IPTPP2/443-9/14-3/KW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 3 stycznia 2014 r. (data wpływu 7 stycznia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego dla czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę w ramach Umowy Poręczenia - jest prawidłowe.

W dniu 7 stycznia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zastosowania zwolnienia od podatku dla czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę w ramach Umowy Poręczenia oraz ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego dla ww. usług.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe.

X Spółka Akcyjna (dalej: Spółka, Wnioskodawca), będąca czynnym podatnikiem VAT, jest przedsiębiorcą wyspecjalizowanym w oferowaniu produktów i usług o charakterze finansowym dla podmiotów działających na rynku medycznym. W ramach prowadzonej działalności Spółka zawiera z określoną jednostką świadczącą usługi medyczne (dalej: Szpital) umowy poręczenia (dalej: Umowa Poręczenia), w ramach których poręcza zobowiązanie Narodowego Funduszu Zdrowia (dalej: NFZ, Dłużnik) wobec Szpitala. Przedmiotem poręczenia są wierzytelności Szpitala wobec NFZ wynikające ze świadczeń ratujących życie i tzw. "ponadlimitów" (czyli świadczeń zrealizowanych przez Szpital, ponad limity określone w umowie z NFZ).

Zawierając Umowę Poręczenia Szpital oświadcza, iż posiada wierzytelności w określonej kwocie wobec NFZ, objęte postępowaniem sądowym. W ramach zawartej Umowy Poręczenia strony umowy (tekst jedn.: Spółka i Szpital) uzgadniają, że jeśli do dnia konkretnie określonego w Umowie Poręczenia Spółka nie otrzyma informacji od Szpitala o dokonaniu spłaty wierzytelności przez Dłużnika, Spółka dokona spłaty tego zobowiązania na rzecz Szpitala.

W sytuacji spłaty przez Spółkę zobowiązania NFZ na rzecz Szpitala, w zakresie spłaconego zobowiązania, Spółka staje się wierzycielem NFZ. W omawianej sytuacji Wnioskodawca na skutek spłaty wstępuje w prawa zaspokojonego wierzyciela na podstawie art. 518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks Cywilny (Dz. U. Nr 15, poz. 93 z późn. zm.; dalej: k.c.).

Wnioskodawca podkreślił, że w ramach zawieranej Umowy Poręczenia Spółka nie zobowiązuje się do wykonywania (ani faktycznie nie będzie wykonywała) żadnych czynności windykacyjnych ani innych czynności zmierzających do ściągnięcia długu. Wnioskodawca co do zasady nie będzie wstępował do postępowania sądowego, którym są objęte zobowiązania NFZ, natomiast Szpital zobowiązuje się do: prowadzenia postępowania sądowego z należytą starannością, bieżącego informowania Spółki o przebiegu tegoż postępowania, w szczególności: składając pisemne sprawozdanie z posiedzeń sądowych, informując o treści pism sądowych, o treści pism przygotowawczych i procesowych składanych przez strony oraz zapadłych w sprawie orzeczeń. Zgodnie z zapisami Umowy Poręczenia Szpital ponosi odpowiedzialność za to, że wierzytelność mu przysługuje, jak również ponosi odpowiedzialność za odzyskanie wierzytelności.

Umowa Poręczenia zawiera także zapisy dotyczące możliwości wydłużenia okresu jej obowiązywania w szczególności w przypadku nie uzyskania przez Spółkę spłaty wierzytelności objętych Umową Poręczenia od NFZ. W takim przypadku okres obowiązywania omawianej Umowy Poręczenia ulega wydłużeniu na 24 miesiące bez konieczności zawarcia aneksu do Umowy Poręczenia (z zastrzeżeniem jednak, że wydłużenie okresu obowiązywania Umowy Poręczenia będzie następowało w okresach 12 miesięcznych - o ile w poprzednich 12 miesiącach nie nastąpiła spłata wierzytelności). Dodatkowo, w przypadku braku spłaty wierzytelności przez Dłużnika po wydłużeniu okresu spłaty o 24 miesiące, Spółce przysługuje prawo do odstąpienia od Umowy Poręczenia w części niespłaconej (przez NFZ) wierzytelności z zachowaniem prawa do pełnych prowizji (szerzej o prowizji, jako wynagrodzeniu Spółki poniżej). W przypadku odstąpienia przez Spółkę od Umowy Poręczenia, Szpital jest zobowiązany do zwrotu Spółce uiszczonych przez nią kwot w związku z realizacją Poręczenia, w stosunku, do których Spółka odstąpiła od Umowy Poręczenia, zaś Wnioskodawca zobowiązuje się do przeniesienia na Szpital właściwych wierzytelności.

Na podstawie Umowy Poręczenia Spółce przysługują następujące formy wynagrodzenia z tytułu świadczeń wykonywanych w ramach Umowy Poręczenia:

1. Za poręczenie zobowiązań Dłużnika Szpital zobowiązuje się zapłacić Spółce prowizję ustaloną jako określony w Umowie Poręczenia procent wartości poręczanych zobowiązań (dalej tzw. Prowizja za Poręczenie);

2. W sytuacji, kiedy dojdzie do faktycznej spłaty przez Spółkę zobowiązania wynikającego z Umowy Poręczenia na rzecz Szpitala, Wnioskodawcy przysługuje dodatkowa prowizja w wysokości ustalonej jako określony w Umowie Poręczenia procent wartości poręczanego zobowiązania - przy czym obowiązek uiszczenia przez Szpital prowizji powstaje tylko w razie zapłaty przez Spółkę poręczanego zobowiązania głównego (dalej tzw. Prowizja za Realizację Poręczenia), dodatkowo zgodnie z zapisami Umowy Poręczenia wspomniana prowizja może ulec proporcjonalnemu zmniejszeniu w przypadku wcześniejszej spłaty wierzytelności;

3. Za każdorazowe wydłużenie okresu obowiązywania Umowy Poręczenia Spółce przysługuje dodatkowa prowizja w wysokości ustalonej jako określony w Umowie Poręczenia procent wartości poręczanego zobowiązania. Wskazana prowizja jest należna za każdy rozpoczęty wydłużony 12 miesięczny okres obowiązywania Umowy Poręczenia (dalej: Prowizja za Wydłużenie Umowy Poręczenia).

Wnioskodawca zaznaczył, iż zobowiązanie do zapłaty Prowizji za Realizację Poręczenia oraz Prowizji za Wydłużenie Umowy Poręczenia na rzecz Wnioskodawcy, wcale nie musi powstać, jeżeli nie zostaną spełnione warunki określone w Umowie Poręczenia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Mając na uwadze przedstawiony powyżej stan faktyczny/zdarzenie przyszłe, w celu wyeliminowania wątpliwości w zakresie traktowania na gruncie przepisów o VAT omawianej transakcji, Spółka pragnie potwierdzić jej rozumienie odpowiednich przepisów ustawy o VAT. W związku z powyższym Wnioskodawca wnosi o udzielenie odpowiedzi na poniższe pytanie:

Czy momentem powstania "obowiązku podatkowego" (momentem kiedy należy rozliczyć/wykazać przedmiotową transakcję dla celów VAT) z tytułu świadczenia wykonywanego przez Spółkę w ramach Umowy Poręczenia jest każdorazowo moment otrzymania przez Spółkę całości bądź części wynagrodzenia w formie bądź to Prowizji za Poręczenie lub/i Prowizji za Realizację Poręczenia lub/i Prowizji za Wydłużenie Umowy Poręczenia (oznaczone jako pytanie nr 2 wniosku ORD-IN).

Zdaniem Wnioskodawcy, momentem powstania "obowiązku podatkowego" (momentem kiedy należy rozliczyć/wykazać przedmiotową transakcję dla celów VAT) z tytułu świadczenia wykonywanego przez Spółkę w ramach Umowy Poręczenia jest każdorazowo moment otrzymania przez Spółkę całości bądź części wynagrodzenia w formie Prowizji za Poręczenie lub/i Prowizji za Realizację Poręczenia lub/i Prowizji za Wydłużenie Umowy Poręczenia.

Zainteresowany podkreślił, iż w przypadku czynności zwolnionych z VAT trudno jest mówić o momencie powstania obowiązku podatkowego. Właściwszym wydaje się posługiwanie terminem "momentu, w którym należy rozliczyć omawianą transakcję dla celów VAT", tj. ująć/wykazać w odpowiednim okresie rozliczeniowym.

Zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r. w związku z uchyleniem art. 19, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Na podstawie art. 19a ust. 5 pkt 1 lit. e ustawy o VAT obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty z tytułu świadczenia usług zwolnionych od podatku zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 37-41.

Jak wskazano w uzasadnieniu do pytania nr 1, zdaniem Spółki, omawiane świadczenie wykonywane w ramach Umowy Poręczenia podlega zwolnieniu na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 39 ustawy o VAT.

Mając zatem na uwadze wspomniane przepisy, tj. 19a ust. 5 pkt 1 lit. e w związku z art. 43 ust. 1 pkt 39 ustawy o VAT, zdaniem Spółki, "obowiązek podatkowy" (moment kiedy należy rozliczyć/wykazać przedmiotową transakcję dla celów VAT) będzie powstawał z momentem otrzymania części bądź całości wynagrodzenia z tytułu świadczenia wykonywanego przez Spółkę w ramach Umowy Poręczenia.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, momentem powstania "obowiązku podatkowego" (momentem kiedy należy rozliczyć/wykazać przedmiotową transakcję dla celów VAT) z tytułu świadczenia wykonywanego przez Spółkę w ramach Umowy Poręczenia jest każdorazowo moment otrzymania przez Spółkę całości bądź części wynagrodzenia w formie Prowizji za Poręczenie lub/i Prowizji za Realizację Poręczenia lub/i Prowizji za Wydłużenie Umowy Poręczenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Artykuł 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Zgodnie natomiast z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Podstawowa zasada dotycząca powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług została sformułowana w obowiązującym od 1 stycznia 2014 r. art. 19a ust. 1 ustawy, zgodnie z którym obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Stosownie do art. 19a ust. 2 ustawy, w odniesieniu do przyjmowanych częściowo usług, usługę uznaje się również za wykonaną, w przypadku wykonania części usługi, dla której to części określono zapłatę.

Z tytułu świadczenia usług zwolnionych od podatku zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 37-41, obowiązek podatkowy powstaje - w myśl art. 19a ust. 5 pkt 1 lit. e ustawy - z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty.

Według art. 19a ust. 6 ustawy, w przypadkach, o których mowa w ust. 5 pkt 1 i 2, obowiązek podatkowy powstaje w odniesieniu do otrzymanej kwoty.

Zgodnie z ogólna zasadą wynikającą z przepisów ustawy obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi. Jednakże m.in. dla usług zwolnionych od podatku zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 37-41 ustawy, w tym dla usług w zakresie udzielania poręczeń, gwarancji i wszelkich innych zabezpieczeń transakcji finansowych i ubezpieczeniowych oraz usług pośrednictwa w świadczeniu tych usług, a także zarządzania gwarancjami kredytowymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę, przewidziano szczególny moment powstania obowiązku podatkowego. Dla ww. usług obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty z tego tytułu - w odniesieniu do otrzymanej kwoty - niezależnie od tego kiedy ta zapłata nastąpi, tj. czy przed wykonaniem usługi czy też po jej wykonaniu.

Rozpoznanie obowiązku podatkowego w przypadku ww. usług nie oznacza konieczności rozliczenia podatku VAT, z uwagi na fakt zwolnienia tych usług od podatku. Jednakże moment rozpoznania obowiązku podatkowego ma w przypadku tychże usług decydujące znaczenie dla celów wykazania w deklaracji podatkowej kwot obrotu z tytułu świadczenia usług zwolnionych od podatku, a także ustalenia wysokości proporcji uprawniającej do proporcjonalnego odliczenia podatku naliczonego w sytuacji wystąpienia u podatnika również sprzedaży opodatkowanej.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca będący czynnym podatnikiem VAT, jest przedsiębiorcą wyspecjalizowanym w oferowaniu produktów i usług o charakterze finansowym dla podmiotów działających na rynku medycznym. W ramach prowadzonej działalności Spółka zawiera z określoną jednostką świadczącą usługi medyczne (Szpital) umowy poręczenia, w ramach których poręcza zobowiązanie Narodowego Funduszu Zdrowia (Dłużnik) wobec Szpitala. Przedmiotem poręczenia są wierzytelności Szpitala wobec NFZ wynikające ze świadczeń ratujących życie i tzw. "ponadlimitów" (czyli świadczeń zrealizowanych przez Szpital, ponad limity określone w umowie z NFZ). Zawierając Umowę Poręczenia Szpital oświadcza, iż posiada wierzytelności w określonej kwocie wobec NFZ, objęte postępowaniem sądowym. W ramach zawartej Umowy Poręczenia strony umowy (tekst jedn.: Spółka i Szpital) uzgadniają, że jeśli do dnia konkretnie określonego w Umowie Poręczenia Wnioskodawca nie otrzyma informacji od Szpitala o dokonaniu spłaty wierzytelności przez Dłużnika, Spółka dokona spłaty tego zobowiązania na rzecz Szpitala. W sytuacji spłaty przez Zainteresowanego zobowiązania NFZ na rzecz Szpitala, w zakresie spłaconego zobowiązania, Spółka staje się wierzycielem NFZ. W omawianej sytuacji Wnioskodawca na skutek spłaty wstępuje w prawa zaspokojonego wierzyciela na podstawie art. 518 ustawy - Kodeks Cywilny.

Wnioskodawca podkreślił, że w ramach zawieranej Umowy Poręczenia Spółka nie zobowiązuje się do wykonywania (ani faktycznie nie będzie wykonywała) żadnych czynności windykacyjnych ani innych czynności zmierzających do ściągnięcia długu. Wnioskodawca co do zasady nie będzie wstępował do postępowania sądowego, którym są objęte zobowiązania NFZ, natomiast Szpital zobowiązuje się do: prowadzenia postępowania sądowego z należytą starannością, bieżącego informowania Spółki o przebiegu tegoż postępowania, w szczególności: składając pisemne sprawozdanie z posiedzeń sądowych, informując o treści pism sądowych, o treści pism przygotowawczych i procesowych składanych przez strony oraz zapadłych w sprawie orzeczeń. Zgodnie z zapisami Umowy Poręczenia Szpital ponosi odpowiedzialność za to, że wierzytelność mu przysługuje, jak również ponosi odpowiedzialność za odzyskanie wierzytelności.

Umowa Poręczenia zawiera także zapisy dotyczące możliwości wydłużenia okresu jej obowiązywania w szczególności w przypadku nie uzyskania przez Wnioskodawcę spłaty wierzytelności objętych Umową Poręczenia od NFZ. W takim przypadku okres obowiązywania omawianej Umowy Poręczenia ulega wydłużeniu na 24 miesiące bez konieczności zawarcia aneksu do Umowy Poręczenia (z zastrzeżeniem jednak, że wydłużenie okresu obowiązywania Umowy Poręczenia będzie następowało w okresach 12 miesięcznych - o ile w poprzednich 12 miesiącach nie nastąpiła spłata wierzytelności). Dodatkowo, w przypadku braku spłaty wierzytelności przez Dłużnika po wydłużeniu okresu spłaty o 24 miesiące, Spółce przysługuje prawo do odstąpienia od Umowy Poręczenia w części niespłaconej przez NFZ wierzytelności z zachowaniem prawa do pełnych prowizji. W przypadku odstąpienia przez Zainteresowanego od Umowy Poręczenia, Szpital jest zobowiązany do zwrotu Spółce uiszczonych przez nią kwot w związku z realizacją poręczenia, w stosunku, do których Spółka odstąpiła od Umowy Poręczenia, zaś Wnioskodawca zobowiązuje się do przeniesienia na Szpital właściwych wierzytelności.

Na podstawie Umowy Poręczenia Spółce przysługują następujące formy wynagrodzenia z tytułu świadczeń wykonywanych w ramach Umowy Poręczenia:

1. Za poręczenie zobowiązań Dłużnika Szpital zobowiązuje się zapłacić Wnioskodawcy prowizję ustaloną jako określony w Umowie Poręczenia procent wartości poręczanych zobowiązań (tzw. Prowizja za Poręczenie);

2. W sytuacji, kiedy dojdzie do faktycznej spłaty przez Spółkę zobowiązania wynikającego z Umowy Poręczenia na rzecz Szpitala, Wnioskodawcy przysługuje dodatkowa prowizja w wysokości ustalonej jako określony w Umowie Poręczenia procent wartości poręczanego zobowiązania - przy czym obowiązek uiszczenia przez Szpital prowizji powstaje tylko w razie zapłaty przez Zainteresowanego poręczanego zobowiązania głównego (tzw. Prowizja za Realizację Poręczenia), dodatkowo zgodnie z zapisami Umowy Poręczenia wspomniana prowizja może ulec proporcjonalnemu zmniejszeniu w przypadku wcześniejszej spłaty wierzytelności;

3. Za każdorazowe wydłużenie okresu obowiązywania Umowy Poręczenia Spółce przysługuje dodatkowa prowizja w wysokości ustalonej jako określony w Umowie Poręczenia procent wartości poręczanego zobowiązania. Wskazana prowizja jest należna za każdy rozpoczęty wydłużony 12 miesięczny okres obowiązywania Umowy Poręczenia (Prowizja za Wydłużenie Umowy Poręczenia).

Wnioskodawca zaznaczył, iż zobowiązanie do zapłaty Prowizji za Realizację Poręczenia oraz Prowizji za Wydłużenie Umowy Poręczenia na rzecz Wnioskodawcy, wcale nie musi powstać, jeżeli nie zostaną spełnione warunki określone w Umowie Poręczenia.

W tym miejscu wskazać należy, że interpretacją nr IPTPP2/443-9/13-2/KW tut. Organ potwierdził, iż czynności wykonywane przez Wnioskodawcę w ramach Umowy Poręczenia za wynagrodzeniem, w wyniku których Spółka poręcza spłatę wierzytelności w przypadku braku spłaty przez Dłużnika w określonym terminie, dokonuje faktycznej spłaty zobowiązania wynikającego z Umowy, a także ewentualnie może przedłużyć okres zabezpieczenia finansowego, stanowią usługi w zakresie udzielania poręczeń, korzystające ze zwolnienia od podatku, na mocy art. 43 ust. 1 pkt 39 ustawy.

Mając zatem na uwadze powyższe, przedstawiony opis sprawy oraz powołane w tym zakresie przepisy prawa należy stwierdzić, że ustawodawca zawarł szczególne unormowania w zakresie powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług dla przedmiotowych usług. Tym samym, obowiązek podatkowy przy świadczeniu przez Wnioskodawcę ww. usług w zakresie udzielania poręczeń, powstanie z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty z tego tytułu, w odniesieniu do otrzymanej kwoty, stosownie do art. 19a ust. 5 pkt 1 lit. e ustawy.

Oceniając zatem stanowisko Wnioskodawcy, należało uznać je za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Niniejszą interpretacją załatwiono wniosek w części dotyczącej ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego dla czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę w ramach Umowy Poręczenia. Natomiast wniosek w części dotyczącej możliwości zastosowania zwolnienia od podatku dla czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę w ramach Umowy Poręczenia został załatwiony interpretacją Nr IPTPP2/443-9/14-2/KW.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Łodzi Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.