IPTPP1/443-813/13-4/MW - Możliwość opodatkowania podatkiem od towarów i usług czynności wydawania opinii o projekcie eksperymentu medycznego przez komisję bioetyczną działającą przy izbie lekarskiej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 23 października 2013 r. (data wpływu 25 października 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 19 grudnia 2013 r. (data wpływu 23 grudnia 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania czynności wydawania opinii przez Komisję Bioetyczną za podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług - jest nieprawidłowe.

W dniu 25 października 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania czynności wydawania opinii przez Komisję Bioetyczną za podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W dniu 23 grudnia 2013 r. wniosek został uzupełniony w zakresie doprecyzowania okoliczności stanu faktycznego, przeformułowania pytania oraz własnego stanowiska w sprawie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (ostatecznie przedstawiony w uzupełnieniu wniosku)

Komisja Bioetyczna działająca przy Izbie Lekarskiej (organie samorządu zawodowego lekarzy posiadającym osobowość prawną) powołana w oparciu o przepis art. 29 ust. 1 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty z dnia 5 grudnia 1996 r. (tekst jedn.: z 2008 r. Nr 136, poz. 857 z późn. zm.) wydaje na mocy cytowanego przepisu oraz Rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej w sprawie szczegółowych zasad powoływania i finansowania oraz trybu działania komisji bioetycznych z dnia 11 mara 1999 r. (Dz. U. Nr 47, poz. 480) opinie o projektach eksperymentów medycznych. Opinia o projekcie eksperymentu medycznego wyrażana jest w drodze uchwały, przy uwzględnieniu kryteriów etycznych oraz celowości i wykonalności projektu. Pozytywna opinia warunkuje możliwość przeprowadzenia eksperymentu medycznego. Podstawę do przystąpienia przez komisję do prac związanych z wydaniem opinii w sprawie eksperymentu medycznego stanowi wniosek podmiotu występującego o wydanie opinii. Izba nie zawiera umowy cywilnoprawnej z podmiotem występującym o wydanie opinii w sprawie eksperymentu medycznego.

Środki finansowe przeznaczone na finansowanie działalności komisji bioetycznej pochodzą z opłat wnoszonych przez podmiot zamierzający przeprowadzić eksperyment medyczny i obejmują koszty działalności komisji bioetycznej, składające się z:

Opłaty te podmiot zamierzający przeprowadzić eksperyment medyczny wnosi do podmiotu powołującego komisję bioetyczną (okręgowa rada lekarska) na jego wezwanie przed podjęciem uchwały wyrażającej opinię.

Izba Lekarska (Wnioskodawca) posiada numer NIP, nadany przez właściwy organ podatkowy (Pierwszy Urząd Skarbowy w X), jest czynnym i zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Za wykonane czynności, polegające na wydaniu opinii w sprawie eksperymentu medycznego wystawia faktury VAT na podstawie art. 15 ust. 1 i 2 ustawy, uznając, że wydanie opinii przez komisję bioetyczną w sprawie eksperymentu medycznego jest samodzielnym wykonywaniem działalności gospodarczej bez względu na cel lub rezultat tej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy.

Izba Lekarska nie stosuje zatem przepisów art. 15 ust. 6 tejże ustawy, zgodnie z którym nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku).

Czy Izba Lekarska z siedzibą w X właściwie zastosowała przepisy art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług, uznając, że jako usługodawca świadczy usługi polegające na wydawaniu opinii w sprawie eksperymentów medycznych i w związku z tym wystawia faktury VAT ze stawką 23%.

