IPTPP4/443-136/13-4/BM - Podatek od towarów i usług w zakresie opodatkowania oraz dokumentowania faktu obciążenia kosztami kontrahentów przez spółkę.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 28 lutego 2013 r. (data wpływu 4 marca 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 21 maja 2013 r. (data wpływu 27 maja 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania oraz dokumentowania faktu obciążenia kosztami kontrahentów przez Spółkę - jest nieprawidłowe.

W dniu 4 marca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania oraz dokumentowania faktu obciążenia kosztami kontrahentów przez Spółkę.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 21 maja 2013 r. (data wpływu 27 maja 2013 r.) o doprecyzowanie stanu faktycznego oraz własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka jest zarejestrowanym podatnikiem VAT. Przedmiotem działalności Spółki jest produkcja oraz sprzedaż opakowań. Asortyment produktów Spółki obejmuje produkcję opakowań na papierosy, opakowań zbiorczych oraz wkładów do opakowań na papierosy.

Spółka produkuje i sprzedaje opakowania określonym kontrahentom. Organizacja sprzedaży opakowań odbywa się poprzez skierowanie zamówienia do Spółki (tzw. kontraktu) określającego kod produktu, jego skrócony opis, ilość sztuk produktu, cenę jednostkową sztuki opakowania oraz cenę obejmującą wartość całego zamówienia, termin w jakim towar ma być wyprodukowany, miejsce dostawy. Po otrzymaniu zamówienia Spółka przystępuje do produkcji opakowań, lecz nie dokonuje ich dostawy. Na mocy złożonego zamówienia (kontraktu) Spółka obowiązana jest do zapewnienia w określonym, w treści zamówienia czasie odstępności opakowań w ilości wskazanej w zamówieniu. Po wyprodukowaniu opakowań są one składowane do czasu otrzymania pisma od kontrahenta w sprawie ich dostawy. Dostawa wyprodukowanych przez Spółkę opakowań nie może się odbyć bez otrzymania przez Spółkę kolejnego dokumentu od kontrahenta potwierdzającego termin i miejsce dostawy (tzw. PO/call-off).

W związku z zamówieniami składanymi przez kontrahentów, Spółka nabywa materiały niezbędne w procesie wytwarzania opakowań dla danego kontrahenta oraz składuje wyprodukowane opakowania, utrzymując ich dostępność dla kontrahenta przez czas określony w zamówieniu.

Zdarza się, że po złożeniu zamówienia, kontrahent Spółki informuje ją, że wyprodukowane opakowania są dla niego zbędne. Wówczas nie żąda ich dostarczenia, jednocześnie wnosząc o ich zniszczenie. Odbywa się to na wyraźne żądanie kontrahenta przesłane w formie wiadomości mailowej która zawiera informację o kodzie towaru, jego ilość, numer zamówienia (kontraktu). Decyzja kontrahenta o braku odbioru opakowań oraz wystosowaniu żądania ich zniszczenia pozostaje poza wpływem Spółki. Składane zamówienia, zwierają informacje wcześniej wskazane i nie regulują kwestii braku odbioru opakowań oraz ich zniszczenia.

W sytuacji podjęcia przez kontrahenta decyzji o zniszczeniu opakowań, Spółka obciąża kontrahenta kosztami związanymi z wyprodukowaniem opakowań objętych zamówieniem. Wysokość kosztów odpowiada cenie określonej uprzednio w złożonym przez niego zamówieniu, czyli szkodzie poniesionej w tym zakresie przez Spółkę w związku z brakiem odbioru opakowań przez kontrahenta. W ramach powyższego Spółka nie wykonuje żadnych dodatkowych czynności na rzecz swoich kontrahentów.

Opisane zdarzenie obejmują zarówno zaistniałe transakcje z kontrahentami jak i transakcje przyszłe.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 21 maja 2013 r. Wnioskodawca wskazał, iż współpracę Spółki z kontrahentami w zakresie produkcji opakowań oprócz zamówień (tzw. kontraktów) nie regulują umowy z kontrahentami.

