IPTPP2/443-858/14-4/JSz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 14 listopada 2014 r. (data wpływu 21 listopada 2014 r.) uzupełnionym pismem z dnia 5 lutego 2015 r. według daty nadania (data wpływu 9 lutego 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wliczania do wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy, świadczonych usług na rzecz klientów zainteresowanych zaciągnięciem kredytów - jest nieprawidłowe.

W dniu 21 listopada 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wliczania do wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy, świadczonych usług na rzecz klientów zainteresowanych zaciągnięciem kredytów.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 5 lutego 2015 r. (według daty nadania) poprzez doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą na podstawie wpisu do Ewidencji Działalności Gospodarczej, przeważający rodzaj działalności gospodarczej, z której otrzymuje największe dochody, to działalność z kodem PKD: 10.13.Z, 10.73.Z. (produkcja i sprzedaż wyrobów garmażeryjnych). Dodatkowo Zainteresowana prowadzi działalność finansową z kodem PKD 64.19.Z. Polega ona na świadczeniu czynności pomocniczych dla klientów tj. zbieranie ofert dla osób, którzy poszukują kredytu hipotecznego, samochodowego lub innego, współpraca z doradcami bankowymi, pomoc przy wypełnianiu wniosków kredytowych, wyjaśnienie niektórych zapisów umowy kredytowej, sprawdzanie i kompletowanie wymaganych dokumentów, które muszą złożyć osoby ubiegające się o kredyt. Do tej pory Wnioskodawczyni korzystała ze zwolnienia od podatku ze względu na wysokość sprzedaży, nie przekraczając kwoty 150.000 zł. Obecnie kwotę tę przekroczyła wraz ze sprzedażą, o której mówi art. 43 ust. 1 pkt 38-41.

W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że w ramach wykonywanych czynności na rzecz klientów zainteresowanych zaciągnięciem kredytu może podejmować czynności takie jak:

* przekazanie informacji o produktach bankowych (kredyt hipoteczny, kredyt obrotowy, kredyt inwestycyjny, kredyt gotówkowy),

* przekazanie klientowi oferty jednego lub kilku banków,

* pomoc w przygotowaniu dokumentów na przykład przekazanie klientowi check listy z zestawem dokumentów niezbędnych przy ubieganiu się o kredyt,

* wyjaśnienie pojęć typu LTV, DTR, marża banku, prowizja banku,

* przekazanie klientowi wniosku kredytowego do wypełnienia wraz załącznikami,

* sprawdzenie zdolności kredytowej klienta za pomocą kalkulatorów udostępnianych przez banki,

* czasami może to być również pośrednictwo w zbieraniu dokumentów wymaganych przez bank np. poprzez kontakt z biurem rachunkowym klienta i za jego zgodą,

* dostarczenie wniosku wraz z kompletem dokumentów do placówki banku.

Zakres czynności wykonywanych podczas współpracy z jednym klientem zazwyczaj w każdym wypadku jest inny i wynika z potrzeb danego klienta. Czasami jest to przedstawienie kilku symulacji kredytowych z podaniem wysokości raty innym razem pomoc w wypełnianiu wniosku kredytowego lub również pomoc w kompletowaniu dokumentów czy tylko przekazanie telefonu do odpowiedniego doradcy bankowego.

Reasumując Wnioskodawczyni uważa, że nie wykonuje wszystkich niezbędnych czynności mających skutkować zawarciem umowy. To klienci określają zakres wykonywanych czynności.

Wnioskodawczyni nie posiada prawa negocjacji warunków kredytowych ani żadnego innego prawa do negocjacji pomiędzy klientem a kredytodawcą w tym wypadku bankiem. Nie przyjmuje żadnych pełnomocnictw do wykonywania takich czynności.

Zainteresowana uważa, że wykonywanych czynności raczej nie można nazwać doradztwem. Jest to bardziej pomoc polegająca na przebrnięciu przez zawiłe procedury kredytowe w tym wyjaśnianie pojęć, pomoc w kompletowaniu dokumentów i rzetelne przedstawianie ofert bankowych i symulacji kredytowych, które zawierają m.in. następujące parametry: LTV, DTR, prowizja, marża, oprocentowanie, rata kapitałowa, rata odsetkowa, rata łączna, rata równa, rata malejąca, prowizja od wcześniejszej spłaty, nadpłata kredytu, ubezpieczenie na życie, ubezpieczenie od utraty pracy, zakres i rodzaj stosowanych ubezpieczeń, itp. Po przedstawieniu rzetelnych informacji klient sam podejmuje decyzję o wyborze konkretnej oferty.

Za swoją pracę Wnioskodawczyni otrzymuje wynagrodzenie. Wynagrodzenie jest należne po pozytywnym rozpatrzeniu wniosku kredytowego, podpisaniu przez klienta umowy i uruchomieniu kredytu. Dopiero uruchomienie kredytu warunkuje wypłatę prowizji. Wynagrodzenie ma charakter prowizyjny i zazwyczaj kształtuje się w widełkach od około 0,5% -2,5% kwoty netto lub brutto udzielonego kredytu. W określonych ale dość licznych sytuacjach wynagrodzenie w ogóle nie jest należne. Dotyczy to sytuacji, kiedy klient zrezygnował z kredytu, już nawet po jego przyznaniu, klient był już klientem danego banku np. posiadał jakieś produkty bankowe lub sam wcześniej wnioskował w określonym banku o kredyt, nawet jeśli nie był on mu przyznany.

Wykonywane czynności mają charakter zmienny. Nie w każdym miesiącu udaje się osiągnąć przychód lub zadowalający wynik finansowy. Nie każdego miesiąca jest też klient, który oczekuje mojej pomocy. Wykonywana działalność raczej ma charakter nie regularny i nie jest główną działalnością.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy świadczone przez Wnioskodawczynię usługi pośrednictwa finansowego, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38-41 są wliczane do limitu sprzedaży o którym mówi art. 113 ust. 1.

Zdaniem Wnioskodawczyni, czynności, które świadczy przy udzielaniu kredytów art. 43 ust. 1 pkt 38 mają charakter pomocniczy i zgodnie z art. 113 ust. 2 pkt 2 lit. b wraz z zapisem: "- jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych" nie liczą się do limitu, o którym mówi art. 113 ust. 1, tj. kwoty 150.000 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Nie każda jednak czynność, która stanowi dostawę towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Określona czynność będzie opodatkowana VAT, jeśli zostanie wykonana przez podatnika, a więc osobę prowadzącą działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Przepis art. 15 ust. 1 ustawy stanowi, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów lub świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywane są przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy towarów lub świadczenia usług mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jak stanowi art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41 (ust. 13 powyższego artykułu).

W myśl ust. 14 tego artykułu, przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Jak stanowi ust. 15 ww. artykułu, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy winny być interpretowane w sposób ścisły, gdyż zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek od towarów i usług pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika. Zwolnienia stanowią pojęcia autonomiczne prawa wspólnotowego, które mają na celu uniknięcie rozbieżności pomiędzy państwami członkowskimi w stosowaniu systemu VAT i które należy sytuować w ogólnym kontekście wspólnego systemu VAT.

Stosownie do treści przepisu art. 135 ust. 1 lit. b Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347, str. 1 z późn. zm.), państwa członkowskie zwalniają udzielanie kredytów i pośrednictwo kredytowe, oraz zarządzanie kredytami przez kredytodawcę.

Uwzględniając powyższe, wskazać należy, że istotne dla zastosowania zwolnienia od podatku w przypadku usług pomocniczych do usług finansowych udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych jest to, aby określona usługa, stanowiąca odrębną całość, zmierzała do realizacji zasadniczych funkcji ww. usługi finansowej objętej zwolnieniem. Przy czym, z omawianego zwolnienia nie mogą korzystać usługi stanowiące element usługi pośrednictwa.

Z brzmienia powołanego wyżej art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, stanowiącego implementację regulacji unijnych w tym zakresie wyraźnie wynika, że intencją ustawodawcy było objęcie zwolnieniem usług udzielania kredytów i pożyczek pieniężnych, zarówno tych wykonywanych przez banki, jak również świadczonych przez inne podmioty pośredniczące w ich udzielaniu. Należy stwierdzić, że wymienione zwolnienie ma charakter przedmiotowy, gdzie przede wszystkim istotną przesłanką do skorzystania ze zwolnienia jest rodzaj świadczonej usługi, cechy które ją rozróżniają. Ustawodawca szczególny nacisk położył na stronę przedmiotową, nie dokonując zawężenia omawianego zwolnienia wyłącznie do określonej grupy podmiotów. Pogląd taki potwierdza orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku w sprawie C-2/95 pomiędzy Sparekassernes Datacenter (SDC) a Skatteministeriet (Dania), w którym Trybunał stwierdził, że: "zwolnienie dotyczące usług finansowych nie jest uzależnione od tego, czy usługa jest wykonywana przez instytucję, która wstępuje w prawny związek z końcowym odbiorcą. Fakt, że dana transakcja jest wykonywana przez osobę trzecią, ale z punktu widzenia końcowego odbiorcy wydaje się być usługą wykonywaną przez bank, nie wyklucza objęcia jej zwolnieniem". Konkludując można stwierdzić, że wg TSUE usługa finansowa świadczona przez podmiot trzeci nie traci przymiotu takiej usługi.

Zgodnie ze Słownikiem języka polskiego PWN przez pośrednictwo rozumie się "działalność osoby trzeciej mającą na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron; kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych oraz umożliwianie kontaktu uczestnikom rynku pracy". W konsekwencji pośrednictwo obejmuje czynności dokonywane w imieniu oraz na rzecz innego podmiotu gospodarczego, w wyniku których dochodzi do zawarcia transakcji między tym przedsiębiorcą a podmiotem trzecim. Działanie w imieniu oznacza działanie z czyjegoś upoważnienia, w zastępstwie kogoś, natomiast działanie na czyjąś korzyść oznacza działanie dla kogoś, dla czyjegoś dobra.

W celu rozstrzygnięcia, co w świetle ww. przepisów prawa podatkowego należy rozumieć pod pojęciem "pośrednictwa", warto odnieść się do wyroku w sprawie C-453/05, w której TSUE stwierdził "pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową".

Ponadto w powołanej sprawie C-453/05 TSUE wskazał, że "okoliczność, iż podatnik analizuje sytuację majątkową samodzielnie wyszukanych klientów w celu uzyskania dla nich kredytów, nie stanowi przeszkody dla stwierdzenia istnienia świadczenia pośrednictwa kredytowego zwolnionego zgodnie z art. 13 część B lit. d pkt 1 Szóstej Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, jeśli w świetle poprzedzających wskazówek interpretacyjnych usługę pośrednictwa kredytowego oferowaną przez tego podatnika należy uznać za świadczenie główne, w stosunku do którego doradztwo majątkowe ma charakter pomocniczy z tym skutkiem, że to ostatnie dzieli los prawny pośrednictwa kredytowego. (...)".

Natomiast w sprawie C-235/00 TSUE wskazał, że znaczenia słowa "negocjacje", w kontekście art. 13 część B lit. d pkt 5 VI Dyrektywy odnosi się "do działalności pośrednika, który nie przyjmuje roli którejkolwiek ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego oraz którego działalność polega na czymś innym, niż świadczenie usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów. Negocjacje stanowią usługę świadczoną na rzecz strony umowy oraz są wynagradzane przez nią, polegającą na jednoznacznie określonym akcie mediacji. Mogą one polegać m.in. na wskazywaniu odpowiednich możliwości zawarcia takiej umowy, nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. Celem negocjacji jest zatem wykonanie wszystkich czynności niezbędnych w celu zawarcia przez dwie strony umowy, przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek własnego zaangażowania negocjatora określonego w warunkach umowy.

Z drugiej strony, nie stanowi negocjacji sytuacja, w której jedna ze stron powierza podwykonawcy część formalności administracyjnych związanych z umową, takich jak udzielanie informacji drugiej stronie oraz przyjmowanie i przetwarzanie wniosków, zapisów na papiery wartościowe, będące przedmiotem umowy. W takim przypadku, podwykonawca zajmuje tę samą pozycję, jak strona sprzedająca produkt finansowy i nie jest zatem pośrednictwem".

Wobec powyższego należy stwierdzić, że zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej usługa pośrednictwa finansowego powinna stanowić:

* usługę świadczoną na rzecz strony transakcji finansowej, za którą strona ta wypłaca wynagrodzenie,

* z punktu widzenia nabywcy usługi finansowej usługi świadczone przez pośrednika powinny stanowić element usługi finansowej,

* celem jest dążenie do zawarcia umowy (należy zaznaczyć, że pośrednik nie ma żadnego interesu co do treści umowy),

* usługa pośrednictwa nie może mieć charakteru wyłącznie wykonywania czynności faktycznych związanych z umową (nie może to być wyłącznie udostępnianie informacji stronom transakcji finansowej).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą na podstawie wpisu do Ewidencji Działalności Gospodarczej, przeważający rodzaj działalności gospodarczej, z której otrzymuje największe dochody, to działalność z kodem PKD: 10.13.Z, 10.73.Z. (produkcja i sprzedaż wyrobów garmażeryjnych). Dodatkowo Zainteresowana prowadzi działalność finansową z kodem PKD 64.19.Z. Polega ona na świadczeniu czynności pomocniczych dla klientów tj. zbieranie ofert dla osób, którzy poszukują kredytu hipotecznego, samochodowego lub innego, współpraca z doradcami bankowymi, pomoc przy wypełnianiu wniosków kredytowych, wyjaśnienie niektórych zapisów umowy kredytowej, sprawdzanie i kompletowanie wymaganych dokumentów, które muszą złożyć osoby ubiegające się o kredyt. Do tej pory Wnioskodawczyni korzystała ze zwolnienia od podatku ze względu na wysokość sprzedaży, nie przekraczając kwoty 150.000 zł. Obecnie kwotę tę przekroczyła wraz ze sprzedażą, o której mówi art. 43 ust. 1 pkt 38-41.

Ponadto Wnioskodawczyni wskazała, że w ramach wykonywanych czynności na rzecz klientów zainteresowanych zaciągnięciem kredytu może podejmować czynności takie jak:

* przekazanie informacji o produktach bankowych (kredyt hipoteczny, kredyt obrotowy, kredyt inwestycyjny, kredyt gotówkowy),

* przekazanie klientowi oferty jednego lub kilku banków,

* pomoc w przygotowaniu dokumentów na przykład przekazanie klientowi check listy z zestawem dokumentów niezbędnych przy ubieganiu się o kredyt,

* wyjaśnienie pojęć typu LTV, DTR, marża banku, prowizja banku,

* przekazanie klientowi wniosku kredytowego do wypełnienia wraz załącznikami,

* sprawdzenie zdolności kredytowej klienta za pomocą kalkulatorów udostępnianych przez banki,

* czasami może to być również pośrednictwo w zbieraniu dokumentów wymaganych przez bank np. poprzez kontakt z biurem rachunkowym klienta i za jego zgodą,

* dostarczenie wniosku wraz z kompletem dokumentów do placówki banku.

Zakres czynności wykonywanych podczas współpracy z jednym klientem zazwyczaj w każdym wypadku jest inny i wynika z potrzeb danego klienta. Czasami jest to przedstawienie kilku symulacji kredytowych z podaniem wysokości raty innym razem pomoc w wypełnianiu wniosku kredytowego lub również pomoc w kompletowaniu dokumentów czy tylko przekazanie telefonu do odpowiedniego doradcy bankowego. Reasumując Wnioskodawczyni uważa, że nie wykonuje wszystkich niezbędnych czynności mających skutkować zawarciem umowy. To klienci określają zakres wykonywanych czynności.

Wnioskodawczyni nie posiada prawa negocjacji warunków kredytowych ani żadnego innego prawa do negocjacji pomiędzy klientem a kredytodawcą w tym wypadku bankiem. Nie przyjmuje żadnych pełnomocnictw do wykonywania takich czynności.

Zainteresowana uważa, że wykonywanych czynności raczej nie można nazwać doradztwem. Jest to bardziej pomoc polegająca na przebrnięciu przez zawiłe procedury kredytowe w tym wyjaśnianie pojęć, pomoc w kompletowaniu dokumentów i rzetelne przedstawianie ofert bankowych i symulacji kredytowych, które zawierają m.in. następujące parametry: LTV, DTR, prowizja, marża, oprocentowanie, rata kapitałowa, rata odsetkowa, rata łączna, rata równa, rata malejąca, prowizja od wcześniejszej spłaty, nadpłata kredytu, ubezpieczenie na życie, ubezpieczenie od utraty pracy, zakres i rodzaj stosowanych ubezpieczeń, itp. Po przedstawieniu rzetelnych informacji klient sam podejmuje decyzję o wyborze konkretnej oferty.

Za swoją pracę Wnioskodawczyni otrzymuje wynagrodzenie. Wynagrodzenie jest należne po pozytywnym rozpatrzeniu wniosku kredytowego, podpisaniu przez klienta umowy i uruchomieniu kredytu. Dopiero uruchomienie kredytu warunkuje wypłatę prowizji. Wynagrodzenie ma charakter prowizyjny i zazwyczaj kształtuje się w widełkach od około 0,5% -2,5% kwoty netto lub brutto udzielonego kredytu. W określonych ale dość licznych sytuacjach wynagrodzenie w ogóle nie jest należne. Dotyczy to sytuacji, kiedy klient zrezygnował z kredytu, już nawet po jego przyznaniu, klient był już klientem danego banku np. posiadał jakieś produkty bankowe lub sam wcześniej wnioskował w określonym banku o kredyt, nawet jeśli nie był on mu przyznany.

Wykonywane czynności mają charakter zmienny. Nie w każdym miesiącu udaje się osiągnąć przychód lub zadowalający wynik finansowy. Nie każdego miesiąca jest też klient, który oczekuje mojej pomocy. Wykonywana działalność raczej ma charakter nie regularny i nie jest główną działalnością.

Analizując powołane powyżej przepisy należy stwierdzić, że działalność pośrednictwa dotyczy działalności wykonywanej przez pośrednika, który nie zajmuje miejsca jakiejkolwiek strony umowy dotyczącej produktu finansowego. Powinna to być usługa wykonana na rzecz strony umowy oraz opłacona przez nią jako odrębna działalność pośrednictwa. Pośrednictwo to ma zatem na celu dokonanie wszelkich niezbędnych czynności, które umożliwiłyby zawarcie przez obie strony umowy, przy czym pośrednik nie realizuje w stosunku do treści umowy żadnego własnego interesu.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy w kontekście powołanych wyżej przepisów prawa należy stwierdzić, że czynności wykonywane przez Wnioskodawczynię na rzecz klientów zainteresowanych zaciągnięciem kredytów nie mieszczą się w zakresie pojęcia "pośrednictwa" nakreślonego orzeczeniami TSUE. Jak wskazała bowiem Wnioskodawczyni - nie wykonuje wszystkich niezbędnych czynności mających skutkować zawarciem umowy, a ponadto nie posiada prawa negocjacji warunków kredytowych ani żadnego innego prawa do negocjacji pomiędzy klientem a kredytodawcą, w tym wypadku bankiem.

Wobec powyższego, wykonywane przez Wnioskodawczynię czynności są czynnościami technicznymi związanymi z udostępnianiem potencjalnym klientom informacji o możliwościach skorzystania z produktów bankowych oferowanych przez kredytodawców, w szczególności o kredytach bankowych.

Zatem czynności wykonywane przez Wnioskodawczynię na rzecz klientów zainteresowanych zaciągnięciem kredytu nie są usługami pośrednictwa i tym samym nie korzystają ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy.

Odnosząc się do kwestii wliczania do wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy, świadczonych usług na rzecz klientów zainteresowanych zaciągnięciem kredytów należy wskazać, że na mocy art. 113 ust. 1 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Natomiast, na podstawie art. 113 ust. 2 ustawy, do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

Zgodnie z art. 113 ust. 9 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

Wobec powyższego, należy stwierdzić, że - jak wskazano wyżej - czynności wykonywane przez Wnioskodawczynię na rzecz klientów zainteresowanych zaciągnięciem kredytu nie stanowią usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy. W konsekwencji, w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania art. 113 ust. 2 ustawy, a zatem Zainteresowana zobowiązana jest wliczać wartość sprzedaży z tytułu świadczenia ww. usług do wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy.

W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.