Czy raczej powinna zastosować art. 15 ust. 6 tejże ustawy i nie dokumentować tych czynności fakturami VAT, gdyż jest urzędem obsługującym organy władzy publicznej, a działająca w jej strukturach komisja bioetyczna wykonuje czynności z zakresu władzy publicznej nałożone odrębnymi przepisami prawa (art. 21 oraz art. 29 ust. 1 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty z dnia 5 grudnia 1996 r. Dz. U. z 2011 r. Nr 277, poz. 1654 z późn. zm.) oraz w związku z treścią art. 13 ust. 1. Dyrektywy Rady 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku), zgodnie z art. 15 ust. 1 podatnikami podatku od towarów i usług są m.in. osoby prawne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności, zaś w art. 15 ust. 2 tejże ustawy zdefiniowano działalność gospodarczą jako wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców. Według art. 15 ust. 6 cytowanej ustawy nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa dla realizacji których zostały one powołane z wyjątkiem czynności wykonywanych na podstawie umów cywilnoprawnych. Art. 13 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L2006 Nr 347, str.1) stanowi, że krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami. Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdy wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji. W każdych okolicznościach podmioty prawa publicznego są uważane za podatników w związku z czynnościami określonymi w załączniku I, chyba, że niewielka skala tych działań sprawia, że mogą być one pominięte.

Zdaniem Wnioskodawcy Izba Lekarska nie jest w tym zakresie organem władzy publicznej ani urzędem obsługującym te organy. Na podstawie rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej w sprawie szczegółowych zasad powoływania i finansowania oraz trybu działania komisji bioetycznych z dnia 11 maja 1999 r. (Dz. U. Nr 47, poz. 480) miała obowiązek powołania komisji bioetycznej, która wykonuje czynności polegające na wydawaniu opinii w sprawie eksperymentów medycznych. Środki finansowe przeznaczone na finansowanie tej działalności pochodzą z opłat jednostek komercyjnych (firmy medyczne) a nie ze środków publicznych. Zdaniem Wnioskodawcy dokumentowanie tych czynności fakturami VAT było prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ww. ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku o podatku od towarów i usług, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizacji zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

W myśl art. 13 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE.L z 2006 r. Nr 347/1 z późn. zm.) krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże, jeżeli podejmują one taką działalność i dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tej działalności lub transakcji, w przypadku gdy wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziłoby do znacznego zakłócenia konkurencji.

Artykuł 17 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.), stwierdza, że w drodze ustawy można tworzyć samorządy zawodowe, reprezentujące osoby wykonujące zawody zaufania publicznego i sprawujące pieczę nad należytym wykonywaniem tych zawodów w granicach interesu publicznego i dla jego ochrony.

Kwestie związane z tworzeniem i działaniem samorządu lekarzy reguluje ustawa z dnia 2 grudnia 2009 r. o izbach lekarskich (Dz. U. Nr 219, poz. 1708). Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy o izbach lekarskich, członkowie izb lekarskich stanowią samorząd zawodowy lekarzy i lekarzy dentystów. Stosownie do art. 3 ust. 1 i ust. 2 cyt. ustawy, jednostkami organizacyjnymi samorządu zawodowego lekarzy i lekarzy dentystów są okręgowe izby lekarskie, Wojskowa Izba Lekarska i Naczelna Izba Lekarska, które działają przez organy określone w ustawie. Jednostki organizacyjne samorządu zawodowego lekarzy i lekarzy dentystów posiadają osobowość prawną. Natomiast w art. 2 ust. 2 i ust. 3 tejże ustawy przewidziano, że samorząd zawodowy lekarzy i lekarzy dentystów reprezentuje osoby wykonujące zawody lekarza i lekarza dentysty, sprawuje pieczę nad należytym wykonywaniem tych zawodów w granicach interesu publicznego i dla jego ochrony. Samorząd zawodowy lekarzy i lekarzy dentystów jest niezależny w wykonywaniu swoich zadań i podlega tylko przepisom prawa. Zadania samorządu lekarzy określone zostały w Rozdziale 2 ustawy o izbach lekarskich. Należy do nich m.in. wykonywanie innych zadań określonych w odrębnych przepisach.

Jednym z obszarów działania, który wchodzi w zakres okręgowej izby lekarskiej jest eksperyment medyczny.

Z art. 21 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodzie lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. z 2011 r. Nr 277, poz. 1634 z późn. zm.) wynika, że eksperyment medyczny przeprowadzany na ludziach może być eksperymentem leczniczym lub badawczym. Eksperymentem leczniczym jest wprowadzenie przez lekarza nowych lub tylko częściowo wypróbowanych metod diagnostycznych, leczniczych lub profilaktycznych w celu osiągnięcia bezpośredniej korzyści dla zdrowia osoby leczonej. Może on być przeprowadzony, jeżeli dotychczas stosowane metody medyczne nie są skuteczne lub jeżeli ich skuteczność nie jest wystarczająca. Eksperyment badawczy ma natomiast na celu przede wszystkim rozszerzenie wiedzy medycznej. Może być on przeprowadzany zarówno na osobach chorych, jak i zdrowych. Przeprowadzenie eksperymentu badawczego jest dopuszczalne wówczas, gdy uczestnictwo w nim nie jest związane z ryzykiem albo też ryzyko jest niewielkie i nie pozostaje w dysproporcji do możliwych pozytywnych rezultatów takiego eksperymentu.

Natomiast zgodnie z art. 29 ust. 1 i ust. 2 ww. ustawy, eksperyment medyczny może być przeprowadzony wyłącznie po wyrażeniu pozytywnej opinii o projekcie przez niezależną komisję bioetyczną. Do składu komisji powołuje się osoby posiadające wysoki autorytet moralny i wysokie kwalifikacje specjalistyczne. Komisja bioetyczna wyraża opinię o projekcie eksperymentu medycznego, w drodze uchwały, przy uwzględnieniu kryteriów etycznych oraz celowości i wykonalności projektu.

Komisje bioetyczne w świetle art. 29 ust. 3 powołują:

* okręgowa rada lekarska na obszarze swojego działania, z wyłączeniem podmiotów, o których mowa w pkt 2 i pkt 3,

* rektor wyższej uczelni medycznej lub wyższej uczelni z wydziałem medycznym,

* dyrektor medycznej jednostki badawczo-rozwojowej.

W skład komisji bioetycznych, o których mowa w ust. 3 pkt 2 i pkt 3, wchodzi również przedstawiciel właściwej okręgowej rady lekarskiej (art. 29 ust. 4 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 29 ust. 6 ww. ustawy, Minister właściwy do spraw zdrowia po zasięgnięciu opinii Naczelnej Rady Lekarskiej określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady powoływania i finansowania oraz tryb działania komisji bioetycznych.

W myśl § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 11 maja 1999 r. w sprawie szczegółowych zasad powoływania i finansowania oraz trybu działania komisji bioetycznych (Dz. U. Nr 47, poz. 480), komisja bioetyczna przy okręgowej izbie lekarskiej powoływana jest w drodze uchwały okręgowej rady lekarskiej.

W § 4 ust. 1 tego rozporządzenia stwierdza się, że osoba lub inny podmiot zamierzający przeprowadzić eksperyment medyczny składa do komisji bioetycznej wniosek o wyrażenie opinii o projekcie eksperymentu medycznego, zwanej dalej "opinią".

Natomiast § 6 ust. 5 stanowi, że komisja bioetyczna podejmuje uchwałę wyrażającą opinię w drodze głosowania tajnego, przy udziale w głosowaniu ponad połowy składu komisji, w tym przewodniczącego lub jego zastępcy i co najmniej dwóch członków komisji niebędących lekarzami.

Kwestie związane z finansowaniem działalności komisji bioetycznej reguluje § 10 przedmiotowego rozporządzenia.

Zgodnie z § 10 ust. 1 i ust. 2 cyt. rozporządzenia, środki finansowe przeznaczone na finansowanie działalności komisji bioetycznej pochodzą z opłat wnoszonych przez podmiot zamierzający przeprowadzić eksperyment medyczny i obejmują koszty działalności komisji bioetycznej, składające się z:

Opłaty, o których mowa w ust. 1, podmiot zamierzający przeprowadzić eksperyment medyczny wnosi do podmiotu powołującego komisję bioetyczną na jego wezwanie przed podjęciem uchwały wyrażającej opinię.

Zgodnie z treścią § 8 ust. 1 i ust. 2 ww. rozporządzenia odwołanie od uchwały bioetycznej wyrażającej opinię wnosi się za pośrednictwem komisji bioetycznej, która podjęła uchwałę, do Odwoławczej Komisji Bioetycznej.

Jak wynika z powołanych wyżej przepisów, izby lekarskie są posiadającymi osobowość prawną jednostkami samorządu lekarzy powołanymi ustawą o izbach lekarskich w wyniku realizacji art. 17 ust. 1 Konstytucji RP. Przepis ten umieszczony jest w rozdziale pierwszym, którego normy mają charakter ustrojowy Państwa. Tworząc samorząd zawodowy lekarzy organy państwa cedują na niego swoje władztwo w zakresie kontroli prawidłowości wykonywania tego zawodu, stąd katalog zadań powierzonych im do wykonywania w interesie publicznym określają ustawy.

Powyższe powoduje, iż narzucone ustawami zadania (odpłatne bądź nie) takie jak np. wyrażenie opinii o projektach eksperymentów medycznych przez komisje bioetyczne nie stanowią usług wykonywanych w ramach działalności gospodarczej. Dlatego też w tym zakresie organy samorządu lekarzy występują w charakterze organów władzy publicznej. Jeśli bowiem obowiązek wykonywania ww. czynności przez Okręgową Radę Lekarską wynika bezpośrednio z przepisów ustawy, a nie z zawartych umów cywilnoprawnych, to zastosowanie znajduje odpowiednio art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług.

Z powołanych przepisów ustawy o zawodzie lekarza i lekarza dentysty wynika, że jednym z zadań powierzonych okręgowej radzie lekarskiej jest powołanie komisji bioetycznej, która ma wyrażać opinie o projektach eksperymentów medycznych, w drodze uchwał, przy uwzględnieniu kryteriów etycznych oraz celowości i wykonalności projektu.

Z kolei z przepisów art. 15 ustawy o podatku od towarów usług wynika, iż nie powinno mieć miejsca opodatkowanie czynności spełniających kryteria świadczenia usług wykonywanych przez podmiot mający status podatnika, jeżeli przy ich wykonaniu podmiot ten nie występuje w charakterze podatnika. To bowiem status i charakter, w jakim działa podmiot dokonujący świadczenia usług, decydują o opodatkowaniu danej czynności.

Ponadto, z orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (orzeczenie w sprawie C-142/99) wynika, że czynności wykonywane przez podatnika podlegają podatkowi VAT jedynie w sytuacji, gdy stanowią działalność gospodarczą podmiotu w rozumieniu art. 4 (2) VI Dyrektywy (który jest odpowiednikiem art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r.). Artykuł 2 (1) VI Dyrektywy wyłącza bowiem z zakresu stosowania VAT czynności, w których podatnik nie występuje w takim charakterze.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Przy Izbie Lekarskiej (organie samorządu zawodowego lekarzy posiadającym osobowość prawną) działa komisja bioetyczna powołana w oparciu o przepis art. 29 ust. 1 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty i wydaje opinie o projektach eksperymentów medycznych. Opinia o projekcie eksperymentu medycznego wyrażana jest w drodze uchwały, przy uwzględnieniu kryteriów etycznych oraz celowości i wykonalności projektu. Podstawę do przystąpienia przez komisję do prac związanych z wydaniem opinii w sprawie eksperymentu medycznego stanowi wniosek podmiotu występującego o wydanie opinii. Izba nie zawiera umowy cywilnoprawnej z podmiotem występującym o wydanie opinii w sprawie eksperymentu medycznego. Środki finansowe przeznaczone na finansowanie działalności komisji bioetycznej pochodzą z opłat wnoszonych przez podmiot zamierzający przeprowadzić eksperyment medyczny i obejmują koszty działalności komisji bioetyczne.

Jak wskazano wyżej, zgodnie z powołanymi postanowieniami art. 29 ust. 1 w związku z art. 21 ust. 1 ustawy o zawodzie lekarza i lekarza dentysty, warunkiem przeprowadzenia eksperymentu medycznego jest wyrażenie pozytywnej opinii o projekcie przez niezależną komisję bioetyczną.

Jednocześnie w art. 29 ust. 3 pkt 1 tej ustawy wskazano, że przedmiotowe zadanie realizować ma komisja bioetyczna powołana m.in. przez okręgową radę lekarską. Przy czym, okręgowa rada lekarska, zgodnie z postanowieniami ustawy o izbach lekarskich, jest organem okręgowej izby lekarskiej. Natomiast szczegółowe zasady powoływania i finansowania oraz tryb działania komisji bioetycznej zawierają postanowienia cyt. wyżej rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 11 maja 1999 r.

Zadaniem ustawowym nałożonym na okręgowe rady lekarskie (okręgowe izby lekarskie) realizowanym poprzez komisję bioetyczną jest wydawanie opinii dotyczących przeprowadzenia eksperymentu medycznego.

Z uwagi na powyższe stwierdzić należy, że wydawanie przez komisję bioetyczną - powołaną na mocy art. 29 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty - opinii w sprawach eksperymentu medycznego podmiotom zamierzającym przeprowadzić taki eksperyment, nie stanowi działalności gospodarczej, która pozwalałaby na uznanie Wnioskodawcy za podatnika podatku od towarów i usług w zakresie przedmiotowych czynności. Narzucone ustawami zadania (odpłatne bądź nie), takie jak np. wyrażenie opinii w sprawie eksperymentów medycznych przez komisje bioetyczne nie stanowią usług wykonywanych w ramach działalności gospodarczej. Samo zaś wydawanie opinii o eksperymencie medycznym jest zadaniem nałożonym przez ustawodawcę.

W konsekwencji w świetle postanowień art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług, w związku z treścią art. 13 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. Wnioskodawcy nie można uznać za podatnika podatku od towarów i usług w odniesieniu do czynności wykonywanych przez komisję bioetyczną.

Zauważyć także należy, że nieopodatkowanie czynności wykonywanych przez komisje bioetyczne działające przy Okręgowej Radzie Lekarskiej nie może wywołać zakłócenia konkurencji (art. 4 ust. 5 Szóstej Dyrektywy Rady - obecnie art. 13, ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. - Dz. U. L 347 z 11 grudnia 2006) ze względu na okoliczność, iż tego typu działalności nie wykonują podmioty prywatne.

Tym samym stwierdzić należy, że czynności wykonywane przez komisję bioetyczną przy Okręgowej Izbie Lekarskiej nie stanowią działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, lecz są realizacją powierzonych przez państwo zadań o charakterze publicznym. Komisje bioetyczne działające przy Izbach Lekarskich nie wykonują działalności gospodarczej, a jedynie działalność opiniodawczą.

W związku z powyższym, czynności wykonywane przez Wnioskodawcę realizowane są przez podmiot wykonujący zadania z zakresu władzy publicznej, a zgodnie z treścią art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. W tym stanie rzeczy czynności wykonywane przez komisję bioetyczną należy uznać za niepodlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zatem brak podstaw do ich dokumentowania fakturami ze stawką 23%.

Reasumując, Wnioskodawca, świadcząc usługi polegające na wydawaniu opinii w sprawie eksperymentów medycznych niewłaściwie stosował przepisy art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług, uznając, że jako usługodawca winien wystawiać faktury ze stawką 23%. Wykonując ww. czynności jest urzędem obsługującym organy władzy publicznej, a działająca w jego strukturach komisja bioetyczna wykonuje czynności z zakresu władzy publicznej nałożone odrębnymi przepisami prawa i tym samym w świetle art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług, w związku z treścią art. 13 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. Wnioskodawcy nie można uznać za podatnika podatku od towarów i usług w odniesieniu do czynności wykonywanych przez komisję bioetyczną. Wykonywane czynności jako niepodlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług również nie podlegają dokumentowaniu fakturami.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.