IPTPP3/4512-166/15-4/BM

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 24 lipca 2015 r. Izba Skarbowa w Łodzi IPTPP3/4512-166/15-4/BM

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważniania do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. , poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 12 maja 2015 r. (data wpływu 18 maja 2015 r.), uzupełniony pismem z dnia 15 lipca 2015 r. (data wpływu 20 lipca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia 100% podatku VAT od paliwa i kosztów eksploatacji samochodu - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 maja 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie 100% odliczenia podatku VAT, od paliwa i kosztów eksploatacji samochodu.

Przedmioty wniosek został uzupełniony pismem z dnia 15 lipca 2015 r. (data wpływu 20 lipca 2015 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (ostatecznie doprecyzowany w uzupełnieniu wniosku).

Od dnia 2 stycznia 2013 r. Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wykonywania pozostałych instalacji budowlanych PKD 43.29.Z., które polegają na montażu instalacji tryskaczowej. Działalność opodatkowana jest ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych oraz podatkiem VAT opłacanym kwartalnie.

Siedzibę firmy Wnioskodawczyni zgłosiła pod adres miejsca zamieszkania, a usługi Wnioskodawczyni świadczy głównie na terenie całego kraju.

W miesiącu kwietniu 2014 r. Wnioskodawczyni zakupiła samochód ciężarowy jest to nowy fabrycznie samochód z 2014 r., który posiada świadectwo homologacji z oznaczeniem rodzaju N1/samochód ciężarowy podrodzaj BB masa własna 2138,0 kg, dopuszczalna ładowność 1362,0 kg, dopuszczalna masa całkowita pojazdu 3500 kg, liczba miejsc siedzących 3.

Jednak jeszcze przed wykupem ww. pojazdu Wnioskodawczyni postanowiła dokonać w nim zmiany polegającej na zamontowaniu drugiego rzędu siedzeń, który jest niezbędny z uwagi na fakt świadczenia usług na terenie całego kraju i dojazdu na miejsce wraz z pracownikami, oraz osobami zatrudnionymi na umowy cywilno-prawne.

Po przeprowadzonej zmianie wystawiony został dokument certyfikat-oświadczenie o danych i informacjach o pojeździe niezbędnych do rejestracji i ewidencji pojazdów, z którego wynika, że samochód należy do rodzaju ciężarowy, podrodzaju BB Van, liczba miejsc siedzących 7.

Sądząc, że samochód Wnioskodawczyni spełnia wymogi do odliczenia 100% podatku VAT do stacji kontroli pojazdów Wnioskodawczyni udała się dopiero w miesiącu maju. Tam jednak odmówiono Wnioskodawczyni wydania stosownego zaświadczenia, ponieważ samochód nie spełnia wymogów art. 86a ust. 9 pkt 1, 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym w miesiącu maju Wnioskodawczyni złożyła do Urzędu Skarbowego informację VAT-26 i zaprowadziła ewidencję przebiegu pojazdów.

W miesiącu zakupu tj. kwietniu Wnioskodawczyni wykazała do odliczenia 50% podatku VAT, a pozostałą część Wnioskodawczyni wykazała w formie korekty w poz. 43 deklaracji za II kwartał 2014 r.

Od miesiąca maja Wnioskodawczyni prowadzi zgodnie z art. 86a ust. 1 pkt 6 i 7 ustawy o podatku od towarów i usług szczegółową ewidencję przebiegu pojazdu.

Jednocześnie zgodnie z art. 86a pkt 4 Wnioskodawczyni określiła zasady używania i parkowania pojazdu w prowadzonej działalności gospodarczej.

Z ww. dokumentów wynika, że samochód jest wykorzystywany wyłącznie do prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej. Pojazd służy do przewozu narzędzi i materiałów budowlanych z siedziby firmy gdzie znajduje się miejsce parkowania samochodu do miejsca pracy gdzie świadczona jest usługa oraz do poruszania się w celu załatwiania niezbędnych czynności związanych z wykonaniem usługi.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, iż w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Faktury dotyczące zakupu paliwa oraz wydatków związanych z eksploatacją przedmiotowego samochodu wystawiane są na firmę Wnioskodawczyni.

