IPTPP4/443-154/14-4/UNR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 26 lutego 2014 r. (data wpływu 3 marca 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 16 maja 2014 r. (data wpływu 21 maja 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT darowizny znaku towarowego - jest prawidłowe.

W dniu 3 marca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT darowizny znaku towarowego.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 16 maja 2014 r. w zakresie doprecyzowania opisu zdarzenia przyszłego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo Usługowo-Handlowe, będąca podatnikiem podatku od towarów i usług rozważa dokonanie następującej transakcji: posiada w swoim majątku prywatnym (niezwiązanym z działalnością gospodarczą) znak towarowy słowno-graficzny (posiadający prawo ochronne na terytorium RP). Opisany powyżej znak towarowy Wnioskodawca planuje przekazać w formie darowizny członkowi najbliższej rodziny (ojcu).

W piśmie z dnia 16 maja 2014 r. Wnioskodawca wskazał, że jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia VAT w związku z wytworzeniem znaku towarowego. Wnioskodawca nie wykorzystywał znaku towarowego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy darowizna znaku towarowego, który należy do majątku prywatnego Wnioskodawcy, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Wnioskodawca uważa, iż rozpatrywana czynność nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. 2011.177.1054 j.t. ze zm,), opodatkowaniu ww. podatkiem podlega przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa m.in. w drodze darowizny, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych. Z przytoczonego przepisu w sposób wyraźny wynika, że opodatkowaniu tym podatkiem podlega przekazanie nieodpłatnie towarów wykonywane przez podatników VAT w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Natomiast w zaistniałym stanie faktycznym darowizna zostanie dokonana z majątku prywatnego Wnioskodawcy, co oznacza, iż transakcja ta będzie dokonana całkowicie poza prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą, a więc jako taka nie będzie podlegać opodatkowaniu VAT.

Stanowisko Wnioskodawcy zbieżne jest ze stanowiskiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu przedstawionym w wyroku z dnia 5 grudnia 2012 r., sygn. akt: I SA/Op 372/12, w którym WSA wskazuje, że "nie może być mowy o działaniu w charakterze podatnika podatku od towarów i usług w przypadku sprzedaży przez daną osobę jej majątku prywatnego (osobistego), tj. takiego, który nie jest przez nią wykorzystywany na potrzeby działalności gospodarczej i nie jest przedmiotem tej działalności". Podobnie wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku z dn. 8 stycznia 2012 r. sygn. akt: I SA/Łd 355/12, stwierdzając, iż "z art. 15 ust. 2 u.p.t.u. wynika, że okazjonalność (sporadyczność) czynności, względnie jednorazowe ich wykonywanie, tworzy z danej osoby podatnika wyłącznie w przypadku, gdy te okazjonalnie lub jednorazowo wykonywane czynności są czynnościami wykonywanymi w związku z działalnością producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody; ww. akty prawne nie pozwalają na opodatkowanie czynności, choćby mogła być ona zdefiniowana jako dostawa towarów lub świadczenie usług w rozumieniu art. 7 i 8 u.p.t.u., jeżeli nie jest ona wykonywana w ramach działalności producentów, handlowców, usługodawców". Ponadto, aby zaistniał obowiązek opodatkowania danej czynności, konieczne jest, by czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Natomiast transakcja dotycząca majątku prywatnego osoby fizycznej, pozostaje poza systemem VAT (przykładowo wyrok ETS z 4 października 1995 r. w sprawie C-291/92 Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht.).

Mając na uwadze powyższe uznać należy, iż nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna przekazuje nieodpłatnie towary nie wykorzystywane na potrzeby jego działalności gospodarczej i nie objęte przedmiotem działalności, a wchodzące w skład jego majątku prywatnego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala bowiem na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przekazanie zatem w drodze darowizny znaku towarowego należącego do majątku prywatnego Wnioskodawcy nie będzie podlegało opodatkowaniu VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności został zdefiniowany w art. 7 i art. 8 ustawy. W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do postanowień art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

W definicji świadczenia usług sformułowanej na potrzeby ustawy o podatku od towarów i usług mieści się darowizna praw własności przemysłowej, ponieważ w takim przypadku dochodzi do przeniesienia praw do wartości niematerialnych i prawnych.

Zgodnie z art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121), przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Jak wynika z powyższego darowizna jest umową cywilnoprawną, cechującą się nieodpłatnością oraz przysporzeniem majątkowym tylko jednej ze stron umowy.

W przypadku przeniesienia praw do wartości niematerialnych i prawnych w drodze darowizny, dotychczasowy właściciel przenosi na nabywcę prawo do tych wartości.

Należy więc przyjąć, że przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, dokonywane przez podatnika, traktowane jest jako czynność odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Nie każda czynność stanowiąca świadczenie usług, w rozumieniu art. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Podatnikami - według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W świetle zaś definicji zawartej w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem, świadczenie usług będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu świadczącego te usługi, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, że nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Jeżeli dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód i jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności nie noszą znamion działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie o VAT, to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2, podmiotu dokonującego tych czynności nie można uznać za podatnika VAT.

Taka właśnie sytuacja występuje w przypadku zbycia przez daną osobę majątku prywatnego. Majątek taki nabywany jest bowiem na własne potrzeby danej osoby, a nie z przeznaczeniem do działalności gospodarczej, w tym handlowej, a zatem jego sprzedaż (w tym przypadku darowizna), nie może być uznana za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania tej osoby za podatnika VAT.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jako osoba fizyczna prowadzi działalność gospodarczą, jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca rozważa dokonanie następującej transakcji: posiada w swoim majątku prywatnym (niezwiązanym z działalnością gospodarczą) znak towarowy słowno-graficzny (posiadający prawo ochronne na terytorium RP). Opisany powyżej znak towarowy Wnioskodawca planuje przekazać w formie darowizny członkowi najbliższej rodziny (ojcu). Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia VAT w związku z wytworzeniem znaku towarowego. Wnioskodawca nie wykorzystywał znaku towarowego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Ze wskazanych na wstępie regulacji wynika, że świadczenie usług, co do zasady, jest opodatkowane podatkiem od towarów i usług. W świetle zaś definicji zawartej w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem, świadczenie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego przeniesienia praw do wartości niematerialnych i prawnych, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Analizując przedstawiony opis sprawy stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawca nie wykorzystywał znaku towarowego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, to nie można powiedzieć, że Wnioskodawca w związku z przekazaniem ww. praw w drodze darowizny będzie podejmował w przedmiocie tych praw działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

W związku z przedstawionym opisem sprawy stwierdzić należy, że brak jest przesłanek pozwalających uznać Wnioskodawcę z tytułu darowizny znaku towarowego za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Jak wcześniej wyjaśniono, aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT nie wystarcza stwierdzić jedynie czynności opodatkowanej np. w postaci usługi, lecz wymagane jest określenie podmiotu świadczącego usługi w tym przypadku dokonującego darowizny praw własności do znaku towarowego, za występującego w związku z darowizną jako podatnika podatku od towarów i usług. W niniejszej sprawie takich przesłanek brak.

Taki wniosek wynika z faktu, że Wnioskodawca nie wykorzystywał znaku towarowego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Zatem Wnioskodawca dokonując darowizny prawa własności do znaku towarowego będzie korzystał z prawa do rozporządzania majątkiem osobistym, który nie był związany z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Reasumując, dokonana przez Wnioskodawcę darowizna prawa własności do znaku towarowego, nie będzie stanowiła działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy i nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawca w związku z ww. darowizną będzie korzystał z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, co oznacza, że nie wypełni przesłanek zdefiniowanych w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy i nie wystąpi w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.