IPTPP2/4512-572/15-4/JS - Opodatkowanie podatkiem VAT nabycia pakietu wierzytelności handlowych lub pożyczkowych przeterminowanych w nieznacznym stopniu.

Pisma urzędowe
Status:  Aktualne

Pismo z dnia 15 stycznia 2016 r. Izba Skarbowa w Łodzi IPTPP2/4512-572/15-4/JS Opodatkowanie podatkiem VAT nabycia pakietu wierzytelności handlowych lub pożyczkowych przeterminowanych w nieznacznym stopniu.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) i w związku z art. 16 ustawy z dnia 10 września 2015 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. , poz. 1649, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. , poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 13 października 2015 r. (data wpływu 23 października 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 stycznia 2016 r. (data wpływu 7 stycznia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

* opodatkowania podatkiem VAT nabycia pakietu wierzytelności handlowych lub pożyczkowych przeterminowanych w nieznacznym stopniu - jest nieprawidłowe,

* braku opodatkowania podatkiem VAT nabycia pakietu wierzytelności handlowych lub pożyczkowych uznawanych za przeterminowane w znacznym stopniu - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 października 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT nabycia pakietu wierzytelności handlowych lub pożyczkowych przeterminowanych w nieznacznym stopniu, braku opodatkowania podatkiem VAT nabycia ww. pakietu wierzytelności uznawanych za przeterminowane w znacznym stopniu, ustalenia podstawy opodatkowania przy nabyciu ww. pakietów wierzytelności oraz stawki podatku z tytułu nabycia przedmiotowych pakietów wierzytelności.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 4 stycznia 2016 r. o doprecyzowanie opisu sprawy oraz zakresu pytań.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

.... Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Wnioskodawca) prowadzi działalność w zakresie świadczenia windykacji wierzytelności na zlecenie. W ramach prowadzonej przez siebie działalności Wnioskodawca wykonuje na rzecz zleceniodawców czynności polegające w szczególności na:

* telefonicznym kontakcie z dłużnikami i przeprowadzaniu rozmów windykacyjnych;

* zawieraniem porozumień i ugód oraz ustalaniem nowych harmonogramów spłat zadłużenia i nadzorowaniem realizacji tych porozumień i ugód;

* przejmowaniem ruchomości stanowiących zabezpieczenie wierzytelności;

* reprezentowaniu zleceniodawców przed urzędami i sądami w związku z realizacją zleceń windykacyjnych;

* ustalaniu aktualnych danych osobowych i teleadresowych dłużników, składników i miejsca położenia ich majątku.

Wnioskodawca zamierza rozszerzyć zakres prowadzonej dotychczas działalności poprzez oferowanie usług polegających na nabywaniu pakietów wierzytelności handlowych i pożyczkowych od podmiotów, których główna działalność nie obejmuje prowadzenia usług windykacyjnych. Wnioskodawca zamierza nabywać pakiety wierzytelności po cenie niższej niż wartość nominalna wierzytelności, tj. z dyskontem w stosunku do wartości nominalnej. Pakiety wierzytelności nabywane przez Wnioskodawcę będą charakteryzowały się już zapadłymi terminami wymagalności. Przy czym stopień przeterminowania poszczególnych pakietów wierzytelności może być zróżnicowany. Dyskonto w stosunku do wartości nominalnej wierzytelności będzie oznaczało doprowadzenie wartości nabywanych wierzytelności do ich realnej wartości ekonomicznej.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku VAT. Wierzytelności zostaną nabyte na podstawie umowy sprzedaży, tj. będzie to cesja opisana w art. 510 § 1 Kodeksu Cywilnego, która przybierze postać umowy sprzedaży.

Ponadto na pytania zawarte w wezwaniu do uzupełnienia braków formalnych wniosku, Wnioskodawca udzielił następujących odpowiedzi:

A. Dodatkowe informacje dotyczące nabywanych przez Wnioskodawcę wierzytelności w ramach danego pakietu, które to wierzytelnością są w nieznacznym stopniu przeterminowane, tj. termin ich wymagalności przypadał nie wcześniej niż 90 dni przed datą transakcji nabycia pakietu, a tym samym prawdopodobieństwo zapłaty wierzytelności przez dłużników jest znaczne.

1. Czy w związku z nabywaniem pakietów wierzytelności handlowych i pożyczkowych Wnioskodawca otrzyma od zbywcy wierzytelności jakiekolwiek przysporzenie majątkowe (wynagrodzenie). Jeśli odpowiedź będzie twierdząca, to należy wskazać jak zostanie ono określone (np. w określonym procencie odzyskanej kwoty).

Nie ma wynagrodzenia od zbywcy wierzytelności.

2. Czy na etapie nabycia przez Wnioskodawcę pakietów wierzytelności handlowych lub pożyczkowych, różnica między wartością nominalną wierzytelności, którą Wnioskodawca nabędzie, a ceną jej sprzedaży będzie odzwierciedlała rzeczywistą ekonomiczną wartość wierzytelności w chwili jej nabycia.

Tak, dyskonto doprowadza wartość nominalną wierzytelności do jej wartości rynkowej.

3. Czy w związku z nabyciem pakietów wierzytelności handlowych lub pożyczkowych będzie nałożone na Wnioskodawcę jakiekolwiek inne dodatkowe świadczenie na rzecz zbywcy wierzytelności, jeśli tak proszę wskazać jakie.

Nie, nie ma takich ustaleń.

4. Czy poza przelewem wierzytelności handlowych lub pożyczkowych dojdzie do przekazania innego wynagrodzenia dla Wnioskodawcy (np. premii, prowizji).

Nie, nie ma wynagrodzenia dla Wnioskodawcy ze strony zbywcy.

5. Czy w jakichkolwiek umowach zostaną zawarte postanowienia pozwalające na zmianę umówionej ceny sprzedaży w zależności od powodzenia czynności zmierzających do wyegzekwowania nabytych pakietów wierzytelności handlowych lub pożyczkowych.

Nie, cena jest ustalona na dzień transakcji i nie podlega zmianom na skutek działań egzekucyjnych.

6. Czy pomiędzy zbywcą pakietów wierzytelności a Wnioskodawcą będzie istniał odrębny stosunek prawny rodzący obowiązek zapłaty wynagrodzenia w związku z nabyciem przedmiotowych pakietów wierzytelności.

Wnioskodawca płaci na rzecz zbywcy cenę ustaloną w ramach przetargu za dany pakiet wierzytelności. Nie ma dodatkowego wynagrodzenia dla żadnej ze stron umowy.

7. Czy umowa nabycia pakietów wierzytelności ustanowi upoważnienie dla Wnioskodawcy do występowania wobec dłużnika, po to by wyegzekwować wierzytelność na rachunek zbywcy pakietów wierzytelności.

Nie, po nabyciu wierzytelności Wnioskodawca występuje wobec dłużników we własnym imieniu i prowadzi działania egzekucyjne na własny rachunek.

8. Czy Wnioskodawca będzie nabywać pakiety wierzytelności we własnym imieniu na własny rachunek oraz własne ryzyko.

Tak.

9. Czy w związku z upływem terminu wymagalności było prowadzone postępowanie egzekucyjne i upadłościowe, inne (jakie).

Sytuacja w tym zakresie może być różna w stosunku do poszczególnych wierzytelności występujących w ramach danego pakietu. Ze względu na okres przeterminowania do 90 dni, jest bardziej prawdopodobne, że takie działania nie były jeszcze podejmowane.

10. Czy umowa nabycia pakietów wierzytelności handlowych lub pożyczkowych będzie zawierać zastrzeżenia o zwrotnym przeniesieniu wierzytelności.

Nie. Wyjątek stanowi sytuacja, gdy okaże się, że dana wierzytelność nie istnieje lub ma inną wadę niepozwalającą na jej przeniesienie ze zbywcy na Wnioskodawcę.

11. Czy świadczone przez Wnioskodawcę czynności, o których mowa we wniosku, będą dotyczyć:

a. Czynności ściągania długów, w tym factoringu;

b. Usług doradztwa;

c. Usług w zakresie leasingu.

Nie.

B. Dodatkowe informacje dotyczące nabywanych przez Wnioskodawcę wierzytelności w ramach danego pakietu, które to wierzytelności są uznane za trudne i przeterminowane w znacznym stopniu, tj. ich termin wymagalności przypadał wcześniej niż 90 dni przed datą transakcji nabycia pakietu, a tym samym prawdopodobieństwo zapłaty wierzytelności przez dłużników staje się wątpliwe.

1. Czy w związku z nabywaniem pakietów wierzytelności handlowych i pożyczkowych Wnioskodawca otrzyma od zbywcy wierzytelności jakiekolwiek przysporzenie majątkowe (wynagrodzenie). Jeśli odpowiedź będzie twierdząca, to należy wskazać jak zostanie ono określone (np. w określonym procencie odzyskanej kwoty).

Nie ma wynagrodzenia od zbywcy wierzytelności.

2. Czy na etapie nabycia przez Wnioskodawcę pakietów wierzytelności handlowych lub pożyczkowych, różnica między wartością nominalną wierzytelności, którą Wnioskodawca nabędzie, a ceną jej sprzedaży będzie odzwierciedlała rzeczywistą ekonomiczną wartość wierzytelności w chwili jej nabycia.

Tak, dyskonto doprowadza wartość nominalną wierzytelności do jej wartości rynkowej.

3. Czy w związku z nabyciem pakietów wierzytelności handlowych lub pożyczkowych będzie nałożone na Wnioskodawcę jakiekolwiek inne dodatkowe świadczenie na rzecz zbywcy wierzytelności, jeśli tak proszę wskazać jakie.

Nie, nie ma takich ustaleń.

4. Czy poza przelewem wierzytelności handlowych lub pożyczkowych dojdzie do przekazania innego wynagrodzenia dla Wnioskodawcy (np. premii, prowizji).

Nie, nie ma wynagrodzenia dla Wnioskodawcy ze strony zbywcy.

5. Czy w jakichkolwiek umowach zostaną zawarte postanowienia pozwalające na zmianę umówionej ceny sprzedaży w zależności od powodzenia czynności zmierzających do wyegzekwowania nabytych pakietów wierzytelności handlowych lub pożyczkowych.

Nie, cena jest ustalona na dzień transakcji i nie podlega zmianom na skutek działań egzekucyjnych.

6. Czy pomiędzy zbywcą pakietów wierzytelności a Wnioskodawcą będzie istniał odrębny stosunek prawny rodzący obowiązek zapłaty wynagrodzenia w związku z nabyciem przedmiotowych pakietów wierzytelności.

Wnioskodawca płaci na rzecz zbywcy cenę ustaloną w ramach przetargu za dany pakiet wierzytelności. Nie ma dodatkowego wynagrodzenia dla żadnej ze stron umowy.

7. Czy umowa nabycia pakietów wierzytelności ustanowi upoważnienie dla Wnioskodawcy do występowania wobec dłużnika, po to by wyegzekwować wierzytelność na rachunek zbywcy pakietów wierzytelności.

Nie, po nabyciu wierzytelności Wnioskodawca występuje wobec dłużników we własnym imieniu i prowadzi działania egzekucyjne na własny rachunek.

8. Czy Wnioskodawca będzie nabywać pakiety wierzytelności we własnym imieniu na własny rachunek oraz własne ryzyko.

Tak.

9. Czy w związku z upływem terminu wymagalności było prowadzone postępowanie egzekucyjne, upadłościowe, inne (jakie).

Sytuacja w tym zakresie może być różna w stosunku do poszczególnych wierzytelności występujących w ramach danego pakietu. Ze względu na okres przeterminowania ponad 90 dni, jest możliwe, że w stosunku do części wierzytelności działania egzekucyjne były już podejmowane.

10. Czy umowa nabycia pakietów wierzytelności handlowych lub pożyczkowych będzie zawierać zastrzeżenia o zwrotnym przeniesieniu wierzytelności.

Nie. Wyjątek stanowi sytuacja, gdy okaże się, że dana wierzytelność nie istnieje lub ma inną wadę niepozwalającą na jej przeniesienie ze zbywcy na Wnioskodawcę.

11. Czy świadczone przez Wnioskodawcę czynności, o których mowa we wniosku, będą dotyczyć:

a.

czynności ściągania długów, w tym factoringu;

b.

usług doradztwa;

c.

usług w zakresie leasingu.

Nie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w opisanym stanie faktycznym czynność Wnioskodawcy, polegająca na nabyciu pakietu wierzytelności handlowych (w tym wierzytelność główna i naliczone odsetki karne) lub pożyczkowych (w tym wierzytelność główna i naliczone odsetki karne i umowne), podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jako odpłatne świadczenie usług przez Wnioskodawcę, jeżeli:

a.

wierzytelności w ramach danego pakietu są przeterminowane w nieznacznym stopniu, tj. ich termin wymagalności przypadał nie wcześniej niż 90 dni przed datą transakcji nabycia pakietu, a tym samym prawdopodobieństwo zapłaty wierzytelności przez dłużników jest znaczne;

b.

wierzytelności w ramach danego pakietu są uznawane za trudne/przeterminowanie w znacznym stopniu, tj. ich termin wymagalności przypadał wcześniej niż 90 dni przed datą transakcji nabycia pakietu, a tym samym prawdopodobieństwo zapłaty wierzytelności przez dłużników staje się wątpliwe.

W przypadku pozytywnej odpowiedzi na pytanie nr 1a lub 1b, Wnioskodawca zwraca się z następującymi pytaniami:

2. Jaką wartość ma podstawa opodatkowania w przypadku nabycia pakietu wierzytelności, obejmującego wierzytelność główną, naliczone odsetki karne i umowne, za cenę poniżej wartości nominalnej wierzytelności, jeżeli:

a.

wierzytelności w ramach danego pakietu są przeterminowane w nieznacznym stopniu, tj. ich termin wymagalności przypadał w okresie do 90 dni przed datą transakcji nabycia pakietu;

b.

wierzytelności w ramach danego pakietu są uznawane za trudne/przeterminowanie w znacznym stopniu, tj. ich termin wymagalności przypadał wcześniej niż 90 dni przed datą transakcji nabycia pakietu.

3. Jaką stawką podatku od towarów i usług opodatkowana jest usługa świadczona przez Wnioskodawcę na rzecz zbywającego pakiet wierzytelności, w ramach której doszło do nabycia pakietu wierzytelności handlowych lub pożyczkowych przez Wnioskodawcę.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca doprecyzował, że:

Dotyczy pytań 1a i 2a

a. Co Wnioskodawca rozumie przez pojęcie "znaczne".

Przez zwrot "prawdopodobieństwo zapłaty wierzytelności przez dłużników jest znaczne" Wnioskodawca rozumie, że te wierzytelności nie są jeszcze zakwalifikowane do grupy wierzytelności straconych i przez to jest bardziej prawdopodobne niż nie, że w ramach tej populacji wierzytelności dojdzie do spłat w stopniu typowym (obserwowanym w działalności windykacyjnej) dla wierzytelności już przeterminowanych, ale jeszcze nie w tak wysokim stopniu jak 90 dni.

b. Czy zakres ww. pytań dotyczy wierzytelności, w stosunku co do których nie istnieje wątpliwość ściągnięcia długu. Jeżeli tak, to należy podać okoliczności wskazujące na brak ww. wątpliwości.

W stosunku do tych wierzytelności istnieją wątpliwości co do ich ściągnięcia.

c. Czy zakres ww. pytań dotyczy wierzytelności, w stosunku co do których istnieje wątpliwość ściągnięcia długu. Jeżeli tak, to należy podać okoliczności wskazujące na ww. wątpliwości.

W stosunku do tych wierzytelności istnieją wątpliwości co do ich ściągnięcia. Okolicznościami uzasadniającymi wątpliwości jest charakterystyka populacji przeterminowanych wierzytelności - po wejściu w przeterminowanie część wierzytelności nie zostaje nigdy spłacona, zaś cześć wierzytelności będzie spłacona w całości lub w części (część długu będzie musiała zostać umorzona). Przy czym im bardziej wierzytelności są przeterminowane tym większa wątpliwość ich ściągnięcia. Wynika to z doświadczeń windykacyjnych.

Zdaniem Wnioskodawcy,

W zakresie pytania nr 1.

W ocenie Wnioskodawcy, należy uznać, iż czynność Wnioskodawcy, polegająca na nabyciu pakietu wierzytelności handlowych lub pożyczkowych, które nie stanowią wierzytelności trudnych (tekst jedn.: ich termin wymagalności przypadał nie wcześniej niż 90 dni przed datą transakcji nabycia pakietu), podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (dalej: "VAT") na podstawie przepisów ustawy o VAT jako odpłatne świadczenie usług przez Wnioskodawcę na rzecz sprzedającego pakiet wierzytelności.

W ocenie Wnioskodawcy, należy uznać, iż czynność Wnioskodawcy, polegająca na nabyciu pakietu wierzytelności handlowych lub pożyczkowych, które stanowią wierzytelności trudne (tekst jedn.: ich termin wymagalności przypadał wcześniej niż 90 dni przed datą transakcji nabycia pakietu), nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (dalej: "VAT") na podstawie przepisów ustawy o VAT jako odpłatne świadczenie usług przez Wnioskodawcę na rzecz sprzedającego pakiet wierzytelności. Transakcja taka będzie podlegała podatkowi od czynności cywilnoprawnych.

W zakresie pytania nr 2.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż podstawę opodatkowania w przypadku wierzytelności niezakwalifikowanych jako trudne (tekst jedn.: przeterminowanych mniej niż 90 dni) stanowi dyskonto, rozumiane jako różnica między wartością nominalną wierzytelności (tekst jedn.: sumą wierzytelności głównej, naliczonych odsetek karnych i umownych) a ceną należną od Wnioskodawcy.

W przypadku wierzytelności zakwalifikowanych jako trudne (tekst jedn.: przeterminowanych ponad 90 dni) cena płacona przez Wnioskodawcę (ustalona w wyniku zastosowanego dyskonta na poziomie wartości rynkowej) stanowi podstawę do obliczenia obciążenia z tytułu podatku od czynności cywilnoprawnych.

W zakresie pytania nr 3.

Zdaniem Wnioskodawcy, do usługi świadczonej przez Wnioskodawcę na rzecz zbywających pakiety wierzytelności innych niż trudne, zastosowanie znajduje zwolnienie z VAT przewidziane dla usług związanych z długami, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT.

UZASADNIENIE stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Przez dostawę towarów, na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W świetle postanowień art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Z przytoczonych powyżej przepisów jednoznacznie wynika, że każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu, czy określonym zachowaniu mieści się w tak sformułowanej definicji usługi. Aby natomiast uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, na podstawie której za wykonanie usługi należy się świadczącemu wynagrodzenie. Ponadto, musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz odbierającego usługę.

Wierzytelność jest prawem majątkowym, będącym przedmiotem obrotu gospodarczego. Przeniesienie praw do wierzytelności jako niematerialnych praw majątkowych, co do zasady, stanowi świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami art. 509-517 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm., dalej: "k.c."). Zgodnie z treścią art. 509 § 1 k.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Według art. 509 § 2 k.c., wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa.

Przeniesienie wierzytelności następuje - w myśl art. 510 § 1 k.c. - na podstawie umowy np. sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności. Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności, prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie.

W konsekwencji powyższego, w ocenie Wnioskodawcy, nabycie wierzytelności w celu udzielenia finansowania należy kwalifikować do kategorii usług, o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku cesji wierzytelności, o świadczeniu usług można mówić jedynie w odniesieniu do nabywcy tych wierzytelności. Stanowisko takie jest również jednoznacznie potwierdzane przez organy podatkowe oraz sądy administracyjne. Przeniesienie wierzytelności w formie cesji wierzytelności (przelewu wierzytelności) na osobę trzecią w celu uzyskania finansowania, z punktu widzenia pierwotnego wierzyciela, nie jest sprzedażą towarów ani świadczeniem usług. Czynności polegającej na zbyciu wierzytelności po stronie pierwotnego wierzyciela nie można uznać za dostawę towaru, gdyż wierzytelność stanowi prawo majątkowe, które nie mieści się w dyspozycji art. 2 pkt 6 ustawy o VAT. Zbycie wierzytelności nie stanowi również świadczenia usługi, ponieważ jest ono jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu.

Jednocześnie, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza - na mocy art. 15 ust. 2 ustawy o VAT - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z powyższym, należy uznać, iż to Wnioskodawca, jako nabywca pakietu wierzytelności innych niż uznane za trudne (tekst jedn.: których termin wymagalności przypadał w okresie krótszym niż 90 dni przed dniem nabycia pakietu wierzytelności), działając w charakterze podatnika, świadczy na rzecz zbywcy (pierwotnego wierzyciela) usługę. Wierzyciel pierwotny uzyskuje w wyniku transakcji środki na swoją działalność i zostaje pozbawiony obciążeń związanych z dochodzeniem swoich wierzytelności. W zamian Wnioskodawca uzyskuje w szczególności możliwość realizacji dyskonta, które powszechnie przyjmuje się w takich przypadkach za cenę usługi, możliwość naliczenia realizacji odsetek karnych/ustawowych od wierzytelności handlowych i pożyczkowych oraz odsetek umownych od wierzytelności pożyczkowych.

W zakresie czynności polegających na nabywaniu pakietów wierzytelności uznanych za trudne (tekst jedn.: których termin wymagalności przypadał w okresie dłuższym niż 90 dni przed dniem nabycia pakietu wierzytelności), w ocenie Wnioskodawcy, zastosowanie znajdą konkluzje zawarte w wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: "ETS"), w sprawie C-93/10 GFKL oraz w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: "NSA") w składzie 7 sędziów z 19 marca 2012 r. (sygn. akt I FPS 5/11). W przywołanym wyroku ETS rozpatrywał sytuację, w której spółka GFKL na własne ryzyko nabywała trudne wierzytelności (wierzytelności wymagalne, co do których istniała poważna wątpliwość, czy zostaną zaspokojone) po cenie niższej od ich wartości nominalnej.

W opinii Wnioskodawcy, wymieniony wyrok ETS dotyczył nabycia na własne ryzyko wierzytelności trudnych, których stan zaległości w zapłacie czynił wątpliwą perspektywę ich spłaty. W takim stanie faktycznym ETS uznał, że jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość tych wierzytelności w chwili sprzedaży, która jest uzależniona od wątpliwych perspektyw na ich spłatę i zwiększonego ryzyka niewypłacalności dłużników, różnica taka nie stanowi wynagrodzenia w rozumieniu przepisów o VAT, a tym samym - nie mamy do czynienia z odpłatnym świadczeniem usługi.

Warto zauważyć, że o ile pojęcie wierzytelności "trudnych" nie posiada definicji legalnej, to powszechnie przyjmuje się, iż pojęcie to oznacza wierzytelności, co do której zaspokojenia istnieją poważne wątpliwości oraz występują okoliczności, które sprawiają, że jej wyegzekwowanie może nastręczać trudności (stąd wierzytelności takie charakteryzują się niską wyceną rynkową, a więc wysokim dyskontem przy ich nabyciu). W opinii Wnioskodawcy upływ terminu wymagalności wierzytelności o ponad 90 dni stanowi przesłankę do zakwalifikowania wierzytelności do kategorii trudnych.

Powyższa konkluzja znajdzie zastosowanie także do przytoczonego powyżej wyroku NSA, w którym siedmioosobowy skład orzekający zaprezentował stanowisko zgodne z wyrokiem GFKL, opierając się na zawartej w nim argumentacji. NSA stwierdził bowiem, iż: "(...) nabycie wierzytelności pieniężnej, co wymaga podkreślenia, na własne ryzyko, w celu windykacji w swoim imieniu i na swoją rzecz, nie jest odpłatną usługą w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1, tym samym art. 8 ust. 1 u.p.t.u., jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży. (...)

(...) żadna transakcja nabycia na własne ryzyko wierzytelności trudnej, po cenie niższej od jej wartości nominalnej, nie będzie mogła być zakwalifikowana jako świadczona przez nabywcę wierzytelności usługa w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u."

Tym samym zastosowanie do transakcji nabycia pakietu wierzytelności trudnych znajdzie przepis art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o p.c.c.

UZASADNIENIE stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2.

Stosownie do postanowień art. 29a ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W ocenie Wnioskodawcy, w przypadku transakcji nabycia pakietu wierzytelności niezakwalifikowanych jako trudne (tekst jedn.: których termin wymagalności przypadał w okresie krótszym niż 90 dni przed datą nabycia pakietu), zgodnie z utartą praktyką za podstawę opodatkowania należy uznawać dyskonto, rozumiane jako różnica między wartością nominalną wierzytelności, wraz z naliczonymi odsetkami karnymi i umownymi, nabywanych w ramach danego pakietu a ceną należną od nabywcy za pakiet (tu: Wnioskodawcy).

W przypadku transakcji nabycia pakietu wierzytelności zakwalifikowanych jako trudne (tekst jedn.: których termin wymagalności przypadał w okresie dłuższym niż 90 dni przed datą nabycia pakietu) podstawą do naliczenia podatku od czynności cywilnoprawnych będzie cena należna od nabywcy za pakiet (tu: Wnioskodawcy), ustalona na poziomie wartości rynkowej wierzytelności po zastosowaniu dyskonta od wartości nominalnej - zgodnie z treścią art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o p.c.c.

UZASADNIENIE stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%. Jednocześnie zaznacza się, że w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r. na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy o VAT podstawowa stawka podatku wynosi 23%, z zastrzeżeniem art. 146f.

Stosownie do postanowień art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usług pośrednictwa w świadczeniu tych usług. Zgodnie z art. 43 ust. 15 ustawy o VAT, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

1.

czynności ściągania długów, w tym factoringu;

2.

usług doradztwa;

3.

usług w zakresie leasingu.

Regulacja ta stanowi implementację do polskiego porządku prawnego art. 135 (1) (d) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: "Dyrektywa"), zgodnie z którym państwa członkowskie zwalniają transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności.

Pojęcie "czynności ściągania długów" nie zostało zdefiniowane w ustawie o VAT ani w Dyrektywie, w związku z czym powstaje wątpliwość, czy obejmuje ono również obrót wierzytelnościami. Usługi ściągania długów należą do kategorii tzw. umów nienazwanych, czyli takich, których essentiali negotii nie zostały określone w akcie prawnym rangi ustawowej.

W kontekście powyższych definicji, w ocenie Wnioskodawcy należy zwrócić uwagę na literalne brzmienie art. 43 ust. 15 ustawy o VAT, który wyłącza możliwość zastosowania zwolnienia z VAT w zakresie "czynności ściągania długów, w tym faktoringu". Oznacza to zatem, iż opodatkowanie VAT przewidziano jedynie dla zdarzeń, z którymi wiąże się podejmowanie czynności mających na celu ściągnięcie długu.

W analizowanym stanie faktycznym, pomimo faktu, iż Wnioskodawca jest podmiotem, którego podstawowy obszar działalności stanowi świadczenie usługi windykacji na zlecenie, nabycie pakietu wierzytelności nie ma bezpośredniego związku z tą działalnością i nie zostało zrealizowane w jej ramach. W szczególności, umowy o nabycie poszczególnych portfeli nie będą umowami o świadczenie usług windykacji, ale umowami, na podstawie których dojdzie do jednorazowego przelewu pakietu wierzytelności.

Co istotne, sprzedaż pakietu wierzytelności przez pierwotnego wierzyciela będzie miała charakter ostateczny i wyczerpie relacje składające się na dokonane zbycie pakietu wierzytelności. Wnioskodawca nie jest zatem zobowiązany do przeniesienia na rzecz pierwotnego wierzyciela środków pieniężnych uzyskanych od dłużników, w postaci np. kapitału pożyczkowego oraz odsetek od udzielonych pożyczek.

Mając na uwadze powyższe, intencją pierwotnego wierzyciela nie będzie nabycie usługi polegającej na ściągnięciu na jego rzecz wierzytelności, w tym wyświadczeniu kompleksowej usługi składającej się na usługę windykacji, ale uzyskanie finansowania, w zamian za przeniesienie pożytków i ryzyk związanych z wierzytelnościami.

Wnioskodawca będzie egzekwował należności wynikające z pakietów wierzytelności nie dla pierwotnego wierzyciela, ale dla siebie. Wszelkie czynności w tym zakresie dokonywane będą przez Wnioskodawcę we własnym imieniu i na własny rachunek i nie wynikają z jakiegokolwiek zobowiązania spoczywającego na Wnioskodawcy w związku z zawarciem umowy z pierwotnym wierzycielem. Z tego punktu widzenia, czynności te pozostają poza zakresem usługi dostarczanej na rzecz pierwotnego wierzyciela, która sprowadza się do uzyskania finansowania.

Wnioskodawca podkreślił, że stanowisko takie zostało zaprezentowane w szeregu wyroków sądów administracyjnych (np. wyrok NSA z 12 stycznia 2010 r., sygn. akt I FSK 1627/08) oraz interpretacji organów podatkowych. Przykładowo, w interpretacji indywidualnej z 27 maja 2013 r. (sygn. IPPP1/443-201/13-2/JL) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie potwierdził, że nabycie wierzytelności, której głównym celem jest udzielenie finansowania, konsekwencją czego jest przeniesienie pożytków i ryzyk związanych z wierzytelnościami kredytowymi korzysta ze zwolnienia z VAT. Podobnie Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wypowiedział się w interpretacji indywidualnej z 28 października 2013 r. (sygn. IPPP1/443-765/13-2/AP) i w interpretacji indywidualnej z 29 października 2012 r. (sygn. IPPP1/443-829/12-4/Igo).

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy należy uznać, iż nabycie pakietu wierzytelności stanowi świadczenie usługi przez Wnioskodawcę na rzecz pierwotnego wierzyciela, zwolnione z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie:

* opodatkowania podatkiem VAT nabycia pakietu wierzytelności handlowych lub pożyczkowych przeterminowanych w nieznacznym stopniu - jest nieprawidłowe,

* braku opodatkowania podatkiem VAT nabycia pakietu wierzytelności handlowych lub pożyczkowych uznawanych za przeterminowane w znacznym stopniu - jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, to każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1.

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,

2.

zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,

3.

świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Stosownie do art. 8 ust. 2 ustawy za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1.

użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;

2.

nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Z powyższych przepisów wynika zatem, że nie ma podstaw do opodatkowania usług świadczonych wprawdzie nieodpłatnie, lecz do celów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza - stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana w przepisach art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm.), zwanej dalej k.c.

Zgodnie z art. 509 § 1 k.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl § 2 cytowanego artykułu, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Jak stanowi art. 510 § 1 k.c., umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na podstawie której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność.

W wyniku przelewu wierzytelności, prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja będzie miała charakter odpłatny).

Z punktu widzenia nabywcy wierzytelności, do świadczenia usług dochodzi już w momencie samego nabycia tej wierzytelności, obojętnie, czy nabycie zostało dokonane w celu windykacji tej wierzytelności przez samego nabywcę, czy też w celu dalszej jej odsprzedaży. Celem nabycia cudzej wierzytelności nie musi być jej odsprzedaż, ale także inne wykorzystanie do celów prawno-gospodarczych przez nabywcę, sposób wykorzystania nabytej wierzytelności może decydować o charakterze usługi, nie zaś o istocie czynności prawnej, jaką jest nabycie cudzej wierzytelności. Usługą jest nabycie wierzytelności danego podmiotu w celu jej wykorzystania do operacji prawno-podatkowych.

W analizowanej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą m.in. kwestii ustalenia, czy czynność Wnioskodawcy, polegająca na nabyciu pakietu wierzytelności handlowych lub pożyczkowych, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jako odpłatne świadczenie usług przez Wnioskodawcę, jeżeli:

a.

wierzytelności w ramach danego pakietu są przeterminowane w nieznacznym stopniu, tj. ich termin wymagalności przypadał nie wcześniej niż 90 dni przed datą transakcji nabycia pakietu, a tym samym prawdopodobieństwo zapłaty wierzytelności przez dłużników jest znaczne;

b.

wierzytelności w ramach danego pakietu są uznawane za trudne/przeterminowanie w znacznym stopniu, tj. ich termin wymagalności przypadał wcześniej niż 90 dni przed datą transakcji nabycia pakietu, a tym samym prawdopodobieństwo zapłaty wierzytelności przez dłużników staje się wątpliwe.

Z okoliczności sprawy wynika, że w stosunku do pakietów wierzytelności handlowych lub pożyczkowych, o których mowa w ww. pkt a i pkt b, istnieją wątpliwości co do ich ściągnięcia. Tym samym należy stwierdzić, że zakresem pytania nr 1a i 1b wniosku objęte są tzw. wierzytelności trudne. Ponadto - jak wskazał Wnioskodawca - zamierza nabywać ww. pakiety wierzytelności po cenie niższej niż wartość nominalna wierzytelności.

W kwestii sprzedaży wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości UE w powołanym przez Wnioskodawcę wyroku z dnia 27 października 2011 r., w sprawie C-93/10. W powyższym orzeczeniu TSUE wskazał, że art. 2 pkt 1 i art. 4 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, należy interpretować w ten sposób, że podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnie usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania ww. dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży.

O ile więc ustalona przez strony umów sprzedaży wierzytelności cena wierzytelności jest niższa od jej wartości nominalnej i jednocześnie różnica między wartością nominalną tej wierzytelności a ceną jej sprzedaży, odzwierciedla rzeczywistą wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży, nie możemy mówić o odpłatnym świadczeniu usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy.

W ślad za ww. orzeczeniem TSUE, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku, na który m.in. powołał się Wnioskodawca we własnym stanowisku, podjętym w składzie siedmiu sędziów z dnia 19 marca 2012 r., sygn. akt I FPS 5/11 stwierdził, że "nabycie wierzytelności pieniężnej, co wymaga podkreślenia, na własne ryzyko, w celu windykacji w swoim imieniu i na swoją rzecz, nie jest odpłatną usługą w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1, tym samym art. 8 ust. 1 u.p.t.u., jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży."

Jak już wyżej wskazano, świadczenie usług zakłada istnienie dwóch podmiotów, a więc tego, który świadczy usługę (usługodawcę) i tego, który świadczenie odbiera (usługobiorcę), czyli konsumenta usługi. Skoro opodatkowaniu podlega odpłatne świadczenie usług, to znaczy, że istnieje stosunek prawny pomiędzy usługodawcą i usługobiorcą, a rezultatem tego związku jest wzajemne działanie tych podmiotów. Działanie to polega na tym, że wynagrodzenie otrzymywane przez wykonawcę usługi następuje w zamian za wykonanie usługi na rzecz jej odbiorcy. Pomiędzy odpłatną czynnością podlegającą opodatkowaniu a otrzymywanym z tytułu tej czynności wynagrodzeniem musi istnieć bezpośredni, czytelny i dostrzegalny związek.

W analizowanej sprawie - jak wskazano wyżej - Wnioskodawca zamierza nabywać pakiety wierzytelności handlowych lub pożyczkowych po cenie niższej niż wartość nominalna wierzytelności. Dyskonto w stosunku do wartości nominalnej wierzytelności będzie oznaczało doprowadzenie wartości nabywanych wierzytelności do ich realnej wartości ekonomicznej. Ponadto w związku z nabyciem przedmiotowych pakietów wierzytelności nie będzie nałożone na Wnioskodawcę jakiekolwiek inne dodatkowe świadczenie na rzecz zbywcy wierzytelności, a także nie ma dodatkowego wynagrodzenia dla żadnej ze stron umowy. Wnioskodawca po nabyciu wierzytelności występuje wobec dłużników we własnym imieniu i prowadzi działania egzekucyjne na własny rachunek oraz będzie nabywać pakiety wierzytelności we własnym imieniu na własny rachunek oraz własne ryzyko.

Z uwagi na okoliczność, że - jak wskazał Wnioskodawca - w stosunku do pakietów wierzytelności handlowych lub pożyczkowych istnieją wątpliwości co do ich ściągnięcia, należy stwierdzić, że Wnioskodawca, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności, których ściągalność jest z założenia wątpliwa oraz nabywa wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, która odzwierciedla rzeczywistą (realną) wartość ekonomiczną, to nie będzie świadczyć odpłatnej usługi na rzecz sprzedającego podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Czynność ta nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem z uwagi na treść powołanych przepisów oraz ww. wyrok TSUE i uchwałę NSA, czynność nabycia pakietów wierzytelności handlowych lub pożyczkowych, o których mowa w pytaniu nr 1a i 1b wniosku, w okolicznościach wskazanych we wniosku nie będzie stanowić odpłatnego świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ustawy, a zatem nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W opisanym przypadku nie dojdzie również do nieodpłatnego świadczenia usług, zrównanego z odpłatnym świadczeniem, o którym mowa w art. 8 ust. 2 ustawy, podlegającym opodatkowaniu podatkiem VAT. Jak wynika bowiem z treści wniosku, nabycie przez Wnioskodawcę ww. pakietów wierzytelności wpisuje się w zakres prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej.

W konsekwencji należy stwierdzić, że czynność nabycia pakietów wierzytelności handlowych lub pożyczkowych, o których mowa w pytaniu nr 1a i 1b wniosku, w celu ich windykacji na własny rachunek w okolicznościach opisanych we wniosku nie będzie stanowić czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W związku z uznaniem czynności Wnioskodawcy, polegającej na nabyciu pakietów wierzytelności handlowych lub pożyczkowych za czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (pytanie nr 1a i 1b wniosku), udzielenie odpowiedzi na pytanie nr 2 i 3 wniosku stało się bezprzedmiotowe.

Wobec powyższego, oceniając stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1a i 1b wniosku ORD-IN, dotyczącego:

* opodatkowania podatkiem VAT nabycia pakietu wierzytelności handlowych lub pożyczkowych przeterminowanych w nieznacznym stopniu, należało uznać je za nieprawidłowe,

* braku opodatkowania podatkiem VAT nabycia pakietu wierzytelności handlowych lub pożyczkowych uznawanych za przeterminowane w znacznym stopniu, należało uznać je za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejszą interpretacją załatwiono wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług. Z kolei wniosek w części dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych zostanie rozpatrzony przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach jako właściwego do wydawania interpretacji indywidualnych w zakresie tego podatku.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Końcowo należy wskazać, że analiza załączników dołączonych do wniosku o wydanie interpretacji w indywidualnej sprawie nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego....., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl