IPTPP2/443-87/11-5/BM - Uznanie za usługę czynności wykonywanych przez dealerów na rzecz producenta oraz prawo do odliczenia podatku VAT z tytułu wypłaty wynagrodzenia dealerom.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 30 marca 2011 r. (data wpływu do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim 29 kwietnia 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 25 maja 2011 r. (data wpływu 27 maja 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania za usługę czynności wykonywanych przez dealerów na rzecz Wnioskodawcy oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących udzielone wynagrodzenie - jest prawidłowe.

W dniu 8 kwietnia 2011 r. do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania czynności wykonywanych w zamian za wynagrodzenie za świadczenie usług oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących udzielone wynagrodzenie.

W związku z § 5a ww. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, pismem z dnia 27 kwietnia 2011 r., przesłało ww. wniosek Dyrektorowi Izby Skarbowej w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim (data wpływu 29 kwietnia 2011 r.), celem załatwienia zgodnie z właściwością miejscową.

Wniosek ten został uzupełniony pismem z dnia 25 maja 2011 r. o doprecyzowanie zdarzenia przyszłego oraz o opłatę.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca zajmuje się produkcją i dystrybucją płytek ceramicznych. W celu podniesienia popytu na produkowane przez siebie wyroby, zawierał i będzie zawierać z kontrahentami (Dealerami) umowy o współpracy handlowej. Zamiarem Wnioskodawcy jest zintensyfikowanie obecności produkowanych przez niego wyrobów na rynku ceramiki budowlanej, tj. nie tylko osiąganie dużych wskaźników sprzedaży na rzecz swoich bezpośrednich odbiorców (Dealerów) lecz także spowodowanie aby nasycić rynek towarami już sprzedanymi Dealerom, tj. żeby towary te trafiły jak najszybciej i w jak największej ilości do dalszych szczebli obrotu. Wnioskodawca zamierza zatem nie tylko realizować znaczne obroty z Dealerami; jego zamiarem jest ponadto zwiększenie obrotów Dealerów z ich kontrahentami (może to być nabywca ostateczny lub nabywca będący na kolejnym szczeblu obrotu), poprzez przyznanie Dealerom wynagrodzenia za osiągnięcie przez nich określonego poziomu dalszej odsprzedaży nabywanych przez nich towarów Wnioskodawcy do dalszych odbiorców. Dodatkowo usługi świadczone przez Dealerów polegać będą także na czynnym udziale Dealera w promocjach organizowanych przez Wnioskodawcę. Czynności te polegają na podejmowaniu szeregu akcji promocyjnych, graficznym eksponowaniu towarów Wnioskodawcy przy wykorzystaniu zarówno własnych koncepcji promocyjnych, jak i materiałów Wnioskodawcy oraz zapewnianiu ciągłej obecności możliwie jak najszerszego asortymentu Wnioskodawcy.

Konstrukcja operacji gospodarczej przedstawia się następująco: transakcja nr 1 to umowa sprzedaży, na podstawie której Dealer w zamian za umówioną cenę nabywa wyroby produkowane przez Wnioskodawcę. Transakcja nr 2 to umowa, na mocy której Dealer sprzedaje zakupione przez siebie towary do dalszych odbiorców, tj. do nabywców ostatecznych lub do przedsiębiorców, którzy stanowią dalszy szczebel obrotu.

Wynagrodzenie należne Dealerowi obliczane będzie zgodnie z zawartą między stronami umową a jego wysokość zależy od dwóch elementów: a) wartości zakupionych przez Dealera wyrobów Wnioskodawcy w przyjętym okresie rozliczeniowym (miesiąc kalendarzowy, kwartał kalendarzowy, półrocze lub rok); b) ilości towarów odsprzedawanych przez Dealerów w przyjętym okresie rozliczeniowym (j.w.), przy czym oba te działania Wnioskodawca uznaje dla określenia wysokości wynagrodzenia za równie istotne. Wartość sprzedaży dokonanej przez Wnioskodawcę do Dealerów w okresie rozliczeniowym wynika z posiadanych przez Wnioskodawcę dokumentów źródłowych (faktur sprzedaży VAT), ilość towarów odsprzedawanych przez Dealerów oraz asortyment odsprzedawanych towarów i należne Dealerom wynagrodzenie, będą ostatecznie ustalane między stronami po zakończeniu przyjętego okresu rozliczeniowego.

Podstawą do tych ustaleń będą pisemne raporty przygotowywane na koniec każdego okresu rozliczeniowego, przedstawiające strukturę sprzedaży towarów zakupionych przez Dealerów od Wnioskodawcy do kontrahentów danego Dealera, w rozbiciu na ilość i rodzaj, weryfikowane i zatwierdzane przez Dealerów i Wnioskodawcę. Jak wskazano wyżej, wysokość wynagrodzenia w ten sposób ustalonego zależeć będzie zarówno od wartości zakupów dokonanych przez Dealera u Wnioskodawcy jak również od ilości sprzedanych przez Dealerów wyrobów nabytych uprzednio od Wnioskodawcy. Dokument w postaci obustronnie potwierdzonego raportu stanowić będzie nie tylko podstawę do określenia wysokości należnego Dealerowi wynagrodzenia, lecz także dowód na wykonanie usługi intensyfikacji sprzedaży, pozwala bowiem dokonać szczegółowej analizy struktury sprzedaży przez Dealerów poszczególnych produktów Wnioskodawcy w poszczególnych okresach i na poszczególnych obszarach. Jednocześnie dodatkowym warunkiem otrzymania przedmiotowego wynagrodzenia jest osiągnięcie przez Dealera w przekroju roku kalendarzowego poziomu dalszej odsprzedaży produktów Wnioskodawcy wynoszącego co najmniej 50 % ogółu produktów zakupionych przez Dealera u Wnioskodawcy w danym roku kalendarzowym. Wynagrodzenie za opisane czynności wypłacane będzie na bieżąco w kolejnych okresach rozliczeniowych. Jeżeli wskazany powyżej poziom rocznego obrotu nie będzie osiągnięty, Dealer zobowiązany będzie do wystawienia stosownych faktur korygujących. Dealerzy są samodzielnymi, niezależnymi od Wnioskodawcy podmiotami, którzy przy okazji wykonywanej przez siebie działalności (związanej z rynkiem budowlanym) poszukują odbiorców towarów Wnioskodawcy oraz są zainteresowani podejmowaniem szeregu działań, w tym działań promocyjnych mających na celu zwiększenie sprzedaży tych produktów. Poza intensyfikacją obrotu Dealerzy nagradzani są za zdywersyfikowanie sprzedaży i jej wertykalne rozprzestrzenienie, mające na celu zwiększenie obecności produktów, a zatem także marki, Wnioskodawcy na rynku.

Wnioskodawca nie sprzedaje bezpośrednio produkowanych przez siebie wyrobów do kontrahentów Dealerów.

W piśmie z dnia 25 maja 2011 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, wskazano, iż:

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy dokonywanie przez Dealerów dalszej odsprzedaży zakupionych u Wnioskodawcy produktów w zamian za wynagrodzenie, którego podstawą jest zarówno wartość towarów nabytych od Wnioskodawcy jak również ilość towarów odsprzedanych przez Dealerów i po spełnieniu określonych warunków może być uznane za świadczenie usługi w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 i art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług oraz czy podatek VAT zawarty w fakturze wystawionej przez Dealera z tego tytułu może być odliczony przez Wnioskodawcę na zasadach ogólnych określonych w art. 86 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, rozumie się każde odpłatne świadczenie, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7. Zdaniem Wnioskodawcy, świadczenie Dealera polegające na odsprzedaży towarów nabytych od Wnioskodawcy, w określonym wolumenie, za które to świadczenie Dealer jest wynagradzany, a którego celem jest intensyfikacja sprzedaży towarów pod marką Wnioskodawcy wypełnia kryteria usługi. Świadczenia stron według łączącej je umowy handlowej mają charakter wzajemny. Zrealizowanie dostawy towarów przez Dealera dalszemu odbiorcy, skutkujące większym nasyceniem rynku wyrobami Wnioskodawcy, decyduje o powstaniu z końcem okresu rozliczeniowego roszczenia o zapłatę wynagrodzenia po stronie Dealera.

