IPTPP2/443-835/11-4/JN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 5 grudnia 2011 r. (data wpływu 7 grudnia 2011 r.) uzupełnionym pismem z dnia 28 lutego 2012 r. (data wpływu 2 marca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku dokonania przez dłużnika korekty podatku naliczonego w związku z nieuregulowanymi fakturami - jest nieprawidłowe.

W dniu 7 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dopuszczalności "ulgi za złe długi" na podstawie art. 89a ustawy przez wierzyciela oraz obowiązku dokonania przez dłużnika korekty podatku naliczonego w związku z nieuregulowanymi fakturami.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 28 lutego 2012 r. o doprecyzowanie stanu faktycznego oraz kwestie związane z reprezentacją.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca działa jako syndyk mas upadłości dłużników, prowadzących działalność gospodarczą w ramach spółki cywilnej. Sąd Rejonowy Sąd Gospodarczy ogłosił upadłość dłużników w dniu 22 września 2011 r. W dniu 4 listopada 2011 r. syndyk otrzymał zawiadomienie z Sp. z o.o. - Spółka Komandytowa, o zamiarze skorygowania podatku należnego VAT z niezapłaconych przez Dłużnika faktur, na podstawie art. 89a ust. 2 pkt 6 ustawy o VAT. W odpowiedzi syndyk poinformował, iż zamiar skorygowania VAT jest niezgodny z prawem upadłościowym i naprawczym, które stanowi "lex specialis" w stosunku do ustawy podatkowej VAT. Roszczenia z tytułu niezapłaconych faktur są wierzytelnościami (w kwocie brutto) podlegającymi zgłoszeniu do postępowania upadłościowego. Z tego tytułu będą one rozpatrywane przez syndyka w trybie ustalania i zatwierdzania listy wierzytelności upadłego. Korekta podatku VAT od wierzytelności podlegającej zgłoszeniu byłaby zatem wcześniejszym (uprzywilejowanym) jej zaspokojeniem, co jest sprzeczne z prawem (z art. 342 prawa upadłościowego i naprawczego) równomiernego zaspakajania wszystkich wierzycieli. W tej sytuacji, zgodnie z art. 236 ustawy prawo upadłościowe i naprawcze oraz zawiadomieniem syndyka o ogłoszeniu upadłości (wysłanym do wierzyciela), należy zgłosić wierzytelność (w kwocie brutto) do postępowania upadłościowego, gdzie będzie zaspokojona z funduszów masy upadłości, po ustaleniu listy wierzytelności. Czynność wcześniejszego skorygowania podatku należnego VAT, dokonana po ogłoszeniu upadłości dłużnika, stanowi naruszenie przepisów ustawy prawo upadłościowe i naprawcze. Do obecnej chwili syndyk nie otrzymał od wierzyciela żadnego stanowiska w tej sprawie.

W piśmie z dnia 28 lutego 2012 r. stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca wskazał, że Dłużnik jest zarejestrowanym i czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Również na dzień nabycia towarów udokumentowanych niezapłaconymi fakturami, Dłużnik był zarejestrowanym i czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Niezapłacone faktury dokumentują nabycie towarów sprzed momentu ogłoszenia upadłości Dłużnika i są przedmiotem zgłoszenia wierzytelności (w kwotach brutto) do postępowania upadłościowego Dłużnika.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy syndyk ma obowiązek (z art. 89b ust. 1 ustawy VAT) dokonania korekty VAT-7 za okresy odliczenia podatku naliczonego z niezapłaconych przez Dłużnika faktur, po otrzymaniu zawiadomienia (o którym mowa w art. 89a ust. 2 pkt 6 ustawy VAT) w trakcie postępowania upadłościowego.

Zdaniem Wnioskodawcy, głównym celem postępowania upadłościowego jest wspólne i równe, co do zasady, zaspokojenie wszystkich wierzycieli w jak najwyższym stopniu. Dokonanie korekty podatku naliczonego w trybie art. 89b ust. 1 w zw. z art. 89a ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, doprowadziłoby do sytuacji, w której zaspokojenie wierzycieli dokonujących korekty nastąpiłoby poza postępowaniem upadłościowym, co stałoby w sprzeczności ze wskazywaną zasadą. Dopuszczenie do korzystania przez wierzycieli z możliwości korekty VAT w ramach "ulgi na złe długi" powodowałoby, że wierzyciel otrzymałby możliwość zaspokojenia swojego roszczenia, w kwocie odpowiadającej kwocie podatku VAT zawartego na fakturze dokumentującej jego wierzytelność, poza toczącym się postępowaniem upadłościowym. Wierzyciel odzyskiwałby tę kwotę nie bezpośrednio od dłużnika, ale z bieżącego rozliczenia podatku VAT z własnym urzędem skarbowym. Działanie takie doprowadziłoby również do pokrzywdzenia części wierzycieli. Na skutek dokonania korekty, ta część ceny (równa podatkowi VAT) zostałaby zgłoszona przez Urząd Skarbowy, jako nowa wierzytelność. Po stronie wierzyciela nastąpiłoby bowiem zmniejszenie wierzytelności zgłoszonej sędziemu komisarzowi w postępowaniu upadłościowym o kwotę należnego podatku VAT. Po stronie upadłego zaistniałby obowiązek dokonania korekty podatku naliczonego poprzez korektę deklaracji VAT za okres, w którym dokonał odliczenia, czyli przed ogłoszeniem upadłości. W rezultacie, po stronie organu podatkowego powstałaby nowa wierzytelność. W takiej sytuacji, za każdym razem lista wierzytelności musiałaby być zmieniana, aby jej stan prawny zgodny był z rzeczywistym. Nowopowstała - zgłoszona przez organ podatkowy - wierzytelność, podlegałaby zaspokojeniu z funduszów masy upadłości zgodnie z art. 342 ust. 1 pkt 3 pun w kategorii trzeciej (uprzywilejowanej). Procedura upadłościowa nie dopuszcza możliwości dokonywania zmian na ustalonej liście wierzytelności, poza przypadkami opisanym w art. 254 pun.

W wypadku dokonania korekty dochodziłoby zatem do specyficznej sytuacji faktycznego przesunięcia części wierzytelności (równowartości niezapłaconego podatku VAT) z niższej kategorii zaspokojenia, w której zaspokajane są podmioty nieuprzywilejowane, do kategorii trzeciej (wyższej), według której następuje zaspokojenie należności podatkowych. Sytuacja taka byłaby pokrzywdzeniem innych wierzycieli znajdujących się w niższych kategoriach zaspokojenia. Postępowanie takie byłoby sprzeczne z podstawową zasadą prawa upadłościowego, jaką jest zasada równego traktowania wierzycieli.

Gdyby przyjąć, że dokonanie przez wierzyciela korekty podatku VAT w ramach "ulgi za złe długi" w odniesieniu do dłużnika znajdującego się w stanie upadłości jest dopuszczalne, to w przypadku uzyskania przez takiego wierzyciela zaspokojenia, choćby częściowego z masy upadłości w ramach planu podziału sporządzonego przez syndyka i zatwierdzonego przez sąd upadłościowy, wierzyciel taki musiałby dokonać ponownej korekty w podatku VAT.

W następstwie takiej korekty musiałby odprowadzić do właściwego urzędu odpowiednią kwotę tego podatku. Z drugiej strony korekty takiej musiałby dokonać także syndyk, a urząd skarbowy w wyniku dokonanych korekt byłby zobowiązany do zwrotu do masy upadłości tak skorygowanej kwoty podatku. Syndyk po otrzymaniu tej kwoty byłby następnie zobowiązany do sporządzenia nowego planu podziału, w ramach którego dokonałby podziału tak uzyskanej kwoty pomiędzy wierzycieli. Uzyskanie kolejnej kwoty w ramach podziału masy upadłości przez wierzyciela korzystającego z korekty w ramach "ulgi za złe długi" skutkowałoby z kolei obowiązkiem dokonania kolejnej korekty, itd. Dokonanie korekty przez wierzyciela uruchamiałby zatem cały mechanizm korekt w podatku VAT, których przedmiotem byłyby coraz to mniejsze kwoty. Konieczność dokonywania tych korekt uniemożliwiałaby w istocie syndykowi zakończenie postępowania upadłościowego, poprzez sporządzenie ostatecznego planu podziału sum z masy upadłości.

Dopuszczające dokonanie korekty, o której mowa w przepisie art. 89b ust. 1 ustawy VAT jest sprzeczne z ustawą prawo upadłościowe i naprawcze. Prawo upadłościowe i naprawcze stanowi "lex specialis" w stosunku do ustaw podatkowych, jej zastosowanie ma więc pierwszeństwo przed ustawami podatkowymi.

Biorąc pod uwagę powyższe Wnioskodawca uważa, że odpowiedź na powyższe pytanie jest negatywna. Zgodnie z regułą racjonalnego ustawodawcy zasadna jest taka interpretacja przepisów art. 89a i b ustawy podatkowej, która prowadzi do uzyskania zgodności z przepisami prawa upadłościowego i naprawczego. Tak więc korekty podatku należnego z tytułu "złych długów" (z przepisu art. 89a ust. 1 ustawy podatkowej) można dokonać, gdy "dostawa towaru lub świadczenie usług jest dokonana na rzecz podatnika (...), zarejestrowanego jako podatnik VAT czynny, niebędącego w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji" na dzień dokonania korekty (a nie na dzień dokonania dostawy). Natomiast art. 89b ust. 1 ustawy podatkowej należy tak rozumieć, że nie dotyczy on podmiotu, który w momencie dokonania zawiadomienia jest w stanie upadłości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zasady rozliczenia podatku w odniesieniu do nieściągalnych wierzytelności zostały określone w przepisach art. 89a i art. 89b ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą.

Zgodnie z art. 89a ust. 1 ustawy, podatnik może skorygować podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, z zastrzeżeniem ust. 2-5. Korekta podatku dotyczy również kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności odpisanej jako nieściągalna lub której nieściągalność została uprawdopodobniona.

Na podstawie art. 89a ust. 1a ustawy nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną w przypadku, gdy wierzytelność nie została uregulowana w ciągu 180 dni od upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze.

W myśl art. 89a ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się w przypadku, gdy spełnione są następujące warunki:

Z kolei w myśl art. 89b ust. 1 ustawy, w przypadku otrzymania zawiadomienia, o którym mowa w art. 89a ust. 2 pkt 6, i nieuregulowania należności w terminie 14 dni od dnia otrzymania tego zawiadomienia, podatnik (dłużnik) jest obowiązany do odpowiedniego pomniejszenia podatku naliczonego podlegającego odliczeniu lub w przypadku jego braku, do odpowiedniego powiększenia kwoty podatku należnego, o kwotę podatku wynikającą z nieuregulowanych faktur, poprzez korektę deklaracji za okres, w którym dokonał odliczenia.

Zgodnie z art. 89b ust. 2 ustawy w przypadku częściowego uregulowania należności przed upływem terminu, o którym mowa w ust. 1, korekta dotyczy podatku naliczonego przypadającego na nieuregulowaną część należności.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca działa jako syndyk mas upadłości Dłużników, prowadzących działalność gospodarczą w ramach spółki cywilnej. Sąd Rejonowy Sąd Gospodarczy ogłosił upadłość Dłużników w dniu 22 września 2011 r. W dniu 4 listopada 2011 r. syndyk otrzymał zawiadomienie z Sp. z o.o. - Spółka Komandytowa, o zamiarze skorygowania podatku należnego VAT z niezapłaconych przez Dłużnika faktur, na podstawie art. 89a ust. 2 pkt 6 ustawy o VAT. W odpowiedzi syndyk poinformował, iż zamiar skorygowania VAT jest niezgodny z prawem upadłościowym i naprawczym, które stanowi "lex specialis" w stosunku do ustawy podatkowej VAT. Roszczenia z tytułu niezapłaconych faktur są wierzytelnościami (w kwocie brutto) podlegającymi zgłoszeniu do postępowania upadłościowego. Z tego tytułu będą one rozpatrywane przez syndyka w trybie ustalania i zatwierdzania listy wierzytelności upadłego Dłużnika. Korekta podatku VAT od wierzytelności podlegającej zgłoszeniu byłaby zatem wcześniejszym (uprzywilejowanym) jej zaspokojeniem, co jest sprzeczne z prawem (z art. 342 prawa upadłościowego i naprawczego) równomiernego zaspakajania wszystkich wierzycieli.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że Dłużnik jest zarejestrowanym i czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Również na dzień nabycia towarów udokumentowanych niezapłaconymi fakturami, Dłużnik był zarejestrowanym i czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Niezapłacone faktury dokumentują nabycie towarów sprzed momentu ogłoszenia upadłości Dłużnika i są przedmiotem zgłoszenia wierzytelności (w kwotach brutto) do postępowania upadłościowego Dłużnika.

Odnosząc się do powyższego należy stwierdzić, iż na Dłużniku będącemu w upadłości i jednocześnie pozostającemu podatnikiem VAT czynnym, który zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług jest stroną, która dokonuje korekty podatku naliczonego, ciążą obowiązki wynikające z art. 89b tej ustawy.

Jak bowiem wskazano, w przypadku otrzymania zawiadomienia, o którym mowa w art. 89a ust. 2 pkt 6, tj. zawiadomienia dłużnika o zamiarze skorygowania podatku należnego ze względu na wystąpienie okoliczności, o których mowa w ust. 1 i nieuregulowania należności w terminie 14 dni od dnia otrzymania tego zawiadomienia, dłużnik jest obowiązany do odpowiedniego pomniejszenia podatku naliczonego podlegającego odliczeniu. Brzmienie art. 89b ustawy wskazuje zatem, że dłużnik w sytuacji otrzymania zawiadomienia jest zawsze zobowiązany do korekty podatku naliczonego i nie ma możliwości kwestionowania takiej korekty, nawet jeśli posiadałby wiedzę o niespełnieniu przez wierzyciela warunków wynikających z przepisu art. 89a ustawy.

Zatem Dłużnik będący w upadłości - w przypadku otrzymania zawiadomienia - ma obowiązek odpowiedniego pomniejszenia podatku naliczonego podlegającego odliczeniu lub - w przypadku jego braku - do odpowiedniego powiększenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku wynikającą z nieuregulowanych faktur, poprzez korektę deklaracji za okres, w którym dokonał odliczenia.

Należy również wyjaśnić, iż warunek aby dłużnik nie był w stanie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji należy odnosić wyłącznie do daty dostawy towaru lub świadczenia usługi, stosownie do art. 89a ust. 2 pkt 1 ustawy, natomiast na dzień dokonania korekty - zgodnie z intencją ustawodawcy wyrażoną wprost w art. 89a ust. 2 pkt 3 - wierzyciel i dłużnik muszą być podatnikami zarejestrowanymi jako podatnicy VAT czynni.

Zauważyć też należy, że to, iż podmiot, będący czynnym podatnikiem podatku VAT, zostaje postawiony w stan upadłości, nie powoduje, że traci on automatycznie status czynnego podatnika podatku VAT, o ile wykonywane są przez ten podmiot lub na jego rachunek (np. przez syndyka) czynności podlegające zakresowi podatku od towarów i usług.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że okoliczność, iż z dniem 22 września 2011 r. została ogłoszona upadłość Dłużnika, nie zwalnia go z obowiązku określonego przepisem art. 89b ust. 1 ustawy.

Przy czym nie bez znaczenia dla oceny sprawy jest to, że przepisy Prawa upadłościowego i naprawczego nie ograniczają zdolności prawnej i zdolności do czynności prawnych podmiotu znajdującego się w upadłości likwidacyjnej. Z art. 185 ust. 2 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1361 z późn. zm.) wynika bowiem, że ogłoszenie upadłości nie ma wpływu na zdolność prawną i zdolność do czynności prawnych upadłego. Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, przejawia się to zachowaniem statusu czynnego podatnika VAT.

Szczególna sytuacja podmiotu znajdującego się w upadłości powoduje, że w sprawach dotyczących masy upadłości syndyk dokonuje czynności na rachunek upadłego, lecz w imieniu własnym (art. 160 § 1 p.u.i.n.). Jeżeli natomiast ogłoszono upadłość obejmującą likwidację majątku upadłego, postępowania sądowe i administracyjne dotyczące masy upadłości mogą być wszczęte i dalej prowadzone jedynie przez syndyka lub przeciw niemu. Postępowania te syndyk również prowadzi na rzecz upadłego, lecz w imieniu własnym (art. 144 § 1 i 2 p.u.i.n.). W sprawach dotyczących masy upadłości syndyk działa we własnym imieniu, jest więc stroną w znaczeniu formalnym (procesowym).

Trzeba również zwrócić uwagę, że w myśl art. 230 ust. 1 p.u.i.n. do kosztów postępowania upadłościowego zalicza się opłaty sądowe oraz wydatki niezbędne do osiągnięcia celu postępowania. Z kolei z ust. 2 wynika, że do wydatków tych należą w szczególności, między innymi koszty doręczeń, obwieszczeń i ogłoszeń, przypadające za czas po ogłoszeniu upadłości podatki i inne daniny publiczne, wydatki związane z zarządem masy upadłości oraz likwidacją masy upadłości itp.

W niniejszej sprawie mamy do czynienia ze zdarzeniami prawnymi, które zaistniały już po ogłoszeniu upadłości. Dokonana przez wierzyciela czynność prawna, wywołała skutek, w postaci obowiązku dokonania przez Dłużnika korekty deklaracji i pomniejszenia podatku naliczonego lub powiększenia kwoty podatku należnego. Zważywszy na sytuację prawną Dłużnika, stosując odpowiednio przepisy prawa upadłościowego i naprawczego, czynności tych powinien dokonać upadły (tj. syndyk, na rzecz podmiotu znajdującego się w upadłości). Tylko w takiej sytuacji możliwe będzie zachowanie właściwej relacji pomiędzy przepisami prawa podatkowego, a zasadami postępowania upadłościowego i naprawczego.

Jednocześnie należy podkreślić, że ustawa o podatku od towarów i usług w sposób szczególny i kompleksowy reguluje zagadnienia związane z prawami i obowiązkami dotyczącymi tzw. ulgi za złe długi, w tym wyczerpująco kształtuje obowiązki podatkowe dłużników. Skoro zatem wątpliwości dotyczą kwestii związanych z obowiązkiem dokonania korekty, to podstawowym źródłem normatywnym w sprawie powinna być ustawa podatkowa. Regulacje aktów prawnych normujących inne obszary porządku prawnego mogą, pełnić rolę pomocniczą w interpretowaniu norm prawa podatkowego, jednakże w żaden sposób nie mogą norm tych zastępować, wykluczać czy powodować ich interpretację w sposób sprzeczny z zasadami prawa podatkowego.

Obowiązki podatkowe, które ustawodawca nakłada na podatników poprzez odpowiednie regulacje ustaw podatkowych nie mogą być modyfikowane inaczej, jak tylko w drodze zmian ustawy przeprowadzonych w procesie legislacyjnym. Dlatego też z przepisów ustaw pozostających poza systemem prawa podatkowego, m.in. Prawa upadłościowego i naprawczego, nie można wywodzić źródła istnienia bądź nieistnienia obowiązków lub praw w rozliczeniach podatkowych.

W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z art. 89b ust. 4 ustawy, w przypadku uregulowania należności po dokonaniu korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik ma prawo do zwiększenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym należność uregulowano, o kwotę podatku, o której mowa w ust. 1. W przypadku częściowego uregulowania należności podatek naliczony może zostać zwiększony w odniesieniu do tej części. Skoro więc nastąpi uregulowanie należności (w tym przypadku w wyniku zaspokojenia wierzytelności zgłoszonej w postępowaniu upadłościowym Dłużnika), to wystąpi prawo dokonania ponownie korekty (zwiększenia) podatku naliczonego o kwotę podatku wynikającą z uregulowanych faktur. Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie zawierają wyłączenia z zastosowania prawa do korekty przez wierzyciela z art. 89a ustawy, jeżeli na dzień dokonania korekty Dłużnik znajduje się w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji. Przyjęcie stanowiska Wnioskodawcy za prawidłowe prowadziłoby do ograniczenia praw wierzyciela, które nie znajduje potwierdzenia w obowiązujących przepisach prawa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie zauważa się, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W przedmiotowej sprawie powyższa interpretacja indywidualna nie wywiera zatem skutku prawnego dla wierzyciela.

Ponadto informuje się, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej zaistniałego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku dokonania przez dłużnika korekty podatku naliczonego w związku z nieuregulowanymi fakturami. Natomiast, kwestia dotycząca zaistniałego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług w zakresie dopuszczalności "ulgi za złe długi" na podstawie art. 89a ustawy przez wierzyciela została załatwiona odrębnym rozstrzygnięciem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, ul. Prosta 10, 25-366 Kielce po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.