W związku z eksploatacją samochodu, o którym mowa w pytaniu ponoszone są koszty na zakup paliwa, części, płynów i olei silnikowych oraz napraw. Samochód wykorzystywany jest wyłącznie do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Jest to samochód zakwalifikowany do rodzaju ciężarowy, podrodzaj: BB Van. Dopuszczalna ładowność 1330 kg, liczba miejsc siedzących po zmianach 7, dopuszczalna masa całkowita pojazdu 3500 kg, określona w karcie pojazdu oraz dowodzie rejestracyjnym.

Ww. pojazd zakupiony jest w celu wykorzystywania go wyłącznie w prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej a w szczególności do transportu narzędzi budowlanych oraz materiałów niezbędnych do wykonania usługi. Jednocześnie samochodem tym pracownicy przemieszczają się z miejsca siedziby firmy do miejsca gdzie świadczona jest usługa.

Obiektywną przesłanką wykluczającą możliwość użycia pojazdu do celów niezwiązanych z prowadzoną działalnością, jest określenie zasad jego użytkowania w firmie zgodnie z art. 86a pkt 4 ustawy o VAT, z których wynika, że samochód parkowany jest w siedzibie firmy skąd w każdy poniedziałek wyjeżdża do miejsca świadczenia usługi, gdzie służy do przewożenia materiałów i narzędzi. Po godzinach pracy pracownicy mają obowiązek pozostawienia pojazdu na parkingu udostępnionym przez zleceniodawcę, który znajduje w zależności od sytuacji na terenie budowy bądź w jej pobliżu. Po powrocie do siedziby samochód pozostawiany jest na parkingu bez możliwości jego użycia do celów prywatnych. Wykorzystywanie go do celów prywatnych jest dla Wnioskodawczyni nieopłacalne, ponieważ jest to samochód o dużym spalaniu paliwa. Ponadto znajdują się w nim narzędzia, które pozostają nawet w czasie postoju. Do celów prywatnych Wnioskodawczyni wykorzystuje zakupiony w tym celu samochód osobowy.

Nadzór nad samochodem sprawuje upoważniony do tego pracownik, który jest odpowiedzialny za używanie pojazdu zgodnie z określonymi zasadami używania. Jednocześnie z uwagi na charakter prowadzonej działalności zdarza się, że osoba współpracująca, która sprawuje nadzór prowadzonych budów i jakość wykonywanych prac przez pracowników ma kontrolę również nad używaniem samochodu.

Z pojazdu korzystają pracownicy w ten sposób, że dojeżdżają do miejsca pracy i z powrotem przewożąc nim materiały i narzędzia do wykonania instalacji tryskaczowej. Ponadto w razie potrzeby samochodem dowożone są ze składów budowlanych materiały niezbędne do wykonania zadania.

Pracownicy do siedziby firmy dojeżdżają własnymi pojazdami, lub środkami komunikacji publicznej.

Samochód w ciągu tygodnia po godzinach pracy pozostawiany jest na parkingu w okolicy placu budowy. Zaś w czasie weekendu parkowany jest w siedzibie firmy bez możliwości wykorzystania do celów prywatnych ze względu na to, że jednocześnie służy za magazyn, w którym Wnioskodawczyni przechowuje narzędzia.

Na pytanie: "Czy istnieje nadzór nad używaniem pojazdu w trakcie wykonywania obowiązków służbowych (np. GPS)", Wnioskodawczyni udzieliła odpowiedzi, że nie posiada GPS.

Wnioskodawczyni wskazała, iż dokonała należytej staranności, aby wykluczyć możliwość użycia pojazdu do celów prywatnych własnych i pracowników zaprowadzając szczegółową ewidencję przebiegu pojazdu na zasadach określonych w art. 86a ust. 1 pkt 6 i 7 ustawy o VAT, z której w sposób jasny i przejrzysty wynika, że samochód wykorzystany jest wyłącznie w celach służbowych. W momencie przyjazdu do siedziby firmy sprawdzana jest zgodność stanu licznika z zapisem w ewidencji przebiegu pojazdu.

