IPTPP2/443-881/14-2/PRP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 20 listopada 2014 r. (data wpływu 1 grudnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

* nieuznania transakcji za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów - jest nieprawidłowe,

* możliwości zastosowania 0% stawki podatku VAT - jest prawidłowe.

W dniu 1 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania transakcji za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów oraz możliwości zastosowania 0% stawki podatku VAT.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

... w... (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym, również w zakresie transakcji wewnątrzwspólnotowych (posiada nr VAT UE). Spółka jest producentem artykułów gospodarstwa domowego: worków na śmieci, folii, środków czyszczących, papieru i rękawów do pieczenia itp.

W październiku 2013 r. Spółka otrzymała zamówienie na produkowane towary od nowego, potencjalnego klienta z Wielkiej Brytanii. Zgodnie z procedurami obowiązującymi w Spółce, przed przyjęciem zamówienia, Klient został poproszony o przesłanie zeskanowanych dokumentów rejestracyjnych oraz dokumentu nadania numeru identyfikacji podatkowej. Wszystkie dane wynikające z przesłanych przez potencjalnego klienta skanów dokumentów zostały sprawdzone. Dokumenty zostały wystawione na..., NIP....

Po zweryfikowaniu kontrahenta przygotowano dostawę towarów zgodnie z jego zamówieniem. Na dostawę, w dniu 21 października 2013 r. wystawiono fakturę.... na kwotę 41 291,48 Euro. Do sprzedaży zastosowano stawkę 0%, z uwagi na to, że odbiorca występował jako podatnik zarejestrowany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w systemie VIES. Dostawa miała zostać zrealizowana do magazynów rzekomo użytkowanych przez... w Wielkiej Brytanii. To miejsce odbioru towaru było tłumaczone koniecznością przyjęcia w tym samym czasie znacznej dostawy innych towarów na magazynie głównym.

Kierowca firmy transportowej dostarczył towar do tego magazynu, tj. do.... Na Międzynarodowym Samochodowym Liście Przewozowym CMR w poz. 24 "Przesyłkę otrzymano" odbiorca potwierdził odbiór towaru poprzez umieszczenie w tej rubryce nieczytelnego podpisu i daty: 23 października 2013 r.

W taki sam sposób przebiegła kolejna dostawa udokumentowana fakturą z dnia 31 października 2013 r... na kwotę 46 472,64 Euro. Również i w tym przypadku, na dokumentach przewozowych (CMR) osoba odbierająca towar umieściła swój podpis i datę: 6 listopada 2013 r. Jeden egzemplarz każdej z dwóch faktur został przekazany odbiorcy wraz z towarem.

Transport został zorganizowany przez Spółkę, za który to została ona obciążona fakturą przez wynajętego przez Spółkę przewoźnika.

Transport towarów odbył się według reguły DAP (Delivered at Place) - dostarczone do miejsca (sprzedający odpowiada za dostarczenie towaru do określonego miejsca, natomiast jego rozładunek jest w gestii kupującego) wg Incoterms 2010 (wg Incoterms 2000: DAF, DES, DDU). Wnioskodawca przestał ponosić odpowiedzialność za przypadkową utratę czy zniszczenie/uszkodzenie towaru w transporcie z chwilą dostarczenia towaru do miejsca wskazanego przez nabywcę.

Zgodnie z warunkami dostawy rozładunek ciąży na odbiorcy.

W bardzo krótkim okresie czasu Spółka zorientowała się, że padła ofiarą przestępstwa (kradzieży), tj., że Firma... nigdy nie zamówiła żadnego towaru od Spółki, a osoba która przedstawiła się jako zamawiający nie reprezentowała tego podmiotu. Osoba ta jedynie posłużyła się dokumentami legalnie działającej firmy w celu nielegalnego przejęcia towarów. Dodać należy, że w miejscu rozładunku towarów... nie prowadziła żadnej działalności gospodarczej, ani też nie posiada w tym miejscu swoich czy też wynajętych magazynów.

Spółka złożyła doniesienie na Policję, która prowadzi w tej sprawie dochodzenie celem ustalenia sprawców kradzieży towarów. Postępowanie w tym zakresie jest w toku. Do momentu złożenia niniejszego wniosku Spółka otrzymała następujące dokumenty związane ze sprawą:

1. Zawiadomienie Prokuratora Rejonowego w... o wszczęciu śledztwa w sprawie podjętego w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, dwukrotnego doprowadzenia w. Wnioskodawcy do niekorzystnego rozporządzenia mieniem o znacznej wartości, przez podanie się nieustalonych osób za pracowników firmy... i wprowadzenie w błąd pracownika... co do zapłaty za zamówiony i dostarczony towar, tj. czyn z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.,

2. Postanowienie o zwolnieniu z zachowania tajemnicy związanej z prowadzoną działalnością i żądaniu nadesłania danych skierowane do francuskiego podmiotu, który zarządzał domeną, z którego prowadzona była korespondencja w sprawie przeprowadzenia transakcji. Postanowienie to dotyczy podmiotu, który może posiadać dane identyfikujące osoby, które mogły się posługiwać adresami email, z których była prowadzona korespondencja w sprawie rzekomej dostawy towarów, w tym dotyczące IP, logowań na wskazane w postanowieniu adresy email, oraz dane podane przy zakładaniu adresów email.

3. Postanowienie o zawieszeniu śledztwa w sprawie, z uwagi na długi okres oczekiwania na wyniki działań podjętych przez brytyjskie i francuskie organy ścigania, do których strona polska zwróciła się o pomoc. Postępowanie w sprawie zostało zawieszone na czas trwania przeszkody uniemożliwiającej dalsze prowadzenie śledztwa.

Wnioskodawca do dnia dzisiejszego nie otrzymał kwoty należności wynikających z faktur... z dnia 21 października 2013 r.i... z dnia 31 października 2013 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w przedmiotowym stanie faktycznym można uznać, że Spółka dokonała wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów w rozumieniu art. 13 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług udokumentowanych fakturami z dnia 21 i 31 października 2013 r.

2. W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie 1, czy Spółka prawidłowo zastosowała stawkę 0% dla przedmiotowych dostaw.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Spółka nie dokonała wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów w rozumieniu art. 13 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa VAT). Zarówno faktura z 21 października 2013 r., jak i 31 października 2013 r. nie dokumentują dostawy towarów i tym samym nie dokumentują wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Za powyższym stanowiskiem przemawia następująca argumentacja.

Stosownie do art. 13 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Definicja wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów zawarta w art. 13 ust. 1 ustawy o VAT akcentuje dwie zasadnicze cechy tej czynności:

1. Wywóz towarów z Polski na terytorium innego państwa członkowskiego,

2. Fakt, że wywóz ten następuje w wykonaniu czynności określonych w art. 7.

Pierwsza z wymienionych przesłanek odwołuje się do faktycznego przemieszczenia towaru między państwami członkowskimi. Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów wystąpi jedynie wtedy, gdy miejsce przeznaczenia w ramach danej dostawy znajduje się na terytorium państwa członkowskiego innego niż kraj, z którego towar został wywieziony.

Innymi słowy, wywóz do innego państwa członkowskiego musi mieć charakter ostateczny w ramach danej dostawy.

Drugi z wymienionych warunków umożliwiających uznanie danej transakcji za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów dotyczy charakteru czynności, w wyniku której towar jest przemieszczany z Polski do innego państwa członkowskiego. Art. 13 ust. 1 odwołuje się w tym zakresie do art. 7 definiującego pojęcie dostawy towarów i w ten sposób wprowadza zasadę - dość jednoznaczną w świetle przepisów Dyrektywy VAT - iż wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów stanowi szczególny sposób opodatkowania dostawy towarów rozumianej jako transakcja krajowa w tym sensie, że zgodnie z art. 22 ustawy VAT jest wykonywana na terytorium Polski. Z wewnątrzwspólnotową dostawą towarów na terytorium Polski będziemy mieli zatem do czynienia zawsze wtedy, gdy zgodnie z polskimi przepisami:

Jak wynika z powyższego, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów musi być przede wszystkim dostawą towarów w rozumieniu art. 7 i sam wywóz towaru ma zatem nastąpić "w wykonaniu" dostawy towarów. Należy przez to rozumieć, że z okoliczności danej transakcji wynika, że wywóz towarów z terytorium Polski jest następstwem tej transakcji (dostawy towarów).

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy VAT przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, z tym że w związku z odwołaniem się w tym przepisie do art. 5 ust. 1 pkt 1 dostawą, o której jest tam mowa jest odpłatna dostawa towarów, albo ta, która może być uznana za odpłatną (art. 7 ust. 2 ustawy VAT). Oznacza to, iż zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy VAT wewnątrzwspólnotową dostawą towarów jest dostawa za wynagrodzeniem, jak również wywóz towarów przekazywanych na cele osobiste pewnych kategorii osób (art. 7 ust. 7 pkt 1) czy stanowiących darowizny (art. 7 ust. 2 pkt 2).

Należy przy tym podkreślić, że ani dyrektywa 2006/112, ani orzecznictwo zarówno TSUE, jak i polskich sądów administracyjnych nie definiują wprost terminu "prawo rozporządzania rzeczą jak właściciel". Wynika jednak z nich to, że prawo to powinno obejmować możliwość faktycznego używania i wykorzystywania rzeczy oraz pobierania z niej pożytków. W konsekwencji należy więc przyjąć, iż na gruncie art. 7 ust. 1 ustawy VAT, a także art. 14 ust. 1 Dyrektywy 2006/112 kluczowym dla pojęcia przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel elementem jest w istocie rzeczy przeniesienie praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości korzystania z niej.

Z tego względu należy więc uznać, iż jest dostawą towarów przypadek, w którym dochodzi do przeniesienia praktycznej kontroli nad rzeczą, natomiast nie będzie dostawą towarów sytuacja, w której nie zostanie na nabywcę przeniesione prawo dysponowania towarem.

W wyroku z dnia 24 lipca 2007 r. (sygn. akt III SA/Gl 732/07, MoPod 2008, Nr 1, s. 36) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, odnosząc się do zjawiska nielegalnego poboru energii, uznał trafnie, że nie można uznać go za czynność opodatkowaną. Warto przy tym zaznaczyć, iż zgodnie z art. 57 Prawa energetycznego w przypadku nielegalnego poboru energii z sieci przedsiębiorstwo energetyczne pobiera opłaty za nielegalny pobór energii w wysokości określonej w taryfach lub dochodzi odszkodowania na zasadach ogólnych. Pojawiła się więc wątpliwość, czy mamy w takim przypadku do czynienia z opodatkowaną odpłatną dostawą towarów. Nie ulega wątpliwości, że dostawa energii stanowi dostawę towarów - w tym zaś przypadku mamy do czynienia zarówno z wykorzystaniem energii (jakkolwiek nielegalne), jak i ze zdefiniowaną z góry płatnością z tytułu właśnie nielegalnego poboru. Wojewódzki Sąd Administracyjny jednak niewątpliwie trafnie uznał, iż "przeniesienie prawa jest czynnością prawną, do której dochodzi wskutek oświadczenia woli rozporządzającego tym prawem. Można dodać, że ponieważ oświadczenie woli to ujawniony, uzewnętrzniony zamiar wywołania określonych skutków prawnych, to do przeniesienia prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel konieczny jest ujawniony, uzewnętrzniony zamiar wywołania skutku prawnego w postaci przeniesienia tego prawa. Tymczasem w przypadku nielegalnego poboru energii nie może być mowy o rozporządzeniu prawem przez dostawcę energii, gdyż nie składa on oświadczenia woli z zamiarem przeniesienia prawa, którym dysponuje. Przeciwnie - zamiarem dostawcy energii jest raczej uniemożliwienie poboru energii w sposób nielegalny i wyrządzający mu szkodę " Opłata za nielegalny pobór energii ma charakter odszkodowania, a nie wynagrodzenia za dokonaną dostawę. Tym samym WSA uznał, że w związku z powyższym nielegalny pobór energii nie stanowi odpłatnej dostawy towarów.

Warto podkreślić, iż kradzież niewątpliwie nie jest czynnością, która może zostać zakwalifikowana jako odpłatna dostawa towarów, a zatem jako czynność podlegająca opodatkowaniu. W orzeczeniu w sprawie C-435/03 (British American Tobacco International Limited, 2.N.V. Newman Shipping and Agency Company) Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej stwierdził, iż kradzież towarów nie stanowi dostawy towarów za wynagrodzeniem w rozumieniu art. 2 VI dyrektywy i jako taka nie może podlegać podatkowi od wartości dodanej. W wyroku tym Trybunał podkreślił ponadto, że VI dyrektywa (podobnie jak Dyrektywa 2006/112) nie daje państwom członkowskim żadnej możliwości samodzielnego poszerzenia zakresu przedmiotu opodatkowania (w przedmiotowym przypadku rzecz dotyczyła kradzieży skutkującej wyprowadzeniem papierosów - wyrobów akcyzowych ze składu podatkowego).

W świetle powyższego, w przedstawionym stanie faktycznym stwierdzić należy, że w związku z faktem, iż po stronie Wnioskodawcy nie było woli dostarczenia towarów na rzecz osób, które jedynie podszywały się pod legalnie działający podmiot z Wielkiej Brytanii nie można mówić o dostawie towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy VAT, tj. przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. W konsekwencji, nie była to również wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, o której mowa w art. 13 ust. 1 ustawy VAT. Jak stwierdził TSUE w cytowanym wyżej wyroku w sprawie C-435/03 "kradzież towarów z definicji nie przynosi poszkodowanemu z powodu tej kradzieży żadnej korzyści materialnej. A zatem nie może być ona postrzegana jako dostawa towarów "dokonywana odpłatnie" w rozumieniu art. 2 dyrektywy (zob. podobnie wyrok z dnia 3 marca 1994 r. w sprawie C-16/93 Tolsma, Rec. str. 1-743, pkt 14)

33. Następnie należy uznać, że kradzież towarów nie może być traktowana jako "dostawa towarów" w rozumieniu dyrektywy.

34. Zgodnie z art. 5 ust. 1 dyrektywy "dostawa towaru oznacza przeniesienie prawa do rozporządzania dobrami materialnymi jak właściciel".

35. Z redakcji tego przepisu wynika, iż pojęcie "dostawy towaru" nie dotyczy tylko przeniesienia własności w formie przewidzianej przez dane prawo krajowe, lecz obejmuje ono wszelkie działania polegające na przeniesieniu dóbr materialnych, które pozwalają drugiej stronie na rozporządzanie tymi rzeczami jak właściciel. Wykładnia taka jest zgodna z jednym z celów dyrektywy, którym jest ustanowienie wspólnego systemu podatku VAT na podstawie jednolitej definicji czynności opodatkowanych (wyrok z dnia 8 lutego 1990 r. w sprawie C-320/88 Shipping and Forwarding Enterprise Safe, (Rec. Str. 1-285, pkt 7 i 8).

36. Kradzież towarów czyni podmiot, który się jej dopuszcza, jedynie ich dzierżycielem. Jej skutkiem nie jest uzyskanie przez sprawcę uprawnienia do rozporządzania towarami jak właściciel. A zatem kradzież nie może być uznana za zdarzenie powodujące przeniesienie praw pomiędzy poszkodowanym a sprawcą w rozumieniu powołanego wyżej przepisu dyrektywy.

Abstrahując od powyższego, uznając nawet kradzież towarów za swoistego rodzaju przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel, nie jest w takim przypadku spełniony warunek odpłatności, który jest konieczny dla uznania kradzieży za czynność opodatkowaną. Kwestia "odpłatności" zajmuje znaczące miejsce w orzecznictwie ETS (por. wyrok z dnia 3 marca 1994 r. w sprawie C-16/93 R. J. Tolsma przeciwko Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden, Rec. 1994 r. str. 1-0743 wyrok z dnia 7 grudnia 2000 r. w sprawie C-213/99 Jose Teodoro de Andrade przeciwko Director da Alfandega de Leixoes, przy udziale Ministerio Publico, Rec. 2000 r. str. 1-11083; wyrok z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie C-404/99 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Francuskiej, Rec. 2001 r. str. 1-02667). Z tych orzeczeń wypływa jednoznaczny wniosek, iż o dostawie towarów i usług za wynagrodzeniem można mówić jedynie w sytuacji, gdy istnieje ścisły związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia oparty o relacje cywilnoprawne pomiędzy podmiotami i wynagrodzenie to może być wyrażone w pieniądzu. Związek, o którym mowa musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można było powiedzieć, że płatność następuje za to świadczenie.

W tym stanie faktycznym, w związku z tym że Spółka nie "ustaliła" z osobą/osobami podszywającymi się pod legalnie działającą firmę z Wielkiej Brytanii, które dokonały kradzieży/wyłudzenia towarów żadnego wynagrodzenia nie może być mowy o odpłatnej dostawie towarów, o której mowa w art. 7 ustawy VAT.

Ad. 2

W przypadku uznania przez Organ, iż Spółka dokonała wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, o których mowa w art. 13 ust. 1 ustawy VAT, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że może do nich zastosować stawkę 0%. Jak to wskazano w opisie stanu faktycznego, Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT UE i posiada w swojej dokumentacji dowody potwierdzające, iż towary zostały przemieszczone poza terytorium kraju, na terytorium Wielkiej Brytanii. Spełnione zostały zatem warunki wskazane w art. 42 ust. 1 ustawy VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest w zakresie:

* nieuznania transakcji za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów - jest nieprawidłowe,

* możliwości zastosowania 0% stawki podatku VAT - jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Według art. 6 pkt 2, przepisów ustawy nie stosuje się do czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy.

Mając na uwadze zasadę neutralności oraz konieczność eliminowania zakłóceń konkurencji na gruncie opodatkowania nie można czynić różnicowania pomiędzy czynnościami legalnymi a czynnościami nielegalnymi z wyjątkiem tych, w przypadku których nie jest możliwa jakakolwiek konkurencja pomiędzy sektorem legalnym a nielegalnym oraz z wyjątkiem czynności mających za przedmiot takie towary, które nie mogą być w ogóle wprowadzone na rynek do obrotu publicznego (np. narkotyki). Tylko zatem takie czynności, które nie mogą być w ogóle dokonywane w całej Wspólnocie, nie powinny być przedmiotem opodatkowania.

Artykuł 13 ust. 1 ustawy wskazuje, iż przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

W myśl art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

Zgodnie z art. 13 ust. 3 ustawy, za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów uznaje się również przemieszczenie przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które zostały przez tego podatnika na terytorium kraju w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo sprowadzone na terytorium kraju w ramach importu towarów, jeżeli mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Według art. 13 ust. 6 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Stosownie do art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

W myśl art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

Zgodnie z art. 42 ust. 3 pkt 1 i 3 ustawy, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

* dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),

* specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku

- z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Stosownie do art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

Należy zauważyć, iż dla zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Dla udokumentowania takiej dostawy podatnik może także posiadać inne dowody w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), zgodnie z którym jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym, również w zakresie transakcji wewnątrzwspólnotowych (posiada nr VAT UE). Spółka jest producentem artykułów gospodarstwa domowego: worków na śmieci, folii, środków czyszczących, papieru i rękawów do pieczenia itp. W październiku 2013 r. Spółka otrzymała zamówienie na produkowane towary od nowego, potencjalnego klienta z Wielkiej Brytanii. Zgodnie z procedurami obowiązującymi w Spółce, przed przyjęciem zamówienia, Klient został poproszony o przesłanie zeskanowanych dokumentów rejestracyjnych oraz dokumentu nadania numeru identyfikacji podatkowej. Wszystkie dane wynikające z przesłanych przez potencjalnego klienta skanów dokumentów zostały sprawdzone. Dokumenty zostały wystawione na... NIP....

Po zweryfikowaniu kontrahenta przygotowano dostawę towarów zgodnie z jego zamówieniem. Na dostawę, w dniu 21 października 2013 r. wystawiono fakturę... na kwotę 41 291,48 Euro. Do sprzedaży zastosowano stawkę 0%, z uwagi na to, że odbiorca występował jako podatnik zarejestrowany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w systemie VIES. Dostawa miała zostać zrealizowana do magazynów rzekomo użytkowanych przez... w Wielkiej Brytanii. To miejsce odbioru towaru było tłumaczone koniecznością przyjęcia w tym samym czasie znacznej dostawy innych towarów na magazynie głównym. Kierowca firmy transportowej dostarczył towar do tego magazynu, tj. do.... Na Międzynarodowym Samochodowym Liście Przewozowym CMR w poz. 24 "Przesyłkę otrzymano" odbiorca potwierdził odbiór towaru poprzez umieszczenie w tej rubryce nieczytelnego podpisu i daty: 23 października 2013 r. W taki sam sposób przebiegła kolejna dostawa udokumentowana fakturą z dnia 31 października 2013 r... na kwotę 46 472,64 Euro. Również i w tym przypadku, na dokumentach przewozowych (CMR) osoba odbierająca towar umieściła swój podpis i datę: 6 listopada 2013 r. Jeden egzemplarz każdej z dwóch faktur został przekazany odbiorcy wraz z towarem.

Transport został zorganizowany przez Spółkę, za który to została ona obciążona fakturą przez wynajętego przez Spółkę przewoźnika. Transport towarów odbył się według reguły DAP (Delivered at Place) - dostarczone do miejsca (sprzedający odpowiada za dostarczenie towaru do określonego miejsca, natomiast jego rozładunek jest w gestii kupującego) wg Incoterms 2010 (wg Incoterms 2000: DAF, DES, DDU). Wnioskodawca przestał ponosić odpowiedzialność za przypadkową utratę czy zniszczenie/uszkodzenie towaru w transporcie z chwilą dostarczenia towaru do miejsca wskazanego przez nabywcę. Zgodnie z warunkami dostawy rozładunek ciąży na odbiorcy.

W bardzo krótkim okresie czasu Spółka zorientowała się, że padła ofiarą przestępstwa (kradzieży), tj., że... nigdy nie zamówiła żadnego towaru od Spółki, a osoba która przedstawiła się jako zamawiający nie reprezentowała tego podmiotu. Osoba ta jedynie posłużyła się dokumentami legalnie działającej firmy w celu nielegalnego przejęcia towarów. Dodać należy, że w miejscu rozładunku towarów... nie prowadziła żadnej działalności gospodarczej, ani też nie posiada w tym miejscu swoich czy też wynajętych magazynów. Spółka złożyła doniesienie na Policję, która prowadzi w tej sprawie dochodzenie celem ustalenia sprawców kradzieży towarów. Wnioskodawca do dnia dzisiejszego nie otrzymał kwoty należności wynikających z faktur... z dnia 21 października 2013 r.i... z dnia 31 października 2013 r.

Odnosząc się do pytania nr 1 wniosku ORD-IN stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie Wnioskodawca, w ramach prowadzonej działalności, dokonał transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, która podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, jednakże w przedmiotowych okolicznościach nie otrzymał z tego tytułu wynagrodzenia. Niemniej jednak, ustawa nie uzależnia opodatkowania czynności od otrzymania zapłaty. Za wystawione faktury Wnioskodawca nie otrzymał zapłaty, gdyż towar został odebrany pod wskazanym adresem przez nieznane osoby, jednakże należy zauważyć, że same dostawy faktycznie miały miejsce i zostały udokumentowane fakturami. Nie można przyjąć, że w zaistniałej sytuacji dokonanie dostaw i wystawienie faktur było wynikiem przestępstwa. Dopiero bowiem po dokonaniu transakcji okazało się, że firma Wnioskodawcy padła ofiarą kradzieży towaru, który odebrały osoby nieuprawnione, podające się za jego nabywcę. Zdarzenie gospodarcze, jakim jest wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów jednakże zaistniało, a do obrotu prawnego wprowadzono faktury. Wnioskodawca w opisie sprawy wskazuje, iż "Kierowca firmy transportowej dostarczył towar do tego magazynu, tj. do. Na Międzynarodowym Samochodowym Liście Przewozowym CMR w poz. 24 "Przesyłkę otrzymano" odbiorca potwierdził odbiór towaru poprzez umieszczenie w tej rubryce nieczytelnego podpisu i daty: 23 października 2013 r. W taki sam sposób przebiegła kolejna dostawa udokumentowana fakturą z dnia 31 października 2013 r.", co potwierdza, że przewoźnik uznał tę usługę za wykonaną prawidłowo, tj. towar został dostarczony zgodnie ze zleceniem.

Okoliczność, że towar po opuszczeniu terytorium kraju został skradziony, nie wyklucza uznania transakcji za dostawę wewnątrzwspólnotową. Sama zatem transakcja, będąca przedmiotem wniosku, spełnia warunki do uznania jej za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Doszło bowiem do wywozu towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonej w art. 7 (dostawa towarów, rozumiana jako przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel) na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju.

Dostawa ta nie wypełnia przesłanek do uznania jej za czynność niemogącą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy, gdyż transakcja została przeprowadzona prawidłowo, w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, i udokumentowana fakturami VAT. Tym samym, w przedmiotowej sprawie regulacje zawarte w art. 6 pkt 2 ustawy nie znajdują zastosowania.

Mając na uwadze powyższe należy zatem stwierdzić, że w rozpatrywanym przypadku mamy do czynienia z wewnątrzwspólnotową dostawą towarów, która na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Tym samym oceniając stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 wniosku ORD-IN należało uznać je za nieprawidłowe.

Odnosząc się natomiast do kwestii możliwości zastosowania 0% stawki podatku VAT należy zauważyć, iż w sytuacji, gdy dokumenty, o których mowa w art. 42 ustawy, mające potwierdzić fakt dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej, w ramach której towary będące jej przedmiotem zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, nie potwierdzają jednoznacznie dokonania powyższej czynności, ustawodawca przewidział możliwość pomocniczego posłużenia się innymi dokumentami (tzw. dokumentami uzupełniającymi), z których będzie wprost wynikać, że miał miejsce wywóz towarów z kraju i że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa. Taka sytuacja ma miejsce np. w przypadku kradzieży towaru będącego przedmiotem dostawy. Bowiem w przypadku, gdy ze zgromadzonych przez Wnioskodawcę, zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy dokumentów jednoznacznie nie wynika, iż towar został doręczony nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju (co jest w przypadku kradzieży towaru warunkiem niemożliwym do spełnienia), może on skorzystać z uprawnienia przewidzianego w art. 42 ust. 11 ustawy, tj. udowodnienia faktu wywozu towaru na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju za pomocą dowodów, z których jednoznacznie wynika, że towar został skradziony poza terytorium kraju.

W konsekwencji uznać należy, że dokumenty posiadane przez Zainteresowanego potwierdzają wywóz towarów z terytorium kraju i dostarczenie ich na terytorium innego państwa członkowskiego. Zatem Spółka dla przedmiotowych transakcji z 21 października 2013 r. i 31 października 2013 r. prawidłowo zastosowała stawkę podatku w wysokości 0%.

Wobec powyższego oceniając stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 wniosku ORD-IN należało uznać je za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanej. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowana ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.