W braku umów z kontrahentami nie jest pomiędzy stronami uregulowana kwestia rezygnacji przez kontrahenta z zamówionych opakowań. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego rezygnacja z dostarczenia opakowań jest każdorazową decyzją kontrahenta. Kontrahent Spółki informuje ją, że wyprodukowane opakowania są dla niego zbędne. Wówczas nie żąda ich dostarczenia, jednocześnie wnosząc o ich zniszczenie. Odbywa się to na wyraźne żądanie kontrahenta przesłane w formie wiadomości mailowej która zawiera informację o kodzie towaru, jego ilość, numer zamówienia (kontraktu). Decyzja kontrahenta o braku odbioru opakowań oraz wystosowaniu żądania ich zniszczenia pozostaje poza wpływem Spółki. Składane zamówienia, zawierają informacje wcześniej wskazane i nie regulują kwestii braku odbioru opakowań oraz ich zniszczenia.

Oprócz zamówień brak jest dodatkowych umów z kontrahentami. W dotychczasowej praktyce Spółki w momencie rezygnacji z zamówienia, Spółka obciążała kontrahentów fakturą VAT przyjmując, iż zniszczenie towarów stanowi odpłatne świadczenie usług na rzecz kontrahenta. Podstawą do tego była informacja mailowa kontrahenta o rezygnacji z zamówienia wraz z wnioskiem o ich zniszczenie. Spółka powzięła jednak wątpliwości co do takiej praktyki, co stanowiło podstawę do wystąpienia z wnioskiem o interpretację przepisów prawa podatkowego w tej sprawie.

Wyjaśniająco Spółka wskazuje, iż kwoty, którymi obciąża kontrahentów są to kwoty odpowiadające cenie określonej uprzednio w złożonym przez kontrahenta zamówieniu. W swojej praktyce Spółka przyjmuje, że równowartość ceny określonej w zamówieniu odpowiada szkodzie spółki poniesionej w związku z brakiem odbioru opakowań oraz ich zniszczeniem. Spółka nie obciąża dodatkowo kontrahenta innymi kosztami zniszczenia opakowań. Przejmuje ten ciężar na siebie. Od kontrahenta otrzymuje jedynie równowartość uprzednio złożonego zamówienia, w sytuacji gdy kontrahent nie żąda dostarczenia opakowań.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymywane przez Spółkę kwoty w wysokości kosztów zniszczenia gotowych opakowań przeznaczonych dla konkretnego kontrahenta, otrzymywane od tego kontrahenta nie stanowią wynagrodzenia z tytułu odpłatnej dostawy towarów lub odpłatnego świadczenia usług, a zatem nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i nie muszą być dokumentowane wystawieniem faktury VAT, a jedynie notą księgową.

Zgodnie z art. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), dalej również: u.p.tu., opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie zaś z art. 7 ust. 1 u.p.t.u. zasadniczo przez dostawę towarów, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast według art. 8 ust. 1 u.p.t.u. przez świadczenie usług, rozumie się co do zasady każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

W świetle przywołanych przepisów, aby czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług powinna stanowić jedną z powyżej wymienionych czynności a także musi być to czynność wykonana odpłatnie.

W przypadku dostawy towarów za przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel uznaje się przeniesienie ekonomicznego władztwa nad towarami. Taka interpretacja tego pojęcia pozwala na zachowanie jednolitej wykładni tej czynności w państwach członkowskich (patrz: T. Michalik, VAT. Komentarz. Wyd. 8, Warszawa 2012, komentarz do art. 7 VAT, Legalis).

Natomiast aby określona czynność mogła zostać uznana za świadczenie usług powinny w art. 8 ust. 1 u.p.t.u. być spełnione pewne kryteria. Przede wszystkim w świetle poglądów doktryny i orzecznictwa świadczenie usług ma miejsce gdy istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść (choćby potencjalną) (patrz: A. Bartosiewicz, R. Kubacki Komentarz do art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług, Lex). Innymi słowy powinien istnieć związek pomiędzy zapłatą za dokonanie czynności, a czynnością która ma być opodatkowania. Określona czynność podlega opodatkowaniu wtedy, gdy istnieje związek prawny między stronami, w ramach którego następuje świadczenie dwustronne, wzajemne.

Czynność nie podlega opodatkowaniu, jeżeli świadczenie jednej ze stron nie znajduje odpowiednika w świadczeniu drugiej strony.

W przedstawionym stanie faktycznym, w przypadku zniszczenia opakowań nie dochodzi do spełnienia świadczenia polegającego na wyprodukowaniu i dostarczeniu na rzecz kontrahenta opakowań. Kontrahent nie otrzymuje korzyści ze zniszczonych opakowań, nie może z nich korzystać, ani nimi rozporządzać. Kontrahent nie otrzymuje ekwiwalentnego świadczenia od Spółki. Stąd nie dochodzi zarówno do odpłatnej dostawy towarów jaki odpłatnego świadczenia usług na rzecz kontrahenta. Spółka natomiast niszcząc opakowania ponosi szkodę w swoim majątku.

Zgodnie z art. 471 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), dalej: k.c., dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W przypadku spełnienia dyspozycji przywołanego przepisu, po jednej ze stron stosunku zobowiązaniowego (umowy) dochodzi do powstania szkody. Zakres odpowiedzialności odszkodowawczej reguluje, w takich okolicznościach, art. 361 k.c. Treść tego przepisu wskazuje, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (art. 361 § 1 i 2 k.c.).

W przedstawionym stanie faktycznym, wraz ze zniszczeniem opakowań Spółka ponosi szkodę. Szkoda spowodowana jest nienależytym wykonaniem umowy przez kontrahenta, który nie odbiera wyprodukowanych opakowań, pomimo wcześniejszego ich zamówienia. W ten sposób kontrahent narusza postanowienia łączącej strony umowy nawiązanej poprzez złożenie zamówienia przez kontrahenta oraz jego przyjęcie przez Spółkę, a następnie jego realizację. Szkoda Spółki obejmuje materiały zużyte do wyprodukowania opakowań, czas, siłę roboczą oraz utracone korzyści w postaci braku sprzedaży wyprodukowanych opakowań. W związku z tym Spółka celem wyrównania poniesionej szkody obciąża kontrahenta kwotą odszkodowania odpowiadającą wysokości środków które otrzymałaby jako wynagrodzenie za realizację zamówienia, które nie zostaje wykonane z przyczyn leżących po stronie zamawiającego kontrahenta.

W świetle powyższego kwota otrzymywana przez Spółkę, w związku ze zniszczeniem opakowań, stanowi dla niej odszkodowanie. Zapłata kontrahentów z tego tytułu nie stanowi wynagrodzenia za świadczone usługi czy też dostawę towarów. Stanowisko to znajduje potwierdzenie w poglądach doktryny:

Klasycznym przykładem sytuacji, gdy pomimo przepływu środków pieniężnych pomiędzy dwiema stronami nie występuje czynność opodatkowana, ze względu na brak "świadczenia na rzecz" kontrahenta, jest wypłata odszkodowania lub kary umownej. Wypłata odszkodowania lub kary umownej ma charakter sankcyjny, jest najczęściej konsekwencją spowodowania zdarzenia skutkującego powstaniem szkody, niewykonania lub niewłaściwego wykonania zobowiązania umownego przez jedną ze stron transakcji. Podmiot zobowiązany do zapłaty nie otrzymuje żadnego świadczenia wzajemnego. (Jerzy Martini, Przemysław Skorupa, Marek Wojda VAT 2010. Komentarz. Warszawa 2010).

Prawidłowość stanowiska Spółki znajduje również potwierdzenie w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 listopada 2011 r. III SA/Wa 671/11.

Spółka otrzymując odszkodowanie nie powinna dokumentować tego zdarzenia fakturą VAT, ponieważ nie jest to odpłatna dostawa towarów ani odpłatne świadczenie usług, lecz powinna wystawiać w tym zakresie notę księgową, obciążając kontrahenta.

W piśmie z dnia 21 maja 2013 r., będącym uzupełnieniem wniosku, Wnioskodawca wskazał, iż w nawiązaniu do przedstawionych powyżej wyjaśnień Spółka wskazuje, że w jej ocenie otrzymywane przez Spółkę kwoty odpowiadające równowartości ceny określonej w zamówieniu, w związku z rezygnacją z dostarczenia opakowań oraz ze zniszczeniem gotowych opakowań przeznaczonych dla konkretnego kontrahenta, otrzymywane od tego kontrahenta nie stanowią wynagrodzenia z tytułu odpłatnej dostawy towarów lub odpłatnego świadczenia usług, a zatem nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i nie muszą być dokumentowane wystawieniem faktury VAT, a jedynie notą księgową.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Należy jednak zaznaczyć, iż nie każde działanie, powstrzymanie się od działania, czy tolerowanie czynności lub sytuacji, może zostać uznane za usługę w rozumieniu przepisów ustawy.

