IPTPP3/443A-54/13-4/BJ - Ewidencja sprzedanych wyrobów węglowych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 5 października 2013 r. (data wpływu 9 października 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 18 grudnia 2013 r. (data wpływu 24 grudnia 2013 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie ewidencji sprzedanych wyrobów węglowych - jest prawidłowe.

W dniu 9 października 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie ewidencji sprzedanych wyrobów węglowych.

W związku z faktem, iż wniosek zawierał braki formalne, tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 18 grudnia 2013 r. poprzez uzupełnienie opisu stanu faktycznego oraz własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Zmiana przepisów w dziedzinie podatku akcyzowego, w zakresie dotyczącym wyrobów węglowych, jaka weszła w życie dnia 20 września 2013 r., wprowadziła obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przez pośredniczący podmiot węglowy. Ewidencja dotyczy sprzedaży wyrobów na rzecz finalnego nabywcy węglowego. Dane, jakie powinna obejmować ww. ewidencja, zostały spisane w art. 91a ustawy o podatku akcyzowym. Jednym z nich jest przymus podawania numerów dokumentów dostawy lub innych dokumentów używanych w jego charakterze oraz wskazania danych nabywcy.

Odpowiadając na wezwanie z dnia 12 grudnia 2013 r., dotyczące uzupełnienia wniosku z dnia 5 października 2013 r. o wydanie interpretacji podatkowej w zakresie podatku akcyzowego odnośnie zasad prowadzenia ewidencji sprzedaży wyrobów węglowych przez pośredniczący podmiot węglowy wyjaśniono co następuje:

1. wniosek dotyczy wyrobów węglowych objętych poz. CN 2701, a dokładnie węgla kamiennego klasyfikowanego jako węgiel pozostały, do kodu CN 2701 19 00;

2. Wnioskodawca jest pośredniczącym podmiotem węglowym zarejestrowanym i znajdującym się w wykazie zamieszczonym na stronach Ministerstwa Finansów;

3. Wnioskodawca wykonuje czynności sprzedaży węgla do innego pośredniczącego podmiotu węglowego oraz do finalnego nabywcy węglowego. W tym ostatnim przypadku, część sprzedaży, adresowana do gospodarstw domowych i innych podmiotów wymienionych w art. 31a ustawy o podatku akcyzowym, podlega zwolnieniu. Pozostała ilość sprzedawanego węgla jest obłożona akcyzą;

4. Wnioskodawca zużywa też zakupiony węgiel na własne cele związane z ogrzewaniem budynku mieszkalnego, jak i pomieszczeń dotyczących prowadzonej działalności gospodarczej, w efekcie Wnioskodawca dokonuje częściowego samoopodatkowania i odnosi to do węgla wykorzystywanego do celów niepodlegających zwolnieniu;

5. operacje sprzedaży są dokumentowane paragonami, fakturami VAT. W przypadku dostaw podlegających zwolnieniu od akcyzy, dodatkowo jest wystawiany dokument dostawy. Dokumentu tego nie stosuje Wnioskodawca przy sprzedaży do 200kg.

6. Wnioskodawca, z uwagi na przymus wynikający z nowelizacji ustawy o podatku akcyzowym, a dokładnie ze względu na zapisy art. 91a tej ustawy, prowadzi ewidencje sprzedaży oraz ewidencje użycia. Jego wątpliwości zaś dotyczą sposobu ich prowadzenia, a dokładnie ewidencji sprzedaży w zakresie dostaw objętych akcyzą, jak i sprzedaży zwolnionej z tego podatku, dokumentowanej jedynie paragonem.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy ww. ewidencja powinna obejmować sprzedaż wyrobów węglowych objętych akcyzą.

2. Czy ww. ewidencja powinna dotyczyć sprzedaży wyrobów w ilości do 200 kg, gdy nie występuje dokument dostawy i gdy zazwyczaj nie są znane dane nabywcy (sprzedaż paragonowa).

Zdaniem Wnioskodawcy, ad. 1 - ewidencja sprzedaży, o której mowa w art. 91a ustawy o podatku akcyzowym, nie powinna dotyczyć sprzedaży wyrobów węglowych z naliczaną akcyzą.

Ad.2 Ewidencja sprzedaży wymieniona w art. 91a ww. ustawy pomija dostawy w ramach sprzedaży paragonowej.

Ad. I. Jak czytamy w art. 91a ustawy o podatku akcyzowym, ewidencja sprzedaży wyrobów węglowych obejmuje transakcje dokonywane z udziałem finalnego nabywcy węglowego. Jej treścią, na mocy zapisów pkt 4 ust. 1 ww. przepisu, powinny być między innymi takie dane, jak: numer i data dokumentu dostawy lub innego dokumentu go zastępującego. Jednocześnie z treści ww. normy nie wynika, aby te dane były podawane fakultatywnie. Brak jest bowiem zapisów mogących na to explicite wskazywać. W efekcie dane dotyczące dokumentu dostawy są wymagane obligatoryjnie. Przy tym dodać trzeba, że wprowadzanie do obrotu prawnego dokumentu dostawy ma miejsce, gdy sprzedaż do ww. odbiorców obejmuje dostawy węgla podlegające zwolnieniu z akcyzy (vide art. 31a ust. 3 ustawy). Okoliczność ta zatem wprost dowodzi, iż ewidencja sprzedaży odwołująca się do ww. dokumentu może dotyczyć wyłącznie dostaw zwolnionych z ww. podatku.

Jednocześnie podkreślić trzeba, że sprzedaż wyrobów węglowych z naliczoną akcyzą jest dokumentowana poprzez składanie deklaracji podatkowych AKC-WW. W efekcie już w ten sposób pośredniczący podmiot węglowy rozlicza wspomniane dostawy. Ich dublowanie poprzez odnotowywanie tych faktów w ewidencji sprzedaży byłoby bezzasadne i pozostające w sprzeczności z duchem reformy wprowadzanej na drodze nowelizowanej ustawy. Trzeba też zaznaczyć, że dotychczas tj. przed zmianą przepisów, ww. zdarzenia były podobnie traktowane na gruncie ewidencji podatkowych. Jednocześnie ww. zagadnienia nie były objęte zakresem zmian.

Ad. 2. Sprzedaż paragonowa dotyczy transakcji o niewielkiej wartości i ma zastosowanie w detalicznej dystrybucji węgla. Z tych też powodów, zarówno pod rządami starych, jak i nowych przepisów akcyzowych, ww. dostawy zostały zwolnione z wymogu wystawiania dokumentu dostawy, zachowując przy tym prawo do ulg podatkowych.

Jako wielkość graniczną dla tego typu dostaw wyznaczono ilość na poziomie 200 kg. Cechą immanentną ww. transakcji jest również anonimowość nabywcy, który odstępując od żądania wystawienia faktury, godzi się jedynie na potwierdzenie transakcji poprzez wydanie mu bezimiennego paragonu zakupu.

Przenosząc powyższe na grunt obowiązku prowadzenie ewidencji sprzedaży w sposób nakreślony zapisami art. 91a ust. 1 ustawy, zauważyć trzeba, że taki tryb sprzedaży nie tylko uniemożliwia wskazanie danych w postaci numeru dokumentu dostawy, ale również eliminuje podawanie personaliów nabywcy. W rezultacie, ewentualne braki takiej ewidencji mogą być dość poważne. Za anomalię zaś należy uważać ich uzupełnianie na drodze żądania podawania danych przez nabywcę w chwili wystawienia paragonu. Jest to nie tylko niezgodne z praktykami ustawy o swobodzie działalności gospodarczej i ustawy o ochronie danych osobowych, ale również kłóci się z zamiarami ustawodawcy w dziedzinie akcyzy. Ponadto zauważyć trzeba, iż wymóg legitymowania (ustalenia tożsamości odbiorcy) obejmuje jedynie dostawy na rzecz innego pośredniczącego podmiotu węglowego i dotyczy wyłącznie określenia jego statusu (vide art. 9b ust. 5 ustawy). Brak analogicznych rozwiązań przy dostawach do finalnego nabywcy węglowego, kupującego wyroby węglowe w ilości do 200 kg zwalnia zarówno ze szczególnych wymogów dokumentacyjnych, a tym samym również powinno uwalniać od obowiązków ewidencyjnych.

W uzupełnieniu stanowiska wskazano, że jak już zaznaczono, pierwotnie Wnioskodawca, powołując się na zapisy art. 91a ustawy o podatku akcyzowym, stoi na stanowisku, iż ewidencja sprzedaży wyrobów węglowych powinna obejmować jedynie transakcje dotyczące sprzedaży węgla podlegającego zwolnieniu od akcyzy. Za powyższym przemawia wykładnia literalna ww. normy, a dokładnie treść pkt 4 ust. 1 ww. przepisu, gdzie wymienia się dane, jakie powinny być ujęte w ww. ewidencji. Jej zawartością powinny być między innymi takie dane jak numer i data dokumentu dostawy lub innego dokumentu go zastępującego. Jednocześnie z treści ww. normy nie wynika, aby te dane były podawane fakultatywnie. Brak jest bowiem zapisów mogących na to wskazywać. Ustawodawca bowiem, formułując ww. przepis, nie użył takich zwrotów jak "może" lub "w szczególności", które dopuszczałyby lub rozciągałyby prowadzenie ewidencji też na inne przypadki, w których wspomniany dokument dostawy nie występuje. W efekcie dane dotyczące dokumentu dostawy są wymagane każdorazowo. Przy tym dodać trzeba, że wprowadzanie do obrotu prawnego dokumentu dostawy ma miejsce, gdy sprzedaż do ww. odbiorców, obejmuje dostawy węgla podlegające zwolnieniu z akcyzy (vide art. 31a ust. 3 ustawy). Okoliczność ta zatem wprost dowodzi, iż taka konstrukcja ewidencji sprzedaży odwołująca się do ww. dokumentu, może dotyczyć wyłącznie dostaw zwolnionych z ww. podatku.

Za powyższym przemawia też wykładnia celowościowa. Podkreślić bowiem trzeba, że sprzedaż wyrobów węglowych z naliczoną akcyzą jest dokumentowana poprzez składanie deklaracji podatkowych AKC-WW. W efekcie już w ten sposób pośredniczący podmiot węglowy rozlicza wspomniane dostawy. Odnotowywanie tych faktów w ewidencji sprzedaży byłoby dublowaniem ww. czynności i byłoby niecelowe. Wprawdzie trzeba zauważyć, że ustalanie wielkości wspomnianej akcyzy dla potrzeb sporządzenia ww. deklaracji także odbywa się na podstawie odrębnie wyselekcjonowanych księgowo danych. Ich zbiór jednak nie zawsze posiada elementy zamieszczone w art. 91a ustawy, a przykładem może być sprzedaż paragonowa, gdzie nie występują dane teleadresowe nabywcy. Zatem ww. zbiór nie może być uznany za wypełnianie opisywanych obowiązków. Jego natomiast uzupełnianie, nie tylko jest karkołomne, ale zupełnie zbędne z punktu widzenia interesów ustawodawcy. Dla potrzeb kontroli podatkowych i sprawdzenia prawidłowości rozliczeń akcyzy istotne mogą być jedynie transakcje zwolnione z tego podatku. Te zaś, które ten podatek generują i to w pełnej wysokości wydają się być bezpieczne, tym bardziej, że podatnikiem dla tych czynności jest sprzedawca (zarejestrowany PPW) a nie nabywca, którego dane mają być dodatkowo pozyskiwane. Nadto zestawienie ww. danych (ewidencja oraz deklaracja podatkowa) dają pełen obraz pozwalający zbilansować obrót ilościowy towarów u sprzedawcy. Nadmienić też należy, że podejście jakie obecnie zarysowało się w kwestii rejestrowania wszystkich transakcji, pozostaje w sprzeczności z duchem reformy wprowadzanej na drodze nowelizowanej ustawy. Trzeba zaznaczyć, że dotychczas, tj. przed zmianą przepisów, ww. zdarzenia były podobnie traktowane na gruncie ewidencji podatkowych, tzn. nie musiały być w nich utrwalane i to w sposób tak szczegółowy. Jednocześnie ww. zagadnienia nie były objęte zakresem zmian. W efekcie nowe stanowisko w tym względzie, kreowane przez służby celne, stanowi wyraz dowolności i nadinterpretacji dokonanych przy okazji wprowadzonych zmian prawnych.

Sprzedaż paragonowa dotyczy transakcji o niewielkiej wartości i ma zastosowanie w detalicznej dystrybucji węgla. Z tych też powodów, zarówno pod rządami starych, jak i nowych przepisów akcyzowych, ww. dostawy zostały zwolnione z wymogu wystawiania dokumentu dostawy, zachowując przy tym prawo do ulg podatkowych. Jako wielkość graniczną dla tego typu dostaw wyznaczono ilość na poziomie 200 kg. Cechą immanentną ww. transakcji jest również anonimowość nabywcy, który odstępując od żądania wystawienia faktury godzi się jedynie na potwierdzenie transakcji poprzez wydanie mu jedynie bezimiennego paragonu zakupu.

Przenosząc powyższe na grunt obowiązku prowadzenia ewidencji sprzedaży w sposób nakreślony zapisami art. 91a ust. 1 ustawy zauważyć trzeba, że taki tryb sprzedaży nie tylko uniemożliwia wskazanie danych w postaci numeru dokumentu dostawy, ale również eliminuje podawanie personaliów nabywcy. W rezultacie ewentualne braki takiej ewidencji mogą być dość poważne. Za anomalię zaś należy uważać ich uzupełnianie na drodze żądania podawania danych przez nabywcę w chwili wystawienia paragonu. Jest to nie tylko niezgodne z praktykami ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, która zezwala na taką sprzedaż w sposób bezwarunkowy, ale również zdaje się wchodzić w konflikt z przepisami ustawy o ochronie danych osobowych. Pozyskiwanie bowiem dodatkowych danych osobowych nabywcy, co w przypadku sprzedaży paragonowej może uchodzić za taki zabieg, musi być odpowiednio poparte normami prawa. Nadto taki cel musi być jasno w nich sprecyzowany. Powyższych dyspozycji nie da się wyprowadzić z ustawy o podatku akcyzowym, a tym bardziej zapisów art. 91a, dotyczącym prowadzenia ewidencji sprzedaży.

Również pozostałe przepisy podatkowe (ustawa o podatku VAT i rozporządzenia wykonawcze dotyczące faktur oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących), a także ustawa - Ordynacja podatkowa (art. 67), podawanie ww. danych ograniczają tylko do takich dokumentów, jak rachunki czy faktury. Co więcej ww. dokumenty przy sprzedaży detalicznej są wystawiane wyłącznie na żądanie. Mają więc charakter niewiążący. W efekcie również one znoszą możliwość uzupełniania danych przy dostawach realizowanych dla indywidulanego odbiorcy.

Ponadto zauważyć trzeba, iż wymóg legitymowania (ustalenia tożsamości odbiorcy) obejmuje jedynie dostawy na rzecz innego pośredniczącego podmiotu węglowego i dotyczy wyłącznie określenia jego statusu (vide art. 9b ust. 5 ustawy). Brak analogicznych rozwiązań przy dostawach do finalnego nabywcy węglowego kupującego wyroby węglowe w ilości do 200 kg. zwalnia zarówno ze szczególnych wymogów dokumentacyjnych, a tym samym również powinno uwalniać od obowiązków ewidencyjnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym, zwaną dalej "ustawą" (Dz. U. z 2011 r. Nr 108, poz. 626 z późn. zm.), ustawa określa opodatkowanie podatkiem akcyzowym, zwanym dalej "akcyzą", wyrobów akcyzowych oraz samochodów osobowych, organizację obrotu wyrobami akcyzowymi, a także oznaczanie znakami akcyzy.

W myśl art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy, określenie "wyroby akcyzowe" oznacza - wyroby energetyczne, energię elektryczną, napoje alkoholowe, wyroby tytoniowe oraz susz tytoniowy, określone w załączniku nr 1 do ustawy.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1a ustawy, użyte w ustawie określenie "wyroby węglowe" oznacza - wyroby energetyczne, określone w poz. 19-21 załącznika nr 1 do ustawy;

Zgodnie z treścią wskazanego załącznika, do wyrobów akcyzowych zalicza się:

* węgiel; brykiety, brykietki i podobne paliwa stałe wytwarzane z węgla - jeżeli są przeznaczone do celów opałowych, klasyfikowane do kodu CN 2701 (poz. 19 załącznika),

* węgiel brunatny (lignit), nawet aglomerowany, z wyłączeniem gagatu - jeżeli jest przeznaczony do celów opałowych, klasyfikowany do kodu CN 2702 (poz. 20 załącznika),

* koks i półkoks, z węgla, węgla brunatnego (lignitu) lub torfu, nawet aglomerowany; węgiel retortowy - jeżeli są przeznaczone do celów opałowych, klasyfikowany do kodu CN 2704 00 (poz. 21 załącznika).

Podmiot zużywający to podmiot mający miejsce zamieszkania, siedzibę lub miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, który wyroby akcyzowe objęte zwolnieniem od akcyzy ze względu na ich przeznaczenie zużywa na cele uprawniające do zwolnienia - art. 2 ust. 1 pkt 22 lit. a ustawy.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 23c ustawy, finalny nabywca węglowy to podmiot, który:

- niebędący pośredniczącym podmiotem węglowym.

Pośredniczący podmiot węglowy to zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 23a ustawy, podmiot mający siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium kraju:

- który pisemnie powiadomił właściwego naczelnika urzędu celnego o tej działalności.

W myśl art. 9a ust. 1 ustawy, w przypadku wyrobów węglowych przedmiotem opodatkowania akcyzą jest:

Za sprzedaż wyrobów węglowych, zgodnie z art. 9a ust. 2 ustawy uznaje się ich:

Zgodnie z art. 9a ust. 4 ustawy, w przypadku sprzedaży wyrobów węglowych sprzedawca jest obowiązany ustalić, czy sprzedaje te wyroby pośredniczącemu podmiotowi węglowemu czy finalnemu nabywcy węglowemu.

W przypadku sprzedaży wyrobów węglowych pośredniczącemu podmiotowi węglowemu, zgodnie z art. 9a ust. 5 ustawy, sprzedawca może zażądać od niego przedstawienia potwierdzenia przyjęcia powiadomienia o zamiarze rozpoczęcia działalności gospodarczej jako pośredniczący podmiot węglowy, a w razie odmowy jego przedstawienia może odmówić sprzedaży wyrobów węglowych po cenie nieuwzględniającej akcyzy.

Zgodnie z art. 31a ust. 1 ustawy, zwalnia się od akcyzy czynności podlegające opodatkowaniu, których przedmiotem są wyroby węglowe przeznaczone do celów opałowych:

Warunkiem zwolnienia, o którym mowa w ust. 1, zgodnie z art. 31a ust. 3 pkt 1 ustawy jest, w przypadku sprzedaży wyrobów węglowych na terytorium kraju finalnemu nabywcy węglowemu - wystawienie przez podmiot sprzedający wyroby węglowe dokumentu dostawy lub faktury, jeżeli określa ona pozycję CN wyrobów węglowych, ich ilość w kilogramach i ich przeznaczenie uprawniające do zwolnienia od akcyzy, oraz potwierdzenie podpisem nabycia tych wyrobów przez finalnego nabywcę węglowego.

Zgodnie z art. 31a ust. 4 ustawy, podpis potwierdzający nabycie wyrobów węglowych przez finalnego nabywcę węglowego, o którym mowa w ust. 3 pkt 1, może zostać złożony:

Zgodnie z art. 38 ust. 1 ustawy wydano rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 16 września 2013 r. w sprawie dokumentu dostawy, ewidencji wyrobów akcyzowych objętych zwolnieniem od akcyzy ze względu na ich przeznaczenie, warunków i sposobu ich zwrotu oraz środków skażających alkohol etylowy (Dz. U. , poz. 1108).

W myśl § 2 ust. 1 pkt 5 ww. rozporządzenia, dokument dostawy jest wystawiany przez pośredniczący podmiot węglowy sprzedający wyroby węglowe zwolnione od akcyzy, o których mowa w art. 31a ust. 1 ustawy, zwane dalej "wyrobami węglowymi zwolnionymi" - w przypadku:

- gdy nie została wystawiona faktura lub faktura korygująca.

Na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 38 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy, wydano rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 16 września 2013 r. w sprawie warunków stosowania niektórych zwolnień od podatku akcyzowego (Dz. U. , poz. 1109).

Jak wynika z § 4 pkt 1 ww. rozporządzenia, w przypadku sprzedaży na terytorium kraju przez pośredniczący podmiot węglowy finalnemu nabywcy węglowemu korzystającemu ze zwolnienia, o którym mowa w art. 31a ust. 1 ustawy, wyrobów węglowych w ilości nieprzekraczającej 200 kg jednorazowo, dla zastosowania zwolnienia od akcyzy nie muszą być spełnione warunki, o których mowa w art. 31a ust. 3 ustawy.

W myśl ww. przepisu rozporządzenia, w sytuacji gdy pośredniczący podmiot węglowy sprzedaje finalnemu nabywcy węglowemu korzystającemu ze zwolnienia, o którym mowa w art. 31a ust. 1 ustawy, wyroby węglowe w ilości nieprzekraczającej 200 kg jednorazowo, dla zastosowania zwolnienia od akcyzy, podmiot sprzedający nie musi wystawiać dokumentu dostawy lub faktury zastępującej dokument dostawy.

Zatem taka sprzedaż jest potwierdzona paragonem z kasy fiskalnej.

Z art. 91a ust. 1 ustawy wynika, że pośredniczący podmiot węglowy dokonujący sprzedaży wyrobów węglowych na terytorium kraju finalnemu nabywcy węglowemu jest obowiązany prowadzić ewidencję wyrobów węglowych zawierającą następujące dane:

Zatem, jak wynika z art. 91a ust. 1 pkt 4 ustawy, ewidencja wyrobów węglowych obejmuje transakcje sprzedaży wyrobów węglowych, potwierdzone wystawionym dokumentem dostawy albo innym dokumentem zastępującym dokument dostawy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jako zarejestrowany pośredniczący podmiot węglowy dokonuje sprzedaży węgla objętego kodem CN 2701 19 00 do pośredniczącego podmiotu węglowego oraz do finalnego nabywcy węglowego. Sprzedaż węgla do gospodarstw domowych i innych podmiotów wymienionych w art. 31a ustawy o podatku akcyzowym, podlega zwolnieniu. Pozostała ilość sprzedawanego węgla jest obłożona akcyzą. Wnioskodawca zużywa też zakupiony węgiel na własne cele związane z ogrzewaniem budynku mieszkalnego, jak i pomieszczeń dotyczących prowadzonej działalności gospodarczej. Wnioskodawca dokonuje częściowego samoopodatkowania w odniesieniu do węgla wykorzystywanego do celów niepodlegających zwolnieniu. Transakcje sprzedaży są dokumentowane paragonami i fakturami VAT. W przypadku dostaw podlegających zwolnieniu od akcyzy, dodatkowo jest wystawiany dokument dostawy. Dokumentu tego nie stosuje Wnioskodawca przy sprzedaży do 200kg. Wnioskodawca ze względu na zapisy art. 91a tej ustawy, prowadzi ewidencje sprzedaży oraz ewidencje użycia.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą sposobu prowadzenia ewidencji sprzedaży w zakresie dostaw objętych akcyzą, jak i sprzedaży zwolnionej z tego podatku, dokumentowanej jedynie paragonem.

Zdaniem Wnioskodawcy ewidencja sprzedaży, o której mowa w art. 91a ustawy, nie powinna dotyczyć zarówno sprzedaży wyrobów węglowych z naliczaną akcyzą, jak i sprzedaży do 200 kg jednorazowo wyrobów węglowych do celów zwolnionych czyli tzw. sprzedaży paragonowej.

Mając na uwadze powyższe przepisy prawa oraz okoliczności sprawy przedstawione we wniosku, należy stwierdzić, iż nie ma obowiązku wskazywania w ewidencji wyrobów węglowych, o której mowa w 91a ustawy:

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Inne kwestie przedstawione w opisanym zaistniałym stanie faktycznym, które nie zostały objęte pytaniem oraz własnym stanowiskiem w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Należy podkreślić, iż w postępowaniu w przedmiocie wydania interpretacji, Organ dokonał oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego, natomiast nie dokonuje jakichkolwiek własnych ustaleń faktycznych związanych z postępowaniem podatkowym, o którym mowa w Dziale IV Ordynacji podatkowej. Bowiem wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej wyznacza granice rozpoznawania danej sprawy i jest rozpatrywany zgodnie z Rozdziałem 1a Działu II Ordynacji podatkowej, który nie przewiduje w tym trybie prowadzenia postępowania podatkowego zmierzającego do ustalenia stanu faktycznego.

Należy zatem zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie sprawy. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego zdarzenia przyszłego, jak również w przypadku ustalenia w toku prowadzonego postępowania podatkowego odmiennego stanu sprawy niż przedstawiony we wniosku, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.