IPTPP2/443-243/11-13/15-S/IR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 15 października 2014 r. sygn. akt I SA/Ke 480/14, uprawomocnionym w dniu 22 listopada 2014 r. stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 10 czerwca 2011 r. (data wpływu 15 czerwca 2011 r.), uzupełnionym pismami: z dnia 8 września 2011 r. (data wpływu 9 września 2011 r.), z dnia 12 stycznia 2015 r. (data wpływu 13 i 26 stycznia 2015 r.) i z dnia 21 stycznia 2015 r. (data wpływu 26 stycznia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

* uznania Wnioskodawcy za podatnika z tytułu świadczonych usług na rzecz posiadaczy urządzeń reprograficznych, importerów i producentów czystych nośników oraz ośrodków informacji i dokumentacji - jest prawidłowe,

* zastosowania 8% stawki podatku od towarów i usług - jest nieprawidłowe.

W dniu 15 czerwca 2011 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika z tytułu świadczonych usług na rzecz posiadaczy urządzeń reprograficznych, importerów i producentów czystych nośników oraz ośrodków informacji i dokumentacji jak również stawki podatku.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismami z dnia 8 września 2011 r., 12 stycznia 2015 r. i 21 stycznia 2015 r. poprzez doprecyzowanie opisu stanu faktycznego oraz o kwestie związane z reprezentacją.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Stowarzyszenie..... (Wnioskodawca) jest organizacją zbiorowego zarządzania w rozumieniu art. 104 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (zwanej dalej upa) i wykonuje zadania statutowe w zakresie zbiorowego zarządzania prawami autorskimi do utworów naukowych i technicznych.

Celami Wnioskodawcy jest przede wszystkim: zbiorowe zarządzanie i ochrona praw autorskich w zakresie reprodukcji, wprowadzania do obrotu, wprowadzania do pamięci komputera, zwielokrotniania i rozpowszechniania, a także działania na rzecz rozwoju nauki i techniki oraz zabezpieczenia i ochrony majątkowych interesów twórców dzieł naukowych i technicznych. Powyższą działalność Wnioskodawca prowadzi w oparciu o zezwolenie udzielone przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w formie konstytutywnej decyzji administracyjnej, wydanej dnia...., zmienionej decyzją z dnia.....

Zakres zadań realizowanych przez Wnioskodawcę w ramach zbiorowego zarządu prawami autorskimi określają przepisy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Zgodnie z przepisem art. 20 pkt 5 upa Wnioskodawca ma m.in. obowiązek inkasowania i podziału opłat od producentów i importerów kserokopiarek, skanerów i innych podobnych urządzeń reprograficznych umożliwiających pozyskiwanie kopii całości lub części egzemplarza opublikowanego utworu oraz związanych z nimi czystych nośników. Natomiast zgodnie z przepisem art. 201 upa Wnioskodawca ma obowiązek inkasowania i podziału opłat od posiadaczy urządzeń reprograficznych prowadzących działalność gospodarczą w zakresie zwielokrotniania utworów dla własnego użytku osobistego osób trzecich. Zasady realizacji ww. obowiązków określają przepisy rozporządzenia Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia 27 czerwca 2003 r. w sprawie opłat uiszczanych przez posiadaczy urządzeń reprograficznych (Dz. U. Nr 132, poz. 1232) oraz rozporządzenia Ministra Kultury z dnia 2 czerwca 2003 r. w sprawie określenia kategorii urządzeń i nośników służących do utrwalania utworów oraz opłat od tych urządzeń i nośników z tytułu ich sprzedaży przez producentów i importerów (Dz. U. Nr 105, poz. 991). Nadto, zgodnie z przepisem art. 30 ust. 1 i ust. 2 upa Wnioskodawca jest również uprawniony do pobierania wynagrodzeń za odpłatne udostępnianie egzemplarzy fragmentów utworów przez ośrodki informacji lub dokumentacji.

Członkami Stowarzyszenia mogą być, zgodnie z postanowieniami statutu, zarówno osoby fizyczne (twórcy) jak i osoby prawne (w szczególności wydawcy), którym przysługują prawa do dzieł naukowych i technicznych. Na mocy udzielonego zezwolenia oraz przepisów upa Wnioskodawca zarządza zbiorowo prawami wydawców i twórców do utworów naukowych i technicznych w odniesieniu do wszystkich podmiotów, którym prawa te przysługują. Powyższe zadania Stowarzyszenie realizuje niezależnie od tego czy dany podmiot powierzył mu swe prawa w zarząd, a także niezależnie od tego czy w ogóle udało się zidentyfikować uprawnionego z tytułu danego prawa (vide art. 105 ust. 1 oraz art. 106 upa). Tym samym w ramach realizacji zadania statutowego działa również na rzecz nie-członków, w tym na rzecz osób nieznanych w momencie wykonania usługi statutowej.

Realizując obowiązki, o których mowa Wnioskodawca działa w imieniu własnym, ale na rzecz osób trzecich - twórców dzieł naukowych i naukowo technicznych. Działalność Stowarzyszenia odbywa się więc wobec członków - w ramach tzw. powierzenia powierniczego, wobec nie członków zidentyfikowanych - jako negotorium gestor, zaś wobec nie-członków nieznanych - jako przedstawiciel ustawowy.

Konsekwencją tak skonstruowanego modelu zbiorowego zarządu jest fakt, iż w momencie zainkasowania opłat od posiadaczy urządzeń reprograficznych oraz producentów czystych nośników w art. 30 ust. 2 upa Wnioskodawca nie dysponuje wiedzą jakim konkretnie uprawnionym przekazać pobrane opłaty. Jednak zgodnie z § 3 pkt 1 rozporządzenia Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia 27 czerwca 2003 r. w sprawie opłat uiszczanych przez posiadaczy urządzeń reprograficznych (Dz. U. Nr 132, poz. 1232) oraz § 4 pkt 1 rozporządzenia Ministra Kultury z dnia 2 czerwca 2003 r. w sprawie określenia kategorii urządzeń i nośników służących do utrwalania utworów oraz opłat od tych urządzeń i nośników z tytułu ich sprzedaży przez producentów i importerów (Dz. U. Nr 105, poz. 991) Stowarzyszenie jest uprawnione do pobierania opłat wyłącznie na rzecz twórców. Podobna sytuacja ma miejsce również w wypadku poboru wynagrodzenia, o którym mowa w art. 30 ust. 2 upa. Zgodnie bowiem z przepisem art. 18 ust. 3 upa prawo do wynagrodzenia, o którym mowa powyżej nie może zostać zbyte, a co za tym idzie uprawnionym z tego tytułu będzie wyłącznie twórca, któremu to prawo pierwotnie przysługuje. Twórcą natomiast może być tylko i wyłącznie osoba fizyczna.

Ponadto nie będzie ono podlegało dziedziczeniu, gdyż jest to prawo, którego realizacja uzależniona jest od osobistych cech zmarłego (ewentualny spadkobierca nie ma możliwości uzyskania przymiotu twórcy w stosunku do danego dzieła naukowego bądź naukowo technicznego). Co za tym idzie nie ma możliwości aby wynagrodzenie o którym mowa w art. 30 ust. 2 należało się innemu podmiotowi niż osoba fizyczna.

W związku z wejściem w życie w dniu 1 kwietnia 2011 r. przepisów ustawy z dnia 18 marca 2011 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy - Prawo o miarach (Dz. U. Nr 64, poz. 332) która dodała, do ustawy o VAT art. 8 ust. 2a w brzmieniu: w przypadku, gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i sam wyświadczył te usługi. Sytuacja opisana w hipotezie tego przepisu znajduje odniesienie do Stowarzyszenia, które w relacjach z posiadaczami urządzeń reprograficznych, producentami i importerami czystych nośników oraz ośrodkami informacji lub dokumentacji zobowiązanymi do zapłaty wynagrodzenia zawsze działa w imieniu własnym, ale na rzecz osób trzecich - twórców dzieł naukowych i naukowo technicznych.

W piśmie z dnia 8 września 2011 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, w kwestii odpłatności usług, w świadczeniu których bierze udział Stowarzyszenie, wskazano, iż zarówno usługi na rzecz posiadaczy urządzeń reprograficznych, producentów i importerów czystych nośników, zobowiązanych do wnoszenia opłat jak i na rzecz ośrodków informacji i dokumentacji, w świadczeniu których bierze udział Wnioskodawca mają charakter odpłatny.

Sposób określania opłat należnych z tytułu tychże usług został określony w ustawie z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904 z późn. zm.) oraz wydanych na podstawie delegacji ustawowej rozporządzeniach:

* Rozporządzeniu Ministra Kultury z dnia 27 czerwca 2003 r. w sprawie opłat uiszczanych przez posiadaczy urządzeń reprograficznych (Dz. U. Nr 132, poz. 1232, dalej również rozp. MKrep),

* Rozporządzeniu Ministra Kultury z dnia 2 czerwca 2003 r. w sprawie określania kategorii urządzeń i nośników służących do utrwalania utworów oraz opłat od tych urządzeń i nośników z tytułu ich sprzedaży przez producentów i importerów (Dz. U. Nr 105, poz. 991, dalej również rozp. MKimp.), zmienionym rozporządzeniem Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia 12 maja 2011 r.

W praktyce sposób wnoszenia i określenia wysokości opłat/wynagrodzeń przedstawia się następująco:

1. Dla posiadaczy urządzeń reprograficznych: Do wnoszenia opłat zobowiązany jest każdy posiadacz urządzeń reprograficznych (kserokopiarek, skanerów, drukarek itd.), prowadzący działalność gospodarczą w zakresie zwielokrotniania utworów dla własnego użytku osób trzecich (vide art. 201 ust. 1 upa w zw. z § 2 pkt 1 rozp. MKrep). Opłata wynosi odpowiednio 1%, 1,5% lub 3% od wpływów uzyskanych w danym okresie z ww. działalności - w zależności od tego jaki procent zwielokrotnianych przez danego zobowiązanego materiałów stanowią utwory kopiowane dla własnego użytku osobistego osób trzecich (vide § 2 rozp. MKrep). Wnioskodawca jest organizacją zbiorowego zarządzania uprawnioną do pobierania opłat wyłącznie na rzecz twórców, opłaty na rzecz wydawców pobiera natomiast Stowarzyszenie.... (vide § 3 rozp. MKrep). Opłaty wnoszone są za okresy kwartalne, wraz z informacją od danego zobowiązanego, na podstawie której nastąpiło rozliczenie (vide § 4 rozp. MKrep). To na konkretnym posiadaczu urządzeń reprograficznych ciąży zatem obowiązek ustalenia struktury zwielokrotnianych materiałów oraz wyliczenie opłaty należnej za dany kwartał. Po wniesieniu opłat Wnioskodawca dokonuje ich podziału pomiędzy uprawnione podmioty, po uprzednim potrąceniu uzasadnionych i udokumentowanych kosztów poniesionych w celu dochodzenia i podziału opłat (vide § 6 rozp. MKrep).

2. Dla importerów/producentów urządzeń reprograficznych oraz czystych nośników: Do wnoszenia opłat zobowiązany jest każdy podmiot produkujący lub importujący do Polski (bez względu na kraj pochodzenia) w celu sprzedaży określone urządzenia reprograficzne bądź czyste nośniki (vide art. 20 ust. 1 upa w zw. z § 1, § 4 oraz zał. nr 3 do rozp. MKimp.). Wysokość opłat uzależniona jest od rodzaju urządzenia reprograficznego/czystego nośnika i waha się od 1% do 3% kwoty należnej z tytułu sprzedaży. Wnioskodawca jest organizacją zbiorowego zarządzania uprawnioną do pobierania opłat z tytułu produkcji/importu urządzeń reprograficznych/czystych nośników określonych w załączniku nr 3 do rozporządzenia wyłącznie na rzecz twórców, opłaty na rzecz wydawców pobiera natomiast Stowarzyszenie.... (vide § 4 rozp. MKimp). Opłaty wnoszone są za okresy kwartalne, wraz z informacją od danego zobowiązanego, na podstawie której dokonywane jest rozliczenie (vide § 6 rozp. MKrep). To na konkretnym producencie/importerze ciąży zatem obowiązek wskazania ilości i rodzaju urządzeń reprograficznych/czystych nośników oraz wyliczenie opłaty należnej za dany kwartał. Po wniesieniu opłat Wnioskodawca dokonuje ich podziału pomiędzy uprawnione podmioty, po uprzednim potrąceniu uzasadnionych i udokumentowanych kosztów poniesionych w celu dochodzenia i podziału opłat (vide § 8 rozp. MKimp).

3. Dla ośrodków informacji i dokumentacji: Zgodnie z art. 30 ust. 1 upa twórca albo właściwa organizacja zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi jest uprawniona do pobierania od ośrodków informacji lub dokumentacji wynagrodzenia za odpłatne udostępnianie egzemplarzy fragmentów utworów. Wysokość wynagrodzenia każdorazowo ustalana jest przez Stowarzyszenie z uwzględnieniem regulacji art. 110 upa, zgodnie z którym wysokość wynagrodzeń dochodzonych w zakresie zbiorowego zarządzania przez organizacje zbiorowego zarządzania powinna uwzględniać wysokość wpływów osiąganych z korzystania z utworów i przedmiotów praw pokrewnych, a także charakter i zakres korzystania z tych utworów i przedmiotów praw pokrewnych. Pobór wynagrodzeń odbywa się w systemie półrocznym, w oparciu o dane przekazane przez ośrodki informacji i dokumentacji oraz uprawnionych twórców.

Wnioskodawca wskazał, że nie powinno budzić wątpliwości, iż twórcy, którzy w różny sposób zgadzają się na wykorzystywanie przysługujących im praw w działalności osób trzecich i otrzymują w związku z tym wynagrodzenie za pośrednictwem Wnioskodawcy świadczą usługi w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm., dalej również ustawa VAT). Beneficjentem tych usług w dosłownym tego słowa znaczeniu nie jest Wnioskodawca, a faktyczni użytkownicy praw - posiadacze urządzeń reprograficznych/producenci lub importerzy czystych nośników/ośrodki informacji i dokumentacji. Niezależnie więc od tego czy twórcy w sposób wyraźny udzielają licencji w rozumieniu przepisów upa czy też w sposób dorozumiany wyrażają zgodę na pobieranie na ich rzecz opłat w związku z możliwością naruszenia przysługujących im praw, jak również niezależnie czy są to podmioty znane czy nieznane Stowarzyszeniu, świadczą oni usługę w rozumieniu VAT, zaś Stowarzyszenie bierze udział w świadczeniu tych usług.

Stosownie do art. 8 ust. 2a ustawy VAT w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi. Wnioskodawca wskazał, że jak wykazano we wniosku, ww. przepis znajdzie zastosowanie do Wnioskodawcy.

Mając powyższe na uwadze, dla celów podatku VAT na podstawie art. 8 ust. 2a ustawy VAT przyjmuje się, iż Wnioskodawca nabywa usługi od twórców, a następnie sam wyświadcza je podmiotom zobowiązanym i w tym zakresie, działa w charakterze podatnika VAT w stosunku do wyświadczanej na rzecz danego podmiotu usługi.

Zastosowanie do usług, w świadczeniu których bierze udział Stowarzyszenie fikcji prawnej z art. 8 ust. 2a ustawy VAT pociąga natomiast za sobą istotne konsekwencje w zakresie określenia odpłatności (wynagrodzenia) za te usługi, a w rezultacie również podstawy opodatkowania podatkiem VAT. Mianowicie, zastosowanie fikcji z art. 8 ust. 2a ustawy VAT przesądza, iż podstawa opodatkowania powinna być ustalana na podstawie art. 30 ust. 3 w zw. z art. 29 ust. 1 ustawy VAT, a nie na podstawie art. 30 ust. 1 pkt 4 ustawy VAT. Jak wynika z art. 30 ust. 1 pkt 4 ustawy VAT podstawę opodatkowania czynności maklerskich, czynności wynikających z zarządzania funduszami inwestycyjnymi, czynności wynikających z umowy agencyjnej lub zlecenia, pośrednictwa, umowy komisu lub innych usług o podobnym charakterze stanowi dla prowadzącego przedsiębiorstwo maklerskie, zarządzającego funduszami inwestycyjnymi, agenta, zleceniobiorcy lub innej osoby świadczącej usługi o podobnym charakterze - kwota prowizji lub innych postaci wynagrodzeń za wykonanie usługi, pomniejszona o kwotę podatku, z zastrzeżeniem ust. 3.

Powyższy przepis wyraźnie więc stanowi o tym, że jego zastosowanie dotyczy wyłącznie takich sytuacji, do których nie znajduje zastosowania art. 30 ust. 3 ustawy VAT, zgodnie z którym w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, podstawą opodatkowania jest kwota należna z tytułu świadczenia usług, pomniejszona o kwotę podatku. Innymi słowy art. 30 ust. 1 pkt 4 ustawy VAT znajduje zastosowanie wyłącznie do tego rodzaju pośredników którzy (z różnych względów konstrukcyjnych) nie działają w oparciu o fikcję prawną z art. 8 ust. 2a ustawy VAT. W szczególności znajduje on zastosowanie do sytuacji gdzie agent/pośrednik nie wchodzi w bezpośrednie stosunki prawne z użytkownikami, która to sytuacja nie ma miejsca w przedmiotowej sprawie, gdyż Wnioskodawca zawsze działa na rzecz twórców, ale w relacjach z podmiotami zobowiązanymi występuje w imieniu własnym.

Mając powyższe na uwadze Wnioskodawca stwierdza, że tzw. zwrot kosztów inkasa potrącany przez Wnioskodawcę z tytułu świadczenia usługi zbiorowego zarządzania prawami autorskimi nie będzie opodatkowany odrębnie na podstawie art. 30 ust. 1 pkt 4 ustawy VAT, ale będzie podlegał opodatkowaniu w ramach tzw. łańcucha usług. Zastosowanie art. 8 ust. 2a do Stowarzyszenia ex lege przesądza bowiem o tym, że zastosowanie znajdzie również art. 30 ust. 3 ustawy VAT, a co za tym idzie usługa zbiorowego zarządzania prawami nie będzie opodatkowywana w sposób odrębny na podstawie art. 30 ust. 1 pkt 4 ustawy VAT. Biorący udział w świadczeniu usług na rzecz posiadaczy urządzeń reprograficznych/ producentów i importerów czystych nośników/ośrodków informacji i dokumentacji Wnioskodawca powinien zatem uwzględnić w podstawie opodatkowania VAT kwotę uzyskaną tytułem zwrotu kosztów inkasa tj. opodatkować całość wpływów od tych podmiotów.

Wnioskodawca wskazał zatem, że odpłatnością za usługi, w świadczeniu których bierze udział będzie całość kwoty należnej z tytułu opłaty/wynagrodzenia za dany okres rozliczeniowy od danego podmiotu zobowiązanego, w tym również udokumentowane i uzasadnione koszty poniesione w celu poboru opłat/wynagrodzeń, które Wnioskodawca ma prawo potrącić. W konsekwencji podstawa opodatkowania powinna zostać ustalona w oparciu o art. 30 ust. 3 ustawy VAT, zaś regulacja art. 30 ust. 1 pkt 4 ustawy VAT nie znajdzie w przypadku Wnioskodawcy zastosowania. Należy zaznaczyć, iż odrębne opodatkowanie kwoty zwróconych kosztów w związku z usługą statutową zbiorowego zarządzania prawami autorskimi świadczoną na rzecz reprezentowanych twórców oznaczałoby de facto dwukrotne opodatkowanie tej samej usługi - raz w ramach łańcucha usług poprzez zastosowanie art. 8 ust. 2a i art. 30 ust. 3 ustawy VAT i po raz kolejny poprzez zastosowania art. 30 ust. 1 pkt 4 ustawy VAT. Jak łatwo zauważyć podobne działanie byłoby niedopuszczalne w świetle podstawowych zasad konstrukcyjnych podatku od towarów i usług.

Jednocześnie Wnioskodawca zaznacza, iż powyższe stanowisko jest zgodne nie tylko z wyraźnymi przepisami ustawy VAT, ale również pozostaje w zgodzie z zasadą powszechności opodatkowania VAT. Zakładając, że usługa statutowa zbiorowego zarządzania prawami autorskimi do dzieł naukowych i technicznych świadczona na rzecz twórców powinna być opodatkowywana w sposób odrębny na podstawie art. 30 ust. 1 pkt 4 ustawy VAT, znaczna część usług nigdy nie podlegałaby opodatkowaniu ze względu na fakt, że usługa ta jest świadczona na rzecz zbiorowego, niezidentyfikowanego podmiotu, a w licznych przypadkach na rzecz podmiotu nieznanego Wnioskodawcy. Na mocy art. 106 ust. 1 upa organizacja zbiorowego zarządzania jest zobowiązana wykonywać swe zadania statutowe na rzecz każdego uprawnionego z prawa autorskiego czy pokrewnego, niezależnie od tego czy jest on formalnym członkiem danego stowarzyszenia oraz czy w ogóle uprawniony jest organizacji znany. W konsekwencji ochroną obejmowane są również podmioty w ogóle nie znane organizacji. Przy przyjęciu natomiast, że usługi te opodatkowywane są w ramach łańcucha usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2a w związku z przepisami art. 30 ust. 3 ustawy VAT, zarówno każdy przypadek eksploatacji praw autorskich do dzieł naukowych i technicznych jak i usługa statutowa związana z pośrednictwem organizacji zbiorowego zarządzania w tym zakresie będą podlegały opodatkowaniu VAT.

Odnośnie zaś kwestii, dotyczącej Stowarzyszenia jako podmiotu z art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług, Wnioskodawca wskazał, iż chociaż, na mocy zezwolenia udzielonego przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego wykonuje zadania o charakterze publicznym (co wielokrotnie podkreślały w swoich orzeczeniach sądy powszechne oraz Trybunał Konstytucyjny), to nie może on zostać uznany za podmiot prawa publicznego w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy VAT.

Co więcej Wnioskodawca nie może zostać również uznany za instytucję kultury w rozumieniu ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (Dz. U. z 1991 r. Nr 114, poz. 493 z późn. zm., dalej również uopdk), gdyż jego celem statutowym jest zbiorowe zarządzanie i ochrona powierzonych praw autorskich lub praw pokrewnych oraz wykonywanie innych uprawnień wynikających z ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych (vide art. 104 ust. 1 upa) nie zaś działalność kulturalna, która, zgodnie z art. 1 uopdk polega na tworzeniu, upowszechnianiu i ochronie kultury. Nadto Wnioskodawca nie został wpisany do rejestru instytucji kultury prowadzonego przez jeden z podmiotów organizujących działalność kulturalną, o jakich mowa w art. 8 i 9 uopdk.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawca może zostać uznany za podatnika podatku od towarów i usług w stosunku do posiadaczy urządzeń reprograficznych oraz producentów i importerów czystych nośników zobowiązanych do wnoszenia opłat na rzecz uprawnionych twórców oraz w stosunku do ośrodków informacji i dokumentacji zobowiązanych do wypłaty wynagrodzeń twórcom.

2. Czy Wnioskodawca powinien stosować zredukowaną stawkę podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1)

Wobec treści art. 8 ust. 2a ustawy VAT uzasadnione jest twierdzenie, iż Wnioskodawca działa jako podatnik podatku od towarów i usług w stosunku do podmiotów zobowiązanych do uiszczania opłat - wynagrodzeń. Przepis ten, stanowiący implementację postanowień art. 28 Dyrektywy 112/2006, wprowadza fikcję prawną, której celem jest uwzględnienie pośrednika w usługach w tzw. łańcuchu dostaw opodatkowanych podatkiem VAT i zdaniem strony winien on być rozumiany w ten sposób, iż Wnioskodawca dla celów podatkowych, nabywa usługi od uprawnionych twórców, a następnie sam wyświadcza je producentom/importerom/ośrodkom naukowym (przy czym bez znaczenia dla zastosowania owej fikcji pozostaje fakt, iż prawo do wynagrodzenia, o którym mowa w art. 20, 201 i 30 ust. 2 upa jest niezbywalne na gruncie prawa cywilnego).

Podatek VAT ma charakter wielofazowy, a poszczególni uczestnicy obrotu muszą mieć prawną możliwość zafakturowania wykonanych świadczeń oraz skorzystania z prawa do odliczenia podatku uiszczonego z tytułu dokonanych zakupów. W świetle dotychczas obowiązujących przepisów pośrednicy pozostawali jednak poza łańcuchem dostaw, przede wszystkim ze względu na brak faktycznego wykonania usługi podstawowej. Od 1 kwietnia 2011 r. powyższy stan uległ jednak zasadniczej zmianie, w wyniku której również oni stali się jednym z "ogniw" tego łańcucha.

W świetle art. 8 ust. 2a, zdaniem Wnioskodawcy uznać należy, iż Stowarzyszenie działa jako podatnik podatku od towarów i usług w stosunku do ośrodków informacji lub dokumentacji zobowiązanych do zapłaty na rzecz twórców wynagrodzenia z tytułu odpłatnego udostępniania utworów. Usługa w znaczeniu podatkowym jest zidentyfikowana jako nabycie od twórcy usługi licencji na odpłatne udostępnianie utworu, za której wykonanie pobiera od ośrodka informacji lub dokumentacji wynagrodzenie.

W ocenie Wnioskodawcy pewnych trudności może natomiast przysporzyć identyfikacja usługi wykonywanej w zamian za opłaty, o których mowa w art. 20 i 201 upa. Celem dokonania takiej identyfikacji należy więc odwołać się przede wszystkim do charakteru opłat.

Decyzja o obłożeniu niektórych podmiotów opłatami została przez polskiego ustawodawcę podjęta w związku z zakrojonym na coraz szerszą skalę zjawiskiem masowego kopiowania utworów, szczególnie na użytek prywatny. W związku z powyższym, jako że walkę z owym zjawiskiem można przyrównać do przysłowiowej "walki z wiatrakami", wprowadzono do ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych instytucję użytku osobistego, umożliwiającą bezpłatne kopiowanie uprzednio rozpowszechnionego utworu bez wcześniejszego uzyskania zgody twórcy lub innych osób uprawnionych (vide art. 23 upa).

Taka sytuacja nieuchronnie pociągała jednak za sobą powstanie znacznego uszczerbku majątkowego po stronie uprawnionych. Ustawodawca, realizując postulaty stawiane przez prawo Unii Europejskiej (dyrektywa 2001/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych) zdecydował się na wprowadzenie systemu opłat, który miał stanowić swoistą rekompensatę dla twórców z tytułu utraconego zarobku. Co za tym idzie opłaty wnoszone w oparciu o przepis art. 20 i 201 upa, stanowią niejako wynagrodzenie (odszkodowanie) należne uprawnionym twórcom w związku z uszczupleniem należnych im praw.

Obowiązek zapłaty tego wynagrodzenia (odszkodowania) nakładają przepisy ustawy, dłużnikiem jest producent/importer, wierzycielem zaś organizacja zbiorowego zarządzania, działająca we własnym imieniu, ale na rzecz twórców. Nieistotny pozostaje przy tym cywilnoprawny charakter odpowiedzialności producentów/importerów, gdyż nie ma wątpliwości, iż mamy tu do czynienia z usługą w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (istnieje odpłatność za usługę, konkretny beneficjent - wnoszący opłatę, oraz swego rodzaju ekwiwalentność świadczeń - twórca zgadza się na możliwość uszczuplenia swoich praw).

Wobec powyższego, w ocenie Wnioskodawcy uznać można, iż Stowarzyszenie prowadzi działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT. Zgodnie z ust. 2 zdanie drugie powyższego przepisu działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub czynności niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych, a taki właśnie charakter działalności Stowarzyszenia nadaje art. 8 ust. 2a, nakazujący przyjąć, iż pośrednik sam wyświadcza usługi.

Ad. 2)

Zdaniem Wnioskodawcy również na drugie pytanie należy udzielić odpowiedzi twierdzącej. Stowarzyszenie powinno stosować stawkę zredukowaną, gdyż opłaty oraz wynagrodzenia pobierane są przezeń wyłącznie na rzecz twórców.

W ocenie Stowarzyszenia przepis art. 8 ust. 2a ustawy VAT należy interpretować w ten sposób, iż usługa świadczona na rzecz producenta/importera/posiadacza urządzeń reprograficznych /ośrodka informacji lub dokumentacji to ta sama usługa, którą fikcyjnie Wnioskodawca nabywa od danego twórcy. Co za tym idzie w pełni zachowuje ona swoją tożsamość, a stosując fikcję prawną, należy traktować ją jakby została wykonana we własnym imieniu przez samego uprawnionego. Ten sam pozostaje zatem zarówno przedmiot usługi, jak i stawka podatku. Tożsamość usługi nabytej i wyświadczonej przez pośrednika nie jest zresztą kwestionowana w literaturze przedmiotu, a wręcz odwrotnie - eksponowana jako istota art. 28 Dyrektywy 112/2006.

W związku z powyższym prawidłowa realizacja przez Wnioskodawcę obowiązku z art. 8 ust. 2a ustawy o VAT wymaga przyporządkowania właściwej stawki podatku na usługi świadczone w trybie tego artykułu. Co prawda w momencie poboru opłat/wynagrodzeń Stowarzyszenie nie wie jeszcze jakim konkretnie podmiotom przysługuje prawo do danego dzieła naukowego lub naukowo technicznego (ustalenie uprawnionych podmiotów odbywa się w drodze późniejszego podziału), jednak ze względu na zakres przysługujących mu uprawnień (vide § 3 pkt 1 rozporządzenia MKiDN z 27 czerwca 2003 r., § 4 pkt 1 rozporządzenia MKiDN z 2 czerwca 2003 r.) oraz charakter prawa z art. 30 ust. 2 upa, pewne jest, że w skład zbioru podmiotów uprawnionych wchodzą wyłącznie twórcy (osoby fizyczne). Co za tym idzie zastosowanie znajdzie w takiej sytuacji zredukowana stawka podatku od towarów i usług, zgodnie z art. 41 ust. 2 zał. 3 poz. 181 ustawy o VAT, którą objęte są usługi twórców i artystów wykonawców w rozumieniu przepisów ustawy o prawie autorskim.

W dniu 4 lipca 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając na podstawie przepisu § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) w imieniu Ministra Finansów - w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 2 lutego 2012 r. sygn. akt I SA/Ke 605/11 uchylającym interpretację z dnia 23 września 2011 r. Nr IPTPP2/443-243/11-4/BM, wydał interpretację indywidualną Nr IPTPP2/443-243/11-5/12-S/BM, w której uznał stanowisko:

* w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika z tytułu świadczonych usług na rzecz posiadaczy urządzeń reprograficznych, importerów i producentów urządzeń reprograficznych oraz czystych nośników, ośrodków informacji i dokumentacji - za prawidłowe,

* w zakresie zastosowania 8% stawki podatku od towarów i usług - za nieprawidłowe.

Pismem z dnia 24 lipca 2012 r. Wnioskodawca wystąpił z wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa wnosząc o zmianę ww. interpretacji indywidualnej.

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi pismem z dnia 23 sierpnia 2012 r. udzielił odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, stwierdzając, że brak jest podstaw do zmiany ww. interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Powyższa interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 4 lipca 2012 r. została zaskarżona przez Wnioskodawcę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, który wyrokiem z dnia 13 grudnia 2012 r. sygn. akt I SA/Ke 625/12 oddalił skargę Stowarzyszenia.

Pełnomocnik reprezentujący Stowarzyszenie wniósł skargę kasacyjną od powyższego wyroku. Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 29 kwietnia 2014 r. sygn. akt I FSK 620/13 uwzględnił skargę kasacyjną i uchylił ww. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 13 grudnia 2012 r. oraz przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Kielcach.

Następnie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach wyrokiem z dnia 15 października 2014 r. sygn. akt I SA/Ke 480/14 uchylił zaskarżoną interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi.

Sąd w przedmiotowym wyroku wskazał, iż powodem uchylenia jest uznanie za błędne stanowiska organu, jako nie odnoszące się do sytuacji opisanej we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej pod kątem zaistnienia przesłanek z art. 8 ust. 2a ustawy VAT. Zdaniem Sądu ocena dokonana przez Ministra Finansów nie spełnia wymogów art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, w świetle, którego interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Sąd zauważył, iż Organ wskazał, że przepis art. 8 ust. 2a ustawy VAT nie znajduje zastosowania w relacjach, które opisał w ten sposób: "Wnioskodawca będący organizacją zbiorowego zarządzania prawami twórców świadczy usługę wobec podmiotów z tych praw korzystających, reprezentując w swoim imieniu usługi twórców, przez umożliwienie posiadaczom urządzeń reprograficznych, producentom i importerom urządzeń reprograficznych oraz czystych nośników, a także ośrodkom informacji i dokumentacji, korzystania z tych praw. Za wykonywane czynności wnioskodawca pobiera opłaty. (...) Wnioskodawca umożliwiając ww. podmiotom korzystanie z praw twórców, zarządza powierzonymi przez twórcę prawami na jego rzecz. (...) Wnioskodawca działając na rzecz twórcy zobowiązany jest do poboru i podziału uzyskanych opłat i przekazania należnych kwot twórcom (...)".

Tymczasem w piśmie z dnia 8 września 2011 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, Stowarzyszenie wskazało, że nie powinno budzić wątpliwości, iż twórcy, którzy w różny sposób zgadzają się na wykorzystywanie przysługujących im praw w działalności osób trzecich i otrzymują w związku z tym wynagrodzenie za pośrednictwem Stowarzyszenia świadczą usługi w rozumieniu ustawy VAT. Beneficjentem tych usług w dosłownym tego słowa znaczeniu nie jest Stowarzyszenie, a faktyczni użytkownicy praw - posiadacze urządzeń reprograficznych / producenci lub importerzy czystych nośników / ośrodki informacji i dokumentacji. Niezależnie więc od tego czy twórcy w sposób wyraźny udzielają licencji w rozumieniu przepisów u.p.a. czy też w sposób dorozumiany wyrażają zgodę na pobieranie na ich rzecz opłat w związku z możliwością naruszenia przysługujących im praw, jak również niezależnie czy są to podmioty znane czy nieznane Stowarzyszeniu świadczą oni usługę w rozumieniu VAT, zaś Stowarzyszenie bierze udział w świadczeniu tych usług. Dalej Stowarzyszenie wskazało, że dla celów podatku VAT na podstawie art. 8 ust. 2a ustawy VAT przyjmuje się, że Stowarzyszenie nabywa usługi od twórców, a następnie sam wyświadcza je podmiotom zobowiązanym i w tym zakresie działa w charakterze podatnika VAT w stosunku do wyświadczanej na rzecz danego podmiotu usługi.

Opisane w ten sposób relacje łączące Stowarzyszenie z podmiotami od których pobiera opłaty i wynagrodzenia, zdaniem Sądu powinny stanowić podstawę do dokonania przez organ ich oceny w kontekście art. 8 ust. 2a ustawy VAT.

W związku z powyższym Sąd zarzucił pominięcie przez organ wskazań zawartych w uzasadnieniu wyroku I SA/Ke 605/11 dotyczących ww. przepisu ustawy.

Sąd podkreślił, iż w ponownie wydanej interpretacji organ dokona wykładni art. 8 ust. 2a ustawy VAT w kontekście stanu faktycznego opisanego we wniosku o interpretację, uwzględniając cel i charakter czynności wykonywanych przez Stowarzyszenie. W dalszej kolejności organ podatkowy wyrazi swoje stanowisko co do tego, czy do wykonywanych czynności Stowarzyszenie ma prawo zastosowania obniżonej stawki podatku VAT.

Następnie pismem z dnia 12 stycznia 2015 r. Wnioskodawca złożył dodatkowe wyjaśnienia, w którym wskazał, iż Stowarzyszenie konsekwentnie prezentuje stanowisko, że działając jako organizacja zbiorowego zarządzania w rozumieniu ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych (u.p.a.p.p.) wykonuje usługi opodatkowane podatkiem VAT jako pośrednik w usługach na podstawie art. 8 ust. 2a u.p.t.u. Działa na rzecz twórców dzieł naukowych i technicznych, których zbiorowo reprezentuje w relacjach prawnych z podmiotami zobowiązanymi do uiszczania opłat stanowiących przedmiot wniosku o udzielenie interpretacji indywidualnej.

W ocenie Stowarzyszenia opłaty pobierane na podstawie art. 20 ust. 1, art. 20 (1) ust. 1 oraz art. 30 ust. 1 u.p.a.p.p. stanowią wynagrodzenie za usługę w rozumieniu przepisów o podatku VAT. Swoje stanowisko Stowarzyszenie wywodzi z następujących argumentów.

Usługą w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. jest również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej. Podobnie określa usługę także art. 25 lit. a Dyrektywy 112/2006/WE definiując ją jako czynności przeniesienia praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na to, czy są one przedmiotem dokumentu ustanawiającego tytuł prawny, czy nie. Z powyższych przepisów wynika, iż dla celów podatkowych sam autorskoprawny tytuł uzyskiwania wynagrodzenia za korzystanie z praw autorskich nie ma decydującego znaczenia. Innymi słowy, niezależnie od podstawy prawnej wynikającej z u.p.a.p.p, regulującej zakres korzystania z cudzych praw autorskich lub zakres korzystania z utworu oraz związane z tym wynagrodzenie jak również sposób jego uzyskiwania, sam fakt wykorzystania utworu przez osobę trzecią (nie twórcę) za który u.p.a.p.p. przewiduje wynagrodzenie, stanowi o wykonaniu usługi w rozumieniu u.p.t.u.

Zdaniem Wnioskodawcy zauważyć należy, iż termin przeniesienie praw, jakim posługują się przepisy podatkowe, nie jest tożsamy z cywilnoprawnym terminem zbycia praw. Świadczy o tym między innymi posługiwanie się w dalszych przepisach u.p.t.u. pojęciem udzielania licencji. Na gruncie ekonomicznych pojęć właściwych dla systemu podatku VAT pod pojęciem przeniesienia praw należy rozumieć każdą formę wykorzystywania utworów przez inny podmiot niż twórca, niezależnie od tego, jak krajowe prawo autorskie reguluje te kwestie. Zdaniem Stowarzyszenia zasadne jest przyjęcie w niniejszej sprawie analogicznego rozumienia usługi w rozumieniu podatkowym, jak w przypadku dostawy towarów, gdzie niezależnie od tytułu prawnego do towaru za dostawę rozumie się przeniesienie prawa do korzystania z rzeczy jak właściciel. Podobnie w przypadku wartości niematerialnych jakim jest utwór, samo skorzystanie z utworu przez osobę trzecią w zakresie w jakim owo korzystanie z utworu wchodzi w skład prawa twórcy do utworu, należy rozumieć jako przeniesienie praw w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u.

Prawo do sporządzania kopii utworu należy do podstawowych praw twórcy, wyznaczających jedno z podstawowych pól eksploatacji każdego utworu w rozumieniu u.p.a.p.p. Różnie natomiast kształtować może się uprawnienie twórcy do wyrażania zgody na skorzystanie z utworu przez osoby trzecie. Prawo autorskie ingeruje w owe kompetencje twórcy, pozbawiając twórcę prawa do wyrażania zgody na akt eksploatacji utworu. Takim przypadkiem jest między innymi pozbawienie twórców prawa do wyrażania zgody na kopiowanie utworów przez osoby fizyczne dla ich użytku prywatnego. Osoby fizyczne posiadają takie prawo z ustawy. Podkreślenia wymaga, iż ustawowa korekta praw twórcy dotyczy wyłącznie sfery zezwalania, jednakże zachowane zostaje prawo twórcy do wynagrodzenia za prawo do wykonania kopii utworu na użytek prywatny. W przypadku kopii na użytek prywatny ustawodawca wprowadził model ich poboru za pośrednictwem właściwej organizacji zbiorowego zarządzania, samo wynagrodzenie ustawodawca określił jako procent od wartości sprzedaży jednostkowego urządzenia kopiującego, a podmiotem zobowiązanym do uiszczania opłat uczynił podmioty dokonujące sprzedaży lub importu urządzeń.

Powyższa struktura poboru opłat w żaden sposób nie przerywa związku twórcy z wynagrodzeniem za akt eksploatacji jego utworu przez osoby fizyczne dla użytku osobistego. Świadczy o tym wprost art. 18 ust. 3 u.p.a.p.p. stanowiący, iż prawo do wynagrodzenia z tego tytułu nie podlega zrzeczeniu się, zbyciu lub egzekucji. Ustawodawca na gruncie u.p.a.p.p. uznaje zatem opłaty od czystych nośników za wynagrodzenie ściśle związane z twórcą i jego utworem, niezależnie od tego, że pobór tego wynagrodzenia oraz jego wysokość odbywa się poza możliwością odziaływania samego twórcy. Nie ma również znaczenia dla tego związku fakt, iż wynagrodzenia tego nie da się wprost powiązać z wykorzystaniem konkretnego utworu ze względu na ryczałtowy sposób ustalania opłaty od jednostki urządzenia a nie od faktycznych aktów eksploatacji utworu dla użytku prywatnego.

Powyższe oznacza, iż opłaty od czystych nośników oraz opłaty reprograficzne stanowią jeden ze sposobów gospodarczego wykorzystywania wartości niematerialnych i prawnych o jakim mowa w art. 15 ust. 2 u.p.t.u. W związku z treścią art. 8 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. przyjąć należy, iż każda prawnoautorska forma korzystania z utworu za którą twórcy należne jest wynagrodzenie, stanowi o zaistnieniu usługi w rozumieniu u.p.t.u.

Jak wskazano wyżej, pobór przedmiotowych opłat odbywa się z obowiązkowym udziałem organizacji zbiorowego zarządzania. Stanowi to w ocenie Stowarzyszenia element formy prawnej, w jakiej dochodzi do wykonywania usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. Pojawienie się w obrocie prawnym organizacji zbiorowego zarządzania oznacza wprowadzenie istotnych odrębności prawnych w stosunku do umownego, zobowiązaniowego obrotu prawnego w zakresie utworów. Specyfika ta polega zwłaszcza na działaniach organizacji podejmowanych wobec potencjalnie i anonimowo oznaczonych użytkowników praw (tak TK w wyroku z dnia 21 listopada 2005 r. sygn. P/10/03) oraz skutecznego prawnie kontraktowania w stosunku do abstrakcyjnie oznaczonego zbioru praw. Ta ostatnia cecha jest wyjątkiem w polskim systemie prawa, dopuszczalna również do zbycia przedsiębiorstwa w rozumieniu k.c.

Powyższe warunki prawne, w jakich twórca uzyskuje należne mu wynagrodzenie stanowią istotny element stanu faktycznego sprawy podatkowej. Z istoty bowiem konstrukcji prawnej zbiorowego zarządu prawami wynika, iż z założenia ulegają zatarciu bezpośrednie powiązania pomiędzy konkretnym utworem, twórcą i użytkownikiem. Nie jest to bowiem zarząd indywidualny, ale zbiorowy. Istotne w niniejszej sprawie jest to, iż system zbiorowego zarządu prawami ma chronić ekonomiczne interesy twórców, tak samo jak pozostałe przepisy u.p.a.p.p. dotyczące indywidualnego wykonywania praw. Nie ma zatem żadnych powodów aby na gruncie podatku VAT, który z zasady ma opierać się na ekonomicznych pojęciach, pod pojęciem usługi rozumieć wyłącznie czynności prawne zbycia praw lub udzielenia licencji przez konkretnego twórcę do konkretnego utworu konkretnemu użytkownikowi. Przeczyłoby takiej konkluzji wyraźne uniezależnienie usługi od formy prawnej wyrażone w art. 8 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u.

Reasumując, zasadne jest stanowisko Stowarzyszenia prezentowane we wniosku o udzielenie interpretacji indywidualnej, iż działając jako pośrednik w usługach w rozumieniu u.p.t.u. zobowiązane jest do opodatkowania inkasowanych opłat na podstawie art. 8 ust. 2a w zw. z art. 8 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. W całej rozciągłości Stowarzyszenie popiera pogląd prawny wyrażony w wyroku WSA w Warszawie z dnia 15 kwietnia 2013 r. sygn. III SA/Wa 1710/12, w którym stwierdzono, iż stosunek zobowiązaniowy powstający z mocy ustawy sprawia, iż wypłacane uprawnionym twórcom kwoty przybierają formę wynagrodzenia należnego za posiadane prawa do wartości niematerialnych i prawnych, do których eksploatacji dochodzi przy użyciu urządzeń i nośników.

Mając na uwadze rozstrzygnięcie zawarte w wyroku WSA w Kielcach z dnia 15 października 2014 r. sygn. akt I SA/Ke 480/14, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

* uznania Wnioskodawcy za podatnika z tytułu świadczonych usług na rzecz posiadaczy urządzeń reprograficznych, importerów i producentów czystych nośników oraz ośrodków informacji i dokumentacji - jest prawidłowe,

* zastosowania 8% stawki podatku od towarów i usług - jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W świetle art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

W myśl art. 8 ust. 2a ustawy, obowiązującego od dnia 1 kwietnia 2011 r., w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Podatnikami, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo, w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Stosownie do art. 15 w ust. 3 pkt 3 ustawy, za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 1, nie uznaje się czynności z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 13 pkt 2-9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli z tytułu wykonywania tych czynności osoby te są związane ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym wykonanie czynności i wykonującym zlecane czynności co do warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.

Powyższy przepis art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy znajduje zastosowanie odpowiednio do usług twórców i artystów wykonawców w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzanych w formie honorariów za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw artystycznego wykonania albo ich wykonanie, w tym również wynagradzanych za pośrednictwem organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi (art. 15 ust. 3a ustawy).

Zgodnie z art. 30 ust. 3 ustawy, w przypadku, gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, podstawą opodatkowania jest kwota należna z tytułu świadczenia usług, pomniejszona o kwotę podatku.

W tym miejscu wskazać należy, iż zmiana polegająca na dodaniu art. 8 ust. 2a do ustawy doprecyzowuje jedynie przepisy w odniesieniu do tzw. refakturowania usług, co oznacza większą przejrzystość przepisów w tym zakresie. Przedmiotowa regulacja wskazuje wprost, iż w katalogu usług podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług mieszczą się również przypadki, gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług.

Ponadto wskazać należy, iż zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 z późn. zm.) producenci i importerzy:

- są obowiązani do uiszczania, określonym zgodnie z ust. 5, organizacjom zbiorowego zarządzania, działającym na rzecz twórców, artystów wykonawców, producentów fonogramów i wideogramów oraz wydawców, opłat w wysokości nieprzekraczającej 3% kwoty należnej z tytułu sprzedaży tych urządzeń i nośników.

Artykuł 20 ust. 2-4 ww. ustawy określa sposób podziału pobranych opłat. Z kwoty uzyskanej z tytułu opłat ze sprzedaży magnetofonów i innych podobnych urządzeń oraz związanych z nimi czystych nośników przypada:

Z kwoty uzyskanej z tytułu opłat ze sprzedaży magnetowidów i innych podobnych urządzeń oraz związanych z nimi czystych nośników przypada:

Z kwoty uzyskanej z tytułu opłat ze sprzedaży urządzeń reprograficznych oraz związanych z nimi czystych nośników przypada:

Stosownie zaś do ust. 5 ww. przepisu art. 20, minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego po zasięgnięciu opinii organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi, stowarzyszeń twórców, artystów wykonawców, organizacji producentów fonogramów, producentów wideogramów oraz wydawców, jak również organizacji producentów lub importerów urządzeń i czystych nośników wymienionych w ust. 1, określa, w drodze rozporządzenia kategorie urządzeń i nośników oraz wysokość opłat, o których mowa w ust. 1, kierując się zdolnością urządzenia i nośnika do zwielokrotniania utworów, jak również ich przeznaczeniem do wykonywania innych funkcji niż zwielokrotnianie utworów, sposób pobierania i podziału opłat oraz organizacje zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi uprawnione do ich pobierania.

Na mocy powyższej delegacji, Minister Kultury wydał rozporządzenie z dnia 2 czerwca 2003 r. w sprawie określenia kategorii urządzeń i nośników służących do utrwalania utworów oraz opłat od tych urządzeń i nośników z tytułu ich sprzedaży przez producentów i importerów (Dz. U. Nr 105, poz. 991 z późn. zm.). W ww. rozporządzeniu ustalono kategorie urządzeń i czystych nośników oraz wysokość opłat od:

* magnetofonów i innych podobnych urządzeń oraz związanych z nimi czystych nośników, których wykaz jest określony w załączniku nr 1 do rozporządzenia;

* magnetowidów i innych podobnych urządzeń oraz związanych z nimi czystych nośników, których wykaz jest określony w załączniku nr 2 do rozporządzenia;

* kserokopiarek, skanerów i innych podobnych urządzeń reprograficznych oraz związanych z nimi czystych nośników, których wykaz jest określony w załączniku nr 3 do rozporządzenia.

W myśl § 4 pkt 1 ww. rozporządzenia, organizacją zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi uprawnioną do pobierania opłat od urządzeń i nośników, o których mowa w załączniku nr 3 do rozporządzenia, na rzecz twórców, jest Stowarzyszenie.....

Zgodnie z art. 201 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, posiadacze urządzeń reprograficznych, którzy prowadzą działalność gospodarczą w zakresie zwielokrotniania utworów dla własnego użytku osobistego osób trzecich, są obowiązani do uiszczania, za pośrednictwem organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi, opłat w wysokości do 3% wpływów z tego tytułu na rzecz twórców oraz wydawców, chyba że zwielokrotnienie odbywa się na podstawie umowy z uprawnionym. Opłaty te przypadają twórcom i wydawcom w częściach równych.

Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego, po zasięgnięciu opinii organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi, stowarzyszeń twórców oraz wydawców, a także opinii właściwej izby gospodarczej określa, w drodze rozporządzenia, wysokość opłat, o których mowa w ust. 1, uwzględniając proporcje udziału w zwielokrotnianych materiałach utworów zwielokrotnianych dla własnego użytku osobistego, sposób ich pobierania i podziału oraz wskazuje organizację lub organizacje zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi uprawnione do ich pobierania (ust. 2 art. 201 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych).

W rozporządzeniu Ministra Kultury z dnia 27 czerwca 2003 r. w sprawie opłat uiszczanych przez posiadaczy urządzeń reprograficznych (Dz. U. Nr 132, poz. 1232) określił wysokość, sposób pobierania i podziału opłat od posiadaczy urządzeń reprograficznych, którzy prowadzą działalność gospodarczą w zakresie zwielokrotniania utworów dla własnego użytku osobistego osób trzecich oraz organizacje zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi uprawnione do pobierania opłat od posiadaczy urządzeń, o których mowa w pkt 1.

Opłaty te - zgodnie z § 2 rozporządzenia w sprawie opłat uiszczanych przez posiadaczy urządzeń reprograficznych - wynoszą od 1%, 1,5%, 3%, od wpływów uzyskanych w danym okresie z ww. działalności (w zakresie zwielokrotniania utworów dla własnego użytku osobistego osób trzecich), w zależności jaki procent zwielokrotnianych przez danego posiadacza urządzeń reprograficznych stanowią utwory kopiowane dla własnego użytku osobistego osób trzecich.

W myśl § 3 pkt 1 rozporządzenia w sprawie opłat uiszczanych przez posiadaczy urządzeń reprograficznych, organizacją zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi uprawnionymi do pobierania opłat, o których mowa w § 2, na rzecz twórców, jest Stowarzyszenie....

Zgodnie z art. 30 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, ośrodki informacji lub dokumentacji mogą sporządzać i rozpowszechniać własne opracowania dokumentacyjne oraz pojedyncze egzemplarze, nie większych niż jeden arkusz wydawniczy, fragmentów opublikowanych utworów.

Twórca albo właściwa organizacja zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi jest uprawniona do pobierania od ośrodków, o których mowa w ust. 1, wynagrodzenia za odpłatne udostępnianie egzemplarzy fragmentów utworów (art. 30 ust. 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych).

Jak wynika ze stanu faktycznego, Wnioskodawca jest organizacją zbiorowego zarządzania w rozumieniu art. 104 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych i wykonuje zadania statutowe w zakresie zbiorowego zarządzania prawami autorskimi do utworów naukowych i technicznych. Celami Wnioskodawcy jest przede wszystkim: zbiorowe zarządzanie i ochrona praw autorskich w zakresie reprodukcji, wprowadzania do obrotu, wprowadzania do pamięci komputera, zwielokrotniania i rozpowszechniania, a także działania na rzecz rozwoju nauki i techniki oraz zabezpieczenia i ochrony majątkowych interesów twórców dzieł naukowych i technicznych. Powyższą działalność Wnioskodawca prowadzi w oparciu o zezwolenie udzielone przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w formie konstytutywnej decyzji administracyjnej, wydanej dnia.... zmienionej decyzją z dnia.....

Zakres zadań realizowanych przez Wnioskodawcę w ramach zbiorowego zarządu prawami autorskimi określają przepisy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Zgodnie z przepisem art. 20 pkt 5 upa Wnioskodawca ma m.in. obowiązek inkasowania i podziału opłat od producentów i importerów kserokopiarek, skanerów i innych podobnych urządzeń reprograficznych umożliwiających pozyskiwanie kopii całości lub części egzemplarza opublikowanego utworu oraz związanych z nimi czystych nośników. Natomiast zgodnie z przepisem art. 201 upa Wnioskodawca ma obowiązek inkasowania i podziału opłat od posiadaczy urządzeń reprograficznych prowadzących działalność gospodarczą w zakresie zwielokrotniania utworów dla własnego użytku osobistego osób trzecich. Zasady realizacji ww. obowiązków określają przepisy rozporządzenia Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia 27 czerwca 2003 r. w sprawie opłat uiszczanych przez posiadaczy urządzeń reprograficznych oraz rozporządzenia Ministra Kultury z dnia 2 czerwca 2003 r. w sprawie określenia kategorii urządzeń i nośników służących do utrwalania utworów oraz opłat od tych urządzeń i nośników z tytułu ich sprzedaży przez producentów i importerów. Nadto, zgodnie z przepisem art. 30 ust. 1 i ust. 2 upa Wnioskodawca jest również uprawniony do pobierania wynagrodzeń za odpłatne udostępnianie egzemplarzy fragmentów utworów przez ośrodki informacji lub dokumentacji. Wnioskodawca z tytułu świadczenia usługi zbiorowego zarządzania prawami autorskimi potrąca tzw. zwrot kosztów inkasa.

Członkami Stowarzyszenia mogą być, zgodnie z postanowieniami statutu, zarówno osoby fizyczne (twórcy) jak i osoby prawne (w szczególności wydawcy), którym przysługują prawa do dzieł naukowych i technicznych. Na mocy udzielonego zezwolenia oraz przepisów upa Wnioskodawca zarządza zbiorowo prawami wydawców i twórców do utworów naukowych i technicznych w odniesieniu do wszystkich podmiotów, którym prawa te przysługują. Powyższe zadania Stowarzyszenie realizuje niezależnie od tego czy dany podmiot powierzył mu swe prawa w zarząd, a także niezależnie od tego czy w ogóle udało się zidentyfikować uprawnionego z tytułu danego prawa (vide art. 105 ust. 1 oraz art. 106 upa). Tym samym w ramach realizacji zadania statutowego działa również na rzecz nie-członków, w tym na rzecz osób nieznanych w momencie wykonania usługi statutowej. Realizując obowiązki, o których mowa Wnioskodawca działa w imieniu własnym, ale na rzecz osób trzecich - twórców dzieł naukowych i naukowo technicznych. Działalność Stowarzyszenia odbywa się więc wobec członków - w ramach tzw. powierzenia powierniczego, wobec nie członków zidentyfikowanych - jako negotorium gestor, zaś wobec nie-członków nieznanych - jako przedstawiciel ustawowy. Usługi na rzecz posiadaczy urządzeń reprograficznych, producentów i importerów czystych nośników, zobowiązanych do wnoszenia opłat jak i na rzecz ośrodków informacji i dokumentacji, w świadczeniu których bierze udział Wnioskodawca mają charakter odpłatny.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy może być uznany za podatnika podatku od towarów i usług w stosunku do posiadaczy urządzeń reprograficznych oraz producentów i importerów czystych nośników zobowiązanych do wnoszenia opłat na rzecz uprawnionych twórców oraz w stosunku do ośrodków informacji i dokumentacji zobowiązanych do wypłaty wynagrodzeń twórcom oraz czy powinien stosować zredukowaną stawkę podatku od towarów i usług.

Analizując przedstawiony stan faktyczny w oparciu o wyżej powołane przepisy wskazać należy, iż opłata uiszczana za pośrednictwem Stowarzyszenia na rzecz twórców, przez posiadaczy urządzeń reprograficznych, producentów i importerów czystych nośników oraz ośrodków informacji i dokumentacji, którzy prowadzą działalność gospodarczą w zakresie zwielokrotniania utworów dla własnego użytku osobistego osób trzecich, stanowi zapłatę tym twórcom za możliwość zwielokrotniania utworów i przedmiotów praw pokrewnych, dokonywanych w ramach dozwolonego użytku prywatnego. W zamian za dokonanie tej opłaty, ww. podmioty nabywają za pośrednictwem Wnioskodawcy, generalne prawo do reprodukcji utworów i przedmiotów praw pokrewnych objętych polskim prawem autorskim. W konsekwencji, zgodnie z art. 8 ust. 1 pkt 1 oraz w związku z art. 8 ust. 2a ustawy, ww. podmioty nabywają od Wnioskodawcy będącego organizacją zbiorowego zarządzania prawami autorskimi usługę w postaci przeniesienia praw do reprodukcji ww. utworów i przedmiotów praw pokrewnych. Usługa ta, w świetle art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT na zasadach ogólnych.

Mając zatem powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż czynności wykonywane przez Wnioskodawcę na rzecz posiadaczy urządzeń reprograficznych, producentów i importerów czystych nośników oraz ośrodków informacji i dokumentacji za wynagrodzeniem spełniają przesłanki działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, z tytułu których działa Zainteresowany w charakterze podatnika podatku VAT.

W związku z powyższym oceniając stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku jako nr 1 należało uznać za prawidłowe, bowiem w okolicznościach niniejszej sprawy znajduje zastosowanie przepis art. 8 ust. 2a ustawy, a Stowarzyszenie działa jako podatnik podatku od towarów i usług w stosunku do podmiotów zobowiązanych do uiszczania opłat (wynagrodzeń) na rzecz twórców.

Udzielając z kolei odpowiedzi w kwestii stawki podatku VAT należy wskazać, że podstawowa stawka podatku - w myśl art. 41 ust. 1 ustawy wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

W poz. 181 załącznika nr 3 do ustawy przewidziano zastosowanie preferencyjnej stawki podatku VAT dla usług twórców i artystów wykonawców w rozumieniu przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych wynagradzane w formie honorariów za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania.

Jednocześnie wskazać należy, iż w świetle art. 146a pkt 1 i 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%, a stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

W myśl przepisu art. 1 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). W szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe).

Zatem, aby określone dzieło mogło być przedmiotem prawa autorskiego musi posiadać następujące cechy:

W myśl art. 8 ust. 1 i ust. 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej.

Domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu.

Jak wynika z powyższego, twórcą w rozumieniu tej ustawy jest każda osoba prowadząca faktycznie działalność twórczą, czyli działalność, której efektem jest powstanie utworu w myśl art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Natomiast użyte w art. 1 analizowanej ustawy określenie: przejaw działalności twórczej oznacza jakikolwiek uzewnętrzniony rezultat działalności człowieka o charakterze kreacyjnym. Przesłanka ta jest spełniona, gdy mamy do czynienia z subiektywnym nowym wytworem intelektu.

Odnosząc się do przedstawionego we wniosku opisu sprawy w oparciu o wyżej powołane przepisy, wskazać należy, iż wbrew twierdzeniu Stowarzyszenia, do usług świadczonych przez Wnioskodawcę, nie może mieć zastosowania 8% stawka podatku od towarów i usług, określona w poz. 181 załącznika nr 3 do ustawy. Zgodnie bowiem z brzmieniem tej pozycji, stawka ta ma zastosowanie do usług twórców i artystów wykonawców w rozumieniu przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych wynagradzane w formie honorariów za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania.

Jednocześnie stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie automatyzm stosowania zasad opodatkowania na tle art. 8 ust. 2a ww. ustawy nie znajduje uzasadnienia w świetle orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Istotne znaczenie ma w tej kwestii orzeczenie Trybunału z dnia 14 lipca 2011 r. w sprawie C-464/10 Państwo belgijskie przeciwko Pierre Henfling i inni. Jak wskazał Trybunał w pkt 36 i 37 ww. wyroku: "36 Ponieważ art. 6 ust. 4 szóstej dyrektywy (obecnie art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE) należy do tytułu V tej dyrektywy zatytułowanego "Transakcje podlegające opodatkowaniu" oraz z uwagi na to, iż jest on sformułowany w sposób ogólny i nie zawiera ograniczeń dotyczących jego zakresu i zakresu zastosowania, fikcja stworzona przez ten przepis dotyczy również stosowania zwolnień z podatku VAT przewidzianych przez szóstą dyrektywę. Z powyższego wynika, że jeżeli świadczenie usług, w których pośredniczy agent, jest zwolnione z podatku VAT, to również zwolnienie to ma zastosowanie do stosunku prawnego pomiędzy zleceniodawcą a agentem.

37 Wniosek ten ma również zastosowanie do zwolnienia przewidzianego w art. 13 część B lit. f szóstej dyrektywy dotyczącego transakcji zakładów. W rzeczywistości bowiem zwolnienie to nie ma w stosunku do pozostałych zwolnień cech szczególnych, które uzasadniałyby ograniczenie zakresu stosowania art. 6 ust. 4 tej dyrektywy i wyłączenie z niego zakładów. Ponadto w ramach stosowania tego ostatniego przepisu bez znaczenia jest to, że rzeczony art. 13 część B lit. f nie przewiduje zwolnienia usług pośrednictwa i negocjacji, podczas gdy takie zwolnienie zostało wyraźnie przewidziane w art. 13 część B lit. a i d) szóstej dyrektywy."

Z powyższego orzeczenia TSUE wynika, że należy każdorazowo badać charakter zwolnienia, (a w niniejszej sprawie stawki obniżonej), czy nie posiada on " (...) cech szczególnych, które uzasadniałyby ograniczenie zakresu stosowania art. 6 ust. 4 tej dyrektywy". Taką cechą szczególną, w ocenie tut. Organu, są warunki podmiotowe, od których zaistnienia jest uwarunkowane zastosowanie określonej preferencji podatkowej.

W związku z tym, iż z poz. 181 załącznika nr 3 do ustawy wynika, że stawka obniżona ma zastosowanie do usług twórców i artystów wykonawców w rozumieniu przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych wynagradzane w formie honorariów za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania, to nie może ona mieć zastosowania do usług świadczonych przez Wnioskodawcę, który nie spełnia warunków podmiotowych do zastosowania preferencji.

Zatem usługi świadczone przez Wnioskodawcę podlegają opodatkowaniu podstawową stawką podatku w wysokości 23%.

W świetle powyższego, oceniając stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zastosowania 8% stawki podatku, należało uznać je za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.