Wprawdzie wysokość należnego Dealerowi wynagrodzenia zależy zarówno od wielkości zakupów od Wnioskodawcy jak również od rozmiarów odsprzedaży zakupionego wcześniej towaru, ale "usługą" zdaniem Wnioskodawcy w opisanej wyżej transakcji jest jedynie działanie Dealera, polegające na wprowadzaniu na rynek nabytych od Wnioskodawcy towarów. W orzecznictwie sądowym i wydawanych interpretacjach indywidualnych utrwalił się pogląd, że ta sama transakcja sprzedaży nie może być jednocześnie dostawą towarów i świadczeniem usługi. W niniejszym wniosku sytuacja wygląda jednak inaczej: mamy do czynienia z dwiema transakcjami dostawy towarów, przy czym Wnioskodawcy z nabywcami wyrobów od Dealera nie łączy umowa sprzedaży towarów. O ile zatem w odrębnie postrzeganych relacjach: Wnioskodawca - Dealer oraz Dealer - ostateczny odbiorca, nie może być mowy o usłudze polegającej na nabyciu określonej ilości towarów w określonym czasie, o tyle zobowiązanie Dealera do wprowadzenia na rynek możliwie największej ilości wyrobów Wnioskodawcy należy traktować jako transakcję odrębną od łączącej Wnioskodawcę z Dealerem umowy sprzedaży, pomimo tego, że podstawą wynagrodzenia Dealera jest także wartość towarów nabytych bezpośrednio od Wnioskodawcy. Ponieważ świadczenie Dealera jest odpłatne, zgodnie z definicją zawartą w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku VAT, mamy w tym przypadku do czynienia z"usługą". Potwierdzeniem powyższego może być pogląd zawarty w wyroku NSA z 22 kwietnia 2010 r., I FSK 601/09: "gdyby pomiędzy dostawcą i nabywcą istniał stosunek prawny, w oparciu o który nabywca dokonując zakupów u dostawcy uzyskuje premię, nie tylko za satysfakcjonującą dostawcę wartość dokonanych zakupów, lecz także za realizację przez nabywcę innych czynności na rzecz dostawcy, np. podjęcie działań w kierunku rozwijania bazy sprzedaży jego towarów, zobowiązanie się do stosowania szczególnych, np. określonych przez dostawcę zasad eksponowania jego towarów klientom, przyjęcie określonych zobowiązań lojalnościowych wobec dostawcy itp., wówczas mielibyśmy do czynienia ze świadczeniem usługi przez nabywcę na rzecz dostawcy, wynagradzanej przez niego stosowną premią, która powinna zostać opodatkowana". Powyższe oznacza, ze Dealer powinien wystawić fakturę VAT dokumentującą wykonanie powyższych usług, na zasadach określonych w umowie łączącej strony, to jest na koniec każdego okresu rozliczeniowego i po sporządzeniu i zatwierdzeniu raportu.

Jednocześnie, zgodnie z treścią art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, Wnioskodawcy przysługiwać będzie prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktur wystawionych przez Dealerów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Z powyższych przepisów wynika, iż każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czy innym określonym zachowaniu mieści się w definicji usługi. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Podatnicy podejmują różnorodne działania w zakresie intensyfikacji sprzedaży towarów, w efekcie których wypłacane są nabywcom wynagrodzenia często zwanymi premiami pieniężnymi. Skutki podatkowe dotyczące wypłacania premii pieniężnych nabywcom uzależnione są od wielu czynników, m.in. od ustalenia, za co faktycznie zostały wypłacone, tzn. czy ich przyznanie uwarunkowane jest wykonaniem dodatkowych czynności, czy dotyczą konkretnych dostaw, czy też odnoszą się do wszystkich dostaw w określonym czasie itp. W przypadkach, gdy wypłacona premia pieniężna jest związana z konkretną dostawą (dostawami), nawet jeżeli jest to premia wypłacona po dokonaniu zapłaty, powinna być traktowana jak rabat, o którym mowa w art. 29 ust. 4 ustawy, ponieważ ma bezpośredni wpływ na wartość tej dostawy i w efekcie prowadzi do obniżenia wartości (ceny) dostawy.

W praktyce występują również sytuacje, w których w zamian za udzielenie premii ma miejsce świadczenie innych usług, w tym usług o charakterze promocyjnym, marketingowym, reklamowym, bądź zobowiązanie się do dokonywania zakupów wyłącznie u wypłacającego premie, czy zobowiązanie do posiadania pełnego asortymentu towarów kontrahenta itp.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest producentem i dostawcą płytek ceramicznych. Spółka dokonuje sprzedaży swoich produktów poprzez dystrybutorów. W ramach współpracy Spółka dokonuje na ich rzecz sprzedaży własnych produktów, jednocześnie nabywając od tych podmiotów określone świadczenia. W zależności od ostatecznych ustaleń usługi świadczone przez dealerów polegać będą na podejmowaniu szeregu akcji promocyjnych, graficznym eksponowaniu towarów Wnioskodawcy oraz zapewnieniu ciągłej obecności możliwie jak najszerszego asortymentu produktów Spółki. Wnioskodawca zamierza zatem nie tylko realizować znaczne obroty z dealerami lecz jego zamiarem jest ponadto zwiększenie obrotów dealerów z ich kontrahentami, poprzez przyznanie im wynagrodzenia.

W tym przypadku wynagrodzenia nie można powiązać z konkretnymi dostawami, gdyż zależą one nie tylko od wielkości uzyskanego obrotu, ale również od spełnienia szeregu innych warunków w danym okresie (podejmowaniu akcji promocyjnych, graficznym eksponowaniu towarów Wnioskodawcy oraz zapewnieniu ciągłej obecności możliwie jak najszerszego asortymentu produktów Spółki). Kontrahenci będą motywowani przez Zainteresowanego wynagrodzeniem, za które będą świadczyli ww. usługi. Nie można inaczej nazwać tych czynności, jeśli każda z nich będzie miała wpływ na wysokość wynagrodzenia, a więc będzie ściśle związana z odpłatnością.

Z powyższego wynika, iż wypłacone wynagrodzenia na rzecz dealerów będą związane z uzyskaniem przez Wnioskodawcę świadczenia wzajemnego, nastąpi więc świadczenie usług, ponieważ poza zakupami towarów od Wnioskodawcy, nabywca towarów zobowiązuje się do świadczenia na rzecz Spółki określonych usług polegających na graficznym eksponowaniu towarów Wnioskodawcy, podejmowaniu akcji promocyjnych, zapewnieniu ciągłej obecności możliwie jak najszerszego asortymentu produktów Spółki na rynku poprzez ich dalszą odsprzedaż.

Zatem, pomiędzy stronami będzie istniała więź o charakterze zobowiązaniowym, która na gruncie ustawy stanowi świadczenie usługi za wynagrodzeniem.

Mając na uwadze powyższe przepisy oraz opis sprawy stwierdzić należy, iż w sytuacji gdy nabywca towarów przy zakupie towarów od Wnioskodawcy, będzie zobowiązany do świadczenia na rzecz Spółki określonych usług mamy do czynienia ze świadczeniem usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy.

Stosownie natomiast do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Dla udokumentowania powyższych transakcji zastosowanie znajdą przepisy art. 106 ust. 1 ustawy, w myśl którego podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy. Zatem wypłacane przez Wnioskodawcę wynagrodzenia winny być udokumentowane fakturą VAT, wystawioną przez dealera w oparciu o ww. przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do czynności podlegających opodatkowaniu, podatnikowi o którym mowa w art. 15 przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług (art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy).

Z powyższego wynika, iż warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Przedstawiona w art. 86 ust. 1 ustawy zasada wyłącza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów i usług, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych oraz niepodlegających opodatkowaniu. Ustawodawca stworzył podatnikom prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez nich zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy towarów i usług będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

I tak, zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, iż wypłacane wynagrodzenie dealerom w związku ze świadczeniem określonych usług na rzecz Zainteresowanego będzie stanowić wynagrodzenie za świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, które podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i wobec tego nie zachodzi okoliczność wynikająca z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy. Tym samym Wnioskodawcy w tych przypadkach przysługiwać będzie prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktur wystawionych przez odbiorców, związanych z czynnościami opodatkowanymi, pod warunkiem niezaistnienia innych przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Inne kwestie poruszone we wniosku, a nie objęte pytaniem, w szczególności uznania za świadczenie usług czynności, za które nie jest wypłacane wynagrodzenie bądź otrzymania wynagrodzenia bez żadnych działań kontrahenta oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego w tych przypadkach - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Jednocześnie zauważa się, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W przedmiotowej sprawie powyższa interpretacja indywidualna nie wywiera zatem skutku prawnego dla kontrahentów Wnioskodawcy.

Powoływanie się przez Wnioskodawcę na orzecznictwo sądowe nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując orzecznictwa sądowego jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy zwrócić uwagę, iż organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie każda sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy. Z treści art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postepowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) wynika, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Zatem wyroki sądów są wydane w konkretnych sprawach i dotyczą wyłącznie tych spraw, w których zapadły.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji

W kwestii dotyczącej podatku od towarów i usług w przedmiocie stanu faktycznego w zakresie uznania za usługę czynności wykonywanych przez dealerów na rzecz Wnioskodawcy oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących udzielone wynagrodzenie wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie Nr IPTPP2/443-87/11-4/BM. Natomiast w kwestii dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych wydane zostały rozstrzygnięcia Nr IPTPB3/423-31/11-4/IR i Nr IPTPB3/423-31/11-5/IR.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.