IPTPP2/4512-32/15-2/JS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 15 stycznia 2015 r. (data wpływu 19 stycznia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podstawy opodatkowania w związku z zawarciem umowy faktoringu - jest prawidłowe.

W dniu 19 stycznia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podstawy opodatkowania w związku z zawarciem umowy faktoringu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe.

X Spółka Akcyjna (dalej: "Wnioskodawca") jest spółką prowadzącą działalność gospodarczą na terytorium RP w zakresie świadczenia usług leasingowych oraz faktoringu. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych.

Wnioskodawca w dniu 30 września 2014 r. połączył się z inną spółką z siedzibą na terytorium Polski, świadczącą usługi leasingowe oraz usługi faktoringu, tj. ze spółką Y S.A. (dawniej Z S.A.). Połączenie nastąpiło w trybie art. 492 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks Spółek Handlowych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1030, z późn. zm. - dalej: "k.s.h."), tj. poprzez przejęcie Y S.A. (dalej: "Spółka Przejmowana") przez Wnioskodawcę i przeniesieniu całego majątku Spółki Przejmowanej na Wnioskodawcę. Po połączeniu Spółka Przejmowana została rozwiązana bez przeprowadzania postępowania likwidacyjnego w dniu wykreślenia z Rejestru Przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym, natomiast zgodnie z art. 494 ust. 1 k.s.h. Wnioskodawca wstąpił z dniem połączenia we wszystkie prawa i obowiązki Spółki Przejmowanej.

Dnia 2 marca 2011 r. Spółka Przejmowana zawarła z Klientem umowę faktoringu pełnego (bez regresu) z limitem... euro. Znaczna część skupowanych wierzytelności dotyczyła pozycji walutowych. Wartość skupionych w 2011 r. wierzytelności opiewała na kwotę około... złotych, a w 2012 r. około... złotych. Cena nabycia wierzytelności każdorazowo odpowiadała wartości nominalnej wierzytelności.

Kluczowym elementem przedmiotowej umowy jest finansowanie działalności Klienta. Faktury przedstawione Spółce Przejmowanej do finansowania były ubezpieczone m.in. z tytułu ryzyka niewypłacalności dłużników Klienta (dalej: Kontrahenci) na podstawie umowy ubezpieczenia kredytów zawartej przez Spółkę Przejmowaną z A. (Ubezpieczyciel Kredytów - zgodnie z treścią Załącznika nr 2 do umowy faktoringu z dnia 2 marca 2011 r.).

Z tytułu świadczonej usługi, przy zapłacie na rzecz Klienta, Spółka Przejmowana nie potrącała dyskonta. Świadczenie usług było dokumentowane natomiast fakturami wystawianymi na rzecz Klienta, który był obciążany opłatami manipulacyjnymi od obrotu oraz odsetkami od faktycznego dziennego salda zadłużenia - jak przy kredycie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest ustalenie podstawy opodatkowania z tytułu świadczonej usługi w wysokości kwot należnego wynagrodzenia, jakimi zgodnie z umową były opłaty manipulacyjne od obrotu oraz odsetki od faktycznego dziennego salda zadłużenia.

Zdaniem Wnioskodawcy, podstawą opodatkowania z tytułu świadczonej usługi są kwoty należnego wynagrodzenia, tj. opłaty manipulacyjne od obrotu oraz odsetki od faktycznego dziennego salda zadłużenia.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Jak wynika natomiast z art. 8 ust. 1 Ustawy VAT, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów.

Jak stanowi art. 29 ust. 1 Ustawy VAT, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2013 r., podstawą opodatkowania jest co do zasady obrót. Obrotem jest natomiast kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej.

W oparciu o treść art. 29a ust. 1 Ustawy VAT, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r., podstawą opodatkowania, jest co do zasady wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika. Co istotne, zgodnie z art. 29a ust. 6 pkt 1 Ustawy VAT, podstawa opodatkowania obejmuje podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku, czyli kwoty podatku od towarów i usług.

Biorąc pod uwagę treść ww. regulacji należy stwierdzić, iż zarówno w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2013 r., jak i w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r., podstawą opodatkowania jest wynagrodzenie należne z tytułu wykonanej usługi, tj. kwoty opłat manipulacyjnych od obrotu oraz odsetki od faktycznego dziennego salda zadłużenia, pomniejszone o kwoty podatku od towarów i usług. Z uwagi na fakt, iż Spółka Przejmowana/Wnioskodawca dokonuje nabycia przedmiotowych wierzytelności po cenie nominalnej, podstawą opodatkowania nie będzie natomiast różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności a ceną jej nabycia, gdyż różnica taka nie wystąpi.

Przyjmując nawet, iż nabycie wierzytelności za cenę odpowiadającą jej wartości nominalnej stanowi usługę nieodpłatną, należy stwierdzić, iż jest to czynność niepodlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż nie wypełnia hipotezy art. 8 ust. 2 pkt 1 Ustawy VAT. Świadczenie to jest bowiem związane wyłącznie z działalnością gospodarczą Spółki Przejmowanej/Wnioskodawcy i brak jest podstaw do traktowania go w odmienny sposób. Słuszność tego stanowiska znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydanych z upoważnienia Ministra Finansów.

Jak wskazał Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 17 grudnia 2008 r. (sygn. IPPP3/443-1/08-2/MPe): "w przypadku usług factoringu za świadczenie należne faktorowi, stanowiące obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, należy więc uznać zarówno kwotę odsetek, jak również kwotę otrzymanego wynagrodzenia prowizyjnego pomniejszone o kwotę podatku należnego". Identyczny pogląd został przedstawiony również w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 3 listopada 2008 r. (sygn. IPPP1-443-1476/08-3/AK).

Prawidłowość tego poglądu potwierdza także interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 1 grudnia 2011 r. (sygn. ILPP2/443-1274/11-3/AD), który stwierdził, że "podstawą opodatkowania opisanej w zapytaniu czynności polegającej na nabyciu wierzytelności jest różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności, a wartością, którą Spółka zapłaciła wierzycielowi pierwotnemu, pomniejszona o kwotę należnego podatku. W sytuacji, gdy strony opodatkowanej transakcji określiły jej cenę, bez wskazania, że jest to wartość netto, do której należy doliczyć VAT, uznać zawsze należy, że jest to cena zawierająca w sobie podatek (tzw. wartość brutto), w ramach której należny podatek można ustalić tzw. rachunkiem >w stu<.

Natomiast jeśli Wnioskodawca zakupi przedmiotową wierzytelność po cenie nominalnej, wówczas podstawa opodatkowania wyniesie.

Analogiczna konkluzja wypływa z interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 14 czerwca 2011 r. (sygn. ILPP2/443-519/11-8/MR), który w odniesieniu do stanu faktycznego, w którym nabywca wierzytelności płacił zbywcy kwotę równą nabywanej wierzytelności a wynagrodzenie stanowiła prowizja ustalona w umowie, stwierdził, że "w przypadku prowizji podstawą opodatkowania będzie kwota prowizji pomniejszona o kwotę należnego podatku".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności sformułowany został odpowiednio w art. 7 oraz w art. 8 ustawy. I tak, na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Stosownie do art. 29 ust. 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2013 r., podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczonych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

W myśl art. 29a ust. 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r., podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Powyższa treść art. 29 ust. 1 i art. 29a ust. 1 ustawy stanowi implementacje art. 73 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), gdzie stwierdza się, że podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Zgodnie z art. 29a ust. 6 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r., podstawa opodatkowania obejmuje:

Z przytoczonych powyżej przepisów dotyczących podstawy opodatkowania wynika przede wszystkim, że podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika. Kluczowa dla zrozumienia konstrukcji podstawy opodatkowania jest zatem analiza pojęcia wynagrodzenia rozumianego jako wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług.

W odniesieniu do umowy faktoringu należy wskazać, że nie została ona zdefiniowana w polskich przepisach prawa i należy do tzw. umów nienazwanych. Co do zasady, faktoring polega na tym, że faktorant przenosi na faktora wierzytelność, a faktor zobowiązuje się zapłacić faktorantowi jej wartość nominalną pomniejszoną o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora oraz świadczyć na jego rzecz dodatkowe usługi. Podkreślenia wymaga fakt, że skutkiem jaki wywołuje umowa faktoringu jest zmiana osoby wierzyciela. Zmiana ta dokonywana jest w oparciu o przepisy zawarte w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm.), w Księdze trzeciej, Tytule IX, Dziale 1 Zmiana wierzyciela. Zgodnie z art. 509 Kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Zgodnie natomiast z art. 518 § 1 pkt 3 ww. Kodeksu czwilnego osoba trzecia, która spłaca wierzyciela, nabywa spłaconą wierzytelność do wysokości dokonanej zapłaty, jeżeli działa za zgodą dłużnika w celu wstąpienia w prawa wierzyciela (...).

Umowa faktoringu niezależnie od wyżej wskazanego skutku jaki wywołuje, tj. zmiany osoby wierzyciela, może powodować także powstanie po stronie świadczącego ją podmiotu także inne skutki, np. zobowiązanie do zapewnienia drugiej stronie umowy finansowania, prowadzenia jej rozliczeń itp. Umowa ta może zawierać zatem także elementy charakterystyczne dla innych stosunków prawnych np. umowy pożyczki, kredytu, jednakże nie zmienia to faktu, że należne faktorowi odsetki, opłaty, prowizje są elementem wynagrodzenia za świadczoną kompleksową usługę. Charakter tej kompleksowej usługi wynika wprost z zawartej mowy. W tym miejscu należy wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług nie uzależnia opodatkowania usług faktoringu od rodzaju umowy zawartej pomiędzy stronami, co oznacza, że każdy typ faktoringu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest spółką prowadzącą działalność gospodarczą na terytorium RP w zakresie świadczenia usług leasingowych oraz faktoringu. Wnioskodawca w dniu 30 września 2014 r. połączył się z inną spółką z siedzibą na terytorium Polski, świadczącą usługi leasingowe oraz usługi faktoringu, tj. ze spółką Y S.A. (dawniej Z S.A.). Połączenie nastąpiło w trybie art. 492 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks Spółek Handlowych (dalej: "k.s.h."), tj. poprzez przejęcie Y S.A. (dalej: "Spółka Przejmowana") przez Wnioskodawcę i przeniesieniu całego majątku Spółki Przejmowanej na Wnioskodawcę. Po połączeniu Spółka Przejmowana została rozwiązana bez przeprowadzania postępowania likwidacyjnego w dniu wykreślenia z Rejestru Przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym, natomiast zgodnie z art. 494 ust. 1 k.s.h. Wnioskodawca wstąpił z dniem połączenia we wszystkie prawa i obowiązki Spółki Przejmowanej.

Dnia 2 marca 2011 r. Spółka Przejmowana zawarła z Klientem umowę faktoringu pełnego (bez regresu) z limitem... euro. Znaczna część skupowanych wierzytelności dotyczyła pozycji walutowych. Wartość skupionych w 2011 r. wierzytelności opiewała na kwotę około... złotych, a w 2012 r. około... złotych. Cena nabycia wierzytelności każdorazowo odpowiadała wartości nominalnej wierzytelności. Kluczowym elementem przedmiotowej umowy jest finansowanie działalności Klienta. Faktury przedstawione Spółce Przejmowanej do finansowania były ubezpieczone m.in. z tytułu ryzyka niewypłacalności dłużników Klienta (dalej: Kontrahenci) na podstawie umowy ubezpieczenia kredytów zawartej przez Spółkę Przejmowaną z A. (Ubezpieczyciel Kredytów - zgodnie z treścią Załącznika nr 2 do umowy faktoringu z dnia 2 marca 2011 r.). Z tytułu świadczonej usługi, przy zapłacie na rzecz Klienta, Spółka Przejmowana nie potrącała dyskonta. Świadczenie usług było dokumentowane natomiast fakturami wystawianymi na rzecz Klienta, który był obciążany opłatami manipulacyjnymi od obrotu oraz odsetkami od faktycznego dziennego salda zadłużenia - jak przy kredycie.

W celu udzielenia odpowiedzi na zadane pytanie należy w pierwszej kolejności przeanalizować czy usługa świadczona na podstawie zawartej umowy faktoringu stanowi/będzie stanowić czynność podlegającą opodatkowaniu VAT jako odpłatne świadczenie usług, w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy.

Należy wskazać, że aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego. Skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą, a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

W konsekwencji, świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie oraz gdy pomiędzy świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Z okoliczności sprawy wynika, że w związku z zawartą umową faktoringu Wnioskodawca w zamian za nabycie od kontrahenta wierzytelności czerpie/będzie czerpać korzyści z tytułu opłat manipulacyjnych od obrotu oraz odsetek od faktycznego dziennego salda zadłużenia, jakie są/będą zobowiązani uiścić kontrahenci. Zatem należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie odpłatne świadczenie usług ma/będzie miało miejsce. Tym samym przedmiotowe usługi świadczone na rzecz kontrahentów stanowią/będą stanowić czynność podlegającą opodatkowaniu VAT, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że skoro nabycie wierzytelności w związku z zawartą umową faktoringu jest/będzie tak skalkulowane, że zawiera/będzie zawierać wynagrodzenie Wnioskodawcy z tytułu opłat manipulacyjnych od obrotu oraz odsetek od faktycznego dziennego salda zadłużenia, to w przedmiotowej sprawie należy zastosować zasadę ogólną ustalania podstawy opodatkowania przyjmując, że podstawą opodatkowania z tytułu usług, o których mowa we wniosku, jest/będzie wszystko, co stanowi zapłatę z tytułu świadczonej usługi, tj. opłaty manipulacyjne od obrotu oraz odsetki od faktycznego dziennego salda zadłużenia, pomniejszone o kwotę podatku VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku zdarzenia przyszłego - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tutejszy Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.