IPTPP1/443-863/12-3/IG - Możliwość opodatkowania podatkiem od towarów i usług opłat ponoszonych przez operatorów i przewoźników za korzystanie z przystanków komunikacyjnych.
Pismo z dnia 13 grudnia 2012 r. Izba Skarbowa w Łodzi IPTPP1/443-863/12-3/IG Możliwość opodatkowania podatkiem od towarów i usług opłat ponoszonych przez operatorów i przewoźników za korzystanie z przystanków komunikacyjnych.
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 24 października 2012 r. (data wpływu 5 listopada 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych - jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 5 listopada 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłat publicznoprawnych pobieranych przez Gminę oraz opodatkowania opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych.
W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.
Poczynając od 1 stycznia 2013 r. Gmina będzie pobierała opłaty za korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych. Wysokość ww. opłaty ustaliła Rada Gminy w uchwale w sprawie ustalenia stawki opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych położonych na terenie gminy przez operatorów i przewoźników, wydanej na podstawie delegacji ustawowej zamieszczonej w ustawie z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2011 r. Nr 5, poz. 13). Na podstawie tej uchwały gmina będzie pobierać opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych, których jest ona właścicielem lub bezpośrednio zarządzającym. Opłaty te będą stanowiły dochód gminy z przeznaczeniem m.in. na utrzymanie przystanków komunikacyjnych. Gmina zawrze z przewoźnikami umowy cywilno-prawne (nienazwane), określające szczegółowe zasady odpłatności za korzystanie z przystanków. Na ww. należności Gmina będzie wystawiać faktury VAT, w których ustalona stawka opłaty będzie traktowana jako cena brutto. Należności te będą wykazywane w deklaracji VAT- 7 jako sprzedaż opodatkowana stawką podstawową podatku VAT.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie.
Czy opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych położonych na terenie Gminy przez operatorów i przewoźników będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach ogólnych.
Zdaniem Wnioskodawcy, opłata za korzystanie z przystanków komunikacyjnych podlega opodatkowaniu podatkiem VAT na zasadach ogólnych, a ustalona przez radę gminy stawka tej opłaty jest kwotą brutto. Opłaty te, zgodnie z art. 16 ust. 4 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, pobierane będą za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem lub zarządzającym jest gmina. Powstaje zatem związek pomiędzy faktem bycia właścicielem lub zarządzającym, a pobieraniem opłat z tego tytułu. Ponadto, zgodnie z art. 16 ust. 7 tej ustawy, opłaty te stanowią dochód z przeznaczeniem na utrzymanie przystanków komunikacyjnych oraz dworców, a także na realizację zadań określonych w art. 18 - w przypadku, gdy organizatorem jest gmina. Zapisy obu tych przepisów świadczą o tym, że ustawodawca przypisał gminom prawo do pobierania opłat z uwagi na fakt że są one właścicielem lub zarządzającym terenem. Prawo pobierania opłat nie zostało powiązane z żadną czynnością administracyjną organu władzy publicznej, a w szczególności nie jest to należność za administracyjną zgodę na korzystanie z przystanków lub za określenie warunków korzystania z przystanków. Powszechnie obowiązujące przepisy prawa dotyczące transportu zbiorowego nie przewidują wydawania aktów administracyjnych w postaci decyzji (zezwoleń, pozwoleń itp.), za które pobierana byłaby ta opłata administracyjna.
Powyższe argumenty przemawiają za tym, by opłaty za korzystanie z przystanków traktować jako należność cywilno-prawną, podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem.
W świetle art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.
Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.
Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania VAT - jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług. Powoduje to, iż czynność polegająca na udostępnieniu przystanków operatorom i przewoźnikom jest co do zasady czynnością podlegającą regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług.
Nie każda jednak czynność stanowiąca świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.
W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.
Działalność gospodarcza - na mocy ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.
Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.
Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - (Dz. Urz. UE L Nr 347), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.
Jednakże, w świetle unormowań prawa wspólnotowego w przypadku, gdy organy władzy publicznej bądź urzędy obsługujące te organy podejmują takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań, lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.
Na podstawie art. 41 ust. 1 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.
Natomiast stosownie do treści art. 146a pkt 1 ww. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.
Jednakże, zarówno w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.
Na podstawie § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392 z późn. zm.), zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.
W opisie zdarzenia przyszłego Wnioskodawca wskazał, będzie pobierał opłaty za korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych. Wysokość ww. opłaty ustaliła Rada Gminy w uchwale w sprawie ustalenia stawki opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych położonych na terenie gminy przez operatorów i przewoźników, wydanej na podstawie delegacji ustawowej zamieszczonej w ustawie z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym. Na podstawie tej uchwały gmina będzie pobierać opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych, których jest ona właścicielem lub bezpośrednio zarządzającym. Opłaty te będą stanowiły dochód gminy z przeznaczeniem m.in. na utrzymanie przystanków komunikacyjnych. Gmina zawrze z przewoźnikami umowy cywilno-prawne (nienazwane), określające szczegółowe zasady odpłatności za korzystanie z przystanków. Na ww. należności Gmina będzie wystawiać faktury VAT, w których ustalona stawka opłaty będzie traktowana jako cena brutto. Należności te będą wykazywane w deklaracji VAT- 7 jako sprzedaż opodatkowana stawką podstawową podatku VAT.
Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2011 r. Nr 5, poz. 13) Organizatorem publicznego transportu zbiorowego, zwanym dalej "organizatorem", właściwym ze względu na obszar działania lub zasięg przewozów, jest gmina:
na linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej w gminnych przewozach pasażerskich,
której powierzono zadanie organizacji publicznego transportu zbiorowego na mocy porozumienia między gminami - na linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej w gminnych przewozach pasażerskich, na obszarze gmin, które zawarły porozumienie;
W myśl art. 15 ust. 1 pkt 3 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, organizowanie publicznego transportu zbiorowego polega w szczególności na zapewnieniu odpowiednich warunków funkcjonowania publicznego transportu zbiorowego, w szczególności w zakresie:
standardów dotyczących przystanków komunikacyjnych oraz dworców,
korzystania z przystanków komunikacyjnych oraz dworców,
funkcjonowania zintegrowanych węzłów przesiadkowych,
funkcjonowania zintegrowanego systemu taryfowo-biletowego,
systemu informacji dla pasażera;
Natomiast zgodnie z art. 16 ust. 1 i ust. 2 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym - w transporcie drogowym za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców mogą być pobierane opłaty. Stawki opłat za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców oraz standardy, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 3 lit. a, są ustalane w drodze negocjacji między gminą, na obszarze której jest usytuowany przystanek komunikacyjny lub dworzec, i właścicielem albo zarządzającym przystankiem komunikacyjnym lub dworcem.
W przepisie art. 16 ust. 4 cyt. ustawy przewidziano również możliwość pobierania przez jednostkę samorządu terytorialnego opłat za korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których jest właścicielem albo zarządzającym. Z tym, że stawka opłaty jest ustalana w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego, z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad.
Zgodnie z art. 16 ust. 5 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, stawka opłaty, o której mowa w ust. 4, nie może być wyższa niż:
0,05 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na przystanku komunikacyjnym;
1 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na dworcu.
W myśl art. 16 ust. 7 ww. ustawy, opłaty, o których mowa w ust. 4, stanowią dochód właściwej jednostki samorządu terytorialnego, z przeznaczeniem na:
utrzymanie przystanków komunikacyjnych oraz dworców, o których mowa w ust. 4, oraz
realizację zadań określonych w art. 18 - w przypadku gdy organizatorem jest gmina.
W przypadku więc, gdy właściwa jednostka samorządowa ustanowi, w drodze uchwały wydanej na podstawie art. 16 ust. 4, opłatę za korzystanie z przystanków, jednym z warunków korzystania z tych obiektów określonych uchwałą wydaną na podstawie art. 15 ust. 2, powinien być obowiązek ponoszenia przez podmioty świadczące usługi przewozowe tej opłaty w wysokości wynikającej z pomnożenia opłaty przez liczbę zatrzymań wynikającą z rozkładu jazdy.
Odnosząc się do kwestii opodatkowania podatkiem od towarów i usług opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych, o których mowa w art. 16 ust. 4 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, zauważyć należy, iż w świetle powołanych wyżej przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, czynności dokonywane przez Wnioskodawcę, polegające na umożliwieniu przewoźnikom korzystania z przystanków komunikacyjnych, za co pobierane będą opłaty, o których mowa w art. 16 ust. 4 ustawy o publicznym transporcie drogowym, spełniają przesłanki uznania tych czynności za odpłatne świadczenie usług, gdyż do ponoszenia opłat zobowiązany będzie korzystający z przystanków komunikacyjnych w wysokości ustalonej przez Radę Gminy i na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych określających zasady odpłatności za korzystanie z przystanków.
W przedmiotowej sprawie mamy więc do czynienia z odpłatnym świadczeniem usług, podlegającym opodatkowaniu na ogólnych zasadach określonych w ww. przepisach ustawy o podatku od towarów i usług.
Reasumując, opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych położonych na terenie gminy przez operatorów i przewoźników podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach ogólnych.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Tutejszy Organ informuje ponadto, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie zdarzenia przyszłego i we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa - rozpatrzone.
Niniejszą interpretacją załatwiono wniosek w części podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych. Natomiast wniosek w części opodatkowania opłat publicznoprawnych pobieranych przez Gminę został załatwiony interpretacją Nr IPTPP1/443-863/12-2/IG.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.