IPTPP2/443-499/11-4/PM - Możliwość zwolnienia od podatku od towarów i usług wywłaszczenia nieruchomości gruntowej zabudowanej drogą w zamian za odszkodowanie.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 19 lipca 2011 r. (data wpływu do BKIP w Piotrkowie Trybunalskim 22 sierpnia 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 26 września 2011 r. (data wpływu 29 września 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług przy wywłaszczeniu nieruchomości gruntowej zabudowanej drogą za odszkodowanie - jest nieprawidłowe.

W dniu 25 lipca 2011 r. Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług przy wywłaszczeniu nieruchomości gruntowej zabudowanej drogą za odszkodowanie.

W związku z § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, pismem z dnia 19 sierpnia 2011 r., przesłało ww. wniosek Dyrektorowi Izby Skarbowej w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim (data wpływu 22 sierpnia 2011 r.), celem załatwienia zgodnie z właściwością miejscową.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 26 września 2011 r. (data wpływu 29 września 2011 r.) w zakresie doprecyzowania zaistniałego stanu faktycznego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Aktem notarialnym z dnia 1 marca 2003 r. Wnioskodawca wraz z żoną zakupił, od osoby fizycznej do majątku osobistego, działkę o powierzchni 2,6680 ha. Z dniem 1 lipca 2004 r. część działki o powierzchni 5.000 m ^#178; wprowadził do działalności gospodarczej prowadzonej w formie przedsiębiorstwa jednoosobowego. Na działce tej wybudował zakład produkcyjny. W ramach tej inwestycji wybudował drogę dojazdową od trasy krajowej do zakładu. Droga powyższa została oddana do użytkowania w 2005 r. Ponieważ droga służyła wyłącznie temu celowi (dojazd do zakładu), koszt jej wybudowania podwyższył wartość budynku. Całość była amortyzowana w działalności gospodarczej.

W dniu 19 listopada 2008 r. Urząd Wojewódzki wszczął postępowanie wywłaszczeniowe dla realizacji celu publicznego jakim była rozbudowa drogi krajowej nr 8 do parametrów drogi ekspresowej. W dniu X.2008 r. Wojewoda wydał decyzję (znak SPN.) o zajęciu gruntu pod inwestycję drogową. Decyzja ta - której nadano rygor natychmiastowej wykonalności - została doręczona w styczniu 2009 r. Formalne wywłaszczenie nastąpiło w sierpniu 2010 r. na podstawie decyzji Wojewody z dnia 13 sierpnia 2010 r., znak., decyzja nr. W październiku 2010 r. zapłacono na konto bankowe Wnioskodawcy i małżonki odszkodowanie, które obejmował wywłaszczony grunt o powierzchni 3.402 m ^#178; oraz nakłady poniesione na wybudowanie drogi dojazdowej do zakładu. Wywłaszczony grunt związany jest z majątkiem osobistym. Nakłady na drogę były zaś związane z działalnością gospodarczą i były ujęte w ewidencji środków trwałych. Otrzymane odszkodowanie odrębnie określa wartość rynkową gruntów oraz wycenę poniesionych nakładów na drogę.

Ponadto Wnioskodawca wskazuje, iż na wywłaszczonym gruncie utrzymywał zasiew traw w celu otrzymywania dotacji unijnych. Zasiew traw nie był przedmiotem produkcji rolnej (skoszona trawa pozostawała na łące). Nie uzyskiwano także innych pożytków (np. z dzierżawy).

W piśmie z dnia 26 września 2011 r. (data wpływu 29 września 2011 r.) stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca poinformował, że przedmiotem sprzedaży (wywłaszczenia) jest budowla w postaci drogi, choć w podatku dochodowym od osób fizycznych wydatki te podwyższyły wartość budynku ze względu na brak przypisania gruntu pod drogą do majątku zakładu, majątku związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Podatnik wskazał w piśmie, że przysługiwało mu prawo do odliczenia przy dokonywaniu wydatków na budowę drogi.

Wnioskodawca wskazał również, że wydatki na budowę drogi, które podwyższyły wartość budynku w podatku dochodowym od osób fizycznych, nie przekroczyły 30% jego wartości początkowej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy - jeśli jednak uznać, że przedmiotowa dostawa podlega opodatkowaniu - to czy nie powinna być ona w części zwolniona z podatku, jako dostawa budowli wykonana po upływie 2 lat od jej pierwszego zasiedlenia.

Zdaniem Wnioskodawcy, na części wywłaszczanego gruntu znajdowała się budowla w postaci drogi (o nawierzchni asfaltowej). Droga ta była drogą dojazdową do zakładu podatnika. W związku z tym podatnik został w części wywłaszczony z budowli wraz z położonym pod nią gruntem. Droga powyższa została oddana do użytkowania w 2005 r. i była wykorzystywana przez podatnika na cele prowadzonej działalności. Od dnia oddania jej do użytkowania do czasu wywłaszczenia upłynęły ponad dwa lata.

Zgodnie z przepisem art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) - dalej u.p.t.u., zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

Pojęcie pierwszego zasiedlenia jest zdefiniowane w ustawie. W myśl art. 2 pkt 14 u.p.t.u. pierwsze zasiedlenie to oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

Pierwsze zasiedlenie w rozumieniu u.p.t.u. to - najogólniej rzecz ujmując - pierwsza czynność opodatkowana odnoszącą się do danego budynku.

Należy w tym miejscu zauważyć, że zdefiniowanie pierwszego zasiedlenia w przepisach u.p.t.u. nastąpiło w sposób sprzeczny z prawem wspólnotowym. Są podstawy do tego, aby uważać, że pierwsze zasiedlenie - mając na względnie regulację unijną - powinno być rozumiane w sposób potoczny, zaś definicję wynikającą z u.p.t.u. należy pominąć (nie stosować jej) jako sprzeczną z prawem unijnym. W tym kontekście w niniejszej sprawie doszło do pierwszego zasiedlenia (w rozumieniu u.p.t.u.), czego konsekwencją powinno być zwolnienie z podatku.

Otóż jak wynika z wypracowanej w orzecznictwie najpierw Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, później Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej koncepcji - prawo wspólnotowe charakteryzuje się autonomią pojęciową. Jak wskazuje się bowiem w literaturze przedmiotu, prawo wspólnotowe używa terminologii właściwej dla siebie. Z tego też powodu terminy prawne niekoniecznie mają to samo znaczenie w prawie wspólnotowym i w prawie poszczególnych państw członkowskich (B.J.M. Terra, European indirect tax law. VAT and other indirect taxes, Netherlands 2003, s. 171.). Z tych też względów - a także biorąc pod uwagę potencjalne różnice znaczeniowe pomiędzy potencjalnymi wersjami językowymi - względy jednolitości stosowania prawa wspólnotowego wymagają odejścia od znaczenia krajowego i nadania terminom (pojęciom) znaczenia autonomicznego, właściwego dla europejskiego prawa wspólnotowego (M. Lasota, Wykładnia autonomiczna w europejskim prawie wspólnotowym Polska kultura prawna a proces integracji europejskiej S. Wronkowska, Kraków 2005, s. 200.).

Dotyczy to także dyrektyw wspólnotowych dotyczących systemu podatku od wartości dodanej. Przykładowo podkreślano, że byłoby błędem ustalanie znaczenia wyrażenia "dostawa wykonana za wynagrodzeniem" w świetle znaczenia tych słów w danym prawie krajowym, tak samo jak byłoby błędem ustalanie tego znaczenia dla innych wersji językowych (dyrektywy) przez odniesienie się do ich znaczenia w prawie krajowym innych państw członkowskich. To bowiem może skutkować raczej zróżnicowaniem, niż harmonizacją. Dlatego też znaczenie słów musi być ustalane w kontekście prawa wspólnotowego, biorąc pod uwagę, że są one wyrażeniami prawa wspólnotowego (opinia Rzecznika Generalnego Sir Gordona Slynna w sprawie 102/86 Apple and Pear Development Council vs Commissioners of Customs and Excise). Podobnie w orzeczeniu w sprawie holenderskiego kartofla (orzeczenie w sprawie 154/80 Staatsecretaris van Financiën/Coöperatieve Aardappelenbewaarplaats określane opisowym wyrażeniem "Dutch Potato Case") stwierdzono, że interpretowanie występującego w systemie podatku od wartości dodanej pojęcia "wynagrodzenie" nie było sprawą prawa krajowego (R. Pincher, Is there a link, British Tax Review 1995/3, s. 306). W piśmiennictwie - na tle orzeczenia GIL Insurance - wskazuje się z kolei, że pojęcie podatku obrotowego stało się pojęciem wspólnotowym i zostało oderwane od jego rozumienia na gruncie poszczególnych systemów prawnych państw członkowskich (D. Gibasiewicz, Fundamentalne cechy podatku, od wartości dodanej, Monitor Podatkowy 11/2004, s. 52.).

Natomiast w orzeczeniu w sprawie Direct Cosmetics Europejski Trybunał Sprawiedliwości stwierdził, że pojęcie unikania podatków (ang. tax avoidance) jest pojęciem prawa wspólnotowego. Z tego też powodu zdefiniowanie tego pojęcia nie leży w gestii Państw Członkowskich.

Podobnie w orzeczeniu S.A.F.E. Trybunał stwierdził, że określenie "dostawa towarów" powinna oznaczać przeniesienie prawa rozporządzanie dobrem materialnym jak właściciel. Z literalnego brzmienie przepisów jasno wynika, że "dostawa towarów" nie odnosi się do przeniesienia prawa własności zgodnie z warunkami przypisanymi przez możliwe do zastosowania prawo krajowe, ale kryje każde przeniesienie dobra materialnego przez jedną stronę, która upoważnia inną stronę faktycznie do rozporządzania tym dobrem, jakby była ona właścicielem dobra. Takie rozumienie jest zgodne z celem dyrektywy, która jest zaprojektowana, między innymi w tym celu, by ugruntować powszechny system VAT w zakresie jednakowego rozumienia transakcji podlegających opodatkowaniu. Ten cel mógłby być wystawiony na niebezpieczeństwo, jeśli warunki wstępne dotyczące dostawy towarów - która jest jedną z trzech transakcji podlegających opodatkowaniu - różniły by się w poszczególnych państwach członkowskich, tak jak różnią się w nich warunki rządzące przeniesieniem prawa własności zgodnie z prawem cywilnym.

W tym orzeczeniu zatem Trybunał akcentując autonomię pojęciową prawa wspólnotowego, wyraźnie wskazał na zasadniczy powód tej autonomii. Jest nią - w przypadku dyrektyw dotyczących VAT - wymóg harmonizacji systemu podatku od wartości dodanej w państwach członkowskich, co wymaga ujednolicenia terminologii. Jednocześnie powód ten stanowi istotną dyrektywę interpretacyjną o zasadniczym znaczeniu przy interpretowaniu pojęć prawa wspólnotowego (w oderwaniu od prawa krajowego).

Pogląd o konieczności autonomicznego rozumienia pojęć używanych w prawie wspólnotowym (oraz transponującym je prawie krajowym) jest konsekwentnie podtrzymywany przez Trybunał. Przykładowo w orzeczeniu Abbey NationaI plc Inscepe Investment Fund wskazano, że pojęcie "zarządzania" funduszami powierniczymi, o którym mowa w art. 13 część B lit. d) pkt 6 szóstej dyrektywy jest autonomicznym pojęciem prawa wspólnotowego, którego treść nie może być zmieniona przez państwa członkowskie.

W kontekście powyższego wskazuje się także, iż w tym zakresie - w jakim prawo unijne nie definiuje określonych pojęć przez siebie używanych - to zasadniczo powinno być ono rozumiane w sposób potoczny, ewentualnie z uwzględnieniem jego ekonomicznej treści.

Tak też stwierdził TS UE w orzeczeniu w sprawie C-581/08 (EMi Group Ltd przeciwko The Commissioners of Her Majesty's Revenue and Customs). Wskazano, że niezgodne z dyrektywą są przepisy wprowadzające definicję próbki ograniczającą znaczenie tego pojęcia tylko do pewnych kategorii produktów. W ocenie Trybunału pojęcie to musi być rozumiane w sposób potoczny.

W orzecznictwie Trybunału wskazuje się także, że jeśli dyrektywa nie zawiera żadnych definicji tego pojęcia, to wówczas należy - dla potrzeb jego wykładni - uwzględnić brzmienie, kontekst oraz cel uregulowania (tak np. w wyroku z dnia 6 marca 2008 r. w sprawie C 98/07 Nordania Finans i BG Factoring).

W kontekście powyższego należy zauważyć, że zgodnie z przepisami unijnymi: w myśl art. 137 ust. 1 lit. b) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE seria L 2006 Nr 347, s. 1 z późn. zm.) - dalej jako dyrektywa 112, państwa członkowskie mogą przyznać podatnikom opcję opodatkowania dla - co do zasady zwolnionych - dostaw budynków lub ich części oraz związanego z nimi gruntu innych niż dostawy, o których mowa w art. 12 ust. 1 lit. a)

Jeśli zatem państwo członkowskie decyduje się na wprowadzenie opcji opodatkowania dostaw budynków i budowli, to powinno uwzględnić kryteria wynikające z art. 12 dyrektywy 112. Z art. 12 ust. 1 lit. a) w związku z art. 137 ust. 1 lit. b) dyrektywy VAT 112 wynika, że opodatkowana jest dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem. Natomiast z art. 12 ust. 2 akapit drugi w związku z art. 137 ust. 1 lit. b) dyrektywy VAT 112 wynika, że dla opodatkowania państwa członkowskie mogą zastosować kryteria inne niż kryterium pierwszego zasiedlenia, takie jak okres upływający między datą ukończenia budynku a datą pierwszej dostawy lub też okres upływający między datą pierwszego zasiedlenia a datą następnej dostawy, pod warunkiem że okresy te nie przekraczają, odpowiednio, pięciu i dwóch lat.

Z brzmienia dyrektywy wynika zatem, że "okres upływający między datą ukończenia budynku a datą pierwszej dostawy" jest kryterium innym niż kryterium "pierwszego zasiedlenia". Z powyższego wynika także pośrednio, że prawodawca unijny nie rozumie "pierwszego zasiedlenia" jako "pierwszej dostawy". Wyraźnie bowiem odróżnia się "pierwsze zasiedlenie" i "pierwszą dostawę"

W kontekście powyższego można stwierdzić, że przepis art. 2 pkt 10 u.p.t.u. wprowadzający definicję pierwszego zasiedlenia jest niezgodny z prawem wspólnotowym. W związku z powyższym nie powinien on znajdować zastosowania jako sprzeczny z prawem unijnym.

Pojęcie pierwszego zasiedlenia należy rozumieć w sposób potoczny jako rozpoczęcie użytkowania danej budowli. W konsekwencji, w przypadku opisanym w pytaniu, doszło do pierwszego zasiedlenia przedmiotowej drogi już w momencie rozpoczęcia jej użytkowania, tj. w 2005 r. Od momentu tak rozumianego pierwszego zasiedlenia do chwili dostawy upłynęło ponad dwa lata. Dostawa budowli wraz z gruntem związanym z tą budowlą powinna zatem korzystać ze zwolnienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Należy nadmienić, iż zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy od 1 stycznia 2011 do 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku wynosi 23%.

W świetle art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

Z powyższego przepisu wynika, iż dostawa budowli, spełniających określone w przepisach warunki, może korzystać ze zwolnienia od podatku VAT. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia nie minęły co najmniej dwa lata.

Zgodnie z przepisem art. 2 pkt 14 ustawy, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

W świetle tego przepisu przez pierwsze zasiedlenie należy rozumieć objęcie we władanie budynku, budowli lub ich części przez pierwszego nabywcę lub pierwszego użytkownika. Przedmiotowa nieruchomość nie musi być faktycznie zamieszkała, lecz winna być przejęta przez nabywcę do użytkowania. Wydanie przedmiotowego obiektu nabywcy winno nastąpić w ramach wykonania przez sprzedającego czynności podlegających opodatkowaniu.

Wobec powyższego oddanie do użytkowania powinno nastąpić w ramach czynności podlegających opodatkowaniu, a za takie należy rozumieć sprzedaż i aport, a także najem oraz dzierżawę.

Podkreślić należy, że w myśl art. 43 ust. 10 ustawy, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

Natomiast, treść art. 29 ust. 5 ustawy stanowi, iż w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Zatem z powyższego przepisu wynika, że przy sprzedaży budynków lub budowli, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny budynków, budowli w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku jak dla dostawy budynków, budowli lub ich części na tym gruncie posadowionych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony.

Ponadto w myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

Na podstawie art. 43 ust. 7a ustawy, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b), nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Zgodnie art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347) zwalnia się z podatku VAT dostawy budynków lub ich części oraz związany z nimi grunty, inne niż dostawy, o których mowa w art. 12 ust. 1 lit. a). Natomiast art. 12 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2006/112/WE stanowi, że państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto dokonuje dostawy budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem.

Z brzmienia art. 12 ust. 2 akapit 3 dyrektywy 2006/112/WE wynika, że państwa członkowskie mogą zastosować kryteria inne niż kryterium pierwszego zasiedlenia, takie jak okres upływający między datą ukończenia budynku a datą pierwszej dostawy lub też okres upływający między datą pierwszego zasiedlenia a datą następnej dostawy, pod warunkiem że okresy te nie przekraczają, odpowiednio, pięciu i dwóch lat. Brzmienie ww. przepisu dyrektywy wskazuje, że państwo członkowskie ma możliwość wyboru kryterium pierwszego zasiedlenia czy też innego kryterium niż pierwsze zasiedlenie, np. długość okresu pomiędzy datą ukończenia budynku a jego pierwszą dostawą.

Jednocześnie podkreślić należy, że przepisy dyrektywy Rady 2006/112/WE (poprzednio szóstej dyrektywy Rady UE) nie definiują pojęcia pierwszego zasiedlenia. Dyrektywa Rady 2006/112/WE, nie określając pierwszego zasiedlenia, pozostawia państwu członkowskiemu możliwość jego zdefiniowania w ustawie krajowej.

Przepisy prawodawstwa wspólnotowego pozostawiają także w gestii ustawodawstwa krajowego doprecyzowanie warunków zwolnienia z podatku od towarów i usług w przypadku dostawy nieruchomości.

Nie można się zatem zgodzić ze stwierdzeniem Wnioskodawcy, że definicja pierwszego zasiedlenia zawarta w art. 2 pkt 14 ustawy jest niezgodne z prawem Unii Europejskiej, skoro definicja ta została określona w granicach wyznaczonych prawem wspólnotowym.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż aktem notarialnym z dnia 1 marca 2003 r. Wnioskodawca wraz z żoną zakupił, od osoby fizycznej do majątku osobistego, działkę o powierzchni 2,6680 ha. Z dniem 1 lipca 2004 r. część działki o powierzchni 5.000 m ^#178; wprowadził do działalności gospodarczej prowadzonej w formie przedsiębiorstwa jednoosobowego. Na działce tej wybudował zakład produkcyjny. W ramach tej inwestycji wybudował drogę dojazdową od trasy krajowej do zakładu. Droga powyższa została oddana do użytkowania w 2005 r. Ponieważ droga służyła wyłącznie temu celowi (dojazd do zakładu), koszt jej wybudowania podwyższył wartość budynku. Całość była amortyzowana w działalności gospodarczej.