Aby tak się stało muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

* w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

* świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych.

Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Przez sprzedaż, stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy, rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest produkcja oraz sprzedaż opakowań. Asortyment produktów Wnioskodawcy obejmuje produkcję opakowań na papierosy, opakowań zbiorczych oraz wkładów do opakowań na papierosy. Wnioskodawca produkuje i sprzedaje opakowania określonym kontrahentom. Organizacja sprzedaży opakowań odbywa się poprzez skierowanie zamówienia do Wnioskodawcy (tzw. kontraktu) określającego kod produktu, jego skrócony opis, ilość sztuk produktu, cenę jednostkową sztuki opakowania oraz cenę obejmującą wartość całego zamówienia, termin w jakim towar ma być wyprodukowany, miejsce dostawy. Po otrzymaniu zamówienia Wnioskodawca przystępuje do produkcji opakowań, lecz nie dokonuje ich dostawy. Na mocy złożonego zamówienia (kontraktu) Wnioskodawca obowiązany jest do zapewnienia w określonym, w treści zamówienia czasie odstępności opakowań w ilości wskazanej w zamówieniu. Po wyprodukowaniu opakowań są one składowane do czasu otrzymania pisma od kontrahenta w sprawie ich dostawy. Dostawa wyprodukowanych przez Wnioskodawcę opakowań nie może się odbyć bez otrzymania przez Wnioskodawcę kolejnego dokumentu od kontrahenta potwierdzającego termin i miejsce dostawy (tzw. PO/call-off).

W związku z zamówieniami składanymi przez kontrahentów, Wnioskodawca nabywa materiały niezbędne w procesie wytwarzania opakowań dla danego kontrahenta oraz składuje wyprodukowane opakowania, utrzymując ich dostępność dla kontrahenta przez czas określony w zamówieniu.

Zdarza się, że po złożeniu zamówienia, kontrahent Wnioskodawcy informuje Go, że wyprodukowane opakowania są dla niego zbędne. Wówczas nie żąda ich dostarczenia, jednocześnie wnosząc o ich zniszczenie. Odbywa się to na wyraźne żądanie kontrahenta przesłane w formie wiadomości mailowej która zawiera informację o kodzie towaru, jego ilość, numer zamówienia (kontraktu). Decyzja kontrahenta o braku odbioru opakowań oraz wystosowaniu żądania ich zniszczenia pozostaje poza wpływem Spółki. Składane zamówienia, zwierają informacje wcześniej wskazane i nie regulują kwestii braku odbioru opakowań oraz ich zniszczenia.

W sytuacji podjęcia przez kontrahenta decyzji o zniszczeniu opakowań, Spółka obciąża kontrahenta kosztami związanymi z wyprodukowaniem opakowań objętych zamówieniem. Wysokość kosztów odpowiada cenie określonej uprzednio w złożonym przez niego zamówieniu, czyli szkodzie poniesionej w tym zakresie przez Spółkę w związku z brakiem odbioru opakowań przez kontrahenta. W ramach powyższego Spółka nie wykonuje żadnych dodatkowych czynności na rzecz swoich kontrahentów.

Odnosząc powyższe do przedstawionej przez Wnioskodawcę sytuacji, należy stwierdzić, iż Wnioskodawca przyjmując zamówienie (kontrakt) kontrahenta zobowiązuje się do określonego działania na rzecz tego kontrahenta, zatem stosunek łączący Wnioskodawcę z kontrahentem ma charakter zobowiązaniowy. Wnioskodawca zobowiązał się do wyprodukowania towarów na rzecz kontrahenta. W opisie sprawy wskazano, że zdarzają się sytuacje, gdy kontrahent rezygnuje z odbioru opakowań i Wnioskodawca "obciąża kontrahenta kosztami związanymi z wyprodukowaniem opakowań objętych zamówieniem. Wysokość kosztów odpowiada cenie określonej uprzednio w złożonym przez niego zamówieniu (...)". Zatem kwoty którymi Wnioskodawca obciąża kontrahenta, nierozerwalnie związane z produkcją opakowań, są wynagrodzeniem za realizację przez Wnioskodawcę zamówienia w postaci wyprodukowania opakowań, gdyż tylko koszty wyprodukowania opakowań objętych zamówieniem są elementem kalkulacyjnym tego wynagrodzenia. Okoliczność poniesienia ww. kosztów przez Spółkę jest więc ściśle związana z wykonaniem świadczenia do którego Spółka się zobowiązała przyjmując zamówienie (kontrakt). Za określone w kontrakcie działanie Spółka otrzymuje przedmiotowe kwoty pieniężne. Wobec powyższego kwoty te stanowią formę wynagrodzenia za działania Wnioskodawcy, które wypełniają definicję usług, o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i ze względu na ich odpłatny charakter podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W ocenie tut. Organu, koszty, którymi Wnioskodawca obciąża swoich kontrahentów w przypadku rezygnacji przez nich z odbioru towarów, nie stanowią odszkodowania.

Przepisy podatkowe nie zawierają definicji odszkodowania, zatem w tym zakresie należy posiłkować się przepisami prawa cywilnego. Na gruncie prawa cywilnego odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto między zdarzeniem, a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy.

Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) rozróżnia dwa podstawowe rodzaje odpowiedzialności: kontraktową, która powstaje z mocy umowy i odnosi się do przypadków niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (art. 471 k.c.) oraz deliktową, czyli wynikającą z czynów niedozwolonych (art. 415 k.c.).

Zgodnie z treścią art. 471 Kodeksu cywilnego, dłużnik zobowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W świetle wyżej przytoczonego przepisu, na gruncie stosunków cywilnoprawnych szkoda polega na nienależytym wykonaniu, bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika, istnieniu adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem, a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania.

Co do zasady obowiązek pokrycia szkody powstaje z uwagi na dokonanie czynności zabronionej (ex delicto) lub w wyniku niewykonania lub nieprawidłowego wykonania postanowień umowy (ex contracto). Podkreślając, że decydujące znaczenie dla oceny skutków prawnych umów w stosunkach pomiędzy stronami ma ich treść, a nie nazwa, stwierdzić należy, iż w ocenie tut. Organu, kwoty pieniężne, którymi Wnioskodawca obciąża kontrahenta nie posiadają cech odszkodowania za poniesioną szkodę, gdyż nie zaistniały okoliczności, które w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego powodowałyby szkodę i determinowały wypłatę odszkodowania. Kontrahent Wnioskodawcy, który w wyniku podjętej przez siebie decyzji rezygnuje z odbioru towarów, w związku z wystawioną przez Wnioskodawcę fakturą, zwróci Wnioskodawcy poniesione na realizację zamówienia, koszty.

Reasumując, kwot, którymi Spółka obciąża kontrahentów nie można uznać za odszkodowanie w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego, lecz należy je potraktować jako formę wynagrodzenia za świadczenie usług wynikających z zamówienia (kontraktu), podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, stosownie do art. 5 ust. 1 ustawy.

Odnosząc się natomiast do kwestii dotyczącej dokumentowania obciążenia kontrahentów powyższymi kosztami notą księgową należy wskazać, iż wyżej stwierdzono, że koszty, którymi Wnioskodawca obciąża swoich kontrahentów, stanowią wynagrodzenie za świadczenie usług przez Wnioskodawcę, które podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle powyższego obciążenie kontrahenta kosztami związanymi z wyprodukowaniem opakowań objętych zamówieniem, które stanowią wynagrodzenie za świadczenie usług przez Spółkę, winno być udokumentowane wystawioną przez Wnioskodawcę fakturą, a nie notą księgową.

Odnosząc się do cytowanych przez Wnioskodawcę poglądów doktryny, należy stwierdzić, iż nie mają one zastosowania w niniejszej sprawie z uwagi na fakt, że dotyczą one wypłaty odszkodowania czy kary umownej, co jak wyżej stwierdzono, w niniejszej sprawie nie zachodzi.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w...., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.