Zużycie paliwa monitorowane jest ewidencją przebiegu pojazdu. Na jej podstawie ustalane jest faktyczne zużycia paliwa, oraz porównanie otrzymanego wyniku do ilości spalonego przez ten typ samochodu w przeliczeniu na 100 km

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni prawidłowo postępuje odliczając 100% podatku VAT od paliwa i kosztów eksploatacji samochodu.

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie doprecyzowanym w uzupełnieniu wniosku), zgodnie z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o VAT pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, określony został w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdów, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą. W związku z powyższym po odmówieniu wydania stosownego zaświadczenia przez stację kontroli pojazdów Wnioskodawczyni złożyła w tutejszym Urzędzie Skarbowym deklarację VAT-26 i zaprowadziła ewidencję przebiegu pojazdów na zasadach określonych w art. 86a ust. 1 pkt 7 oraz pkt 8 ustawy o VAT. Jednocześnie Wnioskodawczyni określiła zasady wykorzystywania oraz miejsca parkowania samochodu. W związku z tym, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawczyni świadczy usługi na terenie całego kraju, samochód Wnioskodawczyni udostępnia do przewozu niezbędnych narzędzi oraz materiałów na miejsca wykonania usługi pracownikom oraz osobom, z którymi ma podpisane umowy cywilnoprawne. Na miejscu, w części ładunkowej pojazdu przechowywane są narzędzia, oraz materiały związane z wykonaniem usługi. Ponadto samochodem dowożone są ze składów budowlanych niezbędne materiały do wykonania instalacji tryskaczowych, co potwierdza szczegółowa ewidencja przebiegu pojazdu. Po powrocie samochód jest parkowany pod adresem zgłoszonym we wpisie CEIDG, jako główne miejsce Wykonywania działalności gospodarczej i jednocześnie adresem zamieszkania. Rozpoczynając działalność gospodarczą Wnioskodawczyni nie miała wątpliwości, co do zgłoszenia siedziby firmy pod adresem miejsca zamieszkania ze względu na charakter działalności, która może być świadczona na terenie całego kraju. Jednocześnie przepisy ustawy o swobodzie działalności gospodarczej nie zabraniają rejestrować działalność pod adresem miejsca zamieszkania, tak jak jest w przypadku Wnioskodawczyni. Pod tym adresem ze względów bezpieczeństwa znajduje sia również miejsce parkowania samochodu wskazane w określonych przez Wnioskodawczynię zasadach użytkowania pojazdu.

Ponadto Wnioskodawczyni informuje, że decydując się na zakup ww. samochodu i wprowadzając w nim określone wcześniej w opisanym stanie faktycznym zmiany konstrukcyjne miały na celu dostosować pojazd do wymogów jakie Wnioskodawczyni musi spełnić, żeby świadczyć usługi wynikające z profilu prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej. Jednocześnie Wnioskodawczyni chciałaby zaznaczyć, że przedmiotowy samochód jest jedynym używam w działalności środkiem transportu. Do celów prywatnych Wnioskodawczyni posiada samochód osobowy.

W ocenie Wnioskodawczyni ma ona prawo do odliczania podatku VAT w pełnej wysokości od zakupu paliwa i kosztów eksploatacji samochodu, ponieważ spełniła wszystkie wymogi, jakie nakłada na nią ustawa o VAT. Zgodnie z art. 86a ust. 1 pkt 6 i 7 ustawy o podatku od towarów i usług Wnioskodawczyni zaprowadziła szczegółową ewidencję przebiegu pojazdu, oraz na podstawie art. 86a pkt 4 ww. ustawy określiła zasady jego używania. Z tych dokumentów jednoznacznie wynika, że samochód Wnioskodawczyni wykorzystuje wyłącznie do prowadzonej działalności gospodarczej. Ponadto Wnioskodawczyni uważa, że dokonała należytej staranności, aby wykluczyć możliwość użycia pojazdu do celów prywatnych własnych lub pracowników.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą. W myśl tego przepisu zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Przedstawiona zasada wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych z VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Kwestie dotyczące zasad odliczania i rozliczania na gruncie podatku VAT wydatków dotyczących samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 tony regulują przepisy art. 86a ustawy.

Przez pojazdy samochodowe, stosownie do art. 2 pkt 34 ustawy, rozumie się pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Zgodnie z art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika.

