących we współwłasności majątkowej małżeńskiej, podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania jej za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Natomiast, okoliczność podjęcia m.in. takich czynności jak np. modernizacja, ulepszenie, uzbrojenie terenu, ogrodzenie oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży domów, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną.

W zakresie prawa unijnego, z mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347, s. 1 z późn. zm.), "Działalność gospodarcza" obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta zarówno w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, jak i art. 9 ust. 1 ww. Dyrektywy ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnika" te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Zatem, jak wskazano wyżej, dostawa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działania podmiotu dokonującego tej dostawy wskażą znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, które mogą składać się z kilku następujących po sobie transakcji. Czynności takie jak np. poniesienie wydatków inwestycyjnych w celu i z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy również uznać za działalność gospodarczą.

Dlatego też, aby uznać, że dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku VAT należy ustalić, czy działa on jako producent, handlowiec lub usługodawca.

Wskazać należy, że ustawodawca nie określił wymogów formalnych, którym odpowiadać ma podatnik, aby mógł być uznany za producenta, usługodawcę lub handlowca.

Z treści orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości UE w sprawach C-180/10 i C-181/10 wynika, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, producenta tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Trybunał orzekł ponadto, że liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego i nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych.

W przypadku, gdy brak jest przesłanek świadczących o aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia nieruchomości, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem - zbycie nieruchomości nie stanowi działalności handlowej podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, lecz mieści się w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, że uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Konieczne jest zatem ustalenie, czy w świetle zaprezentowanego opisu sprawy Wnioskodawca w celu dokonania dostawy domów podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący "działalność gospodarczą" w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż ta nastąpi w ramach zarządu jego majątkiem prywatnym.

Analizując opis sprawy przedstawiony przez Wnioskodawcę w kontekście powołanych regulacji ustawy o podatku od towarów i usług oraz powyższych orzeczeń TSUE stwierdzić należy, że Wnioskodawca w zakresie odnoszącym się do wskazanych we wniosku domów nie podejmował działań porównywalnych z działalnością podmiotu profesjonalnie zajmującego się obrotem nieruchomościami.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca wraz z żoną do majątku wspólnego dokonał w 1996 r. zakupu nieruchomości gruntowej, tj. dz. 20/3 o powierzchni 13987 m2 od osoby fizycznej bez prawa do odliczenia podatku VAT. Zakupu dokonano na potrzeby własne z myślą o budowie siedliska, a z czasem domów dla dwóch synów. W 2004 r. Wnioskodawca wraz z małżonką uzyskali pozwolenie na budowę 12 domów jednorodzinnych na przedmiotowej działce. Ze względu na potrzeby finansowe w 2006 r. dokonano sprzedaży udziału w ww. działce. W 2006 dokonano zniesienia współwłasności w ten sposób, że kontrahenci otrzymali w wyniku podziału działki 20/3 działki odpowiadające dokładnie posiadanym udziałom, zniesienie współwłasności odbyło się bez spłat i dopłat. Pozostałe powstałe działki zostały przyznane Wnioskodawcy i jego żonie. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług budowlanych, w 2005 r. rozszerzoną o budowę i sprzedaż domów na własny rachunek, jest czynnym podatnikiem VAT. W latach 2006-2007 zostały sprzedane kolejne działki wyodrębnione w związku ze zniesieniem współwłasności, na których Wnioskodawca usługowo budował domy dla nowych właścicieli działek. W latach 2007-2010 Wnioskodawca na pozostałych działkach w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wybudował do stanu surowego zamkniętego 6 domów jednorodzinnych o pow. ok. 160 m2. W zakresie zakupu materiałów i usług korzystał z odliczenia podatku VAT. Działki na których budowano domy cały czas są i były własnością Wnioskodawcy i jego żony i nigdy nie były majątkiem firmy ani jako środek trwały ani jako towar handlowy. W 2011 r. Wnioskodawca zdecydował się na przekazanie na potrzeby własne 3 domów dla siebie i dwóch dorosłych synów, dokonano tego fakturą wewnętrzną gdzie kwotę netto stanowiły koszty wytworzenia do stanu na dzień przekazania powiększone o 8% VAT (domy o pow. ok. 160 m2). W 2011 r. zmieniono decyzje co do jednego z domów i został on sprzedany osobie fizycznej w stanie jak w dniu przekazania na potrzeby własne. Podobna decyzja została podjęta w 2013 r. w stosunku do drugiego domu, natomiast ostatni dom jest w posiadaniu Wnioskodawcy. Domy nie były oddane do użytkowania. Nie były zamieszkiwane przez Wnioskodawcę ani jego synów. Nie udostępniano domów innym podmiotom. Wnioskodawca wskazał, że dokonano sprzedaży domu jednorodzinnego w zabudowie szeregowej w roku 2000, był on zamieszkały przez Wnioskodawcę od 1990 r. Budynki były sklasyfikowane jako budynki mieszkalne jednorodzinne o powierzchni poniżej 300 m2 (powierzchnia każdego domu to 168, 95 m2). Od dnia przekazania domów na potrzeby własne do dnia sprzedaży nie upłynie okres 2 lat. Domy nie były udostępniane inny podmiotom. Wnioskodawca nie dokonał żadnych czynności (modernizacja, ulepszenie, uzbrojenie terenu, ogrodzenie, ogłoszenia o sprzedaży).

W tym miejscu wskazać należy, iż przedmiotowe domy zostały przez Wnioskodawcę wybudowane na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. W zakresie zakupu materiałów i usług poniesionych na wybudowanie przedmiotowych domów Zainteresowany korzystał z odliczenia podatku VAT. W 2011 r. Wnioskodawca wycofał z działalności do majątku prywatnego na własne potrzeby trzy domy, a transakcję opodatkował 8% stawką podatku VAT.

Od momentu przekazania domów do majątku prywatnego Wnioskodawca nie udostępniał ich innym podmiotom, nie dokonał żadnych czynności (modernizacja, ulepszenie, uzbrojenie terenu, ogrodzenie, ogłoszenia o sprzedaży). Z przedstawionego opisu sprawy nie wynika zatem taka aktywność Zainteresowanego, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Wnioskodawca nie podjął ciągu działań, które wskazywałyby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że sprzedaż przedmiotowych domów nie będzie stanowiła działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż brak jest przesłanek świadczących o takiej aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia tych domów, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego - stałego i zorganizowanego - charakteru takiej działalności). W przedmiotowej sprawie dokonana przez Wnioskodawcę sprzedaż dwóch domów oraz planowana sprzedaż jednego domu z majątku prywatnego, będących we współwłasności majątkowej małżeńskiej, nie przybierze formy zawodowej (profesjonalnej), czyli stałej i zorganizowanej.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że Wnioskodawca dokonując sprzedaży ww. domów, będących we współwłasności majątkowej małżeńskiej, nie będzie działał w charakterze podatnika podatku VAT prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Zatem sprzedaż opisanych we wniosku domów nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT. Działania podejmowane przez Wnioskodawcę należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. W związku z tym, dla przedmiotowych transakcji Wnioskodawca korzystać będzie z przysługującego prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania.

W oparciu o przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny oraz przepisy prawne mające w tym zakresie zastosowanie należy stwierdzić, że sprzedaż przedmiotowych domów jednorodzinnych, będących we współwłasności majątkowej małżeńskiej, należy uznać jako czynność niemieszczącą się w definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Tym samym sprzedaż ta nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zainteresowany, w związku z tą dostawą będzie korzystał z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, co oznacza, że nie będzie wypełniał przesłanek zdefiniowanych w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy i nie wystąpi w roli podatnika podatku od towarów i usług.

Mając na uwadze powyższe, z uwagi na fakt, iż brak opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży domów jednorodzinnych wynika z nieuznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT dla tej czynności, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejszą interpretacją załatwiono wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży trzech domów jednorodzinnych. Natomiast wniosek w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie rozparzony odrębnym rozstrzygnięciem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl