IPTPP2/4512-635/15-3/IR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) i w związku z art. 16 ustawy z dnia 10 września 2015 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. , poz. 1649, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. , poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 9 grudnia 2015 r. (data wpływu 11 grudnia 2015 r.) uzupełnionym pismem z dnia 29 stycznia 2016 r. (data wpływu 1 lutego 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT dla świadczonych usług faktoringu niepełnego - jest prawidłowe.

W dniu 11 grudnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT dla świadczonych usług faktoringu niepełnego.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 29 stycznia 2016 r. poprzez doprecyzowanie opisu sprawy oraz kwestie związane z reprezentacją.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe.

Bank Spółdzielczy w... (dalej: "Bank" lub "Wnioskodawca") wprowadził do swojej oferty produktowej usługę faktoringu niepełnego (z regresem). Świadczenie usług faktoringu przez Bank odbywa się w oparciu o umowę faktoringu, która określa zasady świadczenia przez Bank (faktora) usług faktoringowych na rzecz klienta (faktoranta), tj. nabywania przez Bank niewymagalnych wierzytelności z tytułu umów handlowych za dostawy towarów lub świadczenie usług, przysługujących faktorantowi wobec jego odbiorców (dalej: "Wierzytelności") oraz świadczenie przez Bank innych usług z tym związanych.

Integralną część umowy faktoringu stanowią: (i) Szczegółowe Warunki Umowy Faktoringu; (ii) Lista Odbiorców; (iii) Karta Wzorów Podpisów; (iv) Tabela Opłat i Prowizji oraz (v) Regulamin świadczenia usług faktoringowych przez Bank Spółdzielczy (dalej: "Regulamin").

Z powyższych dokumentów wynika, że Bank zobowiązuje się do nabywania i finansowania Wierzytelności faktoranta wobec jego odbiorców. Finansowanie oznacza wypłatę przez Bank faktorantowi zaliczki, czyli kwoty pieniężnej stanowiącej część ceny za nabywaną i zaakceptowaną do finansowania przez Bank Wierzytelność, określoną procentowo dla poszczególnych odbiorców (kontrahentów faktoranta) - dalej: "Zaliczka".

Bank zobowiązany jest do finansowania Wierzytelności do kwoty zaangażowania (kwoty będącej na dany dzień sumą wypłaconych Zaliczek przez Bank, pomniejszoną o spłaty dokonane przez odbiorcę lub faktoranta) nieprzekraczającej limitu faktoranta oraz przyznanym poszczególnym odbiorcom limitów odbiorców.

Finansowanie Wierzytelności odbywa się w następujących okresach:

* od dnia wypłaty przez Bank Zaliczki do terminu płatności Wierzytelności (określonym na wystawionej przez faktoranta fakturze);

* w ciągu 30 dni kalendarzowych tolerowanego przez Bank opóźnienia lub zwłoki bezpośrednio po terminie płatności Wierzytelności (dalej: "Okres Dodatkowego Finansowania");

* w ustalonym w umowie okresie opóźnienia lub zwłoki po terminie płatności Wierzytelności rozpoczynającym się w następnym dniu kalendarzowym po Okresie DodatkowegoFinansowania (dalej: "Okres Tolerowanego Opóźnienia").

W ramach świadczonych usług faktoringowych Bank świadczy usługi faktoringu niepełnego, to znaczy faktorant ponosi odpowiedzialność za wypłacalność swojego odbiorcy i w przypadku, gdy ten okaże się niewypłacalny, faktorant zobowiązuje się do spełnienia w całości świadczenia wynikającego z Wierzytelności, która podlegała finansowaniu wraz z odsetkami oraz innymi opłatami (regres)

Bank oferuje dwa podstawowe produkty faktoringowe (usługi):

Na te inne czynności określone umową faktoringu składają się, w przypadku opóźnienia odbiorcy w spłacie Wierzytelności, następujące czynności Banku:

* w Okresie Dodatkowego Finansowania:

a. Bank będzie informował o opóźnieniu odbiorcę i faktoranta, poprzez ustalony w umowie sposób komunikacji,

b. Bank wezwie odbiorcę w terminach wysyłania monitów do zapłaty Wierzytelności,

c. Bank będzie nawiązywać kontakt telefoniczny z odbiorcą w celu poinformowania go o pozostawaniu w opóźnieniu (zwłoce) w zapłacie za określoną Wierzytelność,

* w Okresie Tolerowanego Opóźnienia:

a. Bank będzie informować odbiorcę o braku zapłaty Wierzytelności w terminie płatności,

b. Bank podejmuje próby polubownego odzyskania Wierzytelności, stale monitorując jej zapłatę,

c. Bank wyśle do odbiorcy wezwanie do zapłaty,

d. Bank będzie informował faktoranta o braku zapłaty Wierzytelności w terminie płatności oraz o przysługującym mu regresie,

e. Bank podejmuje próby uzyskania zlecenia windykacyjnego od faktoranta;

f. Bank może podjąć, wedle swego uznania, przewidziane prawem działania zmierzające do odzyskania kwoty Wierzytelności wraz z poniesionymi kosztami.

Nabycie Wierzytelności przez Bank od faktoranta następuje według ich wartości nominalnej (cena brutto określona w fakturze wystawionej przez faktoranta na rzecz odbiorcy). Zapłata za nabytą Wierzytelność następuje w dwóch częściach, tj. poprzez zapłatę przez Bank Zaliczki na rzecz faktoranta oraz wypłatę tzw. funduszu gwarancyjnego, który stanowi różnicę pomiędzy wartością nominalną Wierzytelności (wartość Wierzytelności wynikającej z faktury brutto wystawionej przez faktoranta) a wypłaconą przez Bank Zaliczką na rzecz faktoranta. W sumie Zaliczka i fundusz gwarancyjny wypłacone przez Bank opiewają na wartość nominalną nabywanej Wierzytelności (cena nabycia Wierzytelności).

Zgodnie z Regulaminem, Bank zobowiązuje się dokonać zapłaty faktorantowi za nabytą Wierzytelność:

* w przypadku Zaliczki - w terminie do 2 dni roboczych od dnia złożenia przez faktoranta wniosku o finansowanie, otrzymania dodatkowych dokumentów oraz po spełnieniu przez faktoranta innych obowiązków wynikających z umowy faktoringu i Regulaminu,

* w przypadku funduszu gwarancyjnego - w terminie 2 dni roboczych od dnia wpływu od odbiorcy środków za Wierzytelność na rachunek Banku.

Umowa faktoringu przewiduje następujące rodzaje wynagrodzenia na rzecz Banku:

a. Odsetki faktoringowe - Bankowi z tytułu finansowania nabytych Wierzytelności przysługują odsetki faktoringowe płatne miesięcznie z dołu. Odsetki faktoringowe naliczane są przez Bank przez okres faktycznego finansowania tj. od dnia wypłaty Zaliczki (włącznie z tym dniem) do dnia spłaty Wierzytelności przez odbiorcę lub faktoranta (włącznie z tym dniem). Bankowi przysługują następujące Odsetki faktoringowe: (i) za Finansowanie Wierzytelności w okresie od dnia wypłaty Zaliczki (włącznie z tym dniem) do terminu płatności Wierzytelności (włącznie z tym dniem) (ii) w Okresie Dodatkowego Finansowania oraz (iii) w Okresie Tolerowanego Opóźnienia.

b. Prowizja wstępna za przyznanie lub podwyższenie limitu faktoringowego - płatna jednorazowo z góry za rozpatrzenie wniosku faktoringowego i przeprowadzenie innych czynności przygotowawczych do wyznaczenia limitu faktoringowego oraz za zawarcie umowy faktoringu lub podwyższenie limitu faktoringowego. Zapłata prowizji wstępnej warunkuje uruchomienie limitu faktoringowego. Prowizja ta nie podlega zwrotowi.

c. Prowizja operacyjna - prowizja jednorazowa od każdej nabytej Wierzytelności, której wysokość uzależniona jest od długości terminu płatności Wierzytelności. Prowizja operacyjna naliczana jest w momencie zaakceptowania Wierzytelności przez Bank do finansowania.

d. Prowizję za odnowienie limitu faktoringowego - płatna corocznie z góry za kolejne lata obowiązywania umowy faktoringu. Prowizja za odnowienie limitu faktoringowego należna jest Bankowi niezależnie od tego, czy faktorant zgłaszał Bankowi Wierzytelności do nabycia lub finansowania.

e. Prowizja minimalna - należna w przypadku gdy: (i) suma wypłaconych Zaliczek przez Bank faktorantowi w danym miesiącu kalendarzowym jest poniżej wartości obowiązkowego wykorzystania limitu faktoringowego lub gdy (ii) kwota zaangażowania na koniec danego miesiąca kalendarzowego będzie poniżej wartości obowiązkowego wykorzystania limitu faktoringowego.

f. Prowizja za złożenie wniosku o finansowanie w Oddziale Banku.

g. Opłata za złożenie wniosku o finansowanie za pośrednictwem adresu e-mail Banku.

h. Opłata za monit pisemny.

Nadto Wnioskodawca wskazał, iż jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przedstawione w opisie zdarzenia przyszłego/stanie faktycznym prowizje i opłaty oraz odsetki faktoringowe należne Bankowi z tytułu świadczonych przez Bank usług faktoringu niepełnego będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki podstawowej tego podatku (obecnie 23%).

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawione w opisie zdarzenia przyszłego/stanie faktycznym prowizje i opłaty oraz odsetki faktoringowe należne Bankowi z tytułu świadczonych przez Bank usług faktoringu niepełnego będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki podstawowej tego podatku (obecnie 23%).

Zgodnie z art. 41 ust. 1 u.p.t.u., stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1 u.p.t.u. Artykuł 146a pkt 1 u.p.t.u stanowi jednak, że w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

W świetle art. 43 ust. 1 pkt 38 u.p.t.u., zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Z kolei zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 39 u.p.t.u. zwalnia się od podatku usługi w zakresie udzielania poręczeń, gwarancji i wszelkich innych zabezpieczeń transakcji finansowych i ubezpieczeniowych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług, a także zarządzanie gwarancjami kredytowymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Ustawa o podatku od towarów i usług przewiduje również (art. 43 ust. 1 pkt 40 u.p.t.u.) zwolnienie dla usług w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Niezależnie od powyższych przepisów, zgodnie z art. 43 ust. 15 pkt 1 u.p.t.u., zwolnienia, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13 u.p.t.u., nie mają zastosowania do "czynności ściągania długów, w tym faktoringu".

W katalogu usług, do których nie stosuje się zwolnienia od podatku ustawodawca wymienił zatem "czynności ściągania długów" oraz "faktoringu". Zdaniem Wnioskodawcy, ani usługa, ani też umowa faktoringu nie zostały zdefiniowana w przepisach obowiązującego prawa. Umowa ta należy do tzw. umów nienazwanych.

W doktrynie jak i w orzecznictwie przyjmuje się, że podstawowym warunkiem jaki musi być spełniony (ale nie jedynym) by usługa pośrednictwa finansowego była uznana za faktoring, jest przelew wierzytelności. W ramach faktoringu faktor nabywa od faktoranta przysługujące mu wierzytelności handlowe przed terminem ich wymagalności, przez co faktoring stanowi jeden ze sposobów finansowania działalności przedsiębiorcy (faktoranta).

Faktoring polega zatem na:

* finansowaniu działalności faktoranta poprzez nabywanie przez faktora niewymagalnych wierzytelności handlowych z tytułu dokonanych przez faktoranta dostaw towarów lub wyświadczonych przez niego usług,

* wykonywaniu przez faktora na rzecz faktoranta dodatkowych usług związanych z nabywanymi wierzytelnościami.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie uzależnia sposobu opodatkowania usług faktoringu od rodzaju umowy zawartej pomiędzy stronami. Oznacza to, że każdy typ faktoringu (pełny - z regresem oraz niepełny - bez regresu) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki podstawowej tego podatku.

Stanowisko Banku, zgodnie z którym faktoring - niezależnie od jego odmiany - podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki podstawowej znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach indywidualnych wydawanych przez Ministra Finansów. Takie stanowisko zajął m.in.:

* Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 31 października 2012 r. (sygn. IPPP1/443-917/12-2/PR),

* Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 28 lutego 2012 r. (sygn. IBPP2/443-1255/11/IK),

* Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 1 czerwca 2011 r. (sygn. IPPP2-443-272/11-2/IZ),

* Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 17 maja 2011 r. (sygn. IPPP2-443-208/11-2/IZ).

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawione w opisie zdarzenia przyszłego/stanie faktycznym wniosku świadczone przez Bank usługi faktoringu wierzytelnościowego prostego oraz faktoringu wierzytelnościowego odpowiadają przedstawionej powyżej charakterystyce usługi faktoringu i tym samym świadczone przez Bank usługi faktoringu niepełnego powinny podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki podstawnej tego podatku, przewidzianej w art. 41 ust. 1 u.p.t.u.

Biorąc pod uwagę przedstawiony przez Bank opis zdarzenia przyszłego/stan faktyczny, przytoczone przepisy prawa oraz argumentację należy stwierdzić, że całość kwot należnych Bankowi z tytułu świadczonych usług faktoringu niepełnego (przedstawione w opisie zdarzenia przyszłego/stanie faktycznym wniosku prowizje, opłaty oraz odsetki faktoringowe) powinna podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki podstawowej tego podatku (obecnie 23%).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą" opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do treści art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Z cytowanych wyżej przepisów jednoznacznie wynika, że każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czy określonym zachowaniu mieści się w tak sformułowanej definicji usługi.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

W myśl art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121 z późn. zm.), strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Tak więc to strony w umowach cywilnoprawnych określają zakres czynności, które składają się na daną transakcję.

Jednocześnie wskazać należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - na mocy ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Natomiast jak stanowi art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w rozporządzeniach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności przy zastosowaniu obniżonych stawek podatku, bądź zwolnienia od podatku.

I tak, na mocy art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, zwolnione są od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

W myśl art. 43 ust. 13 ustawy, zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41 ustawy, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41.

W świetle art. 43 ust. 14 ustawy, przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Ponadto, zgodnie z zapisem art. 43 ust. 15 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13 nie mają zastosowania do:

Z powyżej cytowanego przepisu wynika, że ustawodawca w katalogu usług do których nie stosuje się zwolnienia od podatku wymienił m.in. czynności ściągania długów, w tym faktoringu.

Należy zauważyć, że wskazane wyżej wyłączenie usług ściągania długów i faktoringu ze zwolnienia od podatku od towarów i usług zgodne jest z przepisem art. 13B (1) (d) Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów państw członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG) (Dz. Urz. WE L Nr 145, str. 1 z późn. zm.), obowiązującej do 31 grudnia 2006 r. Stosownie bowiem do ww. przepisu Państwa Członkowskie zwalniają transakcje, nie naruszając innych przepisów Wspólnoty, na warunkach, które ustalają w celu zapewnienia właściwego i prostego zastosowania zwolnień od podatku i zapobieżenia oszustwom podatkowym, unikaniu opodatkowania lub nadużyciom transakcje, łącznie z negocjacjami, dotyczące depozytu i bieżących rachunków, płatności, transferów, długów, czeków i papierów wartościowych, z wyjątkiem jednakże odzyskiwania długów i faktoringu.

Ponadto, zgodnie z treścią przepisu art. 135 (1) (d) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm), która weszła w życie 1 stycznia 2007 r., państwa członkowskie zwalniają transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności.

Jak wynika z przedstawionych we wniosku okoliczności sprawy Wnioskodawca (Bank) będący zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług wprowadził do swojej oferty produktowej usługę faktoringu niepełnego (z regresem). Świadczenie usług faktoringu przez Bank odbywa się w oparciu o umowę faktoringu, która określa zasady świadczenia przez Bank (faktora) usług faktoringowych na rzecz klienta (faktoranta), tj. nabywania przez Bank niewymagalnych wierzytelności z tytułu umów handlowych za dostawy towarów lub świadczenie usług, przysługujących faktorantowi wobec jego odbiorców (dalej: "Wierzytelności") oraz świadczenie przez Bank innych usług z tym związanych. W ramach świadczonych usług faktoringowych Bank świadczy usługi faktoringu niepełnego, to znaczy faktorant ponosi odpowiedzialność za wypłacalność swojego odbiorcy i w przypadku, gdy ten okaże się niewypłacalny, faktorant zobowiązuje się do spełnienia w całości świadczenia wynikającego z Wierzytelności, która podlegała finansowaniu wraz z odsetkami oraz innymi opłatami (regres). Umowa faktoringu przewiduje następujące rodzaje wynagrodzenia na rzecz Banku: odsetki faktoringowe, prowizje (wstępna, operacyjna, minimalna, za złożenie wniosku i za odnowienie limitu faktoringowego) oraz opłaty (za złożenie wniosku, za monit pisemny).

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy w kwestii opodatkowania podstawową stawką podatku od towarów i usług prowizji, opłat oraz odsetek faktoringowych należnych Bankowi z tytułu świadczonych usług faktoringu niepełnego podkreślić należy, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług nie podlega opłata, prowizja czy też odsetki, lecz czynność stanowiąca świadczenie usług, na poczet bądź z tytułu której zostaje uiszczona należność. Okoliczności sprawy wskazują, iż ww. prowizje, opłaty oraz odsetki faktoringowe należne Wnioskodawcy stanowią wynagrodzenie za świadczone przez Bank usługi faktoringu niepełnego.

Zgodnie z art. 5a ustawy towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Wskazać w tym miejscu również należy, iż określeniem "usługi" w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług objęto obszerny krąg czynności, obejmujący swym zakresem zarówno czynności określone przez stosowne klasyfikacje statystyczne, jak i cały szereg innych świadczeń, które nie są ujęte w tych klasyfikacjach.

W katalogu usług, w odniesieniu do których nie stosuje się zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 15 ustawy, wymieniono m.in. usługi ściągania długów oraz faktoringu, przy czym nie wskazano symbolu PKWiU identyfikującego usługi zawierające się w tej kategorii.

Tym samym, w okolicznościach niniejszej sprawy o wysokości stawki (23% czy zwolnienie) zadecyduje nie klasyfikacja statystyczna a rzeczywisty charakter usługi.

Usługi faktoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. Podstawowym (ale nie jedynym) warunkiem jaki musi być spełniony by usługa pośrednictwa finansowego była uznana za faktoring, jest przelew wierzytelności.

Podkreślić trzeba, że faktoring nie jest samym tylko przelewem wierzytelności. Co prawda w ramach umowy faktoringu dochodzi do przelewu - a częściej przelewu powierniczego wierzytelności - jednak nie jest to jedyna usługa wykonywana przez faktora na rzecz faktoranta. Ważnym jest to, że w ramach faktoringu nabywane są wierzytelności przed otrzymaniem zapłaty od dłużnika, przez co faktoring stanowi jeden ze sposobów finansowania działalności przedsiębiorcy. Można zatem stwierdzić, że taki sposób finansowania działalności przedsiębiorstwa charakteryzuje się tym, że świadczący (faktor) kupuje od wierzyciela (faktoranta) wierzytelności likwidując tym samym luki finansowe oraz wykonuje na jego rzecz dodatkowe usługi.

Ponadto zauważenia wymaga, że skutkiem jaki wywołuje umowa faktoringu jest zmiana osoby wierzyciela. Zmiana ta dokonywana jest w oparciu o przepisy zawarte w Kodeksie cywilnym, w księdze trzeciej, Tytule IX, Dziale 1 - Zmiana wierzyciela. Zgodnie z art. 509 Kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu lub właściwości zobowiązania. Umowa faktoringu niezależnie od wyżej wskazanego skutku jaki wywołuje, tj. zmiany osoby wierzyciela, może powodować także powstanie po stronie świadczącego ją podmiotu także inne skutki, np. zobowiązanie do zapewnienia drugiej stronie umowy finansowania. Umowa ta może zawierać zatem także elementy charakterystyczne dla innych stosunków prawnych, np. umowy pożyczki, kredytu.

W tym miejscu należy wskazać, że ustawa nie uzależnia opodatkowania usług faktoringu od rodzaju umowy zawartej pomiędzy stronami, co oznacza, że każdy typ faktoringu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Faktoring może występować w różnych formach:

* faktoringu właściwego (bez prawa regresu faktora wobec faktoranta);

* faktoringu niewłaściwego (z prawem regresu faktora wobec faktoranta);

* faktoringu mieszanego (z podziałem ryzyka niewypłacalności dłużnika pomiędzy faktorem i faktorantem).

Bez względu na to w jakiej formie usługa faktoringu jest realizowana, świadczenie takie - zgodnie z treścią art. 43 ust. 15 pkt 1 ustawy - nie może korzystać ze zwolnienia od podatku.

Mając zatem na uwadze wyżej powołane przepisy oraz przedstawiony we wniosku opis sprawy, z którego wynika, że Wnioskodawca świadczy usługi faktoringu niepełnego, z tytułu których jako wynagrodzenie otrzymuje prowizje, opłaty oraz odsetki faktoringowe stwierdzić należy, że przedmiotowe świadczenie nie korzysta/nie będzie korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 15 ustawy, lecz podlega/będzie podlegało opodatkowaniu podstawową stawką podatku w wysokości 23%.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.