Zgodnie z art. 86a ust. 2 ustawy, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

1.

nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;

2.

używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;

3.

nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

Ww. przepisy wprowadzają ograniczenie w odliczeniu podatku naliczonego w odniesieniu do wszystkich wydatków, m.in. z tytułu nabycia, leasingu, zakupu paliw do napędu, czy też innych wydatków eksploatacyjnych dotyczących pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, przeznaczonych do użytku "mieszanego", tj. wykorzystywanych zarówno do celów związanych z opodatkowaną działalnością gospodarczą, jak i do celów użytku prywatnego.

Stosownie do art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a ustawy, przepis ust. 1 nie ma zastosowania w przypadku gdy pojazdy samochodowe są wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

W myśl art. 86a ust. 4 ustawy, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

1.

sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub

2.

konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

W myśl art. 86a ust. 6 ustawy, ewidencja przebiegu pojazdu jest prowadzona od dnia rozpoczęcia wykorzystywania pojazdu samochodowego wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika do dnia zakończenia wykorzystywania tego pojazdu wyłącznie do tej działalności.

Na podstawie art. 86a ust. 12 ustawy, podatnicy wykorzystujący wyłącznie do działalności gospodarczej pojazdy samochodowe, dla których są obowiązani prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu, mają obowiązek złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego informację o tych pojazdach w terminie 7 dni od dnia, w którym poniosą pierwszy wydatek związany z tymi pojazdami.

Jednocześnie należy zauważyć, że stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 312), zwanej dalej: "ustawą nowelizującą", obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika do dnia 30 czerwca 2015 r. paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu:

1.

samochodów osobowych;

2.

innych niż samochody osobowe pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowite nieprzekraczającej 3,5 tony, w których liczba miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy wynosi:

a.

1 - jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 425 kg,

b.

2 - dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 493 kg,

c.

3 lub więcej - jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 500 kg.

Przepis ust. 1 nie dotyczy pojazdów samochodowych, które są wykorzystywane przez podatnika wyłącznie do działalności gospodarczej (art. 12 ust. 2 ww. ustawy).

Z analizy cyt. wyżej przepisów wynika, że zgodnie z ogólną zasadą przewidzianą w art. 86a ust. 1 ustawy, od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia 50% kwoty podatku naliczonego. Ustawodawca przyjął założenie, że konstrukcja pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony sprawia, że pojazdy te - co do zasady - wykorzystywane są w celach "mieszanych", tj. zarówno do celów związanych z działalnością gospodarczą, jak i do celów niezwiązanych z tą działalnością. Przez wykorzystywanie "mieszane" należy rozumieć, że w odniesieniu do pojazdu wykorzystywanego w działalności gospodarczej istnieje możliwość jego użycia również do celów niezwiązanych z tą działalnością, tj. do celów prywatnych.

Odliczenie VAT w pełnej wysokości przysługuje m.in. w odniesieniu do wydatków związanych z pojazdami wykorzystywanymi wyłącznie do działalności gospodarczej. Dla celów pełnego odliczania VAT - fakt wykorzystywania ich wyłącznie do działalności musi być rozpatrywany w kategoriach obiektywnych. W celu dokonania pełnego odliczenia podatku VAT muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki, tj. sposób wykorzystania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza w ustalonych przez niego zasadach ich używania, wyklucza ich użycie do celów prywatnych oraz wykluczenie użytku prywatnego musi zostać potwierdzone prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu.

Wskazać należy, że przepisy ustawy nie określają w jaki sposób podatnik ma zapewnić w przedsiębiorstwie wyeliminowanie użytku prywatnego używanych w nim pojazdów samochodowych dla celów pełnego odliczenia podatku naliczonego. Przykładowo może tego dokonać za pomocą wprowadzonych regulaminów, umów, zarządzeń wraz z podjęciem dodatkowych działań zabezpieczających ich wykonanie. Działania te muszą być dostosowane do specyfiki działalności przedsiębiorstwa i sposobu używania dla jego celów pojazdów. Określone przez podatnika zasady używania pojazdów muszą obiektywnie potwierdzać, że pojazd jest wykorzystywany wyłącznie w działalności gospodarczej i nie ma możliwości innego niż działalność gospodarcza użytku tych pojazdów. Przy czym użytek inny niż działalność gospodarcza należy postrzegać w kategoriach potencjalnej, a nie faktycznej możliwości użytku pojazdu do celów prywatnych.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawczyni, będąca czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wykonywania pozostałych instalacji budowlanych, które polegają na montażu instalacji tryskaczowej. Siedzibę firmy Wnioskodawczyni zgłosiła pod adres miejsca zamieszkania, a usługi Wnioskodawczyni świadczy głównie na terenie całego kraju.

W miesiącu kwietniu 2014 r. Wnioskodawczyni zakupiła samochód ciężarowy jest to nowy fabrycznie samochód z 2014 r., który posiada świadectwo homologacji z oznaczeniem rodzaju N1/samochód ciężarowy podrodzaj BB masa własna 2138,0 kg, dopuszczalna ładowność 1362,0 kg, dopuszczalna masa całkowita pojazdu 3500 kg, liczba miejsc siedzących 3.

Jednak jeszcze przed wykupem ww. pojazdu Wnioskodawczyni postanowiła dokonać w nim zmiany polegającej na zamontowaniu drugiego rzędu siedzeń, który jest niezbędny z uwagi na fakt świadczenia usług na terenie całego kraju i dojazdu na miejsce wraz z pracownikami, oraz osobami zatrudnionymi na umowy cywilno-prawne.

Po przeprowadzonej zmianie wystawiony został dokument certyfikat-oświadczenie o danych i informacjach o pojeździe niezbędnych do rejestracji i ewidencji pojazdów, z którego wynika, że samochód należy do rodzaju ciężarowy, podrodzaju BB Van, liczba miejsc siedzących 7.

Sądząc, że samochód Wnioskodawczyni spełnia wymogi do odliczenia 100% podatku VAT do stacji kontroli pojazdów Wnioskodawczyni udała się dopiero w miesiącu maju. Tam jednak odmówiono Wnioskodawczyni wydania stosownego zaświadczenia, ponieważ samochód nie spełnia wymogów art. 86a ust. 9 pkt 1, 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym w miesiącu maju Wnioskodawczyni złożyła do Urzędu Skarbowego informację VAT-26 i zaprowadziła ewidencję przebiegu pojazdów.

Od miesiąca maja Wnioskodawczyni prowadzi zgodnie z art. 86a ust. 1 pkt 6 i 7 ustawy o podatku od towarów i usług szczegółową ewidencję przebiegu pojazdu. Jednocześnie zgodnie z art. 86a pkt 4 Wnioskodawczyni określiła zasady używania i parkowania pojazdu w prowadzonej działalności gospodarczej. Z ww. dokumentów wynika, że samochód jest wykorzystywany wyłącznie do prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej. Pojazd służy do przewozu narzędzi i materiałów budowlanych z siedziby firmy gdzie znajduje się miejsce parkowania samochodu do miejsca pracy gdzie świadczona jest usługa oraz do poruszania się w celu załatwiania niezbędnych czynności związanych z wykonaniem usługi.

Faktury dotyczące zakupu paliwa oraz wydatków związanych z eksploatacją przedmiotowego samochodu wystawiane są na firmę Wnioskodawczyni. W związku z eksploatacją samochodu, o którym mewa w pytaniu ponoszone są koszty na zakup paliwa, części, płynów i olei silnikowych oraz napraw.

Samochód wykorzystywany jest wyłącznie do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Dopuszczalna ładowność 1330 kg, liczba miejsc siedzących po zmianach 7, dopuszczalna masa całkowita pojazdu 3500 kg, określona w karcie pojazdu oraz dowodzie rejestracyjnym.

Ww. pojazd zakupiony jest w celu wykorzystywania go wyłącznie w prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej a w szczególności do transportu narzędzi budowlanych oraz materiałów niezbędnych do wykonania usługi. Jednocześnie samochodem tym pracownicy przemieszczają się z miejsca siedziby firmy do miejsca gdzie świadczona jest usługa.

Obiektywną przesłanką wykluczającą możliwość użycia pojazdu do celów niezwiązanych z prowadzoną działalnością, jest określenie zasad jego użytkowania w firmie zgodnie z art. 86a pkt 4 ustawy o VAT, z których wynika, że samochód parkowany jest w siedzibie firmy skąd w każdy poniedziałek wyjeżdża do miejsca świadczenia usługi, gdzie służy do przewożenia materiałów i narzędzi. Po godzinach pracy pracownicy mają obowiązek pozostawienia pojazdu na parkingu udostępnionym przez zleceniodawcę, który znajduje w zależności od sytuacji na terenie budowy bądź w jej pobliżu. Po powrocie do siedziby samochód pozostawiany jest na parkingu bez możliwości jego użycia do celów prywatnych. Wykorzystywanie go do celów prywatnych jest dla Wnioskodawczyni nieopłacalne, ponieważ jest to samochód o dużym spalaniu paliwa. Ponadto znajdują się w nim narzędzia, które pozostają nawet w czasie postoju. Do celów prywatnych Wnioskodawczyni wykorzystuje zakupiony w tym celu samochód osobowy.

Nadzór nad samochodem sprawuje upoważniony do tego pracownik, który jest odpowiedzialny za używanie pojazdu zgodnie z określonymi zasadami używania. Jednocześnie z uwagi na charakter prowadzonej działalności zdarza się, że osoba współpracująca, która sprawuje nadzór prowadzonych budów i jakość wykonywanych prac przez pracowników ma kontrolę również nad używaniem samochodu.

Z pojazdu korzystają pracownicy w ten sposób, że dojeżdżają do miejsca pracy i z powrotem przewożąc nim materiały i narzędzia do wykonania instalacji tryskaczowej. Ponadto w razie potrzeby samochodem dowożone są ze składów budowlanych materiały niezbędne do wykonania zadania.

Pracownicy do siedziby firmy dojeżdżają własnymi pojazdami, lub środkami komunikacji publicznej.

Samochód w ciągu tygodnia po godzinach pracy pozostawiany jest na parkingu w okolicy placu budowy. Zaś w czasie weekendu parkowany jest w siedzibie firmy bez możliwości wykorzystania do celów prywatnych ze względu na to, że jednocześnie służy za magazyn, w którym Wnioskodawczyni przechowuje narzędzia.

Wnioskodawczyni wskazała, iż dokonała należytej staranności, aby wykluczyć możliwość użycia pojazdu do celów prywatnych własnych i pracowników zaprowadzając szczegółową ewidencję przebiegu pojazdu na zasadach określonych w art. 86a ust. 1 pkt 6 i 7 ustawy o VAT, z której w sposób jasny i przejrzysty wynika, że samochód wykorzystany jest wyłącznie w celach służbowych. W momencie przyjazdu do siedziby firmy sprawdzana jest zgodność stanu licznika z zapisem w ewidencji przebiegu pojazdu.

Zużycie paliwa monitorowane jest ewidencją przebiegu pojazdu. Na jej podstawie ustalane jest faktyczne zużycia paliwa, oraz porównanie otrzymanego wyniku do ilości spalonego przez ten typ samochodu w przeliczeniu na 100 km

W ocenie tut. Organu, opisany przez Wnioskodawczynię sposób wykorzystania pojazdu samochodowego nie pozwala jednoznacznie uznać, że jest on wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej Wnioskodawczyni. Opisane procedury nie wykluczają użycia tego pojazdu do celów niezwiązanych z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawczyni. W analizowanej sprawie dopuszczenie możliwości parkowania pojazdu na terenie budowy lub w pobliżu placu budowy, podczas wykonywania pracy na budowach, sprawia że możliwe jest użycie tego pojazdu do celów prywatnych.

Ponadto, fakt, że przedmiotowy samochód, w weekendy, parkowany jest w miejscu zamieszkania Wnioskodawczyni, dodatkowo potwierdza, że nie zostanie wypełniony aspekt obiektywny dotyczący niezaistnienia potencjalnych możliwości użytku pojazdu do celów prywatnych. Istnieje realna możliwość wykorzystywania ww. pojazdu przez Zainteresowaną do celów prywatnych. W złożonym wniosku, wprawdzie Wnioskodawczyni podnosi, że do celów prywatnych wykorzystuje samochód osobowy. Jednakże, w sytuacji, gdy zaistnieją okoliczności, że pojazd ten będzie niedostępny dla Wnioskodawczyni, z różnych przyczyn, również losowych, istnieje wysokie prawdopodobieństwo wykorzystania przez Wnioskodawczynię również do realizacji celów prywatnych samochodu będącego przedmiotem wniosku.

W ocenie tut. Organu opisane spektrum wykorzystywania pojazdu - przemieszczanie się pracowników z siedziby firmy do miejsca realizacji prac budowlanych, którymi są budowy oraz parkowanie tego pojazdu na parkingu w okolicy placu budowy powoduje, że nie da się wykluczyć potencjalnej możliwości użycia ww. pojazdu do celów innych niż działalność gospodarcza Wnioskodawczyni.

Ponadto, parkowanie pojazdu - w weekendy - w miejscu zamieszkania, a więc jego bezpośrednia dostępność, umożliwia jego użycie np. w czasie wolnym od prowadzonej działalności, do celów prywatnych (np. prywatne użycie w weekend i w czasie wolnym od obowiązków służbowych). Zapewnienie Wnioskodawczyni, że nie będzie użytkowała tego samochodu do celów prywatnych, nie jest równoznaczne ze stworzeniem przez Wnioskodawczynię stosownych procedur użytkowania tego pojazdu, które wykluczają jego potencjalne użycie do celów prywatnych zarówno przez osoby zatrudnione jak i przez samą Wnioskodawczynię. Przy czym wskazać należy, iż podnoszony przez Wnioskodawczynię fakt przechowywania w pojeździe narzędzi nie wyklucza możliwości jego użycia do celów prywatnych.

Należy zatem stwierdzić, że w opisanych warunkach, stworzone procedury/zasady wykorzystania pojazdu nie wykluczają potencjalnej możliwości wykorzystania go do użytku prywatnego. Powyższe powoduje, że przedmiotowy pojazd nie będzie wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy.

W tej sytuacji bez znaczenia jest, że dla tego samochodu będzie prowadzona ewidencja przebiegu pojazdu oraz, że Wnioskodawczyni poinformowała właściwego naczelnika urzędu skarbowego na odpowiednim formularzu o wykorzystywaniu pojazdu do celów działalności gospodarczej.

Mając na uwadze powołane przepisy oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że skoro - jak wynika z treści wniosku - Wnioskodawczyni wykorzystuje przedmiotowy pojazd do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, to - na podstawie przepisu art. 86a ust. 2 pkt 3 ustawy - Wnioskodawczyni przysługuje prawo do odliczenia podatku w wysokości 50% od wydatków eksploatacyjnych, tj.: zakupu części, płynów i olejów silnikowych oraz napraw.

Odnosząc się z kolei do prawa do odliczenia podatku naliczonego od zakupu paliwa do napędu ww. pojazdu należy wskazać, że do przedmiotowego pojazdu, będącego pojazdem samochodowym innym niż samochód osobowy, jednocześnie niebędącym pojazdem wymienionym w art. 86a ust. 9 ustawy, posiadającym (po zmianach) 7 miejsc siedzących oraz dopuszczalną ładowność przekraczającą 500 kg, nie będzie miał zastosowania obowiązujący do dnia 30 czerwca 2015 r. zakaz odliczenia podatku naliczonego od nabywanego paliwa, wynikający z art. 12 ustawy nowelizującej. Zatem Wnioskodawczyni - stosownie do art. 86a ust. 2 pkt 3 ustawy - przysługuje prawo do odliczenia 50% kwoty podatku naliczonego przy nabyciu paliwa wykorzystywanego do napędu ww. pojazdu, pod warunkiem, że nie zachodzą ograniczenia, o których mowa w art. 88 ustawy o podatku od towarów i usług.

Mając zatem na uwadze obowiązujące przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni, odliczając 100% podatku VAT od zakupu paliwa i wydatków eksploatacyjnych, nie postępuje prawidłowo.

W związku z rozstrzygnięciem w niniejszej interpretacji, stanowisko Wnioskodawczyni, zgodnie z którym Wnioskodawczyni ma prawo do odliczenia podatku w pełnej wysokości od zakupu paliwa i wydatków eksploatacyjnych, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcęi stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl