IPTPP1/443-772/13-2/MW - Możliwość opodatkowania podatkiem od towarów i usług nieodpłatnego przekazania artykułów spożywczych oraz usług cateringowych na rzecz pracowników i kontrahentów.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 10 października 2013 r. (data wpływu 11 października 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku opodatkowania nieodpłatnego przekazania artykułów spożywczych oraz usług cateringowych przekazywanych na rzecz pracowników i kontrahentów - jest prawidłowe.

W dniu 11 października 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku opodatkowania nieodpłatnego przekazania artykułów spożywczych oraz usług cateringowych przekazywanych na rzecz pracowników i kontrahentów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

S.A. (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) powstała w dniu 1 września 2010 r. poprzez połączenie, zgodnie z art. 492 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037 z późn. zm.), kilkunastu spółek (kopalnie węgla brunatnego, elektrownie konwencjonalne, elektrociepłownie). Z dniem połączenia Spółka wstąpiła we wszystkie prawa i obowiązki spółek przejmowanych (sukcesja generalna). Obecnie Spółka składa się z Centrali i 12 Oddziałów.

Podstawową działalnością Wnioskodawcy jest wydobycie węgla brunatnego oraz produkcja energii elektrycznej. Prowadzona działalność gospodarcza podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Spółka jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Spółka oraz wyodrębnione w ramach jej wewnętrznej organizacji Oddziały ponosiła w okresie 1 grudnia 2007 r. - 31 marca 2011 r. wydatki na nabycie artykułów spożywczych, przykładowo takich jak: kawa, herbata, śmietanka do kawy, mleko, cukier, bezalkoholowe napoje chłodzące (np. woda mineralna, soki), słodycze, owoce, konserwy, a także wydatki na nabycie usług cateringowych (np. kanapki, zimne przekąski). Przedmiotowe produkty spożywcze oraz usługi cateringowe zużywane były m.in. podczas wewnętrznych narad, spotkań pracowników, w trakcie których omawiane były założenia, cele oraz inne istotne sprawy z punktu widzenia bieżącej i przyszłej działalności Spółki. Powyższe wydatki ponoszone były również w związku z organizacją w Spółce szkoleń czy konferencji ściśle związanych z wykonywanymi przez pracowników obowiązkami służbowymi, w których udział brali pracownicy Spółki oraz trenerzy zewnętrzni bądź wewnętrzni. Artykuły spożywcze i usługi cateringowe zużywane były również w trakcie posiedzeń zarządu oraz rady nadzorczej, które miały charakter zwyczajowego poczęstunku serwowanego podczas tych posiedzeń. Ponadto do sekretariatów nabywane były drobne artykuły spożywcze oraz napoje bezalkoholowe w celu zapewnienia drobnego poczęstunku kontrahentom, a także innym gościom w trakcie spotkań biznesowych w Spółce. Ww. wydatki ponoszone były również w związku z organizowanymi w Spółce wyborami np. na członka zarządu, członka rady nadzorczej towarzystwa emerytalnego, gdzie w skład komisji wyborczej wchodzili pracownicy Spółki. Dodatkowo drobny poczęstunek był również serwowany podczas spotkań związanych z pożegnaniem pracownika odchodzącego na emeryturę.

Udostępnienie napojów oraz drobnych artykułów spożywczych czy też zapewnienie usługi cateringowej miały na celu zwiększenie komfortu osób uczestniczących w naradach, spotkaniach, szkoleniach, pracach komisji wyborczych czy posiedzeniach zarządu i rady nadzorczej oraz wpływały pozytywnie na ich przebieg. Ww. wydatki miały charakter zwyczajowo przyjętych poczęstunków należących do powszechnie obowiązujących kanonów kultury, które zapewniają m.in. sprawny przebieg spotkań biznesowych.

Ponadto dla pracowników Spółki w godzinach ich pracy udostępniane były woda mineralna i inne napoje (np. herbata, mleko, mięta) oraz posiłki profilaktyczne (np. konserwy, zupy). Wymienione przekazania Wnioskodawca traktował jako świadczenie obowiązkowe wynikające z odrębnych przepisów, do zapewnienia którego był zobowiązany przepisami BHP, tj. ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. z 2003 r. Nr 169, poz. 1650), Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów (Dz. U. Nr 60, poz. 279), stosownym: zapisami w ZUZP (Zakładowy Układ Zbiorowy Pracy) oraz pozostałymi regulaminami i aktami wewnętrznymi obowiązującymi w Spółce. Tak więc zapewnienie pracownikom ww. artykułów było obowiązkiem pracodawcy nałożonym stosownymi przepisami. Należy również podkreślić, że występują w Spółce przypadki, gdzie ze względów organizacyjnych i charakteru wykonywanej pracy, posiłki profilaktyczne nie są wydawane w formie gotowych posiłków do spożycia na miejscu lecz w formie bonów żywnościowych wydawanych uprawnionym pracownikom.

Wszystkie opisywane nieodpłatne zużycia artykułów spożywczych bądź usług cateringowych miały związek z prowadzonym przez Wnioskodawcę przedsiębiorstwem oraz były dokonywane w związku z realizowanymi przez Spółkę czynnościami opodatkowanymi.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy udostępnienie artykułów spożywczych przedstawionych w stanie faktycznym należało traktować jako nieodpłatne przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste pracowników lub kontrahentów, o którym mowa w art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, a w przypadku usługi cateringowej jako nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste pracowników, kontrahentów lub jako inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż związanych z prowadzeniem przedsiębiorstwa, o którym art. 8 ust. 2 ustawy o VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, zużycie artykułów spożywczych lub przekazanie usługi cateringowej, podczas różnego rodzaju spotkań, narad wewnętrznych, szkoleń i konferencji wewnętrznych, prac komisji wyborczych, spotkań biznesowych i przyjmowania kontrahentów, posiedzeń zarządu i rady nadzorczej, które odbywały się w związku z działalnością opodatkowaną, nie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 7 ust. 2 bądź art. 8 ust. 2 ustawy o VAT. Nie podlegało także opodatkowaniu zużycie wody, napoi i posiłków profilaktycznych oraz wydanie bonów żywnościowych, których przekazanie pracownikom wynikało z przepisów BHP oraz prawa pracy i było związane z działalnością opodatkowaną Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Powyższy przepis wskazuje, że opodatkowaniu - co do zasady - podlegają czynności wykonywane odpłatnie. Jednakże ustawodawca przewidział od powyższej reguły wyjątki, które zostały zawarte-w przypadku dostawy towarów w art. 7 ust. 2 ustawy o VAT oraz - w przypadku świadczenia usług w art. 8 ust. 2 ustawy o VAT.

Zatem przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, rozumie się również - zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy w brzmieniu obowiązującym do 31 marca 2011 r.:

* przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności:

* jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części.

Natomiast za odpłatne świadczenie usług traktuje się również - zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym do 31 marca 2011 r. - nieodpłatne świadczenie usług niebędące dostawą towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług, jeżeli nie są one związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tym i usługami, w całości lub w części.

W związku z powyższym, aby można było dane świadczenia uznać za odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenia usług podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, musiały zostać spełnione następujące przesłanki:

* cel przekazania towarów bądź usług nie był związany z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem,

* podatnikowi musiało przysługiwać prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności w całości lub w części.

Zatem zdaniem Wnioskodawcy, z literalnego brzmienia art. 7 ust. 2 oraz art. 8 ust. 2 ustawy o VAT wynikało, że na gruncie tych przepisów, nieodpłatne przekazanie towarów bądź świadczenie usług na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem nie podlega opodatkowaniu VAT (na potwierdzenie tego stanowiska można przywołać wyrok wydany przez NSA z 13 maja 2008 r. sygn. I FSW 600/07).

W świetle powyższego w ocenie Wnioskodawcy zużycie artykułów spożywczych, wody i pozostałych napojów przez pracowników, a także zapewnienie usługi cateringowej w trakcie spotkań i narad służbowych w czasie pracy, w trakcie prac komisji wyborczych czy też posiedzeń zarządu i rady nadzorcze; nie oznaczało, że dochodziło do przekazania lub zużycia towarów na cele osobiste pracowników, członków zarządu czy też rady nadzorczej, a co za tym idzie nie wywoływało skutków w podatku od towarów i usług. Udostępnienie towarów zakupionych na potrzeby Spółki pracownikom wypełniającym zadania służbowe jednoznacznie wskazywało, że był tu realizowany cel przedsiębiorcy a nie cel osobisty pracownika. Ponadto ww. spotkania i narady wewnętrzne oraz posiedzenia były związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością. Napoje i produkty spożywcze były zapewniane również ze względu na fakt, że spotkania, prace komisji wyborczych, narady, posiedzenia zarządu czy rady nadzorczej trwały niejednokrotnie kilka godzin, a ich uczestnicy nie mieli możliwości korzystania z własnych napojów czy posiłków. Ponadto zużycie przez pracowników, członków zarządu, rady nadzorczej czy też zaproszonych gości artykułów spożywczych lub napojów miało charakter zwyczajowego poczęstunku, który przez praktykę oraz orzecznictwo nie był uznawany jako związany z prywatnymi celami niezwiązanymi z prowadzonym przedsiębiorstwem. Nie było zatem wydaniem towarów rodzącym obowiązek opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Należy również wskazać że część wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę wynikało z przepisów prawa pracy, do jakich zaliczają się przepisy BHP czy obowiązujące w Spółce Z. oraz pozostałe uregulowania w wewnętrznych aktach normatywnych. Zatem trudno tutaj wskazać, że był realizowany cel osobisty pracownika. W takim przypadku należy uznać, że było to przekazanie zgodne z przepisami prawa na terenie firmy związane z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawcy i nie miało charakteru korzyści prywatnej. Natomiast w sytuacji wydawania uprawnionym pracownikom bonów żywnościowych jako forma zapewnienia posiłków profilaktycznych wynikających z przepisów prawa pracy to podkreślenia wymaga fakt, że czynność polegająca na ich przekazaniu nie podlegała regulacjom ustawy o podatku VAT. Zdaniem Wnioskodawcy bony żywnościowe stanowiły jedynie rodzaj środka pieniężnego uprawniającego do nabycia określonych towarów i nie mieściły się w definicji towaru ujętej w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT. Bon żywnościowy zastępował środki pieniężne, za które nabywało się towary. Nie spełniało też definicji usługi zawartej w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, gdyż wydanie bonu następowało w zamian za dokonanie wpłaty środków pieniężnych na rzecz sprzedającego. Zatem nieodpłatne przekazanie bonu żywnościowego uprawniające pracowników do wymiany na towary spożywcze nie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT. Zdaniem Spółki czynność ta nie mieściła się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT. Opodatkowaniu VAT podlegały bowiem czynności związane z obrotem towarami lub świadczeniem usług, a bony żywnościowe nie były ani towarem ani świadczeniem usługi.

Reasumując należy stwierdzić, że nieodpłatne udostępnienie artykułów spożywczych i napojów oraz usług cateringowych przekazanych w okresie 1 grudnia 2007 r. - 31 marca 2011 r. pracownikom na podstawie przepisów prawa pracy, a także przekazywanych w ramach wewnętrznych spotkań czy narad, wewnętrznych szkoleń i konferencji, podczas prac komisji wyborczych, posiedzeń zarządu, rady nadzorczej, a także przekazanych na potrzeby sekretariatu w celu zapewnienia poczęstunku gościom/kontrahentom nie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż niewątpliwie dotyczyło zużycia na potrzeby związane z prowadzoną działalnością Spółki. Stanowisko takie potwierdziły organy skarbowe w wydawanych interpretacjach, czego przykładem są: interpretacja z dnia 3 grudnia 2009 r. Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie - IPPP3/443-884/09-2/KG, interpretacja z dnia 11 marca 2010 r. Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu - ILPP2/443-1767/09-4/SJ, interpretacja z dnia 4 grudnia 2009 r. Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu - ILPP1/443-1098/09-2/AT, interpretacja z dnia 7 września 2010 r. Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy- ITPP1/443-740/09/10-S/AT, interpretacja z dnia 2 lipca 2010 r. Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy - ITPP2/443-304b/10/EŁ, interpretacja z dnia 29 kwietnia 2011 r. Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu - ILPP2/443-245/11-2/EN.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że stosownie do art. 70 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku

Zgodnie natomiast z treścią art. 14k-14n ustawy - Ordynacja podatkowa, instytucja interpretacji indywidualnej gwarantuje ochronę prawną, w zakresie unormowanym w tych przepisach podmiotom, które zastosowały się do wydanych na ich rzecz interpretacji.

Stosownie do przepisu art. 14k § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, podmiot, który uzyskał interpretację i zastosował się do niej przed jej zmianą lub przed doręczeniem organowi podatkowemu odpisu prawomocnego orzeczenia sądu administracyjnego uchylającego interpretację indywidualną, chroniony jest przed skutkami jej wadliwości. Z kolei przepis art. 14m cyt. ustawy określa przypadki, kiedy zastosowanie się do interpretacji, która została następnie zmieniona lub nie została uwzględniona w rozstrzygnięciu sprawy podatkowej powoduje zwolnienie z obowiązku zapłaty podatku.

Należy wskazać, że znaczenie prawne indywidualnych interpretacji prawa podatkowego sprowadza się przede wszystkim do możliwości zrealizowania i wykorzystania związanej z nimi ochrony prawnej. Indywidualna interpretacja prawa podatkowego posiada znaczenie prawne dla jej wnioskodawcy - adresata. Wydanie interpretacji jest załatwieniem zapytania prawnego określonego wnioskodawcy, który może się do niej zastosować i oczekiwać z tego tytułu ochrony prawnej.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że niniejsza interpretacja dotyczy tylko okresów, co do których nie minął okres przedawnienia, o którym mowa w ww. art. 70 ustawy - Ordynacja podatkowa, ponieważ tylko w odniesieniu do tych okresów interpretacja spełnia swoją funkcję ochronną dla Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów (do 25 sierpnia 2011 r. Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług jest odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Powyższe przepisy wskazują, że opodatkowaniu - co do zasady - podlegają czynności wykonane odpłatnie. Jednakże ustawodawca zrównał niektóre czynności wykonane nieodpłatnie z odpłatną dostawą towarów lub odpłatnym świadczeniem usług.

I tak, zgodnie z treścią art. 7 ust. 2 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności:

- jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części.

W myśl art. 7 ust. 3 ww. ustawy, przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek.

Z treści przytoczonego art. 7 ust. 2 ustawy wynika, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega zużycie towarów, gdy ich spożytkowanie nastąpiło na cele osobiste osób ściśle określonych w tym przepisie, a podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części.

Zauważyć przy tym należy, że ustawodawca posłużył się dwoma pojęciami: "przekazanie" i "zużycie". w art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy, występują te dwa pojęcia, zaś w art. 7 ust. 2 pkt 2 ustawy, występuje jedynie pojęcie "przekazanie".

Zatem z art. 7 ust. 2 ustawy wynika, iż opodatkowaniu podlega, zgodnie z pkt 1, przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste ściśle wymienionych osób, a zgodnie z pkt 2 tego przepisu, wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia, w szczególności darowizny. Skutkiem tak sformułowanych norm prawnych jest przyjęcie, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w trybie art. 7 ust. 2 ustawy, podlega wszelkie przekazanie towarów, natomiast zużycie - tylko na rzecz podmiotów wymienionych w pkt 1 tego przepisu.

W przeciwieństwie do nieodpłatnego zbycia towarów zużycie towaru traktowane jest jako następujące na cele niezwiązane z prowadzonym przedsiębiorstwem tylko w przypadku, gdy następuje na cele osobiste pracowników (i innych osób wymienionych w art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy).

Należy także zauważyć, iż ustawa o podatku od towarów i usług nie precyzuje, co należy rozumieć pod pojęciem potrzeb osobistych pracownika. Przyjąć należy, iż potrzebami osobistymi są, co do zasady te, których realizacja nie jest związana ze stosunkiem pracy lub innym, który łączy przekazującego i osobę otrzymującą towar. Potrzeby osobiste to takie, których pracodawca nie ma obowiązku zaspokoić, zaś potrzeby pracownicze to te, do zaspokojenia których pracodawca jest zobowiązany.

Nie podlegają zatem opodatkowaniu nieodpłatne czynności zużycia towarów na cele związane z prowadzoną działalnością, w przypadku gdy beneficjentem jest kontrahent przedsiębiorcy (potencjalny kontrahent) - osoba trzecia, nie będąca pracownikiem, udziałowcem ani inną osobą wymienioną w art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy. Opodatkowaniu nie podlega także zużycie towarów przez pracowników przedsiębiorstwa w trakcie spotkań, narad i szkoleń przeprowadzanych w zakładzie pracy, bowiem w tym przypadku nie ma miejsca zużycie towarów na cele osobiste pracowników lecz zużycia te mają (pośredni) związek z prowadzonym przedsiębiorstwem.

Stosownie do art. 8 ust. 2 ustawy, nieodpłatne świadczenie usług niebędące dostawą towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług, jeżeli nie są one związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami, w całości lub w części, traktuje się jako odpłatne świadczenie usług.

Z powyższego wynika, że aby nieodpłatne świadczenie usług podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług muszą być spełnione łącznie dwa warunki: brak związku świadczonych usług z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem oraz istnienie prawa podatnika do odliczenia całości lub części podatku naliczonego związanego ze świadczonymi usługami, przy czym przez świadczenie usług niezwiązanych z prowadzeniem przedsiębiorstwa należy rozumieć takie świadczenie, które odbywa się bez związku z potrzebami tej działalności. Niedopełnienie któregokolwiek z warunków określonych w art. 8 ust. 2 ustawy jest podstawą do traktowania nieodpłatnej usługi jako niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wskazać należy również, że czynności przekazania bonów żywnościowych nie można utożsamiać z dostawą towarów ani świadczeniem usług, podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 ustawy. Bon stanowi bowiem jedynie rodzaj środka pieniężnego, upoważniającego do odbioru świadczenia, a więc do zakupu w oznaczonym terminie towarów bądź usług i dlatego nie mieści się w definicji towaru ujętej w art. 2 pkt 6 ustawy. Bon nie jest więc towarem, lecz jedynie dokumentem uprawniającym do zakupu towarów i usług. Zastępuje on środki pieniężne, za które zwyczajowo nabywa się towary i usługi.

Ponadto, bon stanowiący rodzaj znaku legitymacyjnego upoważniającego do odbioru świadczenia, nie mieści się również w definicji świadczenia usług ujętej w art. 8 ust. 1 ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka oraz wyodrębnione w ramach jej wewnętrznej organizacji Oddziały ponosiła wydatki na nabycie artykułów spożywczych, przykładowo takich jak: kawa, herbata, śmietanka do kawy, mleko, cukier, bezalkoholowe napoje chłodzące (np. woda mineralna, soki), słodycze, owoce, konserwy, a także wydatki na nabycie usług cateringowych (np. kanapki, zimne przekąski). Przedmiotowe produkty spożywcze oraz usługi cateringowe zużywane były m.in. podczas wewnętrznych narad, spotkań pracowników, w trakcie których omawiane były założenia, cele oraz inne istotne sprawy z punktu widzenia bieżącej i przyszłej działalności Spółki. Powyższe wydatki ponoszone były również w związku z organizacją w Spółce szkoleń czy konferencji ściśle związanych, z wykonywanymi przez pracowników obowiązkami służbowymi, w których udział biorą pracownicy Spółki oraz trenerzy zewnętrzni bądź wewnętrzni. Artykuły spożywcze i usługi cateringowe zużywane były również w trakcie posiedzeń zarządu oraz rady nadzorczej, które mają charakter zwyczajowego poczęstunku serwowanego podczas tych posiedzeń. Ponadto do sekretariatów nabywane były drobne artykuły spożywcze oraz napoje bezalkoholowe w celu zapewnienia drobnego poczęstunku kontrahentom, a także innym gościom w trakcie spotkań biznesowych w Spółce. Ww. wydatki ponoszone były również w związku z organizowanymi w Spółce wyborami np. na członka zarządu, członka rady nadzorczej towarzystwa emerytalnego, gdzie w skład komisji wyborczej wchodzili pracownicy Spółki. Dodatkowo drobny poczęstunek był również serwowany podczas spotkań związanych z pożegnaniem pracownika odchodzącego na emeryturę. Udostępnienie napojów oraz drobnych artykułów spożywczych czy też zapewnienie usługi cateringowej miały na celu zwiększenie komfortu osób uczestniczących w naradach, spotkaniach, szkoleniach, pracach komisji wyborczych czy posiedzeniach zarządu i rady nadzorczej oraz wpływały pozytywnie na ich przebieg. Ww. wydatki miały charakter zwyczajowo przyjętych poczęstunków należących do powszechnie obowiązujących kanonów kultury, które zapewniają m.in. sprawny przebieg spotkań biznesowych. Ponadto dla pracowników Spółki w godzinach ich pracy udostępniane były woda mineralna i inne napoje (np. herbata, mleko, mięta) oraz posiłki profilaktyczne (np. konserwy, zupy). Wymienione przekazania Wnioskodawca traktował jako świadczenie obowiązkowe wynikające z odrębnych przepisów, do zapewnienia którego jest zobowiązany przepisami. Tak więc zapewnienie pracownikom ww. artykułów było obowiązkiem pracodawcy nałożonym stosownymi przepisami. Należy również podkreślić, że występują w Spółce przypadki, gdzie ze względów organizacyjnych i charakteru wykonywanej pracy, posiłki profilaktyczne nie są wydawane w formie gotowych posiłków do spożycia na miejscu lecz w formie bonów żywnościowych wydawanych uprawnionym pracownikom. Wszystkie opisywane nieodpłatne zużycia artykułów spożywczych bądź usług cateringowych miały związek z prowadzonym przez Wnioskodawcę przedsiębiorstwem oraz były dokonywane w związku z realizowanymi przez Spółkę czynnościami opodatkowanymi.

Zgodnie z art. 232 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych, nieodpłatnie, odpowiednie posiłki i napoje, jeżeli jest to niezbędne ze względów profilaktycznych.

Przepisy wykonawcze regulujące powyższy obowiązek to:

* rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów (Dz. U. Nr 60, poz. 279),

* rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. z 2003 r. Nr 169, poz. 1650 z późn. zm.).

W myśl § 1 ww. rozporządzenia z dnia 28 maja 1996 r., pracodawca zapewnia pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych nieodpłatnie:

Na podstawie § 112 ww. rozporządzenia z dnia 26 września 1997 r., pracodawca jest obowiązany zapewnić wszystkim pracownikom wodę zdatną do picia lub inne napoje, a pracownikom zatrudnionym stale lub okresowo w warunkach szczególnie uciążliwych zapewnić oprócz wody, inne napoje. Ilość, rodzaj i temperatura tych napojów powinny być dostosowane do warunków wykonywania pracy i potrzeb fizjologicznych pracowników.

Zatem zużycie wody, napoi i posiłków profilaktycznych przez pracowników nie nosiło znamion zużycia na cele osobiste, prywatne tych osób. Osoby te (pracownicy) należą co prawda do kręgu podmiotów wymienionych w art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy, lecz ww. artykuły spożywcze, które Wnioskodawca udostępniał im nieodpłatnie nie służyły celom prywatnym tych osób, gdyż ich zużycie związane było niewątpliwie ze statusem pracownika w przedsiębiorstwie Wnioskodawcy, a do zapewnienia pracownikom wody lub innych napojów oraz posiłków profilaktycznych Wnioskodawca był, jak podał w opisie stanu faktycznego, zobligowany przepisami ustawy - Kodeks pracy, Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów, stosownymi zapisami w ZUZP (Zakładowy Układ Zbiorowy Pracy) oraz pozostałymi regulaminami i aktami wewnętrznymi obowiązującymi w Spółce. Zatem czynności tych nie można uznać za czynności, które podlegają opodatkowaniu w rozumieniu art. 7 ust. 2 pkt 1 cyt. ustawy.

Ponadto w opisywanym stanie faktycznym pracownicy otrzymujący bony żywnościowe nie byli beneficjentami żadnego świadczenia dokonywanego przez Spółkę. Zatem, czynność przekazania bonów pracownikom nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Czynność ta nie będzie mieścić się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem, wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy, gdyż bon nie jest towarem w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy, ani też nie spełnia definicji usługi zawartej w art. 8 ust. 1 ustawy.

Mając na uwadze powołane przepisy oraz przedstawiony przez Wnioskodawcę opis stanu faktycznego stwierdzić należy, iż nieodpłatna dostawa towarów oraz świadczenie usług na rzecz pracowników i kontrahentów, nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż niewątpliwie dotyczy zużycia na potrzeby związane z prowadzoną działalnością. Również przekazanie bonów żywnościowych nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem czynność ta nie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że zużycie artykułów spożywczych lub przekazanie usługi cateringowej na potrzeby pracowników i kontrahentów podczas różnego rodzaju spotkań, narad wewnętrznych, szkoleń i konferencji wewnętrznych, prac komisji wyborczych, spotkań biznesowych i przyjmowania kontrahentów, posiedzeń zarządu i rady nadzorczej, w sposób pośredni związane były z działalnością gospodarczą Spółki. Z uwagi na powyższe, w świetle art. 7 ust. 2 pkt 1 oraz art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług czynności te nie podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.