IPTPP2/443-73/11-4/PM - Określenie zasad rozliczenia podatku VAT z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia dźwigu samochodowego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 19 kwietnia 2011 r. (data wpływu 26 kwietnia 2011 r.) uzupełnionym pismem z dnia 5 lipca 2011 r. (data wpływu 6 lipca 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozliczenia podatku VAT z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia dźwigu samochodowego - jest nieprawidłowe.

W dniu 26 kwietnia 2011 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 5 lipca 2011 r. (data wpływu 6 lipca 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozliczenia podatku VAT z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia dźwigu samochodowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca nabył w Niemczech dźwig samochodowy (pojazd specjalny), który sprowadził do kraju w celu zarejestrowania i świadczenia nim usług dźwigowych (wykorzystanie do własnej działalności gospodarczej). Dźwig ten jest urządzeniem używanym, wyprodukowanym w 2001 r.

W uzupełnieniu z dnia 6 lipca 2011 r. (data wpływu) Wnioskodawca dodał, iż prowadzi działalność gospodarczą pod firmą i jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Sprzedawca przedmiotowego dźwigu jest zarejestrowanym na terytorium Niemiec podatnikiem podatku od wartości dodanej (...).

Będący przedmiotem wniosku dźwig samochodowy jest pojazdem lądowym napędzanym silnikiem o pojemności skokowej większej niż 48 centymetrów sześciennych i przejechał więcej niż 6 000 kilometrów. Dźwig ten jest użytkowany więcej niż 6 miesięcy tj. od 2001 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca zasadnie uważa, że rozliczenia z tytułu podatku VAT w związku z dokonanym zakupem powinien przeprowadzić na zasadach ogólnych dla wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, a nie według przytoczonych przepisów szczególnych dla środków transportu, którym to zakupiony dźwig samochodowy nie jest.

Zdaniem Wnioskodawcy, dźwig samochodowy, który zakupił nie jest środkiem transportu gdyż nie służy do przewozu towarów ani osób i w związku z tym przepisy art. 103 ust. 3 i 4 ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. (Dz. U. Nr 54, poz. 535) nie dotyczą sytuacji Wnioskodawcy. Tak więc Zainteresowany nie jest zobowiązany do naliczenia podatku od towarów i usług i odprowadzenia go na konto Urzędu Skarbowego w terminie 14 dni.

Definicja ustawy o podatku od towarów i usług dotyczy nowych środków transportu, ale Wnioskodawca uważa, że określenie środek transportu służący do przewozu osób i towarów tyczy się każdego środka transportu, a nie tylko nowego. W ustawie nie ma innej definicji środków transportu nie nowych.

Ponadto pojazdy samochodowe służące do transportu towarów jak i osób mają zupełnie inną klasyfikację PKWiU 2008. Dla dźwigów samochodowych i samojezdnych istnieje osobna pozycja w PKWiU nr 29.10.51.0, która obejmuje tylko i wyłącznie pojazdy tego rodzaju.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju.

W myśl art. 9 ust. 1 ww. ustawy przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Zgodnie z art. 9 ust. 2 pkt 1 lit. a) i pkt 2 ustawy, przepis ust. 1 ww. artykułu stosuje się pod warunkiem, że nabywcą towarów jest podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika, natomiast dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit. a) (tj. czynny podatnik podatku od towarów i usług lub podatnik podatku od wartości dodanej).

Ponadto art. 20 ust. 5 ww. ustawy stanowi, że w wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów obowiązek podatkowy powstaje 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia, z zastrzeżeniem ust. 6-9.

Z ust. 6 ww. artykułu wynika, że w przypadku gdy przed terminem, o którym mowa w ust. 5, podatnik podatku od wartości dodanej wystawił fakturę, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury.

Zatem obowiązek podatkowy w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów powstaje 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia, chyba że przed tym dniem unijny podatnik VAT, będący dostawcą nabywanych w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, wystawił fakturę, bo wówczas obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia tej faktury.

Z opisanego przez Wnioskodawcę zaistniałego stanu faktycznego wynika, iż jest on czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, który nabył w Niemczech od zarejestrowanego na terytorium tamtego kraju podatnika podatku od wartości dodanej, dźwig samochodowy (pojazd specjalny). Wnioskodawca sprowadził ww. dźwig do kraju w celu zarejestrowania i świadczenia nim usług dźwigowych (wykorzystanie do własnej działalności gospodarczej). Przedmiotowy dźwig samochodowy jest urządzeniem używanym, wyprodukowanym w 2001 r., jest pojazdem lądowym napędzanym silnikiem o pojemności skokowej większej niż 48 centymetrów sześciennych i przejechał więcej niż 6 000 kilometrów. Dźwig ten jest użytkowany więcej niż 6 miesięcy tj. od 2001 r.

Z powyższego wynika, że Wnioskodawca niewątpliwie dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru. Jednakże wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą zakwalifikowania przedmiotowego pojazdu do środków transportu, a co za tym idzie obowiązku zastosowania art. 103 ust. 4 ustawy przy rozliczeniu podatku VAT.

Zgodnie z art. 103 ust. 3 cyt. ustawy w przypadku, o którym mowa w art. 99 ust. 10, podatnicy są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego na rachunek urzędu skarbowego.

Natomiast art. 103 ust. 4 stanowi, iż przepis ust. 3 stosuje się również w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia nowych środków transportu lub innych środków transportu, od których podatek jest rozliczany zgodnie z art. 99 ust. 1-3 lub 8, jeżeli środek transportu ma być przez nabywcę zarejestrowany na terytorium kraju lub jeżeli nie podlega rejestracji, a jest użytkowany na terytorium kraju.

Powyższy przepis art. 103 ust. 4 ustawy skracający termin zapłaty podatku w stosunku do terminu wynikającego z zasad ogólnych, ma zastosowanie do wewnątrzwspólnotowego nabycia nowych lub innych środków transportu. Na potrzeby podatku VAT nowe środki transportu zostały zdefiniowane w art. 2 pkt 10 ustawy.

Z postanowień art. 2 pkt 10 lit. a) ustawy wynika, że nowym środkiem transportu są przeznaczone do transportu osób lub towarów pojazdy lądowe napędzane silnikiem o pojemności skokowej większej niż 48 centymetrów sześciennych lub o mocy większej niż 7,2 kilowata, jeżeli przejechały nie więcej niż 6.000 kilometrów lub od momentu dopuszczenia ich do użytku upłynęło nie więcej niż 6 miesięcy; za moment dopuszczenia do użytku pojazdu lądowego uznaje się dzień, w którym został on pierwszy raz zarejestrowany w celu dopuszczenia do ruchu drogowego lub w którym po raz pierwszy podlegał on obowiązkowi rejestracji w celu dopuszczenia do ruchu drogowego w zależności od tego, która z tych dat jest wcześniejsza; jeżeli nie można ustalić dnia pierwszej rejestracji pojazdu lądowego lub dnia, w którym podlegał on pierwszej rejestracji, za moment dopuszczenia do użytku tego pojazdu uznaje się dzień, w którym został on wydany przez producenta pierwszemu nabywcy, lub dzień, w którym został po raz pierwszy użyty dla celów demonstracyjnych przez producenta,

Zatem za nowe środki transportu mogą być uznane pojazdy lądowe, które spełniają określone warunki dotyczące mocy silnika bądź jego pojemności skokowej oraz dotyczące dotychczasowej długości ich używania (mierzonej czasem używania oraz przebiegiem).

Natomiast przez inne środki transportu, o których mowa w art. 103 ust. 4 należy rozumieć środki transportu tożsame z nowymi, jednak nie spełniające warunku uznania ich za nowe środki transportu w postaci przebiegu lub okresu który upłynął od dopuszczenia ich do użytku.

Dodatkowo należy zaznaczyć, iż za środek transportu uznaje się wszystkie maszyny i urządzenia, pozwalające na przemieszczanie ludzi i dóbr materialnych z jednego miejsca na drugie. Jak wynika z orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, pojęcie środków transportu musi być rozumiane szeroko. Środkiem transportu będzie każdy przedmiot, który służy do przemieszczania towarów lub osób, niezależnie od tego, jakim celom służy transport. Środek transportu nie musi mieć własnego napędu, o ile tylko służyć może przemieszczaniu towarów lub osób, np. przyczepa (Bartosiewicz Adam, Kubacki Ryszard komentarz,LEX 2010, Komentarz do ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U.04.54.535), A. Bartosiewicz, R. Kubacki, VAT. Komentarz, Lex, 2010, wyd. IV.

Biorąc pod uwagę przedstawiony zaistniały stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa należy uznać, iż zakupiony wewnątrzwspólnotowo przez Wnioskodawcę dźwig jest innym środkiem transportu, o którym mowa w art. 103 ust. 4 ustawy. Powyższe wynika z faktu, iż przedmiotowy dźwig niewątpliwie służy transportowaniu towarów, bowiem służy do przemieszczania towarów z jednego miejsca na drugie, oraz spełnia przesłankę w odniesieniu do pojemności skokowej silnika (pojemność skokowa większa niż 48 centymetrów sześciennych). Ponieważ jednak przedmiotowy dźwig przejechał więcej niż 6 000 kilometrów oraz jest użytkowany więcej niż 6 miesięcy, tym samym nie można go uznać za nowy środek transportu.

W konsekwencji, ponieważ przedmiotowy dźwig będący środkiem transportu Wnioskodawca sprowadził do kraju w celu zarejestrowania i świadczenia nim usług dźwigowych, jest On obowiązany bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego do obliczania i wpłacania podatku w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego na rachunek urzędu skarbowego na podstawie art. 103 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.