W dniu 19 listopada 2008 r. Urząd Wojewódzki wszczął postępowanie wywłaszczeniowe dla realizacji celu publicznego jakim była rozbudowa drogi krajowej nr 8 do parametrów drogi ekspresowej. 12 grudnia 2008 r. Wojewoda wydał decyzję (znak SPN.) o zajęciu gruntu pod inwestycję drogową. Decyzja ta - której nadano rygor natychmiastowej wykonalności - została doręczona w styczniu 2009 r. Formalnie wywłaszczenie nastąpiło w sierpniu 2010 r. na podstawie decyzji Wojewody z dnia 13 sierpnia 2010 r., znak, decyzja nr. W październiku 2010 r. wpłacono na konto bankowe Wnioskodawcy i małżonki odszkodowanie, które obejmował wywłaszczony grunt o powierzchni 3.402 m ^#178; oraz nakłady poniesione na wybudowanie drogi dojazdowej do zakładu. Wywłaszczony grunt związany jest z majątkiem osobistym. Nakłady na drogę były zaś związane z działalnością gospodarczą i były ujęte w ewidencji środków trwałych. Otrzymane odszkodowanie odrębnie określa wartość rynkową gruntów oraz wycenę poniesionych nakładów na drogę.

Ponadto Wnioskodawca wskazuje, iż na wywłaszczonym gruncie utrzymywał zasiew traw w celu otrzymywania dotacji unijnych. Zasiew traw nie był przedmiotem produkcji rolnej (skoszona trawa pozostawała na łące). Nie uzyskiwano także innych pożytków (np. z dzierżawy). Przedmiotem sprzedaży (wywłaszczenia) jest budowla w postaci drogi, choć w podatku dochodowym od osób fizycznych wydatki te podwyższyły wartość budynku ze względu na brak przypisania gruntu pod drogą do majątku zakładu, majątku związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą. Podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia przy dokonywaniu wydatków na budowę drogi. Wydatki na budowę drogi, które podwyższyły wartość budynku w podatku dochodowym od osób fizycznych, nie przekroczyły 30% jego wartości początkowej.

W świetle powyższych regulacji prawnych oraz odnosząc się do opisu stanu faktycznego należy stwierdzić, że wywłaszczenie drogi nie korzystało ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ponieważ z uwagi na treść przepisu art. 2 pkt 14 ustawy dostawa dokonana była w ramach pierwszego zasiedlenia. Wnioskodawca bowiem wybudował przedmiotową drogę i wykorzystywał ją do prowadzenia działalności gospodarczej. W związku z tym ww. budowla przed wywłaszczeniem nie została wydana w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi.

Ponadto, w odniesieniu do przedmiotowej drogi będącej przedmiotem wywłaszczenia, Wnioskodawcy w związku z jej budową przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego od poniesionych wydatków. Z uwagi na powyższe, również na mocy art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, dostawa budowli nie korzystała ze zwolnienia od podatku VAT.

Zatem dostawa drogi, dokonana w roku 2010 w ramach wywłaszczenia, opodatkowana była 22% stawką podatku od towarów i usług - zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy. Tą samą stawką - z uwagi na treść art. 29 ust. 5 ustawy - opodatkowana winna być dostawa gruntu, na którym ww. budowla jest posadowiona.

Reasumując, wydanie w roku 2010 przez Wnioskodawcę nieruchomości gruntowej zabudowanej drogą w celu realizacji rozbudowy drogi krajowej za odszkodowanie z tytułu wywłaszczenia było opodatkowane 22% stawką podatku VAT.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.